ထိုသို
့ႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီး သြားေသာ္ က်ဲက်ဲက တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့
ျပန္ေတာ့မည္
ဟုဆိုလာေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳ ့မွာ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလသည္။
သူတုိ ့ထးံုစံ ကေလးဘဝထဲက
စပ္ဟပ္ထားေသာ
သတုိ
့သားေလာင္းကလည္း ရွိျပီး သားမို ့ ျပန္လွ်င္လက္ထပ္ကာ ပြဲရံုလုပ္ရေတာ့မည္တဲ့။
နင့္ကိုေတာ့ ငါလည္းမကယ္နုိင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်ဲက်ဲက ရယ္ေနေလသည္။
ငါက
ဒုကၡမေရာက္ပါဘူးဟယ္ နဂိုထဲက သိျပီးသားပါတဲ့ ။ အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးခင္
ႀကိဳက္တာေပးလုပ္ထားတဲ့ သေဘာပဲ အခုက ဒီပလိုမာလည္းရျပီ အသက္လည္းျပည့္ျပီဆိုေတာ့
ျပန္ရေတာ့မယ္ေလတဲ့။
အသက္ ၂၀
ဆိုတာ ဂ်ဳဂ်ဳအတြက္ေတာ့ ေဆာ့ေကာင္းတုန္းမို ့ သက္ျပင္းကိုသာခ်ေနမိေလသည္။
ဒီလိုနဲ
့က်ဲက်ဲျပန္သြားၿပီးေနာက္ ၿပီး ဖုန္းတခါတေလဆက္ျဖစ္သည္မွ အပမေတြ ့ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့။
တေန
့ေတာ့ ဖုန္းတေကာဝင္လာျပန္ေလသည္ ။
“ မမေလး ႏြဲ ့ရီ ကိုခြန္စိန္တုိ ့ပြဲရံုကဆက္တာတဲ့ “
ဒီတခါေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့ ။
“ ဟဲ့ေကာင္ ႏြဲ ့ရီ ေျပာ “ လို
့ဝမ္းသာအားရေျပာမိေတာ့
“ မမေလး ႏြဲ ့ရီ ေယာက်ာ္းယူေတာ့မယ္“ တဲ့ေလ။
“ ဟမ္ နင့္အေမေပးစားျပန္ပလား“
“ အဟီး
ဟုတ္ဘူးေတာ ့ဒီတခါ ႏြဲ ့ရီႀကိဳက္လို ့“ တဲ့။
“ ႏြဲ
့ရီ ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္တာ အဆင္ေျပတယ္၊ သူကလည္း လယ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္တယ္
အဲဒါ
ယူၿပီးရင္ သူ ့ရြာလိုက္သြားမယ္ ၊သူက လယ္လုပ္မယ္ ၊
ႏြဲ ့ရီက ေတာ့ ဆုိင္ထြက္ ၊ အေမက
ႏြဲ ့ရီတုိ ့နဲ ့ေနမယ္“ ဆိုေတာ့
“ ေအး
နင္ႀကိဳက္တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ “ ဟုေျပာရသည္။
“ ဒါမယ့္ သူ ့ရြာက ေခ်ာင္က်တယ္ေတာ့ ကားလမ္းမေပါက္ဘူး
ႏြဲ ့ရီ ဆီလာလည္မယ္ဆို မမေလး ခက္မွာ ၾကိဳေျပာေနာ္ လွည္းႀကိဳလႊတ္လိုက္မယ္ “ ဆုိလို
့ရီရေသးသည္။
“ စပါးစိုက္ ခ်ိန္လာေနာ္ ေကာက္ပင္မျမင္ဖူးတဲ့ မမေလးကိုျပခ်င္လုိ ့ေတာ့္ “ ဆုိေတာ့
“ ေအးပါ စိတ္ခ် ပါ
နင့္ဘာသာနင္ ယူမွာယူပါ ငါတေန ့ေတာ့ျဖစ္ေအာင္လာခဲ့မယ္ “
ဟုကတိေပးမိေလသည္။
ေနာက္ေတာ့
မယ္ျပာေလာင္ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ဖုန္းေပ်ာက္ရာတြင္ ကတ္ဖုန္းျဖစ္ေလရာ နံပါတ္တူျပန္လည္းမရ ၊
သိမ္းထားေသာနံပါတ္ေတြလည္းပါသြား သျဖင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြ နွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အီးေမးလ္ ပို ့ၿပီး ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ေပးရသည့္ ဘဝေရာက္ေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴ ့အေမအိမ္ကလည္း ဖုန္းလုိင္းအသစ္သံုးလုိက္သျဖင့္ အကုန္လံုးႏွင့္ေဝးကြာသြားေတာ့သည္။
ဂ်ဴဂ်ဴသည္
ႏြဲ ့ရီအား ေပးထားေသာ ကတိကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ႏွင့္ က်ဲက်ဲကို လိုက္ရွာရန္
စီမံကိန္းကို ဘြဲ ့ရလို ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ၁ နွစ္ေနမွ
အေကာင္အထည္ေဖာ္နုိင္ေလသည္။
အသိမိတ္ေဆြမိသားစုမ်ား
စုၿပီးေခ်ာင္းသာသို ့ သြားၾကမည္ဆိုေတာ့
ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ က်ဲ ့က်ဲ ့ႏွင့္ႏြဲ ့ရီ
ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရန္ စီမံေလသည္။
အိမ္က ကားမ်ားႏွင့္သြားၾကမည္မို ့အျပန္မွာ
ပုသိမ္သို ့ဝင္မည္
ကိုခြန္စိန္တုိ ့ဆန္စက္ကိုရွာမည္ ။
ကိုခြန္စိန္တုိ ့ဆန္စက္ကိုရွာမည္ ။
က်ဲက်ဲကိုေတြ ့လွ်င္ ႏြဲ ့ရီကို ေတြ ့ႏိုင္ဖုိ ့ကလည္း တဝက္စိတ္ခ်ရျပီးသားမဟုတ္ပါလား။
ဂ်ဴဂ်ဴၽမွာ
က်ဲက်ဲကို ေတြ ့ပါ့မလား ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ေခ်ာင္းသာတြင္ သိပ္ပင္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ
ျပန္တဲ့ေန ့သို ့ေရာက္ဖုိ ့သာ စိတ္ေစာေနေလသည္။
တကယ္တန္း
ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သြားလို ့ဘယ္လာရမွန္းမသိျဖစ္ေနေလသည္။
သူမ်ားေတြ ခခႀကီး
ထမင္းဆိုင္မွာအားပါးတရ စားေနၾကေသာ္လည္း ဂ်ဴဂ်ဴ ့မွာ ျမိဳလုိ ့မက်ႏိုင္ ၊
က်ဲက်ဲက
ဒီမွာ မရွိဘူး ေျမာင္းျမမွာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့ စသျဖင့္ေတြးေတာေနရင္းက
မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကားသမားကို ေဈးႀကီး နားရွိ
ေအာင္သစၥာ ဆန္ဆိုင္ကို ေမးခိုင္းကာ
သြားေလေတာ့သည္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း က်ဲက်ဲက ေျမာင္းျမမွာ ဟုသိရသည၊္
အိမ္ေထာင္က်လုိ ့သားေလးပင္ရေနၿပီတဲ့ ။ က်ဲက်ဲက ဂ်ဴဂ်ဴ နဲ ့အဆက္အသြယ္ျပတ္သြား
သျဖင့္ဝမ္းနည္းမဆံုး ျဖစ္ေနသည္တဲ့။သူ ့ေမးလ္ကလည္း ပတ္စဝဒ္မသိေတာ့ရာ ဝင္မရျပဳမရ၊
လိုင္းေတြကလည္း မေကာင္းႏွင့္အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲ ့ရေၾကာင္း။
ႏြဲ ့ရီ ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ရွိသည့္
အေၾကာင္းသိရသည္။
ကိုခြန္စိန္ဆိုသူကိုလည္း
အခုမွ မ်က္ျမင္ေတြ ့ရၿပီး ႏြဲ ့ရီကို ကူညီခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရေသးသည္။
ထို ့ေနာက္ က်ဲက်ဲထံသို ့ဖုန္းဆက္မေျပာရန္မွာထားျပီး ေနာက္ ခရီးထြက္လာေသာကားအုပ္စုက
ဂ်ဴဂ်ဴ ့ကို ေျမာင္းျမရွိ က်ဳဲက်ဲအိမ္သို ့လိုက္ပို ့ေလသည္။
သူတုိ ့သူငယ္ခ်င္း ၂
ေယာက္ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုခန္းတြင္ လိုက္ပို ့သူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေလသည္။
တလမ္းလံုး
က်ဲက်ဲကို ဘယ္လိုေနာက္လိုက္မည္ ေျပာင္လိုက္မည္ေတြးလာသမွ်
ဟိုေရာက္ေတာ့အိမ္ေရွ
့ျခံထဲတြင္ ကေလးထမင္းေကြ်းေနေသာ
က်ဲက်ဲကို ျမင္ေသာ္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ အသံပင္ ထြက္မေခၚနုိင္ပဲ
ေငါင္၍ၾကည့္ေနမိေလသည္။
သူတုိ ့ခ်င္းအသက္မကြာလွေပမယ့္ ခုလိုထမင္းဇလံုႏွင့္
ကေလးထမင္းေကြ်းေနေသာ ပိတ္ေဖာက္ဇာ၊ ပါတိတ္လုံခ်ည္ႏွင့္ သနပ္ခါးမ်ားကလည္း
ဝင္းဝါေသာအသားမွာ ေဖြးေနသည့္
အမ်ိဳးသမီးမွာ ဟိုစဥ္အခါက ေဘာင္းဘီအတုိ
တီရွပ္ႏွင့္ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းကေလး ဆိုတာကို
ျပန္ဆက္စပ္လုိ ့မရႏိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
က်ဲက်ဲကေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမကိုေတြ ့သြားသည္
။
ဂ်ဳဂ်ဳသည္လည္း ဆံပင္အရွည္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီမို ့ က်ဲက်ဲက ရုတ္တရက္မမွတ္မိေပ။
“
ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့့ ….. “ ဟုေမးၿပီးေနာက္ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိသြားၿပီး စကားပင္မဆံုးလိုက္ပဲ
တံခါးေျပးဖြင့္ကာ အတင္းဖက္ထားေလသည္။
သူမကို
ခရီးသြား ကားအုပ္စုက က်ဲက်ဲအိမ္တြင္ထားခဲ့ၾကကာ ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကေလေတာ့သည္။
ႏြဲ
့ရီက လည္း သူ ့ေယာက်ာ္းရြာတြင္ ကုန္စံုဆိုင္ေလးႏွင့္အေတာ္အလုပ္ျဖစ္သည္တဲ့။
ျမိဳ
့တက္လာၿပီး ပစၥည္းမ်ားဝယ္တုိင္း က်ဲက်ဲတို ့အိမ္ေရာက္သည္တဲ့။
ဂ်ဴဂ်ဴအေၾကာင္းေျပာတုိင္းသူတုိ ့မွာဘယ္ဆီမွန္းလို ့လြမ္းရမွန္း မသိဘဲ
စိတ္ထိခိုက္ၾကရသည္တဲ့။
က်ဲက်ဲ အီးေမးလ္ကလည္းဝင္မရေတာ့သည္မုိ့ဂ်ဴဂ်ဴေပးေသာ
နံပါတ္အသစ္ကို မသိလိုက္ပါတဲ့။ က်ဲက်ဲအိမ္တြင္
၂ ရက္နားၿပီးေသာ္ ႏြဲ ့ရီထံသို ့သြားဖို ့ျပင္ရေလသည္။
ႏြဲ ့ရီေနေသာရြာက ကားလမ္းမေပါက္သည္မုိ ့၊
ကားလမ္းေရာက္ေသာရြာအထိ က်ဲက်ဲအိမ္ကကားႏွင့္ လိုက္ပို ့ျပီး ရြာသို
့လွညး္ႏွင့္သြားရမည္တဲ့။ က်ဲက်ဲက လိုအပ္သည္မ်ား အကုန္စံမံေပးရံုမက အိမ္အကူ ေဒၚေအးနွင့္ဆန္စက္မွလုပ္သမားတေယာက္ထည့္ေပးလိုက္ေသးေလသည္။
လွည္းစီးရာ တြင္ေနမပူေအာင္ အိမ္မွ မိုးမလင္းခင္ကားႏွင့္ထြက္လာျပီး ကားလမ္းဆံုးေသာ
ရြာေရာက္သည့္အခါ အသင့္ေစာင့္ခိုင္းထားေသာလွည္းထပ္စီးကာ သြားရေလသည္။
မႀကံဳဘူးေသာအေတြ
့အၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ ဂ်ဳဂ်ဳတေယာက္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။
အလင္းေရာင္ပိ်ဳ ့လာေသာ္ လမ္းတေလွ်ာက္
လယ္ထဲသြားေသာ လွည္းမ်ား လူမ်ား ႏွင့္ေတြ ့ေလသည္။ လွည္းသမားနွင့္ လည္း
ေအာ္ဟစ္နုတ္ဆက္ၾကသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴမွာ သူ ့ကို ထမီခ်ဳပ္ေပးလိုက္ေသာ က်ဲက်ဲကို
အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။
ေက်းရြာမ်ားသြားရာတြင္ တဘာသာျခားျဖစ္ေနမည္စိုးသျဖင့္
ရွပ္အက်ီအပြလက္ရွည္ႏွင့္ထမီဝတ္ၿပီး ခေမာက္ေဆာင္းလာ ခဲ့ေသာ ဂ်ဴဂ်ဴ
တေယာက္
မိုးစင္စင္မလင္းခင္ အထိေတာ့ သူ ့ကိုယ္သူလံုလွပီထင္ေနေသးသည္။
အလင္းေရာင္ဝိုးတဝါးမွာေတာ့ သူ ့ကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကေသးေပ။
တျဖည္းျဖည္းလင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ျဖတ္သြားေသာ လွည္းမ်ားမွ လူမ်ားက ၾကည့္ လုိက္
လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာ လူမ်ားကၾကည့္လုိက္၊ လယ္္ထဲသြားေသာမိန္းကေလးမ်ားက သူ ့ကို
ၾကည့္ရင္း သူတုိ ့ခ်င္းတီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးလုပ္လိုက္ႏွင့္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ သူ
့မ်က္ႏွာတြင္ ႏုတ္ခမ္းေမႊးေပါက္ေနလားဟု အသာေလး ခုိးကာ ဖုန္းကို ေထာင္ၾကည့္ရသည့္ဘဝေရာက္ေလသည္။
မေနႏိုင္လြန္းသည့္အခါ ေဘးနားပါလာသည္ ့ေဒၚေအးကို
ေမးမိေတာ့သည္။
“ ေအာ္ငါ့တူမရယ္ ညည္းမ်က္နွာက လူစိမ္းမွန္းသိသာေနတာကိုးေအ့
နဖူးမယ္
စာတန္းထိုးထားသလိုပါပဲ “
ဟုေျပာေလရာ ဖုန္းႏွင့္ေနာက္တခါ ျပန္စစ္ၾကည့္မိျပန္ ေလသည္။
မထူးေတာ့ၿပီမို
့ ဂ်ဴဂ်ဴ တေယာက္ ကင္မရာထုတ္ကာ လမ္းတြင္ေတြ ့သမွ်ကို ရိုက္ေလေတာ့သည္။ ႏြဲ ့ရီတုိ
့ရြာနားေရာက္ခါနီးေတာ ့ဖုန္ေတြကလည္း ထ လမ္းကလည္းၾကမ္းျဖင့္ ကင္မရာျပန္သိမ္းၿပီး
လွည္းေပၚကျပဳတ္မက်ေအာင္ ကိုင္ထားရေလသည္။
လွည္းသမားဦးေလး ေျပာေသာ “
ကြမ္းတရာညက္“ ကလည္း သြားမရွိတဲ့ အဘိုးႀကီး ကြမ္းတရာညက္ထင္ပါတယ္ ဟု
လွည္းေဘာင္တန္းကို ကုတ္ကတ္ကိုင္ ထားရေသာ ဂ်ဴဂ်ဴကေတြးမိေလသည္။
ႏြဲ ့ရီတုိ
့ရြာနားနီးလို ့ရြာကိုပင္လွမ္းျမင္ရတဲ့ အကြာအေဝးေရာက္လာေတာ့ ေဒၚေအးက သတိေပးသည္၊
“
တူမညည္းသူငယ္ခ်င္း ကိုညည္းလာတာမသိေစခ်င္ေသးရင္ ေနပူေရွာင္သလိုလိုနဲ ့
ေခါင္းကိုပါအက်ီတထည္နဲ ့ေပါင္းထား ဟိုနား ရြာထိပ္ေညာင္ပင္မွာကေလးေတြ
ေဆ့ာေနတာေတြ ့လား သူတုိ ့က တစိမ္းလာတယ္ဆို ေမးျမန္းၿပီး တရြာလံုးသိေအာင္
ေျပးေျပာၾကလိမ့္မယ္ ညည္းသူငယ္ခ်င္းမ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ဟိုကထြက္ေတာင္ၾကိဳေနအံုးမွာ
“တဲ့။
ထိုသို ့ျဖင့္ ရွပ္တထည္ထုတ္ကာေခါင္းေရာမ်က္ႏွာပါပတ္ မ်က္လံုးေလးပဲေဖာ္ၿပီး ခေမာက္ေဆာင္းထားလုိက္ေတာ့
ကေလးေတြရန္ကလြတ္သြားသည္။ ဒါေတာင္လွည္းနားေျပးလိုက္ရင္း
“ ဦးညိဳႀကီး
ထိန္ပင္စုက ျပန္လာတာလား “ ဟု ေမးျမန္းေသးသည္။
လွညး္သမားႀကီးက ကြမ္းငံုရင္း
“ အင္း အင္း “လိုလို “ဟင္း ဟင္း “ လိုလို အသံျပဳကာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ႏြဲ ့ရီတုိ
့အိမ္သို ့တန္းေမာင္းသြားေလသည္။
ႏြဲ
့ရီတုိ ့ျခံဝိုင္းေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ေလးႏွင့္ သြပ္မိုး ၂ ထပ္အိမ္တလံုး
ႏြားတင္းကုတ္တလံုး ၊ သီးပင္ စားပင္ေလးမ်ား ႏွင့္ အေတာ္ေလး စိုေျပေသာအိမ္ေလးကို ေတြ
့ရသည္။
“ ႏြဲ ့ရီတုိ ့က ရြာမွာပိုက္ဆံရွိတဲ့အထဲက မိန္းကေလးရဲ ့ ၊ စိတ္ထားမ်ားလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္“ ဟု တခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနသာ လွည္းသမားႀကီးက ေျပာေလသည္။
“ ႏြဲ ့ရီတုိ ့က ရြာမွာပိုက္ဆံရွိတဲ့အထဲက မိန္းကေလးရဲ ့ ၊ စိတ္ထားမ်ားလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္“ ဟု တခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနသာ လွည္းသမားႀကီးက ေျပာေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴလည္း
လွည္းေပၚက ခုန္ဆင္း ေပါင္းပတ္ထားေသာ အက်ၤီေတြျဖဴတ္ ၊ ခေမာက္ေတြခြ်တ္လုပ္ေနစဥ္
လွည္းသမားႀကီးက “ အဘေခၚေပး“ မယ္ဟုဆိုကာ “ ႏြဲ ့ရီေရ .. ေအး ႏြဲ ့ရီ “
ဟုေအာ္ေခၚေလသည္။
အိမ္ေနာက္ဖက္မွ
“ အဘေရ လိုခ်င္တာယူသြား ႏြဲ ့ရီ ထမင္းအိုးငွဲ ့ေနလုိ ့လာခဲ့မယ္၊
အႀကီးမေရ အိမ္ေရွ
့မွာ ေဈးေရာင္းထားလိုက္အံုး “
ဟုေအာ္သံၾကားရေသာ္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ရင္ထဲခုန္လာေလသည္။
ထို
့ေၾကာင့္ လွည္းသမား အဘကို ဆက္မေခၚရန္ ေျပာၿပီး အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။
အိမ္ေရွ
့ေရာက္ေသာ္ ေနာက္ေဖးမွ ၾကက္ေတာင္စည္း ငုတ္စစ သနပ္ခါးအေဖြးသား ႏွင့္
ႏြဲ ့ရီ
အေသးစားေလးေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ ့ရသည္။
ကေလးက
ေဈးဆိုင္ကေလးပီပီ လူစိမ္းမေၾကာက္ပဲ
“ အမ ဘာလိုခ်င္ရို ့ပါရဲရွင္ “
ဟုေမးေသာ္ ႏြဲ
့ရီသင္ထားတာပဲေနမယ္ဟု ျပံဳးမိေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴက ကေလးကိုျပံဳးၾကည့္ရင္း “ အမ မဟုတ္ဘူး သမီးေလးရဲ ့ အန္တီ “ ဟုေျပာမိကာ
“ နာမည္ဘယ္လုိေခၚလည္း သမီး“
ဆိုေတာ့
“ ဂ်ဴးမ“ တဲ့။
ဂ်ဴဂ်ဴက
ကေလးပါးေလးကိုင္ေနစဥ္ ရွိဴက္သံၾကားလို ့ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ႏြဲ ့ရီ။
ေနာက္ေဖးမွ
ထြက္လာၿပီး တံခါးေပါင္ကို ကိုင္ကာ လက္ထဲမွာလည္း လက္ႏွီးစုတ္ႏွင့္ ။
ငယ္စဥ္က အတိုင္း
ညီညာစြာ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားမွာလည္း မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြႏွင့္။ အသားအနည္းငယ္ညိဳ ကိုယ္လံုးအနည္းငယ္တုတ္သြား
သည္မွ အပ မေျပာင္းလဲ၊
လွၿမဲေခ်ာၿမဲ ။ ကေလးက ဂ်ဴဂ်ဴနားက ေျပးသြားၿပီး
ႏြဲ ့ရီထံသြားကာ “အေမ ဘာရို ့နို တာလည္း “
ဟုေမးေနေလသည္။
ေနာက္ေတာ့
ထုံးစံအတိုင္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ငိုေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို မေခ်ာ့တတ္ေသာ ဂ်ဴဂ်ဴက
ထိုင္ၾကည့္ေနရေလသည္။ အိမ္ေရွ ့မွာလည္း ကေလးေတြ စုရံုးလို ့ ျမိဳ ့ကလာေသာဧည့္သည္
ကို လာၾကည့္ေနၾကသည္မို သူ ့မွာ ေနမတတ္ထိုင္မတတ္ျဖစ္ေနရေလသည္။
ငိုလို ့ေမာသြားေသာ
ႏြဲ ့ရီက ကေလးတအုပ္ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ၿပီးမွ
“ မမေလး ဗိုက္ဆာၿပီလား ႏြဲ ့ရီ
ထမင္းျပင္လုိက္မယ္ “ ဟုေမးေလသည္။
ထို
့ေနာက္ ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဴဂ်ဴ ့အႀကိဳက္ ေတာဟင္းမ်ား ႏွင့္ေကြ်းဖို ့ျပင္ရင္း
ထမင္းအုိးအသစ္ခ်က္ဖို ့
လုပ္ေတာ့မခ်က္ဖုိ ့ေျပာရသည္ ။
“ မမေလး
မစားႏိုင္ပါဘူး ဒီဆန္နဲ ့မွ ႏြဲ ့ရီတုိ ့ကတင္းတိမ္တာ မမေလးအတြက္ အသစ္ခ်က္လိုက္မယ္ “
ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ဟု ဆုိၿပီး စားရာတြင္ ဆန္က
အေတာ္မာသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။
သို ့ေသာ္လည္း အရြက္စံု ဟင္းခ်ိဳ ၊ ငါးမီးဖုတ္ေဖ်ာ္ေသာ
ငါးပိရည္ ၊ တို ့စရာ အရြက္စံုလင္ ၊ ငါးေလးအိုးကပ္ စသည္ျဖင့္ ဟင္းမ်ားက
ေကာင္းလြန္းရာ ထမင္းမာေသာ္လည္း အေတာ္ေလးစားလို့ဝင္ ေလသည္။
စားၿပီးဗိုက္တင္း
သြားေသာ ဂ်ဴဂ်ဴက
“ အႀကီးမ အႀကီးမ နဲ ့ေခၚတာၾကားတယ္ “
ဟုေမးလုိက္ေသာ္ ရွက္ျပံဳးေနေသာ
ႏြဲ ့ရီက
“ အငယ္ေလးက ေယာက်္ားေလးေတာ့ တႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္ သူ ့အဘြားဟိုဘက္ရြာကို
ခဏေခၚသြားတယ္ ညေနျပန္လာမယ္ “ ဟုေျဖေလရာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ရေလေတာ့ သည္။
“ မမေလး ပိုက္ဆံျပန္ဆပ္မယ္ေတာ့“ ဟုဆိုေသာ္
တသက္မေခၚေတာ့ေစခ်င္ဆပ္ေလ ဟုေျဖရာ ေနာက္မေျပာရဲရွာေတာ့ေပ ။
ညေနေရာက္ေသာ္
ႏြဲ ့ရီေယာက်္ားလယ္ထဲမွ ျပန္ေရာက္လာသည္
။ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္ေသာ ကိုယ္ကာယရွိသည့္ လူရိုးတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
ႏြဲ ့ရီ အေမလည္း အငယ္ဆုံးေျမးေလးႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
သူတုိ ့အားလံုးက
ဂ်ဴဂ်ဴ ့ကို ေက်းဇူးရွင္သဖြယ္ဆက္ဆံေနရာ ထုိသို ့မေနဖို ့ သာမာန္သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သာ
ထားဖုိ ့ေျပာရသည္။ တအိမ္ျပီး တအိမ္ကလည္း အိမ္မွာခ်က္ေသာ ေတာဟင္းမ်ား မုန္ ့မ်ား လာ
ပို
့ၾကေလသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴက ေတာတြင္ဧည့္သည္လာလွ်င္ အိမ္မွာေမြးထားသည့္အေကာင္မ်ားသတ္ၿပီး
ခ်က္ေကြ်း တတ္သည္ဟု စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဖူးရာ ၾကက္သား ဝက္သားမ်ား မစားဘူးဟု ေျပာထားသျဖင့္
ရိုးရွင္းေသာ ေတာဟင္းမ်ား သာေပးၾကေလသည္။
ျပန္မယ္ေျပာေတာ့ မ်က္ရည္ဝိုင္းသည့္ႏြဲ ့ရီေၾကာင့္ လွည္းသမားကို က်ဲ က်ဲ ့ထံသို ့ ႏြဲ
့ရီရြာတြင္ တပတ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းပို ့လႊတ္လိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနေလသည္။
ေနာက္ေန
့တြင္ လယ္ထဲလိုက္သြား ရာ ငါ့ကို စပါးပင္လုိက္ျပေလဆုိေတာ့ ခုစပါးေတြရိတ္တဲ့အခ်ိန္ေလ
မမေလးရဲ ့ ခုက စပါးၿပီးလို ့ေနၾကာေတာင္စိုက္ေနေပါ့ ဟုဆိုသျဖင့္ စပါးပင္ကို မေတြ
့ခဲ့ရေပ။ထို ့ေနာက္ ႏြားစာစဥ္းျခင္း၊ ေရတြင္းမွ ေရခတ္ျခင္း ၊ ထမီရင္လွ်ားေရခ်ိဳးျခင္း၊ ေသာက္ေရကန္သို ့ ေရခပ္ဆင္းေသာ အပ်ိဳမ်ားဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္း
၊ ရြာေနာက္က ေခ်ာင္းထဲေလွစီးျခင္း စေသာအလုပ္မ်ားကို တဝႀကီးလုပ္ေလသည္။
ထို ့ေနာက္စပါးပင္ျမင္ဖူးေအာင္တေခါက္ျပန္လာမယ္ဟု ေတးထားျပန္ေသာ
ထို ့ေနာက္စပါးပင္ျမင္ဖူးေအာင္တေခါက္ျပန္လာမယ္ဟု ေတးထားျပန္ေသာ
ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ႏြဲ
့ရီ တို ့ကရြာျပန္လာသည္မွ အခုထက္တိုင္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ေပ ။
စပါးပင္ကို လည္း
ခုထိအျပင္မွာ မျမင္ဖူးေသးရွာေပ။
ႏြဲ ့ရီစကားအတိုင္းေျပာရလွ်င္ အေတာ္သနားစရာေကာင္းေသာ မမေလးသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ႏြဲ ့ရီစကားအတိုင္းေျပာရလွ်င္ အေတာ္သနားစရာေကာင္းေသာ မမေလးသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ၿပီးပါပီ။
