Vista



သူတံခါးဘက္ေရာက္ေအာင္ေျပးေပမယ့္္ မမွီေတာ့ဘူးက်ဳပ္က သူ ့နားေရာက္ေနၿပီ
 သူ ့ကို ေနာက္ကေနဆြဲဖမ္းလိုက္တယ္ ။သူေလးကလည္း အတင္းရုန္းေသးတယ္။ ကေလးအားနဲ ့လူႀကီးအား ဆိုေတာ့ဘယ္ရုန္းလုိ ့ရမလဲ ။
 က်ဳပ္က ေနာက္က သိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္မွ ရပ္သြားတယ္။ 
က်ဳပ္ရဲ ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ အဂၤလိပ္စကားနဲ့သူ ့ကိုေျပာရတယ္။
မင္းကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး မေၾကာက္နဲ ့ျငိမ္ျငိမ္ေနေပါ့ ။ 
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက တျခား ေျပာမိတာက တျခားလားေတာ့မသိပါဘူး ၊
က်ဳပ္မွ ေသခ်ာမေျပာတတ္ဘဲ။ သူေလး ျငိမ္သြားေတာ့မွ 
က်ဳပ္က ခ်ဳပ္ထားတာ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
 အေနာက္ကေန လက္တဖက္ကိုေတာ့ ကိုင္ထားေသးတာေပါ့ ။

 အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူေလးက မထင္မွတ္ထားတာကို လုပ္ခ်ေတာ့တာေလ။
က်ဳပ္သတိမထားမိလိုက္တာက အနားမွာရွိတဲ့ ပန္းကန္ေဆးကန္ေဘးနားမွာ chef knife
လို ့က်ဳပ္တို ့စားေသာက္ဆုိင္မွာေခၚတဲ့ ဓါးၾကီး တခုတင္လွ်က္သား ရွိေနတာပဲ။ 

သူကေလးက အဲဒီ ဓါးကိုျဖတ္ကနဲ ဆုတ္လိုက္ၿပီး က်ဳပ္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ထိုးလိုက္တယ္။
ဒီဓါးမ်ိဳးက အေလးခ်ိန္လည္းရွိ၊ ထိပ္လည္းခြ်န္၊ ထူလည္းထူေတာ့
 ေဘာင္းဘီအထူကိုေတာင္ေဖာက္ဝင္ၿပီး ေပါင္ရင္းေအာက္ဖက္ကိုစူးဝင္သြားတယ္။
က်ဳပ္လည္း လန္ ့ၿပီး ေအာ္ရင္း ဒူးေခြက်သြားေတာ့ သူ ့ကိုလြတ္လိုက္မိရက္သားျဖစ္တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဒါင္ကနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြ ျပာထြက္သြားတာပဲ။
လူလည္း မီးဖို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လန္လဲသြားတယ္ ၊ မလဲခင္မွာဘဲ သိလုိက္ပါတယ္ ဒီေကာင္မေလးက က်ဳပ္ကို ဖင္ထူတဲ့ စြပ္ျပဳတ္အုိးနဲ ့ေဆာ္ထည့္လိုက္ပီဆိုတာကိုပဲ ။

က်ဳပ္က မူးေမ့ေတာ့ မသြားပါဘူး ဒါေပမယ့္အေတာ္ေလးေဝေတေတျဖစ္သြားတယ္ ၊ 
တခါထဲလည္း သင္ခန္းစာရသြားပါတယ္ေလ။ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာလည္း ေကာင္းေကာင္းဒုကၡေပးတတ္တယ္ဆုိတာကိုေပါ့။ 
က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရဘာကိုင္ရမွန္းမသိခင္မွာ ခ်ာတိတ္မက အကြက္ေစ့ေစ့ေဆာ္သြားလိုက္တာ။ 

ေနာက္ ပိုလွစ္တာတခု ရွိေသးတယ္ က်ဳပ္လဲေနတံုး ေခါင္းစြပ္ကို ဇတ္ကနဲ ဆဲြခြ်တ္လိုက္ၿပီးမွတံခါးဝကိုေျပးတာပဲ။
သြြားပါၿပီလို ့က်ဳပ္ေတြးလိုက္တယ္ သူက်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ျမင္သြားၿပီေလ။ 
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလးက တအံ့တၾသနဲ ့
“ဟယ္ Emmanuel “တဲ့။ အေျပးလည္းရပ္သြားတယ္။

အဲဒီတံုးက က်ဳပ္လန္ ့သြားတာမ်ား မူးတာေတာင္ ေပ်ာက္တယ္။
က််ဳပ္နာမည္ကို သူက သိေနရတယ္လုိ ့။
“ ဘာျဖစ္လုိ ့အဲလို လုပ္ရတာလဲ “ တဲ့ မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဴတ္လို ့။
က်ဳပ္တုိ ့စကားလည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္သားပဲ။ 

“ မင္းငါ့နာမည္ ဘယ္လုိသိလည္း “ က်ဳပ္က လဲေနရာက ထမယ္ၾကံရင္းေမးေတာ့
“ ဒါခဏထားလိုက္ ခုေဆးခန္းအရင္သြားရမယ္ တဲ့ ။

အဲဒီေတာ့မွာ က်ဳပ္သတိထားမိတယ္ ေပါင္က ဒါဏ္ရာက
 ေသြးေတြစီးက်ေနတာၾကမ္းမွာေတာင္ အိုင္ေနပီ။ နာတာလည္းအေတာ့္ကို ပဲ။
ေကာင္မေလးက လက္ထဲက အိုးကို ခ်လိုက္တယ္။

ေဘးတန္းမွာ တင္ထားတဲ့ လက္သုတ္ဝတ္အၾကီးကို လွမ္းေပးပီး
“ ခင္ဗ်ားေပါင္ကို စည္းလိုက္ ၊ ျပီိးရင္ အဲဒီနားကေနထၿပီး ဟိုခုံမွာ သြားထိုင္ေန ဒီမီးဖိုထဲက ေသြးေတြသုတ္ခဲ့ရမယ္ . ေမေမျပန္လာရင္လန္ ့ေနမယ္ “ စသျဖင့္ စီမွံတယ္ ။
 က်ဳပ္ က အံ့ၾသ မေျပ ပဲ မူးတဝက္ ေၾကာင္တဝက္မွာ သူက ေသြးေတြကို
 ၾကမ္းသုတ္တဲဲ့  တုတ္နဲ ့သုတ္ၿပီးေဆးလိုက္တယ္ ေနာက္ အေပၚထပ္ကိုတက္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ျပန္ဆင္းလာ 
အေႏြးအက်ီေလးထပ္ဝတ္လို ့ မီးဖုိထဲေခါင္းျပဴၿပီး  
“ လာေလ ေဆးခန္းသြားမယ္ “ 
တဲ့ .. လူၾကီးေလးလို ေျပာေသးတယ္။

က်ဳပ္လည္း ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းအေကာင္းပဲ ဆိုၿပီးလိုက္သြားလုိက္တယ္ ။
 ခုထိသူ အေရးေပၚအလန္းကို မနွိပ္ေသးတာရယ္ က်ဳပ္နာမည္ကို 
ရင္းရင္းနွီးနွီးေခၚလိုက္တာရယ္ကို ၾကည့္ျပီး 
 စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေအးသြားတယ္ေပါ့။

သူက ေရွ ့က က်ဳပ္ကေနာက္ကေပါ့ တက္စီတစီးေတြ ့လို ့
လွမ္းတားၿပီးေဆးခန္းသြားၾကတယ္။ ဆရာဝန္က က်ဳပ္တို ့လူမ်ိဳးပါပဲ
 ေကာင္မေလးက ပိုက္ျပင္ရင္းနဲ ့ ထိသြားတယ္ေပါ့ ဆုိၿပီးေျပာတယ္။
 သူေလး လည္ပတ္ပံုကေတာ့ ခ်ီးမြမ္းစရာပါပဲ က်ဳပ္ကေတာ့ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့ေပါ့။ ဆရာဝန္ေမးေတာ့ က်ဳပ္က လည္း ယုတၱိရွိေအာင္ေျပာရတာေပါ့ ။ 

ေဆးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးက ေရခဲမုန္ ့စားၾကမယ္တဲ့ ။ က်ဳပ္ကလည္း ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးနဲ ့လိုက္သြားတာေပါ့ ။
ရဲစခန္းသြားၾကမယ္ မဟုတ္ရင္ ၿပီးတာပဲဟာ။
ေရခဲမုန္ ့တေယာက္တခြက္နဲ ့ အနားက ပန္းျခံမွာ ထိုင္စားရင္း 
ခြက္တဝက္က်ိဳးေတာ့မွ ေကာင္မေလးက  
 ဒီလုိလုပ္တာ ခင္ဗ်ား မေၾကာက္ဘူးလားတဲ့ ။
က်ဳပ္က ျပန္ေမးရတာေပါ့ 
” မင္းကမွ မေၾကာက္ဘူးလား ၊ သတၱိရွိလိုက္တာ ငါ့ကိုေဆာ္ထဲ့သြားတာေတြ ” 
ဆုိေတာ့ ” သိပ္ေၾကာက္တာေပါ့ ေၾကာက္လြန္းလို  မူးေတာင္မူးလဲခ်င္တာ
အဲဒါ့ေၾကာင့္ခု ေရခဲမုန္ ့စားေနရတာ ” တဲ့။ 
သူက လုပ္စရာရွိတာ အရင္လုပ္ေနာက္မွ ေၾကာက္ဆုိတဲ့ အစားထဲကထင္ပါရဲ ့။

မင္းငါ့ကို ဘယ္လို သိသလဲ ဆုိေတာ့ မွ သူက
 “ ဟိုေန ့က ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုမၸဏီီက လူပါလာတယ္မွလား  
 အေမနဲ ့စကားေျပာၾကတယ္ အဲဒါအေပၚထပ္က ၾကားေနရတယ္တဲ့။

သူတို ့ စိးပြားေရးၾကပ္လို ့လူေလွ်ာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေတြေျပာရင္း 
ခင္ဗ်ားတုိ ့ပါပါတယ္တဲ့ ေျပာျပ တယ္ ခင္ဗ်ားမိန္းမက လည္း ေနမေကာင္း ၊
ကေလးေတြပိစိေတြနဲ ့တဲ့ သူ က သိပ္စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ 
ဒါေပမယ့္ သူမွမတတ္နိုင္ေတာ့ ခုလို ေနာက္ဆံုးလ မွာ 
အလုပ္ရွိတာေလးေတြ ကို ထည့္ထည့္ေပးရတာတဲ့ ။ တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီတယ္ေပါ့ ။ 
ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမွန္းသိေတာ့ အခက္ေတြ ့လို ့လုပ္မွန္းသိတာေပါ့ “ တဲ့။

က်ဳပ္မွာ မယ္မင္းႀကီးမေလးကို ထိုင္ပဲရွိခိုးရမလိုပဲ ။ 
သူက က်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာျပပါ ဆုိေတာ့ က်ဳပ္ ေျပာျပလိုက္တယ္ ။
စကားဆံုးတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူက ခင္ဗ်ား နယ္ျပန္သြားပါလားတဲ့။
ဒီမွာ ဒီေလာက္ၾကပ္ေနတာ ျမိဳ ့ဆိုတာ အလုပ္ရွိမွ စားရတာမဟုတ္လားတဲ့။
က်ဳပ္က အတင္းျငင္းတာေပါ့  က်ဳပ္အေဖအေၾကာင္းက်ဳပ္သိတယ္ ၊
 သူ ့ကို ေအာက္က်ိဳ ့မယ့္အစားအေသခံမယ္ စသျဖင့္ေပါ့ ။ 

သူေလးက က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြ အတြက္ 
ဒုစရိုက္ေတာင္လုပ္မယ္ႀကံေသးတာ မိဘကို ေအာက္က်ဳိ ့ရတာက
 သိပ္မဆုိးဘူးမဟုတ္လားတဲ့။ ဒီေန ့သာ တျခားအိမ္ျဖစ္လို ့ ရဲစခန္းေရာက္ရရင္ 
အခုေလာက္ဆို ဘဝေတြ ဆုိးေနၿပီ မဟုတ္လားတဲ့။ 
က်ဳပ္လည္း ေျပာစရာ စကားရွာမရဘူး။ ေရခဲမုန္ ့ခြက္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။
လူႀကီးကို ကေလးက ခ်က္နဲ ့လက္နဲ ့ေျပာလို ့က်ဳပ္မွာၾကက္နာႀကီးငိုင္သလိုငိုင္ေနရတယ္။ 
သူေလးက က်ဳပ္အိမ္ကို ဖုန္းအတင္းဆက္ခိုင္းတယ္။
 ေပကပ္ေနလို ့မရတဲ့ အဆံုးမွာက်ဳပ္ဆက္ရတယ္ ။
က်ဳပ္တို ့လယ္ထဲက အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိဘူး ရြာထဲက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုပဲ ဆက္ရတာ။
 အနည္းေလးေတာ့ အက်ိဳး အေၾကာင္း သိရေအာင္ ဆက္တဲ့ ကေလးမက ေျပာတယ္။ 
က်ဳပ္ဘဝ ဆိုးခ်က္မ်ား ဖုန္းဆက္စရာ အေၾကြေစ့ေတာင္ မရွိဘူး ။ သူေလးက ေပးရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဖုန္းကဟိုတုန္းကေတာ့ တလမွာ
 ရက္ ၂၀ ေလာက္က ပ်က္ေနတတ္တာဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ဖုန္းပ်က္ေနပါေစ
 မကိုင္ပါေစနဲ ့ဆုေတာင္းတယ၊္ မျပည့္ပါဘူး ၊ 
ဘုန္းႀကီး အဲလက္ဇီ ရဲ ့ “ဟလို “ အသံၾကားလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္အေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ 
ဘုန္းဘုရား Emmanuelပါ “ ဆိုတာ
နဲ ့ အလန္ ့တၾကား ေအာ္လိုက္တာမ်ား လန္ ့မ်ားေတာင္ေသေလာက္ရဲ ့။
ဘုန္းၾကီးက ေျပာေနတာေတြက ပလံုးပေထြးနဲ ့မ်ားလြန္းလို ့့
က်ဳပ္မွာ နားလည္ေအာင္ မနည္းလုိက္ဆက္စပ္္ယူရတယ္ ။
 ေနာက္ဆံုးမွရွင္းသြားတာက လြန္ ့ခဲ့တဲ့ တႏွစ္က က်ဳပ္အေဖ
ဆံုးသြားၿပီး အေမက တေယာက္တည္း ျခံေတြကို မနိုင္ဘူးတဲ့။ 
က်ဳပ္ကို တတ ၿပီး ငိုေနသတဲ့ ။ ေနာက္ က်ဳပ္တုိ ့အိမ္မွာ ဖုန္းရွိပီတဲဲ့။
 ဘုန္းၾကီးက ဖုန္းနံပါတ္ေပးတယ္ခုုခ်က္ျခင္း ဆက္ပါတဲ့ ။ 

က်ဳပ္ဖုန္းခ် ၿပီး ငိုင္ေနေတာ့ ကေလးမက အေၾကြေစ ့ေတြ လက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးတယ္ ဆက္ေလတဲ့ ။ ဘုန္းၾကီး အသံဘယ္ေလာက္က်ယ္တယ္မသိဘူး ေဘးကလူေတာင္ ၾကားရတယ့္အျဖစ္။
က်ဳပ္က ဖုန္းကိုင္ရင္း ရင္ခုန္ေနမိတယ္ အေမ့အသံမၾကားရတာ ၁၀ စုနွစ္တခုမကရွိခဲ့ၿပီကိုး ။
အားကိုးရမလား ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မမရွိေတာ့ဘူး။
 က်ဳပ္ဟိုဒီ လွည့္ရွာေတာ့ သူက လမ္းေဘးက တြန္းလွည္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့ သစ္အယ္ေစ့ေလွာ္ဆိုင္ေရာက္ေနတယ္ေလ ။
 အေမ့က ဖုန္းကိုင္ၿပီး “ဟလို “ဆုိတာနဲ ့ က်ဳပ္ ရင္ထဲ ဆို ့လာတယ္ “ အေမ“ ဆိုေတာ့ အသံတိတ္သြားတယ္ အၾကာႀကီး ပဲ အေမငိုေနတာ က်ဳပ္ၾကားေနရတယ္ ။
 ေနာက္ေတာ့ “ အေမ Emmanuel ေလ “ ဆိုျပန္ေတာ့ “ ခုခ်က္ျခင္းျပန္လာခဲ့တဲ့ ။

က်ဳပ္က “ အေမက်ဳပ္ မိန္းမရေနၿပီ ကေလး ေတြလည္း ရေနၿပီ က်ဳပ္.“ 
စကားမဆံုးေသးဘူး “ ခုခ်က္ျခင္း ျပန္လာခဲ့တဲ့ “ ဒါပဲ ထပ္ေျပာတယ္ ။ 
“ နင္ျပန္မလာရင္ ငါတုိ ့ဘုိးဘြားစဥ္ဆက္ လုပ္လာတဲ့ လယ္ေတြ ဆံုးေတာ့မွာ၊ 
သူရင္းငွားေတြက ငါ့ကိုလိမ္ၾကတယ္ အမယ္အိုႀကီး လင္မရွိ သားပစ္ 
ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလးစားေတာ့မလဲတဲ့ “
 က်ဳပ္ရင္ထဲ ဆို ့သြားတယ္ ။
 ေနာက္ ေတာ့က်ဳပ္အားတက္လာတယ္ အေမ ့ကို ဒုကၡေပးရေအာင္ျပန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ 
အေမ ့ကို ကူညီဖို ့ျပန္ရမွာ က်ဳပ္အဆင္ေျပေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ အခုလိုအေမဒုကၡေရာက္ခိ်န္မွာျပန္ကိုျပန္ရမွာ ၊
က်ဳပ္ကမလုပ္ခ်င္လုိ ့သာ ျခံကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္တယ္။
က်ဳပ္လုပ္တတ္တာ နဲ ့အေမ့ကို ကူရမွာ ။
 ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ျပန္လာမယ္လို ့ေျပာလိုက္တယ္ ။
 ဒီည ရထားနဲ ့ပဲ ျပန္လာမယ္လို ့ .. က်ဳပ္တုိ ့ဆီကို ေနာက္ေန ့ေန ့လယ္ေရာက္မယ္ ။ 
က်ဳပ္တုိ ့ဆီဆိုတာ က်ဳပ္တုိ ့ရြာနဲ ့အနီးဆံုး ဘူတာကိုေျပာတာ၊ 
အေမက သစ္သီးတင္ကားနဲ ့လာေခၚမယ္တဲ့ ။ အေမ့အသံရႊင္ျပေနပံုမ်ား ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။
“ သိရေစ့မေပါ့ အလိမ္ေကာင္္ေတြရယ္ ငါသားျပန္လာေတာ့မယ္ဟဲ့ ”
လို့က်ိန္းဝါးသံၾကားေတာ့ က်ဳပ္မ်က္ရည္ေတာင္က် မိတယ္ ။ 
အေမက ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘုရားသခင္က သူ ့ဆုေတာင္းကို 
လစ္လွွ်ဴမျပဳဘူးဆုိၿပီး တဖြဖြ ေျပာျပန္တာေပါ့ ။ 
 ဖုန္းခ် လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ နဲ ့ ။ ဖုန္းရံုအနားမွာလည္း သစ္အယ္သီးမီးေလွာ္နဲ ့တေထာင္းေထာင္းနဲ ့ကေလးမက စားလို ့က်ဳပ္ကို ျပံဳးၾကည့္ေနေသးတယ္။
က်ဳပ္ကေတာျပန္မယ္ဆိုေတာ့ သူေလးက ဝမ္းသာလုိ ့ထေတာင္ ခုန္ေသးတာ ။ 
သစ္အယ္ေစ့ေတြေတာင္ စကၠဴအိတ္ထဲက ထြက္က်ကုန္တယ္။ 

ေနာက္ေတာ့ ရထားခရွိသလားတဲ့  ေမးတယ္။ က်ဳပ္လိမ္လိုက္တယ္ ရွိတယ္လို ့ ။
သူေလး က ဒီကေန ေတာအေရာက္ တမိသားစုလံုးစာဆိုဘယ္ေလာက္က်လည္းတဲ့။
က်ဳပ္က သိပ္တံုးတဲ့ ငတံုး ေလ ရထားခကို ေျပာလိုက္မိတယ္ ။
 သူက ေအာ္ရယ္တယ္ အဲေလာက္ရွိရင္ ဘယ္အိမ္ဝင္ ခိုးေတာ့မလဲတဲ့ ။ 
က်ဳပ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ဘူး ေနာက္ေတာ့ ကေလးမက ခပ္တည္တည္နဲ ့ 
သစ္အယ္ေစ့ထုပ္ကို အနားက ခံုတန္းမွာ တင္တယ္ ။
 ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္တယ္ ။ 
ရွိသမွ် အကုန္က်ဳပ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္ ။
က်ဳပ္ကလက္မကမ္းေတာ့ “ ယူထားတဲ့ “ မာေရေက်ာေရနဲ ့ေျပာတယ္။
ေနာက္ သူ ့လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ျဖဴတ္တယ္ ။ 
က်ဳပ္လန္ ့သြားတယ္ သူ ့ကို အတင္းညင္းမယ္ၾကံေတာ့ မ်က္လံုးၾကီး ျပဳးၾကည့္တယ္ 
“ ဒါကို ေပါင္ရင္ ေလာက္ မယ္တဲ့ “ ။ ေနာက္မွ ျပန္ေရြးထားေပါ့၊ 
ခင္ဗ်ား သမီးေလးၾကီးလာေတာ့ ေပးလုိက္ က်ေနာ့္ လက္ေဆာင္ ေနာ္ “တဲ့ ။ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ ျခာျခာလည္ေနတယ္ ။ 
အေမေျပာတဲ့ ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆုိတာ ဒါမ်ိိဳးပဲ ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။
 ေနာက္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မက နာရီၾကည့္တယ္ ၊ ျပန္ေတာ့မယ္ အေမျပန္ေရာက္ခါနီးၿပီ ၊ 
ဒီညပဲ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီး သြားေပေတာ့ Emmanuel ေရ၊
ဒီေန ့ေတာ့ ပန္းခ်ီသင္တန္း လြတ္သြားၿပီ“ တဲ့ ။
 သူက က်ဳပ္ကို ႏုတ္ဆက္ဖို ့လက္၂ဖက္ဆန္ ့ေပးတယ္ ။
က်ဳပ္ခါးကုန္းၿပီး ေပြ ့ဖက္ႏုတ္ဆက္လိုက္တယ္။ 
သူ ့မ်က္ႏွာ ေသးနုနုေလး နဲ ့က်ဳပ္ ပါးျမိဴင္းေမြး ၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ ့မ်က္ႏွာကိုထိၿပီးႏုတ္ဆက္တယ္။  ေနာက္ေတာ့ သစ္အယ္သီးထုတ္ကိုင္ ျပီး သီခ်င္းတေအးေအးနဲ ့ 
ဓါတ္ရထားေပၚတက္သြားေတာ့တာပဲ။  
က်ဳပ္အဲဒီနားမွာ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတထပ္ ၊ ဆြဲၾကိဳးတကံုးနဲ ့
နာရီဝက္ေလာက္ရပ္ေနမိတယ္ ထင္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေတာ့တာပဲ ။ 

အိမ္နားက အေပါင္ဆုိင္မွာ ဆြဲၾကိဳးကို ေပါင္တယ္ ဘယ္သူ ဝယ္ဝယ္ မေရာင္းဖုိ့ဆက္ဆက္လာေရြးမယ့္အေၾကာင္း မွာရတယ္ ။ 
 ရထားလက္မွတ္ဝင္ဝယ္တယ္ ။ ေနာက္ စားစရာ ေတြဝယၿ္ပီး္ အိမ္ကို ျပန္တယ္။
 မိန္းမက က်ဳပ္ခိုးလာတယ္ ထင္ေနေသးတယ္ ။က်ဳပ္ကေလးေတြ စားစရာေတြ ့ လုိ ့ေပ်ာ္ၾကတယ္ ၊ က်ဳပ္တုိ ့ေပးရမယ့္ အိမ္ေၾကြးေတြ အိမ္ရွင္ကို ရွင္းေေပးလိုက္ၿပီး
 ညတြင္းခ်င္း အေမ့ရြာကို ျပန္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ သူမ်ားလက္ေရာက္လုလုျခံကို က်ဳပ္ၾကီးၾကပ္ေတာ့အျမတ္ေတြ ျပန္ရတယ္။ က်ဳပ္မိန္းလည္း ျခံထဲမွာ လုပ္ကိုင္ရင္း ျပန္က်န္းမာလာတယ္ ။ ကေလးေတြလည္း ဝျဖိဳးလို ့အေမ လည္း ေပ်ာ္လို ့.. က်ဴပ္ ျခံေတြ ေအာင္ျမင္ေတာ့ထပ္တုိးခ်ဲ ့တယ္။
 ေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္သား ႀကီးကျခံထဲမွာ ဦးစီးနိုင္ျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္တသက္လံုးလုပ္ခ်င္လာခဲ့တဲ့ 
စားေသာက္ဆုိင္ကို ရြာထဲမွာ ဖြင့္လိုက္တယ္။
 ျမိဳ ့ဟင္းေတြ မဟုတ္ဘူး ေတာထမင္းေတာဟင္းေပါ့ ။
 ရြာထဲမွာ အဲလို ဆိုင္မွ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘဲ အားေပးလိုက္ၾကတာ ၊ ဝက္ဝက္ကိုကြဲေရာပဲ။ ဒီလိုနည္းနဲ ့ခင္ဗ်ားသိတဲ့ ဒီဆိုင္ပိုင္ရွင္က်ဳပ္ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။

 အဲဒီေကာင္မေလးနဲ ့အဆက္အသြယ္ရေသးလား ဟုတ္လား။ 
အဲဒါက်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းဆံုးပဲဗ်ာ။ ဒီဇတ္လမ္းမွာ မေျပာျပခ်င္ဆံုးေပါ့။ 

က်ဳပ္က အေမ့လယ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့လယ္ကအသိမ္းခံရေတာ့မယ္ ဆဲဆဲကိုးဗ်။ 
အဲဒါနဲ ့ က်ဳပ္လည္း ၾကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္ရတာေပါ့ ။
 ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တံုးပံုမ်ား သူေလး နာမည္ေတာင္ မေမးခဲ့မိဘူးေလ။ 
သူတုိ ့ဖုန္းနံပါတ္လည္း မသိဘူး ။ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ားေျပာပါတယ္။ 
အဲဒီေတာ့ ဆက္သြယ္လို ့လည္း မရဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ ေနာက္ အသီးအႏွံေတြေပၚခ်ိန္ ၾကေတာ့ ေၾကြးတခ်ိဳ ့တဝက္ ဆပ္တန္ဆပ္ ၿပိး က်ဳပ္လည္း ျမိဳ့ေတာ္ တက္သြားလိုက္တယ္။  
သူေလး ရဲ ့ဆြဲႀကိဳးကို က်ဳပ္ေရြးလုိ့ ရခဲ့တယ္ေလ ၊
 ေနာက္ သူေလး အရင္ေနခဲ ့တဲ့ အိမ္ကုိ ျပန္သြားတယ္ ။ 
ဘုရားသိၾကားမပါေစ က်ဳပ္တုိ ့စကားနားလည္တဲ့လူနဲ ့ေတြ ့ပါေစ 
ဆုေတာင္းေပမယ့္ မျပည့္ဘူးဗ်ာ။ 
ဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္္တဲ့ လူက တစိမ္းတေယာက္ဗ် ။
 က်ဳပ္တုိ ့စကားလည္း သိပ္နားလည္ပံုမရဘူး ။ 
ေရာက္ခါစလူသစ္ထင္ပါတယ္ ။က်ဳပ္ကလည္း အဂၤလိပ္လို သိပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး ။

ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္က မေတာက္တေခါက္နဲ ့ ကေလးမေလး အရြယ္
ပံုစံျပၿပီးေမးေတာ့ ေျပာင္းသြားပီတဲ့ ။ ဆြစ္ဇလန္တဲ့ ဒါပဲနားလည္လိုက္တယ္ ။
 က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းဘူး ၊ ဇာတ္စံုရွင္းျပေနလည္း ဘာမွ မထူးေတာ့ 
သူေပးတဲ့ စာရြက္မွာပဲ က်ဳပ္စာခ်ေရးလိုက္တယ္ ။ဆြဲႀကိဳးေရြးၿပီးေၾကာင္း ၊ အဆင္ေျပေၾကာင္း ၊က်ဳပ္သမီးႀကီးလာရင္ေပးလိုက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းရယ္ေပါ့။ 
က်ဳပ္ေတာကလိပ္စာထည့္ေပးၿပီး အဲဒီ အတုိင္းျပန္စာထည့္ပါေပါ့။
မွ Emmanuel ဆိုၿပီး စာအိတ္ေပၚက တပ္လိုက္တယ္။
 ထိုလူက ပို ့ေပးမယ္လို ့ေျပာတယ္ ။ 
ဒါပါပဲဗ်ာ ..ခုထိေတာ့ မပို ့ရေသးတာလား ဘာမွန္းကို မသိဘူး ။
 က်ဳပ္လိပ္စာထည့္ေပးလိုက္တာပဲ ခ်ာတိတ္မဆီေရာက္ရင္သူစာေရးမွာပါ။ အင္း ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲေလ။ 

---------------


( Emmanuel  ထံမွာ စာယူထားလိုက္ေသာ လူသည္ အလြန္ေမ့တတ္သူျဖစ္ရာ
စာကိုယူထားၿပီး ေကာင္မေလး အေဖထံပို ့ေပးရန္ကိုေမ့သြားေလသည္။
သတိရေသာ အခါ သူ ကိုယ္တုိင္ေျပာင္းေရြ ့ခါနီး ျဖစ္ေနသျဖင့္
ေနာက္မွ ေပးပါေေတာ့မယ္ဟု ဆိုၿပီး သိမ္းထားျပန္ရာ
 ေနာက္တခါထပ္ေမ့သြားျပန္ေလသည္။ သူသတိရျပန္ေသာ္ ေကာင္မေလး 
တို့့ဘယ္မွာ ေနၾကမွန္းမသိဘဲ အဆက္ျပတ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ 

သူက သူ၏ေမ့တတ္မွဳအတြက္ သင္ခန္းစာေပးသည့္အေနျဖင့္
 ထိုစာအိတ္ကိို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲထည့္ုကာ သြားေလရာသယ္သြားေလသည္။
 ေနာင္နွစ္မ်ားၾကာၿပီးေနွာက္တြင္ ထိုကေလးမထံသို ့ သူမ၏မိခင္မွ နိုင္ငံျခင္းတူသူတေယာက္ႏွင့္  လူႀကံဳပါးလိုက္ရာတြင္ ထိုလူႀကီး ၏ သမီးျဖစ္ေနေလသည္။ 
လူႀကံဳပစၥည္းကို အိမ္သို ့သြားယူရာတြင္ ထိုဦးေလးႀကီးလည္းရွိေနသည္။ 
သူမကို ေတြ ့ေသာ္ ဘယ္သူ ့သမီးမွန္း ေမးျမန္းၿပီးေနာက္ အလန္ ့တၾကားထေအာ္ၿပီးညဥ္းကိုေပးစရာရွိတယ္ ေပးမယ္နဲ
 ့ေမ့ေမ့ေနတာကြယ္ အေတာ္ၾကာေပါ့ ဟုဆိုကာ အိမ္တြင္းခန္း ဝင္သြားၿပီး 
စာအိတ္နွင့္ထည့္ထားေသာ Emmanuel စာကို ေပးေလေတာ့ သည္။  
တတ္ထားေသာ ရက္စြဲအရ ထုိစာသည္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေလျပီ။ 

ထိုမိန္းကေလးသည္ ျဖစ္ရေလတယ္ဟုေရရြတ္ကာ စာပါလိပ္စာအတုိင္း
 သူမ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထည့္သြင္း၍
Emmanuel ထံသို ့ျပန္စာထည့္လိုက္ေလေတာ့ သတည္း။)
Labels: 13 comments | edit post
Vista



သူေျပာတာက က်ဳပ္တို ့ ပိုက္ျပင္သြားရင္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုရွိတယ္ ။
အဲဒီမွာက နိုင္ငံျခားသားေတြေနတာမ်ားတယ္။ သူတို ့က တာဝန္နဲ ့ ဒီနိုင္ငံကို သံုးႏွစ္တန္သည္ ေလးႏွစ္တန္သည္လာၾကၿပီးေတာ့ ေျပာင္းၾကတာ ။ 

အဲလို မေျပာင္းခင္ဆို တအိမ္လံုးမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ေတြကို စစ္ေဆးျပင္ဆင္ေပးသြားတတ္ၾကတယ္တေယာက္နဲ့တေယာက္မလႊဲခင္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲလုိ အကူးအေျပာင္းမွာ လွဳပ္ရွားတာ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့ ။

 သူတုိ ့က ရက္ပိုင္းမွာ ဒီနိုင္ငံက ေျပာင္းေတာ့မယ့္လူေတြဆိုေတာ့ ပစၥည္းေပ်ာက္ 
ပိုက္ဆံေပ်ာက္လည္း သိပ္တိုင္လား ေတာလား လုပ္မေနတတ္ၾကဘူးတဲ့။
သိပ္အၾကီးစားေတာ့ လုပ္လုိ့မရဘူးေပါ့တဲ့။

ခပ္ေသးေသးနဲ ့ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ဟာမ်ိဳး ဥပမာ လက္ပတ္နာရီ လိုမ်ိဳးပါ့။
ေလာဘတက္လို ့လည္းမရဘူး ပိုက္ဆံအိ္တ္ထားတတ္တဲ့ေနရာဆိုသိရင္ နည္းနည္းႏွိဳက္ေပါ့ ေနာက္ ေရြထည္နည္းနည္းေပါ့ မ်ားမ်ားယူလို ့ေတာ့မရဘူး ။
သူတို ့အေနနဲ ့  ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ရဲတိုင္မေနေတာ့ပါဘူး
 ေျပာင္းေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေနေလာက္ပဲယူတဲ့။

သူတို ့အတြက္က ထားနိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့အတြက္ေတာ့ ၁ လစာေလာက္မဟုတ္လား၊ 
အနည္းဆံုး အိမ္ခန္းခရွင္းနုိင္မယ္ အစားစားဝစားႏိုင္မယ္ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနနိုင္မယ္ေပါ့။
အခုဆို ရတာေလးနဲ ့ဘယ္ေလာက္အထိ ေလာက္ငေအာင္စားရဦးမယ္မွန္း မသိလို ့
မဝေရစာကိုေခြ်တာ စားေနၾကရတယ္မဟုတ္လား။

သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္းနဲ ့က်ဳပ္မ်က္ႏွာတခုလံုးပူထူေနတာပဲ။
 နားထဲမွာလည္း သူခိုး ၊သူခိုး နင္ဟာ သူခိုးလို ့ေအာ္သံေတြၾကားေနသလိုပါပဲ။ 
ဒါေပမယ့္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အငယ္ဆံုးမေေလး ရဲ ့ခ်မ္းေအးဆာေလာင္ေနတဲ့ မ်က္နွာေလးေတြ ့အၿပီးမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာသြားေတာ့ တာပဲ။

ဘယ္အိမ္က ဘယ္ေန ့မွာ ပိုက္စစ္ဖုိ ့ေခၚထားတယ္
 ဘယ္သူ ့ကိုတာဝန္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဇယားေတြ မွတ္တဲ့ 
စာေရးမနဲ ့က်ဳပ္မိတ္ေဆြက ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တာမို ့ သူ ့ဆီကေန ႀကိဳသိရတယ္ ။

က်န္တာေတြ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလို စစ္ေပးရတဲ့အိမ္ကို ဝင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေနအထား ေတြ အထားအသိုေတြ မွတ္ရတယ္ ။ ေနာက္ ကိုယ္ဝင္လို ့ရမယ့္ တံခါးတခုကို ဖြင့္ရေအာင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေသာ့တု ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အတြင္းခန္းတံခါးက အတြင္းေရာက္မွ ခ်ိတ္တခုခုနဲ ့
လွည့္ဖြင့္လို ့ရတယ္။ အျပင္ကေနဖြင့္ေနတာလူျမင္ရင္ မလြယ္ဘူးေလ။

က်ဳပ္ကေတာ့ ေအာက္ဆံုးထပ္ ေနာက္ေဖးမီးဖုိခန္းတခါးကို ေသာ့ပံုစံယူခဲ့တယ္။
 ေနာက္ေဖးတံခါးေသာ့ေတြကမီးဖိုခန္းဗီဒိုနားခ်ိတ္တတ္ၾကတာမဟုတ္လား။
က်ဳပ္အလုပ္လုပ္ေနတံုးလည္း ဘယ္သူမွ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ေတာ့
 ေသာ့ပံုစံယူတာေလာက္က အသာေလးေပါ့ဗ်ာ။ 
က်ဳပ္တုိ ့ကိုလိုက္ပို ့တဲ့ ကုမၸဏီီကအယ္လဖြန္ဆိုက အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ေတာ့
 အိမ္ရွင္မိန္းမနဲ ့သူတို ့ခ်င္းေျပာၾကဆုိၾကေပါ့။
 ေနာက္မွ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ ့က ေနာက္ ၃ ပတ္ေနရင္
ေျပာင္းေတာ့မွာေသခ်ာတယ္္ဆိုတာ သိရတယ္။ 

က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ရဲ ့အစီအစဥ္အတုိင္း ဒီအိမ္ကို ေလ့လာတယ္၊ အဝင္အထြက္ ေပါ့။
သူတုိ ့တမိသားစုလံုးက မနက္ဆို အကုန္ထြက္သြားတတ္တယ္ ။ 
အေဖက ရံုးသြားရင္း ကေလးေတြကို ေက်ာင္းပို ့ေပါ့ ။ 
အေမကေတာ့ ေနခင္းေလာက္ဆို ေဈးသြားရင္းနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္ ။ 
အဲဒီ အခ်ိန္ကို ေရြးလိုက္တယ္။သူက ညေန ၃နာရီမေက်ာ္မခ်င္းျပန္မေရာက္ဘူးေလ။

က်ဳပ္တို ့ပိုက္ျပင္ဝင္ၿပီး ၁ ပတ္ေက်ာ္မွ စလွဳပ္ရွားတယ္။ ဒါမွ သကၤာမကင္းမျဖစ္မွာေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ မီးဖိုခန္းကိုေသာ့တုနဲ ့ဖြင့္ဝင္တာဘာမွ အခက္အခဲမရွိဘူး။
က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ ဓါတ္ရထားဝင္ခုတ္ေနသလိုပဲ ေသာ့ဖြင့္တာေတာင္ လက္တုန္ေနတယ္။
က်ဳပ္မွတ္ထားသေလာက္ဆိုရင္ အေပၚဆံုးထပ္မွာ အိပ္ခန္းေတြရွိတယ္ အဲဒီမွာ တခုခုရႏိုင္မယ္။
မရလည္း ရတာေပါ့ဗ်ာ ဝင္လာပီးမွေတာ့ လက္ခ်ည္းမထြက္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။

က်ဳပ္က မ်က္နွာကို ေခါင္းစြပ္နဲ ့စြပ္လိုက္တယ္ အဲေခါင္းစြပ္ကမ်က္လံုးပဲေဖာ္ထားတာ။
တကယ္လို ့တေယာက္ေယာက္ေတြ ့သြားလည္း မမွတ္မိနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့အေပၚထပ္ကို တျဖည္းျဖည္းတက္လာတာေပါ့ ။

ဒုတိယထပ္မွာ အခန္း၂ခန္းရွိတယ္ ေနာက္မွၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး
အေပၚဆံုးထပ္ကို အရင္တက္တယ္။အေပၚဆံုးထပ္က ပင္မအိပ္ခန္းရွိတာကိုး ၊
ဟိုေန ့က အဲဒီက ပိုက္ဆုိ ့ေနလုိ ့က်ဳပ္ျပင္ေပးရေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ပင္မအိပ္ခန္းတခါးဘုကို လွည့္ဖြင့္လုိက္ေတာ့
အဆင္သင့္လိုက္တာ ေသာ့မခတ္ထားဘူး ။

ဒါေပမယ့္က်ဳပ္မဝင္ရဲဘူး တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ဆုပ္ထားၿပီး တြန္းမဖြင့္ဘဲေၾကာင္ေနေသးတယ္ ၊
 လုပ္ေနၾကမွ မဟုတ္တာ ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။
က်ဳပ္အရဲကိုးၿပီး တြန္းဝင္လုိက္တယ္ ။မွန္တင္ခံုက အံဆြဲေတြ ဖြင့္ၾကည့္တယ္။
 ကံအားေလွ်ာ္စြာနာရီေတြေတြ ့တယ္ ရိုးလက္စ္ တလံုး၊စီတီဇင္တလံုး ။
ရိုးလက္စ္တလံုးဆုိ အေတာ္အဆင္ေျပၿပီ တျခားဟာေတာင္ယူစရာမလုိေတာ့ဘူး ။
၂ လံုးစလံုးေတာ့ယူလုိ ့မျဖစ္ဘူး အထားမွားလို ့ေပ်ာက္သလိုလိုလည္း လုပ္ရမွာကိုး ။
အဲအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ကို တေယာက္ေယာက္က ေနာက္ကေနၾကည့္္ေနသလို ခံစားမိိလိုက္တယ္။ 
 
က်ဳပ္အျမန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆုိရင္ဘဲ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ 
မ်က္လံုးေလး ၂လံုးနဲ ့စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးမတေယာက္ကိုေတြ ့ရတယ္ ။ 
အိမ္ရွင့္ကေလး အငယ္ဆံုးေလးထင္တယ္ ။ ၁၂ နွစ္လားမသိ ဒီ့ထက္ၾကီးခ်င္လည္း ႀကီးမွာေပါ့။
သူတုိ ့့အေရွ ့တိုင္းသားေတြက က်ဳပ္တုိ ့လိုလူေကာင္သိပ္မထြားဘူး မဟုတ္လား။ 

ကေလးမက နဖူးေပၚမွာဆံပင္နက္ကေလးအတိျဖတ္လို ့အေနာက္ကဆံပင္ေတြကလည္း
 ေက်ာလယ္ေတာင္ေက်ာ္မလားဘဲ ။ သူေလးက ခဏေၾကာင္ေနတယ္ ေနာက္မွ တခါတည္း ဆင္းေျပးေတာ့တာပဲ ။ က်ဳပ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ သတိဝင္လာတယ္ သူ ့ကိုတားရမယ္ ။ 
ရဲကိုဖုန္းဆက္တာနဲ ဧည့္ခန္းကလံုျခံဳေရးအလန္း ကို နွိပ္တာနဲ ့က်ဳပ္ဘဝ ဆံုးၿပီ။  
က်ဳပ္ဘဝဆံုးရင္ က်ဳပ္ေနာက္က တမိသားစုလံုး၊ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ ကေလး၃ ေယာက္ ၊ နာတာရွည္က်ဳပ္ဇနီး အကုန္ဘဝဆံုးမွာ။ သူ ့ကို တားရမယ္ ။ က်ဳပ္ေျပးလုိက္တယ္ ။
က်ဳပ္ကိုယ္လံုးက ႀကီးႀကီး ေလွကားက ေသးေသးနဲ ့မနည္း ဆင္းလုိက္ရတယ္။သူေလးက ေျပးတာလွစ္ေနတာပဲ။ 
သူက ဧည့္ခန္းကို ေျပးတယ္ အလန္းနား ကို ေျပးတာ လူလည္္ကေလး ၊ 
က်ဳပ္က ေလွကားထစ္ကို မဆင္းေတာ့ပဲ ခုန္ခ်လိုက္တယ္ သူ ့နားတန္းေရာက္တာေပါ့ ။
သူ ့ပုခံုးေလးဖမ္းလို ့မိကာနီးမွာ မီးဖိုထဲကို လွစ္ကနဲေျပးျပန္တယ္ က်ဳပ္ကလည္း ေျပးလိုက္ရတာေပါ့ ။

to be continue 
Labels: 4 comments | edit post
Vista


ခင္ဗ်ား ဒုစရိုက္တခုခုလုပ္ခဲ့ဖူးလား? ။
ဟဲဟဲ အခုလို အရက္ေသာက္တာမ်ိဳးကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
ဒါကေတာ့ လူတုိင္းမလြတ္ႏိုင္တာမ်ိဳးကိုးဗ်။ 
ဥပေဒနဲ ့မလြတ္တာမ်ိဳး ခိုးတာ တိုက္တာမ်ိဴးကိုေျပာတာ။
ဘယ္ကလာ ၾကံေတာင္ မၾကံစည္ဘူးဟုတ္လား။
အင္းက်ဳပ္တံုးကလည္းဒီလိုပဲ၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးျဖစ္လာပေစကိုယ့္စာရိတၱမ႑ိဳင္ကိုအထိမခံဘူးလိုဆံုးျဖတ္ဖူးတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးေတြ အတြက္က်ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့။
သူတုိ ့ေလးေတြ ငတ္လုိ ့ေသေတာ့မယ္၊ အပူေပးစက္မဖြင့္ႏိုင္လို ့ ေအးလြန္းလို့
တုန္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း လုပ္သင့္လုပ္ရမွာေပါ့။
က်ဳပ္ကေတာ ့က်ဳပ္ကေလးေလးေတြလက္ေခ်ာင္းေျခခ်ာင္းေလးေတြအေအးလြန္လုိ ့
ေယာင္ကိုင္းေနတာ ျမင္ရတာရင္ထဲမွာ မခ်ိပါဘူး။
ကုိယ္သာ အငတ္ခံမယ္ ကိုယ့္ကေလးေတြေတာ့ မငတ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။
ကိုယ့္ေၾကာင့္လူေလာကထဲေရာက္လာရတဲ့ ကံဆိုးေကာင္ေလးေတြမဟုတ္လား။

ခုက ၾကံဳတံုးေလး ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လုိ ့။
နားေထာင္ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားဆံုးျဖတ္ေပ့ါဗ်ာ။

က်ဳပ္ငယ္ငယ္တံုးက ၿခံသမား လယ္သမားသားေပါ့။
ဒီနယ္မွာပဲ အေဖနဲ ့အေမက ပန္းသီးေတြစိုက္ႏြားေတြေမြးတယ္ေပါ့။
အေဖက ၿခံတခ်ိဳ ့ပိုင္တယ္။
က်ဳပ္လား အဲဒီတံုးက ေခတ္ပညာေလး မေတာက္တေခါက္နဲ ့ဘဝင္ျမင့္ခ်င္ခ်င္ အေကာင္ေလးေပါ့။ လယ္သမားသား လယ္သမား ပဲျဖစ္ရမယ္ဆုိတာမ်ိဳးကိုေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ေလးနဲ့ ခ်ာတိတ္ဘဝမွာ ျမိဳ ့တက္လာတာေပါ့ ။
အေဖနဲ ့အေမက လယ္ကိုဦးစီးေစခ်င္တယ္ က်ဳပ္က ေတာမွာ တသက္လံုးမေနခ်င္ဘူး။
က်ဳပ္ရည္မွန္းခ်က္က ျမိဳ ့မွာခ်မ္းသာတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ခ်င္တာ ။
အေမနဲ ့အေဖက ဘယ္လုိ တားတား မရဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖက စိတ္ဆိုးလြန္းလို ့မင္းဘဝနဲ ့မင္းရွိပေစ
 ျပန္မလာနဲ ့့လို ့ႏွင္ခ်လိုက္တယ္ေလ။
က်ဳပ္လား အဲတုန္းကေတာ့ ဘဝင္ေလဟပ္ေနတံုးကိုး တခါတည္းဆင္းလာတာေပါ့။
အေဖ့အေၾကာင္းလည္း က်ဳပ္သိတယ္ ဘူးဆို ဖရံုမသီးဘူး။

ဒီလိုနဲ ့ျမိဳ ့ေတာ္ကိုတက္လာ စားေသာက္ဆုိင္ေတြနားရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနရင္းနဲ ့
အလုပ္ရွာေတာ့ ရတယ္ဆိုပါေတာ့။
ဘာ စားပြဲထိုးဟုတ္လား။ ?
ဘယ္ကလာ က်ဳပ္က ငယ္ငယ္ထဲက လူေကာင္ကႀကီးႀကီး နဲ ့ မီးဖိုထဲမွာပဲ အလုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္အလုပ္သြား ေတာင္းတဲ့ ဆုိင္တိုင္းက က်ဳပ္ကိုၾကည့္ျပီး ေတာသား အိုးတုိးအတ
လူေကာင္ကလည္း ၾကီးေသး ဆိုင္ထဲမွာ သူသာ စားပြဲထုိးလိုက္ရင္
အကုန္ဝင္တိုက္မွာပဲဆုိ ျပီး ရီၾကေသးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေခ်းမမ်ားပါဘူး။
စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အစ မီးဖုိခ်ာင္ကလို ့ယူဆထားတာကိုး ။
က်ဳပ္က မီးဖိုထဲမွာ ေတာက္တုိမယ္ရလုပ္ရတယ္။
ပန္းကန္ေဆး ဟင္းအမာထည္ေတြ ခုတ္ေပါ့ ။
ဆယ္လမြန္လို ငါးမ်ိဳးမ်ား ေတာ့ အနားေတာင္မသီရပါဘူး ။ 
ဒါက ကြ်မ္းက်င္ အဆင့္ေတြကုိင္တာကိုး။
အဲဒီမွာ က်ဳပ္မိန္းမျဖစ္လာမယ့္ မိန္းကေလး ကို သြားေတြ ့တာပဲ။သူက စားပြဲထိုးေလ ။
သူက မိဘမဲ ့ကိုယ့္ဝမ္းကိုေက်ာင္းေနရတာ။

ဒီလိုနဲ ့ အတုိခ်ဳံးရရင္ သူနဲ ့က်ဳပ္အေၾကာင္းဆက္ေပါင္းဖက္ လိုက္တာ
ကေလး ၃ေယာက္ေမြးေရာ ဆုိပါေတာ့။ က်ဳပ္က စားေသာက္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္လည္း မျဖစ္ေသးတဲ့အျပင္ ၃ ေယာက္ေျမာက္သမီးေလး ေမြးၿပီးေတာ့ မိန္းမက က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့တဲ့လာလုိက္တာ
ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အလုပ္မခန္ ့ဘူးျဖစ္လာတာေလ။
တမိသားစုလံုး စားဝတ္ေနေရးက က်ဳပ္အေပၚမွာ တည္ေနေတာ့တာေပါ့။
က်ဳပ္က ဒုတိယ ကေလးေမြးထားျပီးကတည္းက ဝင္ေငြလံုေလာက္ေအာင္ စားေသာက္ဆိုင္က အလုပ္အျပင္ ပိုက္ျပင္တဲ့ အလုပ္ပါတြဲလုပ္ရတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ အလုပ္ကလည္းမလုပ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးကလည္း ၃ ေယာက္ဆုိေတာ့ အေတာ္က်ပ္တည္းတာဗ်ာ။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္ေတာ ကို သိပ္သတိရတာပဲ ။
ေတာ မွာ သာဆို က်ဳပ္မိန္းမ အပင္ေလးေတြစိုက္ ၊ အေကာင္ေလးေတြ ေမြးနဲ ့ ေနလုိ ့ရတယ္။
ႏြားနုိ ့ေသာက္ခ်င္ ႏြားမေတြဆီကရတယ္ ၊ အနည္းဆံုး အာလူးျပဳတ္ေတာ့ မငတ္ဘူးဗ်ာ ။
ခုေတာ့ ၿမိဳ ့မွာ အားလံုး ဟာ ေငြမွ ေငြ၊ ေငြနဲ ့အကုန္စက္ေနရတာကလား။
ေတာမွာ ထင္းခုတ္ျပီး မီးလွဳံရင္ အေႏြးဓါတ္ရနိုင္ေပမယ့္ ျမိဳ ့မွာက လတိုင္း ပိုက္ဆံသြင္းနိုင္ပါမွ ေႏြးတာကိုး။
ႏွာေခါင္းေပါက္ေလာက္ အခန္းေလးထဲ စုျပံဳေနရ၊ ေရလိုလည္း ေငြ မီးလိုလည္းေငြနဲ ့ ။

ခင္ဗ်ားကို ေျပာရအံုးမယ္ အရင္က က်ဳပ္ထင္တာက စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုတာ
သူေဌးေတြနဲ ့ပဲဆုိင္တာလုိ ့ ၊ အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး သိလား ။
က်ဳပ္တို ့ဆင္းရဲသားေတြနဲ ့သာ လံုးလံုးသက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥပဲဗ်။
သူေဌးေတြ က စီးပြားပ်က္မသြားဘူး အျမတ္ေလွ်ာ့ သြားတာပဲရွိတာ။
က်ဳပ္တုိ ့လုိဆင္းရဲသားေတြသာ စီးပြားပ်က္တဲ့အျပင္ ဘဝပါပ်က္ၾကရတာ။
က်ဳပ္တို့ မိသားစုမွာ က်ပ္တည္းပါတယ္ဆိုမွ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိလားျဖစ္လို ့ အလုပ္သမားေတြေလွ်ာ့တယ္ဆုိၿပီး စားေသာက္ဆုိင္ကေန က်ဳပ္ကို ထုတ္လိုက္တယ္ေလ။
ဘယ္လုိ မွ ေတာင္းပန္လို ့့မရပါဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုး ပိုက္ျပင္တဲ့ အလုပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ အလုပ္ကလည္း ေနာက္တပတ္ေနေတာ့ အသံစေပးလာၿပီေလ။

ကံဆိုးမွဳဆိုတာ စုၿပံဳလာတတ္တာကိုးဗ်။ အဲဒီတံုးက ၾကံဳရတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကလည္း
က်ဳပ္တသက္ အဆိုးဆံုးထင္ပါရဲ ့ဗ်ာ။ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ေတာ့ က်ပ္တုိ ့အခန္းေလးထဲ အေႏြးျဖတ္ထားတာလည္းၾကာလွပါၿပီ။ အိမ္ရွင္ကလည္း အိမ္ခန္းခ ေတာင္းမရတဲ့ အဆံုးမွာ လကုန္ရင္ ဆင္းေပးဖို ့ေျပာလာၿပီ။ သူ့ ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး သူလည္း အိမ္ခန္းငွားစားေနရတဲ့ မုဆိုးမကိုး။ က်ဳပ္တုိ ့လို အခန္းခ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့လူတိုင္းအေၾကြးနဲ ့ တင္ထားရရင္ သူလည္းဘာနဲ ့သြားစားမလည္း။

အဲဒီ တုန္းကမ်ားဆို က်ဳပ္ေခါင္းေတြ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ပါဘဲဗ်ာ။
အခုေတာင္ ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္လုိ ့ေအးစက္ေနတဲ့ က်ဳပ္တို ့အခန္းထဲမွာ သားအမိသားအဖေတြ စုၿပံဳေနၾကရတာ။ တေယာက္ကိုတေယာက္ဖက္လို ့ေစာင္ေတြနဲ ့ေထြးလို ့ေပါ့။ ဒါေတာင္ အငယ္မေလးဟာ ေျခေထာက္ေလးေတြေယာင္လိုက္လာတာ .. သူ ့ဖိနပ္ေလးေတာင္ မစြပ္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူး။ ဒီအခန္းကသာ ဖယ္ေပးလုိ ့လမ္းေဘးေရာက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကမလဲ။
သူေလးေတာ့ ေသမွာပဲ လို ့ေတြးမိတုိင္း ရင္ထဲကို စူးခြ်န္နဲ ့ထိုးသလိုပါပဲေလ။
ဒါနဲ ့ တေန ့ေတာ့ ပိုက္ျပင္သြားရင္းနဲ ့ က်ဳပ္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ကို ေျပာျပမိတယ္ေလ။
အဲဒီမွာ သူက အႀကံေပးေတာ့တာပဲ။ သူလည္း က်ဳပ္နဲ ့အတူတူ နဲ ့အႏူႏူပဲ။
သူက ေတာ္ေသးတာက ကေလးတေယာက္ပဲရွိတယ္ မိန္းမကလည္း အလုပ္လုပ္နိုင္တယ္ ။
ဒါေတာင္ ကေလး အသည္းအသန္ဖ်ားတံုးက ေဆးဖိုးလို ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာပဲတဲ့။
ဘယ္သူမွလည္း မရိပ္မိဘူးတဲ့ ၊အခုဟာက က်ဳပ္အရမ္းအခက္ေတြ ့ေနတာရယ္ သူေရာက်ဳပ္ေရာ ေနာက္အပတ္ထဲမွာ ပိုက္ျပင္ကုမၸဏီကေန လူေလွ်ာ့ခံရေတာ့မွာေသခ်ာသေလာက္ရယ္မို ့ေျပာျပတာတဲ့။
အခြင့္အေရးရတံုးလွဳပ္ရွားရတဲ့ ကိစၥမို ့လို ့တဲ့ ။
သူလည္း ဒီအပတ္ထဲ ထပ္လုပ္ဖို ့ေတြးထားတယ္တဲ့။

က်ဳပ္ေလ ေခါင္းေတြ ႀကီးသြားလိုက္တာမ်ား၊ တသက္တခါ မႀကံစည္ဘူး ပါဘူးဗ်ာ။
တသက္လံုးကိုယ့္လုပ္အားနဲ ့ကိုယ္ စားေသာက္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ရမယ္
လုိ ့ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ေကာင္က အခုေတာ့ ဒုစရိုက္သမားျဖစ္ရေတာ့မွာလား။

to be continue

Labels: 6 comments | edit post