သစ္ပင္ပန္းမာန္ေလးမ်ားနဲ ့သဘာဝကိုခံစား
စားခ်င္တာေတြလည္း စား
ခ်စ္သူခင္သူ ေဘာ္ဒါမ်ားနဲ ့
အတူတကြ ေနထုိင္
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ !!
S3 Object Querying with JMESPath
2 years ago
ထိုသို
့ႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီး သြားေသာ္ က်ဲက်ဲက တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့
ျပန္ေတာ့မည္
ဟုဆိုလာေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳ ့မွာ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလသည္။
သူတုိ ့ထးံုစံ ကေလးဘဝထဲက
စပ္ဟပ္ထားေသာ
သတုိ
့သားေလာင္းကလည္း ရွိျပီး သားမို ့ ျပန္လွ်င္လက္ထပ္ကာ ပြဲရံုလုပ္ရေတာ့မည္တဲ့။
နင့္ကိုေတာ့ ငါလည္းမကယ္နုိင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်ဲက်ဲက ရယ္ေနေလသည္။
ငါက
ဒုကၡမေရာက္ပါဘူးဟယ္ နဂိုထဲက သိျပီးသားပါတဲ့ ။ အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးခင္
ႀကိဳက္တာေပးလုပ္ထားတဲ့ သေဘာပဲ အခုက ဒီပလိုမာလည္းရျပီ အသက္လည္းျပည့္ျပီဆိုေတာ့
ျပန္ရေတာ့မယ္ေလတဲ့။
အသက္ ၂၀
ဆိုတာ ဂ်ဳဂ်ဳအတြက္ေတာ့ ေဆာ့ေကာင္းတုန္းမို ့ သက္ျပင္းကိုသာခ်ေနမိေလသည္။
ဒီလိုနဲ
့က်ဲက်ဲျပန္သြားၿပီးေနာက္ ၿပီး ဖုန္းတခါတေလဆက္ျဖစ္သည္မွ အပမေတြ ့ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့။
တေန
့ေတာ့ ဖုန္းတေကာဝင္လာျပန္ေလသည္ ။
“ မမေလး ႏြဲ ့ရီ ကိုခြန္စိန္တုိ ့ပြဲရံုကဆက္တာတဲ့ “
ဒီတခါေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့ ။
“ ဟဲ့ေကာင္ ႏြဲ ့ရီ ေျပာ “ လို
့ဝမ္းသာအားရေျပာမိေတာ့
“ မမေလး ႏြဲ ့ရီ ေယာက်ာ္းယူေတာ့မယ္“ တဲ့ေလ။
“ ဟမ္ နင့္အေမေပးစားျပန္ပလား“
“ အဟီး
ဟုတ္ဘူးေတာ ့ဒီတခါ ႏြဲ ့ရီႀကိဳက္လို ့“ တဲ့။
“ ႏြဲ
့ရီ ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္တာ အဆင္ေျပတယ္၊ သူကလည္း လယ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္တယ္
အဲဒါ
ယူၿပီးရင္ သူ ့ရြာလိုက္သြားမယ္ ၊သူက လယ္လုပ္မယ္ ၊
ႏြဲ ့ရီက ေတာ့ ဆုိင္ထြက္ ၊ အေမက
ႏြဲ ့ရီတုိ ့နဲ ့ေနမယ္“ ဆိုေတာ့
“ ေအး
နင္ႀကိဳက္တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ “ ဟုေျပာရသည္။
“ ဒါမယ့္ သူ ့ရြာက ေခ်ာင္က်တယ္ေတာ့ ကားလမ္းမေပါက္ဘူး
ႏြဲ ့ရီ ဆီလာလည္မယ္ဆို မမေလး ခက္မွာ ၾကိဳေျပာေနာ္ လွည္းႀကိဳလႊတ္လိုက္မယ္ “ ဆုိလို
့ရီရေသးသည္။
“ စပါးစိုက္ ခ်ိန္လာေနာ္ ေကာက္ပင္မျမင္ဖူးတဲ့ မမေလးကိုျပခ်င္လုိ ့ေတာ့္ “ ဆုိေတာ့
“ ေအးပါ စိတ္ခ် ပါ
နင့္ဘာသာနင္ ယူမွာယူပါ ငါတေန ့ေတာ့ျဖစ္ေအာင္လာခဲ့မယ္ “
ဟုကတိေပးမိေလသည္။
ေနာက္ေတာ့
မယ္ျပာေလာင္ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ဖုန္းေပ်ာက္ရာတြင္ ကတ္ဖုန္းျဖစ္ေလရာ နံပါတ္တူျပန္လည္းမရ ၊
သိမ္းထားေသာနံပါတ္ေတြလည္းပါသြား သျဖင့္သူငယ္ခ်င္း ေတြ နွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အီးေမးလ္ ပို ့ၿပီး ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ေပးရသည့္ ဘဝေရာက္ေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴ ့အေမအိမ္ကလည္း ဖုန္းလုိင္းအသစ္သံုးလုိက္သျဖင့္ အကုန္လံုးႏွင့္ေဝးကြာသြားေတာ့သည္။
ဂ်ဴဂ်ဴသည္
ႏြဲ ့ရီအား ေပးထားေသာ ကတိကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ႏွင့္ က်ဲက်ဲကို လိုက္ရွာရန္
စီမံကိန္းကို ဘြဲ ့ရလို ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ၁ နွစ္ေနမွ
အေကာင္အထည္ေဖာ္နုိင္ေလသည္။
အသိမိတ္ေဆြမိသားစုမ်ား
စုၿပီးေခ်ာင္းသာသို ့ သြားၾကမည္ဆိုေတာ့
ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ က်ဲ ့က်ဲ ့ႏွင့္ႏြဲ ့ရီ
ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရန္ စီမံေလသည္။
အိမ္က ကားမ်ားႏွင့္သြားၾကမည္မို ့အျပန္မွာ
ပုသိမ္သို ့ဝင္မည္
ကိုခြန္စိန္တုိ ့ဆန္စက္ကိုရွာမည္ ။
ကိုခြန္စိန္တုိ ့ဆန္စက္ကိုရွာမည္ ။
က်ဲက်ဲကိုေတြ ့လွ်င္ ႏြဲ ့ရီကို ေတြ ့ႏိုင္ဖုိ ့ကလည္း တဝက္စိတ္ခ်ရျပီးသားမဟုတ္ပါလား။
ဂ်ဴဂ်ဴၽမွာ
က်ဲက်ဲကို ေတြ ့ပါ့မလား ဟူေသာစိတ္ျဖင့္ ေခ်ာင္းသာတြင္ သိပ္ပင္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ
ျပန္တဲ့ေန ့သို ့ေရာက္ဖုိ ့သာ စိတ္ေစာေနေလသည္။
တကယ္တန္း
ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သြားလို ့ဘယ္လာရမွန္းမသိျဖစ္ေနေလသည္။
သူမ်ားေတြ ခခႀကီး
ထမင္းဆိုင္မွာအားပါးတရ စားေနၾကေသာ္လည္း ဂ်ဴဂ်ဴ ့မွာ ျမိဳလုိ ့မက်ႏိုင္ ၊
က်ဲက်ဲက
ဒီမွာ မရွိဘူး ေျမာင္းျမမွာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့ စသျဖင့္ေတြးေတာေနရင္းက
မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကားသမားကို ေဈးႀကီး နားရွိ
ေအာင္သစၥာ ဆန္ဆိုင္ကို ေမးခိုင္းကာ
သြားေလေတာ့သည္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း က်ဲက်ဲက ေျမာင္းျမမွာ ဟုသိရသည၊္
အိမ္ေထာင္က်လုိ ့သားေလးပင္ရေနၿပီတဲ့ ။ က်ဲက်ဲက ဂ်ဴဂ်ဴ နဲ ့အဆက္အသြယ္ျပတ္သြား
သျဖင့္ဝမ္းနည္းမဆံုး ျဖစ္ေနသည္တဲ့။သူ ့ေမးလ္ကလည္း ပတ္စဝဒ္မသိေတာ့ရာ ဝင္မရျပဳမရ၊
လိုင္းေတြကလည္း မေကာင္းႏွင့္အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲ ့ရေၾကာင္း။
ႏြဲ ့ရီ ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ရွိသည့္
အေၾကာင္းသိရသည္။
ကိုခြန္စိန္ဆိုသူကိုလည္း
အခုမွ မ်က္ျမင္ေတြ ့ရၿပီး ႏြဲ ့ရီကို ကူညီခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရေသးသည္။
ထို ့ေနာက္ က်ဲက်ဲထံသို ့ဖုန္းဆက္မေျပာရန္မွာထားျပီး ေနာက္ ခရီးထြက္လာေသာကားအုပ္စုက
ဂ်ဴဂ်ဴ ့ကို ေျမာင္းျမရွိ က်ဳဲက်ဲအိမ္သို ့လိုက္ပို ့ေလသည္။
သူတုိ ့သူငယ္ခ်င္း ၂
ေယာက္ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုခန္းတြင္ လိုက္ပို ့သူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေလသည္။
တလမ္းလံုး
က်ဲက်ဲကို ဘယ္လိုေနာက္လိုက္မည္ ေျပာင္လိုက္မည္ေတြးလာသမွ်
ဟိုေရာက္ေတာ့အိမ္ေရွ
့ျခံထဲတြင္ ကေလးထမင္းေကြ်းေနေသာ
က်ဲက်ဲကို ျမင္ေသာ္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ အသံပင္ ထြက္မေခၚနုိင္ပဲ
ေငါင္၍ၾကည့္ေနမိေလသည္။
သူတုိ ့ခ်င္းအသက္မကြာလွေပမယ့္ ခုလိုထမင္းဇလံုႏွင့္
ကေလးထမင္းေကြ်းေနေသာ ပိတ္ေဖာက္ဇာ၊ ပါတိတ္လုံခ်ည္ႏွင့္ သနပ္ခါးမ်ားကလည္း
ဝင္းဝါေသာအသားမွာ ေဖြးေနသည့္
အမ်ိဳးသမီးမွာ ဟိုစဥ္အခါက ေဘာင္းဘီအတုိ
တီရွပ္ႏွင့္ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းကေလး ဆိုတာကို
ျပန္ဆက္စပ္လုိ ့မရႏိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
က်ဲက်ဲကေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမကိုေတြ ့သြားသည္
။
ဂ်ဳဂ်ဳသည္လည္း ဆံပင္အရွည္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီမို ့ က်ဲက်ဲက ရုတ္တရက္မမွတ္မိေပ။
“
ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့့ ….. “ ဟုေမးၿပီးေနာက္ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိသြားၿပီး စကားပင္မဆံုးလိုက္ပဲ
တံခါးေျပးဖြင့္ကာ အတင္းဖက္ထားေလသည္။
သူမကို
ခရီးသြား ကားအုပ္စုက က်ဲက်ဲအိမ္တြင္ထားခဲ့ၾကကာ ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကေလေတာ့သည္။
ႏြဲ
့ရီက လည္း သူ ့ေယာက်ာ္းရြာတြင္ ကုန္စံုဆိုင္ေလးႏွင့္အေတာ္အလုပ္ျဖစ္သည္တဲ့။
ျမိဳ
့တက္လာၿပီး ပစၥည္းမ်ားဝယ္တုိင္း က်ဲက်ဲတို ့အိမ္ေရာက္သည္တဲ့။
ဂ်ဴဂ်ဴအေၾကာင္းေျပာတုိင္းသူတုိ ့မွာဘယ္ဆီမွန္းလို ့လြမ္းရမွန္း မသိဘဲ
စိတ္ထိခိုက္ၾကရသည္တဲ့။
က်ဲက်ဲ အီးေမးလ္ကလည္းဝင္မရေတာ့သည္မုိ့ဂ်ဴဂ်ဴေပးေသာ
နံပါတ္အသစ္ကို မသိလိုက္ပါတဲ့။ က်ဲက်ဲအိမ္တြင္
၂ ရက္နားၿပီးေသာ္ ႏြဲ ့ရီထံသို ့သြားဖို ့ျပင္ရေလသည္။
ႏြဲ ့ရီေနေသာရြာက ကားလမ္းမေပါက္သည္မုိ ့၊
ကားလမ္းေရာက္ေသာရြာအထိ က်ဲက်ဲအိမ္ကကားႏွင့္ လိုက္ပို ့ျပီး ရြာသို
့လွညး္ႏွင့္သြားရမည္တဲ့။ က်ဲက်ဲက လိုအပ္သည္မ်ား အကုန္စံမံေပးရံုမက အိမ္အကူ ေဒၚေအးနွင့္ဆန္စက္မွလုပ္သမားတေယာက္ထည့္ေပးလိုက္ေသးေလသည္။
လွည္းစီးရာ တြင္ေနမပူေအာင္ အိမ္မွ မိုးမလင္းခင္ကားႏွင့္ထြက္လာျပီး ကားလမ္းဆံုးေသာ
ရြာေရာက္သည့္အခါ အသင့္ေစာင့္ခိုင္းထားေသာလွည္းထပ္စီးကာ သြားရေလသည္။
မႀကံဳဘူးေသာအေတြ
့အၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ ဂ်ဳဂ်ဳတေယာက္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။
အလင္းေရာင္ပိ်ဳ ့လာေသာ္ လမ္းတေလွ်ာက္
လယ္ထဲသြားေသာ လွည္းမ်ား လူမ်ား ႏွင့္ေတြ ့ေလသည္။ လွည္းသမားနွင့္ လည္း
ေအာ္ဟစ္နုတ္ဆက္ၾကသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴမွာ သူ ့ကို ထမီခ်ဳပ္ေပးလိုက္ေသာ က်ဲက်ဲကို
အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။
ေက်းရြာမ်ားသြားရာတြင္ တဘာသာျခားျဖစ္ေနမည္စိုးသျဖင့္
ရွပ္အက်ီအပြလက္ရွည္ႏွင့္ထမီဝတ္ၿပီး ခေမာက္ေဆာင္းလာ ခဲ့ေသာ ဂ်ဴဂ်ဴ
တေယာက္
မိုးစင္စင္မလင္းခင္ အထိေတာ့ သူ ့ကိုယ္သူလံုလွပီထင္ေနေသးသည္။
အလင္းေရာင္ဝိုးတဝါးမွာေတာ့ သူ ့ကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကေသးေပ။
တျဖည္းျဖည္းလင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ျဖတ္သြားေသာ လွည္းမ်ားမွ လူမ်ားက ၾကည့္ လုိက္
လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာ လူမ်ားကၾကည့္လုိက္၊ လယ္္ထဲသြားေသာမိန္းကေလးမ်ားက သူ ့ကို
ၾကည့္ရင္း သူတုိ ့ခ်င္းတီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးလုပ္လိုက္ႏွင့္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ သူ
့မ်က္ႏွာတြင္ ႏုတ္ခမ္းေမႊးေပါက္ေနလားဟု အသာေလး ခုိးကာ ဖုန္းကို ေထာင္ၾကည့္ရသည့္ဘဝေရာက္ေလသည္။
မေနႏိုင္လြန္းသည့္အခါ ေဘးနားပါလာသည္ ့ေဒၚေအးကို
ေမးမိေတာ့သည္။
“ ေအာ္ငါ့တူမရယ္ ညည္းမ်က္နွာက လူစိမ္းမွန္းသိသာေနတာကိုးေအ့
နဖူးမယ္
စာတန္းထိုးထားသလိုပါပဲ “
ဟုေျပာေလရာ ဖုန္းႏွင့္ေနာက္တခါ ျပန္စစ္ၾကည့္မိျပန္ ေလသည္။
မထူးေတာ့ၿပီမို
့ ဂ်ဴဂ်ဴ တေယာက္ ကင္မရာထုတ္ကာ လမ္းတြင္ေတြ ့သမွ်ကို ရိုက္ေလေတာ့သည္။ ႏြဲ ့ရီတုိ
့ရြာနားေရာက္ခါနီးေတာ ့ဖုန္ေတြကလည္း ထ လမ္းကလည္းၾကမ္းျဖင့္ ကင္မရာျပန္သိမ္းၿပီး
လွည္းေပၚကျပဳတ္မက်ေအာင္ ကိုင္ထားရေလသည္။
လွည္းသမားဦးေလး ေျပာေသာ “
ကြမ္းတရာညက္“ ကလည္း သြားမရွိတဲ့ အဘိုးႀကီး ကြမ္းတရာညက္ထင္ပါတယ္ ဟု
လွည္းေဘာင္တန္းကို ကုတ္ကတ္ကိုင္ ထားရေသာ ဂ်ဴဂ်ဴကေတြးမိေလသည္။
ႏြဲ ့ရီတုိ
့ရြာနားနီးလို ့ရြာကိုပင္လွမ္းျမင္ရတဲ့ အကြာအေဝးေရာက္လာေတာ့ ေဒၚေအးက သတိေပးသည္၊
“
တူမညည္းသူငယ္ခ်င္း ကိုညည္းလာတာမသိေစခ်င္ေသးရင္ ေနပူေရွာင္သလိုလိုနဲ ့
ေခါင္းကိုပါအက်ီတထည္နဲ ့ေပါင္းထား ဟိုနား ရြာထိပ္ေညာင္ပင္မွာကေလးေတြ
ေဆ့ာေနတာေတြ ့လား သူတုိ ့က တစိမ္းလာတယ္ဆို ေမးျမန္းၿပီး တရြာလံုးသိေအာင္
ေျပးေျပာၾကလိမ့္မယ္ ညည္းသူငယ္ခ်င္းမ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ဟိုကထြက္ေတာင္ၾကိဳေနအံုးမွာ
“တဲ့။
ထိုသို ့ျဖင့္ ရွပ္တထည္ထုတ္ကာေခါင္းေရာမ်က္ႏွာပါပတ္ မ်က္လံုးေလးပဲေဖာ္ၿပီး ခေမာက္ေဆာင္းထားလုိက္ေတာ့
ကေလးေတြရန္ကလြတ္သြားသည္။ ဒါေတာင္လွည္းနားေျပးလိုက္ရင္း
“ ဦးညိဳႀကီး
ထိန္ပင္စုက ျပန္လာတာလား “ ဟု ေမးျမန္းေသးသည္။
လွညး္သမားႀကီးက ကြမ္းငံုရင္း
“ အင္း အင္း “လိုလို “ဟင္း ဟင္း “ လိုလို အသံျပဳကာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ႏြဲ ့ရီတုိ
့အိမ္သို ့တန္းေမာင္းသြားေလသည္။
ႏြဲ
့ရီတုိ ့ျခံဝိုင္းေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ေလးႏွင့္ သြပ္မိုး ၂ ထပ္အိမ္တလံုး
ႏြားတင္းကုတ္တလံုး ၊ သီးပင္ စားပင္ေလးမ်ား ႏွင့္ အေတာ္ေလး စိုေျပေသာအိမ္ေလးကို ေတြ
့ရသည္။
“ ႏြဲ ့ရီတုိ ့က ရြာမွာပိုက္ဆံရွိတဲ့အထဲက မိန္းကေလးရဲ ့ ၊ စိတ္ထားမ်ားလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္“ ဟု တခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနသာ လွည္းသမားႀကီးက ေျပာေလသည္။
“ ႏြဲ ့ရီတုိ ့က ရြာမွာပိုက္ဆံရွိတဲ့အထဲက မိန္းကေလးရဲ ့ ၊ စိတ္ထားမ်ားလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္“ ဟု တခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနသာ လွည္းသမားႀကီးက ေျပာေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴလည္း
လွည္းေပၚက ခုန္ဆင္း ေပါင္းပတ္ထားေသာ အက်ၤီေတြျဖဴတ္ ၊ ခေမာက္ေတြခြ်တ္လုပ္ေနစဥ္
လွည္းသမားႀကီးက “ အဘေခၚေပး“ မယ္ဟုဆိုကာ “ ႏြဲ ့ရီေရ .. ေအး ႏြဲ ့ရီ “
ဟုေအာ္ေခၚေလသည္။
အိမ္ေနာက္ဖက္မွ
“ အဘေရ လိုခ်င္တာယူသြား ႏြဲ ့ရီ ထမင္းအိုးငွဲ ့ေနလုိ ့လာခဲ့မယ္၊
အႀကီးမေရ အိမ္ေရွ
့မွာ ေဈးေရာင္းထားလိုက္အံုး “
ဟုေအာ္သံၾကားရေသာ္ ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ရင္ထဲခုန္လာေလသည္။
ထို
့ေၾကာင့္ လွည္းသမား အဘကို ဆက္မေခၚရန္ ေျပာၿပီး အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။
အိမ္ေရွ
့ေရာက္ေသာ္ ေနာက္ေဖးမွ ၾကက္ေတာင္စည္း ငုတ္စစ သနပ္ခါးအေဖြးသား ႏွင့္
ႏြဲ ့ရီ
အေသးစားေလးေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ ့ရသည္။
ကေလးက
ေဈးဆိုင္ကေလးပီပီ လူစိမ္းမေၾကာက္ပဲ
“ အမ ဘာလိုခ်င္ရို ့ပါရဲရွင္ “
ဟုေမးေသာ္ ႏြဲ
့ရီသင္ထားတာပဲေနမယ္ဟု ျပံဳးမိေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဴက ကေလးကိုျပံဳးၾကည့္ရင္း “ အမ မဟုတ္ဘူး သမီးေလးရဲ ့ အန္တီ “ ဟုေျပာမိကာ
“ နာမည္ဘယ္လုိေခၚလည္း သမီး“
ဆိုေတာ့
“ ဂ်ဴးမ“ တဲ့။
ဂ်ဴဂ်ဴက
ကေလးပါးေလးကိုင္ေနစဥ္ ရွိဴက္သံၾကားလို ့ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ႏြဲ ့ရီ။
ေနာက္ေဖးမွ
ထြက္လာၿပီး တံခါးေပါင္ကို ကိုင္ကာ လက္ထဲမွာလည္း လက္ႏွီးစုတ္ႏွင့္ ။
ငယ္စဥ္က အတိုင္း
ညီညာစြာ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားမွာလည္း မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြႏွင့္။ အသားအနည္းငယ္ညိဳ ကိုယ္လံုးအနည္းငယ္တုတ္သြား
သည္မွ အပ မေျပာင္းလဲ၊
လွၿမဲေခ်ာၿမဲ ။ ကေလးက ဂ်ဴဂ်ဴနားက ေျပးသြားၿပီး
ႏြဲ ့ရီထံသြားကာ “အေမ ဘာရို ့နို တာလည္း “
ဟုေမးေနေလသည္။
ေနာက္ေတာ့
ထုံးစံအတိုင္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ငိုေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို မေခ်ာ့တတ္ေသာ ဂ်ဴဂ်ဴက
ထိုင္ၾကည့္ေနရေလသည္။ အိမ္ေရွ ့မွာလည္း ကေလးေတြ စုရံုးလို ့ ျမိဳ ့ကလာေသာဧည့္သည္
ကို လာၾကည့္ေနၾကသည္မို သူ ့မွာ ေနမတတ္ထိုင္မတတ္ျဖစ္ေနရေလသည္။
ငိုလို ့ေမာသြားေသာ
ႏြဲ ့ရီက ကေလးတအုပ္ကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ၿပီးမွ
“ မမေလး ဗိုက္ဆာၿပီလား ႏြဲ ့ရီ
ထမင္းျပင္လုိက္မယ္ “ ဟုေမးေလသည္။
ထို
့ေနာက္ ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဴဂ်ဴ ့အႀကိဳက္ ေတာဟင္းမ်ား ႏွင့္ေကြ်းဖို ့ျပင္ရင္း
ထမင္းအုိးအသစ္ခ်က္ဖို ့
လုပ္ေတာ့မခ်က္ဖုိ ့ေျပာရသည္ ။
“ မမေလး
မစားႏိုင္ပါဘူး ဒီဆန္နဲ ့မွ ႏြဲ ့ရီတုိ ့ကတင္းတိမ္တာ မမေလးအတြက္ အသစ္ခ်က္လိုက္မယ္ “
ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ဟု ဆုိၿပီး စားရာတြင္ ဆန္က
အေတာ္မာသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။
သို ့ေသာ္လည္း အရြက္စံု ဟင္းခ်ိဳ ၊ ငါးမီးဖုတ္ေဖ်ာ္ေသာ
ငါးပိရည္ ၊ တို ့စရာ အရြက္စံုလင္ ၊ ငါးေလးအိုးကပ္ စသည္ျဖင့္ ဟင္းမ်ားက
ေကာင္းလြန္းရာ ထမင္းမာေသာ္လည္း အေတာ္ေလးစားလို့ဝင္ ေလသည္။
စားၿပီးဗိုက္တင္း
သြားေသာ ဂ်ဴဂ်ဴက
“ အႀကီးမ အႀကီးမ နဲ ့ေခၚတာၾကားတယ္ “
ဟုေမးလုိက္ေသာ္ ရွက္ျပံဳးေနေသာ
ႏြဲ ့ရီက
“ အငယ္ေလးက ေယာက်္ားေလးေတာ့ တႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္ သူ ့အဘြားဟိုဘက္ရြာကို
ခဏေခၚသြားတယ္ ညေနျပန္လာမယ္ “ ဟုေျဖေလရာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ရေလေတာ့ သည္။
“ မမေလး ပိုက္ဆံျပန္ဆပ္မယ္ေတာ့“ ဟုဆိုေသာ္
တသက္မေခၚေတာ့ေစခ်င္ဆပ္ေလ ဟုေျဖရာ ေနာက္မေျပာရဲရွာေတာ့ေပ ။
ညေနေရာက္ေသာ္
ႏြဲ ့ရီေယာက်္ားလယ္ထဲမွ ျပန္ေရာက္လာသည္
။ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္ေသာ ကိုယ္ကာယရွိသည့္ လူရိုးတေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
ႏြဲ ့ရီ အေမလည္း အငယ္ဆုံးေျမးေလးႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
သူတုိ ့အားလံုးက
ဂ်ဴဂ်ဴ ့ကို ေက်းဇူးရွင္သဖြယ္ဆက္ဆံေနရာ ထုိသို ့မေနဖို ့ သာမာန္သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သာ
ထားဖုိ ့ေျပာရသည္။ တအိမ္ျပီး တအိမ္ကလည္း အိမ္မွာခ်က္ေသာ ေတာဟင္းမ်ား မုန္ ့မ်ား လာ
ပို
့ၾကေလသည္။ ဂ်ဴဂ်ဴက ေတာတြင္ဧည့္သည္လာလွ်င္ အိမ္မွာေမြးထားသည့္အေကာင္မ်ားသတ္ၿပီး
ခ်က္ေကြ်း တတ္သည္ဟု စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဖူးရာ ၾကက္သား ဝက္သားမ်ား မစားဘူးဟု ေျပာထားသျဖင့္
ရိုးရွင္းေသာ ေတာဟင္းမ်ား သာေပးၾကေလသည္။
ျပန္မယ္ေျပာေတာ့ မ်က္ရည္ဝိုင္းသည့္ႏြဲ ့ရီေၾကာင့္ လွည္းသမားကို က်ဲ က်ဲ ့ထံသို ့ ႏြဲ
့ရီရြာတြင္ တပတ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းပို ့လႊတ္လိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနေလသည္။
ေနာက္ေန
့တြင္ လယ္ထဲလိုက္သြား ရာ ငါ့ကို စပါးပင္လုိက္ျပေလဆုိေတာ့ ခုစပါးေတြရိတ္တဲ့အခ်ိန္ေလ
မမေလးရဲ ့ ခုက စပါးၿပီးလို ့ေနၾကာေတာင္စိုက္ေနေပါ့ ဟုဆိုသျဖင့္ စပါးပင္ကို မေတြ
့ခဲ့ရေပ။ထို ့ေနာက္ ႏြားစာစဥ္းျခင္း၊ ေရတြင္းမွ ေရခတ္ျခင္း ၊ ထမီရင္လွ်ားေရခ်ိဳးျခင္း၊ ေသာက္ေရကန္သို ့ ေရခပ္ဆင္းေသာ အပ်ိဳမ်ားဓါတ္ပံုရိုက္ျခင္း
၊ ရြာေနာက္က ေခ်ာင္းထဲေလွစီးျခင္း စေသာအလုပ္မ်ားကို တဝႀကီးလုပ္ေလသည္။
ထို ့ေနာက္စပါးပင္ျမင္ဖူးေအာင္တေခါက္ျပန္လာမယ္ဟု ေတးထားျပန္ေသာ
ထို ့ေနာက္စပါးပင္ျမင္ဖူးေအာင္တေခါက္ျပန္လာမယ္ဟု ေတးထားျပန္ေသာ
ဂ်ဴဂ်ဴတေယာက္ ႏြဲ
့ရီ တို ့ကရြာျပန္လာသည္မွ အခုထက္တိုင္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ေပ ။
စပါးပင္ကို လည္း
ခုထိအျပင္မွာ မျမင္ဖူးေသးရွာေပ။
ႏြဲ ့ရီစကားအတိုင္းေျပာရလွ်င္ အေတာ္သနားစရာေကာင္းေသာ မမေလးသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ႏြဲ ့ရီစကားအတိုင္းေျပာရလွ်င္ အေတာ္သနားစရာေကာင္းေသာ မမေလးသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ၿပီးပါပီ။
တေန ့ေတာ့ အိမ္ေျပာင္းၾကရင္း ပစၥည္းေတြထုတ္ၾက သိမ္းၾကေတာ့ ႏြဲ ့ရီႏွင့္ဂ်ဳဂ်ဳ ့ဓါတ္ပံုကို က်ဲက်ဲက
ေတြ ့သြားၿပီး သေဘာေတြက်ေနသည္မို ့သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပမိသည္။ ဇတ္လမ္းဆံုးေတာ့ က်ဲက်ဲဳက ေနပါအံုး ေျမာင္းျမနားက ထန္းသံုးပင္ရြာဆိုရင္ ငါ့ဦးေလးအသိေတြရွိႏိုင္တယ္ဟုေျပာလာသည္။
သူ ့ဦးေလး ဝမ္းကြဲ ေတာ္သည့္ ကိုခြန္စိန္ဆိုသူက ေျမာင္းျမနဲ ့ပုသိမ္ဘက္က ဆန္စက္ေတြကို တြဲဖက္လုပ္ေနသူ။ ထိုသူ ့အကို ကုိၾကင္စိန္က ဆန္စက္ကို ဦးစီးၿပီး သူက ဆန္အဝယ္ေတာ္သေဘာနွင့္ စပါးသြင္းမည့္ ရြာေတြကို ဆင္းသည္တ့ဲ။
“
ဆန္ ခ်ိန္က်ေတာ့ ဆန္ ေပါ့ ၊ စပါးျပီးလို ့တျခားသီး စိုက္တဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့
ေျမာင္းျမ ပြဲရံုအတြက္ ၾကက္သြန္ေတြ ေျမပဲေတြ ေကာက္ရတာေပါ့ ၊
တစိမ္းေတြလြဲထားရင္ စိတ္မခ်ရဘူး “
ဆိုေတာ့
ဂ်ဳဂ်ဳအတြက္ ဗဟုသုတျဖစ္စရာ။မိသားစု စိတ္ဓါတ္ သိုင္းသိုင္းဝိုင္းဝိုင္း
လုပ္ကိုင္စားတတ္သည့္ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ စိတ္ဓါတ္ကို သိလိုက္ရသည္။
“ နင္က ဘြဲ ့ရေတာ့ ေျမာင္းျမ ျပန္မယ္ဆို အဲဒါလုပ္မွာလား “ ဆိုေတာ့ “ ေအး “ တဲ့ ။
ငါကသမီးအႀကီးေလ
သားႀကီးမရွိေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့ ဆန္စက္ေတြ ပြဲရံုေတြ ထိုင္ရမွာ ၊ စပါးေတာ့
ဆင္းမေကာက္ဘူးေလ ဦးေလးပဲ ေကာက္မွာေပါ့“ တဲ့။ “ ငါ ဒီတေခါက္အိမ္ျပန္ရင္
ေျမာင္းျမျပန္ျဖစ္မလား မသိဘူး နင္လုိက္လည္ေပါ့ ငါစံုစမ္းေပးမယ္“ တဲ့။
ဒီလိုနဲ
့ပဲ စာေတြ မ်ားလာျပန္ေတာ့ က်ဲက်ဲလည္း မျပန္ျဖစ္ ဂ်ဳဂ်ဳလည္း မျပန္ျဖစ္ပဲ
ထုိအေၾကာင္းေမ့ေလွ်ာ့ ေနၾကျပန္ေလသည္။
တေန ့ေတာ့ ေက်ာင္းက အျပန္လမ္းမွာ ဂ်ဳဂ်ဳ ့မိုဘိုင္းကို
နံပါတ္မေပၚေသာဖုန္းတခု ဝင္လာေလရာ
အိမ္ကထင္ၿပီး ကိုင္လုိက္ေတာ့ တဖက္မွ ဘာမွ ေျပာေသးပဲ တိတ္၍သာေနသည္။
“ ဟလို “
အေတာ္မ်ားမ်ားေျပာၿပီးမွ မာေက်ာေက်ာအမ်ိဳးသမီး အသံတခုက
“ဟဲ့ေျပာလိုက္ေလ ဟိုဘက္က ထူးေနတာၾကာပီ“ တ့ဲဲ။
ဂ်ဳဂ်ဳမွာ အေတာ္ေလး အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္သြားၿပီး
“ ဘယ္သူပါလည္း ေျပာပါ “
ဆုိေတာ့ မွ တုန္ခိုက္္ခိုက္ အသံတခုက “ မမေလး “ တဲ့။
ဂ်ဳဂ်ဳ
့ဦးေႏွာက္သည္ဘယ္လုိ မွမေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အသံေၾကာင့္
ခ်ာခ်ာလည္ကာအလုပ္မ်ားေနေပမယ့္ လူကေတာ့ ေၾကာင္အမ္းၿပီး ဖုန္းကို ကိုင္ကာ
မီးပြိဳင့္မွာ လမ္းကူးရပ္သားအေနအထားတြင္ ရပ္ေနမိသည္ကို က်ဲက်ဲက လက္ကေန
အတင္းဆြဲေခၚသြားမွ သတိထားမိေတာ့သည္။
မယံုၾကည္ႏိုင္ေပမယ့္ ေလာကမွ ဒီလိုေခၚမယ့္လူဒီတေယာက္သာရွိသည္မို ့
“ ႏြဲ ့ရီ .. နင္လား .. ဘယ္ကဆက္ေနတာလည္း “ ဟုေမးေသာ္
“ မမေလး .. မမေလး “ ေနာက္ဆက္တြဲ မမေလးက ငိုသံေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။
“ကဲေျပာမွာ ေျပာ လိုင္းေကာင္းတံုးေျပာရတာ ငိုမေနနဲ ့“ ဟု မာေရေက်ာေရ
အသံရွင္က ေျပာတာၾကားရျပန္သည္။
ႏြဲ ့ရီေၾကာက္လန္ ့ေနတုိင္းမွာ ဂ်ဳဂ်ဳက
ေဟာက္ေပးလိုက္မွ အသံထြက္လာသည့္ထံုးစံအတိုင္း “ ႏြဲ ့ရီ ေသခ်ာေျပာစမ္း
ဘာျဖစ္လို ့လည္း ေတာ္ၾကာလိုင္းမေကာင္း
လုိ ့ဘာမွ မၾကားလိုက္ရဘဲ ျဖစ္မယ္ ကဲေျပာ “ ဟု ေအာ္လုိက္ေတာ့မွ
“ မမေလး ႏြဲ ့ရီေယာက်ာ္းယူရေတာ့မယ္“ တဲ့။
“ ဟင္ နင္က ဘယ္အရြယ္မုိ ့ေယာက်ာ္းယူမွာတုန္း ၊ ဘာျဖစ္လုိ ့တုန္း“ ဆိုေတာ့ွ
ႏြဲ ့ရီက
“ အေမ့ေၾကာင့္ “တဲ့။
“ နင္အခုဘယ္က ဆက္တာလည္း “ ေမးျပန္ေတာ့
“ အေမ့အတြက္ ဆက္ေသာက္ေနရတဲ့
ေဆးေတြကို ပုသိမ္မွာ လာဝယ္တာ၊ ရြာက ေဆးမွဳးနဲ ့လိုက္လာတာေတာ့္ အဲဒါ
ေဆးရံုႀကီိးနား ကထြက္လာရင္း ဒီဆိုင္မွာ နိုင္ငံျခား သို ့အဖုိးသက္သာစြာ
ဆက္သြယ္ေပးသည္ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ထားတာ ေတြ လို ့ ဝင္လိုက္တာေတာ့္၊
မမေလးဖုန္းနံပါတ္ကို ႀကီးေမ ေပးထားတာ ႏြဲ ့ရီ ဗလာစာအုပ္ထဲအျမဲပါတယ္ေလ ၊
အဲဒါ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚေလးကို ျပလိုက္တာေပါ့“
ဆိုေတာ့
မာေရေက်ာေရအသံရွင္က ဆိုင္ကမိန္းမမွန္းသိသြားသည္။ ႏြဲ ့ရီကမၾကည္လည္း
မၾကည္ခ်င္စရာ ေဒၚေလးတဲ့ေလ ။
ဂ်ဳဂ်ဳက ထို အမ်ိဳးသမီးကို ဖုန္းေပးခိုင္းရၿပီး ထိုဖုန္းနံပါတ္ကို ေတာင္းကာ
ျပန္ဆက္ပါမည္ဟုေျပာရသည္။
ႏြဲ ့ရီ ဖုန္းခမ်ား မတန္တဆကုန္ၾကမည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက ႏြဲ ့ရီကို မၾကည္ေပမယ့္ ဂ်ဳဂ်ဳက အမ ေခၚေသာေၾကာင့္လား
မသိ အဆင္ေျပေနေလသည္။ ဖုန္းျပန္ဆက္လို ့ရေတာ့မွ ႏြဲ ့ရီက အဆက္မျပတ္ေျပာေတာ့သည္မွာ ၊
ႏြဲ ့ရီ
အေမ ေနမေကာင္းအႀကီး အက်ယ္ျဖစ္ျပီးေႏွာက္ ပုသိမ္ေဆးရံုသို ့ပို ့ၿပီး
ခြဲစိတ္ကုသရသည္။ ႏြဲ့ရီမွာ ့ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ရြာက ေငြတိုးေခ်းေပးေနၾက
အေဒၚႀကီးက ေျမာင္းျမက သူေဌးတဦးထံမွ ေငြေခ်းေပးသည္္။
ႏြဲ ့ရီ အေမ
ေဆးကုေနၿပီး ေနေကာင္းသြား ေသာ္ ထိုအေဒၚႀကီးက ပိုက္ဆံျပန္ဆပ္မည့္ အစား သူ
့သူေဌးက ႏြဲ ့ရီကို လက္္ထပ္ခ်င္သည္ဟုေျပာလာသည္တဲ့။
ႏြဲ ့ရီကို ရြာတြင္ အိမ္တေဆာင္မီးတေျပာင္ထားပါမည္ လယ္ေတြ ေရႊေတြလည္း
လက္ဖြဲ ့မည္ ဟု အေမျဖစ္သူကို အေၾကာင္းၾကားလာသည္တဲ့။ ႏြဲ ့ရီ အေမက
အေၾကြးေတြကလည္း မ်ား ၊ သူကလည္း ခြဲစိတ္ထားသည္မို ့အလုပ္မလုပ္ႏိုင္၊ ႏြဲ
့ရီတေယာက္တည္း ဒုကၡမ်ားေအာင္ဆပ္ရမည္ကို လည္း သနား ၊
အခု အစီအစဥ္ကလည္း
ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းမုိ ့လက္ခံခ်င္သည္တဲ့။
ႏြဲ ့ရီကလည္း “ အဲဒါ လက္ခံလိုက္ရေတာ့မယ္ မမေလးရယ္ အေၾကြးက အမ်ားႀကီး “ တဲ့
“ ေၾသာ္နင္က ငါ့ကိုဖိတ္မလို ့ တကူးတက ဖုန္းဆက္တာလား“ ဆုိေတာ့
“ မဟုတ္ဘူး ေတာ့ ႏြဲ ့ရီ ရင္ထဲမွာ ဆို့ ဆို ့ၾကီးျဖစ့္ေနတာ မမေလး ကို
သိပ္ေျပာျပခ်င္တာပဲ အဲဒါေၾကာင့္“တဲ့။
“ ဒါဆို သူေဌးကေတာ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ေပါ့ အဲလူကို နင္မႀကိဳက္ဘူးလား “ ဆို ေတာ့
“ ဟင့္အင္း မႀကိဳက္ပါဘူး ႏြဲ ့ရီ တခါပဲျမင္ဖူးတာ ဦးေလးႀကီးေတာ္ေရ ့ ၊
ဒါေပမယ့္ ႏြဲ ့ရီယူမယ္ အေမ့ကိုသနားတယ္ အေမက ႏြဲ
့ရီကိုၾကည့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ေၾကြးေတြလည္း ေက်၊
အိမ္ေထာင္ရက္သားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ က်သြားရင္ သူစိတ္ေအးမယ္ “ တဲ့ေလ။
နားေထာင္ေနရင္း ပါးနပ္ေသာ ဂ်ဳဂ်ဳ ့ေခါင္းမွာ လက္ကနဲ ့ျဖစ္သြားရသည္ ၊
“ ဦးေလးႀကီးဟုတ္လား မိန္းမ မရွိဘူးလား“ ဆိုေတာ့။
“
ေဒၚေထြးကေတာ့မရွိဘူးေျပာတာပဲ “ တဲ့ေလ။
“ နင့္ကို ဘာလို ့ေျမာင္းျမေခၚမသြားတာလည္း “ ဆိုေတာ့
“ သူတို ့က ဟိုအိမ္မွာ
စီးပြားဖက္ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးတဲ့ ႏြဲ ့ရီစိတ္ညစ္မွာစိုးလို ့
ရြာမွာပဲထားမွာတဲ့ ေဒၚေထြးကလည္း အဲဒီ့အေၾကာင္းမေမးနဲ ့
သူေဌးမႀကိဳက္ဘူးတဲ့မွာထားတယ္ေတာ့္ “
ထိုစကား အၾကားမွာ ဂ်ဳ ဂ်ဳ ခ်က္ျခင္းသေဘာေပါက္သြားသည္။
ေအာ
မယားငယ္ထားမွာကိုး .. ဒါ့ေၾကာင့္ရြာမွာ အိမ္ေဆာက္ေပးမယ္ေျပာတာကိုး ။
အရိုး
အအ ႏြဲ ့ရီ တုိ ့ က ရြာက ေအာင္သြယ္ႀကီး ေျပာတာပဲသိရွာသည္၊ ဟုိေအာင္သြယ္ကေရာ
သိလို ့ လုပ္တာလား မေျပာတတ္။
ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သိလို ့လုပ္တာပဲျဖစ္ႏိုင္သည္။
လွတဲ့ မိန္းကေလးမ်ား
အေတာ့္ကို
အႏ ၱရယ္မ်ားတာကိုး ၊ ဒီယုန္ဝင္သြားတာျမင္လို ့ ဒီၿခံဳကိုလိုက္ထြင္မွန္းလည္းမရိပ္မိရွာေပ။
“ နင္တင္တဲ့ အေၾကြးက ဘယ္ေလာက္မို ့တုန္း “
ႏြဲ ့ရီေျပာေသာ ေငြပမဏ သည္
မမ်ားလွပါ ။ အနည္းဆံုး သူေဌးတေယာက္အတြက္ လွလွပပ အပ်ိဳစင္ေလးကို ရဖုိ
့မမ်ားလွပါ။ ဂ်ဳဂ်ဳတို ့အတြက္လည္း မမ်ားပါ ။
ဒါေပမယ့္ခက္တာက ဂ်ဳ ဂ်ဳ
့မွာေလာေလာဆယ္ ပိုက္ဆံမရွွိိ သူက ေက်ာင္းသား။
ဒါေပမယ့္ သူကယ္ရမည္ ႏြဲ
့ရီကို ဒီလိုအျဖစ္မခံနိုင္ပါ။
အနည္းဆံုးသူမသိလိုက္လို ့သာမတတ္နိုင္ရမည္
သိသိၾကီးနဲ ့ ေတာ့ အျဖစ္မခံနိုင္ပါ။
သူ ့ေခါင္းထဲမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို
့စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္း လွ်င္ျမန္စြာခ်ျပီး သြားၾကသည္။
“ ဒီမွာ ႏြဲ ့ရီ ၊ငါေျပာတာနားေထာင္ ငါေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္ ၊ ငါ့အသိ
စပါးပြဲရံုက ကိုခြန္စိန္ဆိုတာရွိတယ္ ၊ နင့္အေၾကြးကို သူဆပ္ေပးလိမ့္မယ္ ၊
ပီးရင္ နင့္ကို ကုန္စံုဆိုင္ေထာင္ဖုိ့ အရင္းလည္း ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္
၊နင္အဲဒီပိုက္ဆံနဲ ့ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ေပါ့ ေကာက္မစိုက္နဲ ့ေတာ့ ၊
အဲဒါ
ငါ့ပိုက္ဆံပဲ သိလား ငါသူ ့ကို လႊဲေပးလိုက္မွာ “
“ ဟင္ ဘယ္က ပိုက္ဆံလည္းေတာ့္ မမေလး ေျပာေတာ့ ေက်ာင္းသားက
ပိုက္ဆံမရွိဘူးဆို “
“ နင္မသိရင္ အသာေနပါ ဒီက ေက်ာင္းသားက အလုပ္လုပ္လို ့ရတယ္ ငါ စုထားတာ
ပိုက္ဆံေတြ မွ အမ်ားႀကီး ေဒၚလာနဲ ့ရတာ ၊ အဲဒီေတာ့ နင္ငါေျပာတဲ့ အတုိင္းလုပ္
မရွည္နဲ ့သိလား “
“ ဟုတ္ကဲ့“
“ေဈးနားကိို သြား ေအာင္သစၥာဆန္ဆိုင္္ဆိုတာရွိတယ္ အဲဒီမွာ ေမး ၊ နက္ျဖန္မွသြားေနာ္ ငါသူ ့ကို ဖုန္းဆက္ရအံုးမွာ ၊ ျပီးေတာ့ အခုငါေျပာတဲ့ အေၾကာင္းကို
ဘယ္သူမွ မေျပာနဲ ့အံုး သိလား ၊ နင္အခုဘယ္မွာေနတုန္း “ ဆိုေတာ့
“ ေဆးမွဳးအသိ
ေက်ာင္းဆရာမအိမ္မွာ“ တဲ့။
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး က်ဳဲ ့က်ဲ ့ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့
ျပံဳးလွ်က္ေခါင္းညိမ့္ျပသည္ကိုေတြ ့ရသည္။
ဂ်ဳဂ်ဳ ့မွာ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို က်ဳဲ ့က်ဲနွင့္တုိင္ပင္ၿပီး အျမန္
စီစဥ္ရသည္ ။
က်ဲ ့က်ဲ ့ဦးေလးက ထိုသေဌးနာမည္ေျပာလိုက္တာနဲ ့ သူကေျမာင္းျမမွာ
မိန္းမႀကီးနဲ ့ပဲဟုဆိုလာေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳထင္တာ မမွားဘူးဆိုတာေသခ်ာသြားသည္။
သူမိန္းမက ေဈးထဲမွာ ငံျပာရည္လက္ကားေရာင္းသည္တဲ့ ၊ အလြန္အေပါက္ဆိုးေသာ
ပံုပ်က္ပန္းပ်က္မိန္းမဝႀကီးတဲ့။ ထိုသူက လယ္ေတြကို လိုက္ဝယ္ျပီး ၂
သီးသံုးသီးစားမ်ိဳး လုပ္ရင္းနဲ ့ရြာေတြမွာ ေနကာ မိန္းမၾကီးနဲ ့အေဝးမွာ
ေနတတ္သည္တဲ့။
ႏြဲ ့ရီ အေၾကြးကို ကိုခြန္စိန္တုိ ့ကဆပ္ေပးမည္ ကုန္စံုဆိုင္
အေသးတခုေထာင္ႏိုင္ေအာင္လည္း အရင္းထုပ္ေပးမည္။ ထုိကုန္က်ေငြကို က်ဲ ့က်ဲ
့အေမက သူ ့ေမာင္ ကိုခြန္စိန္ကို စိုက္ေပးလိုက္ပီး ေဒၚလာႏွင့္လဲတြက္ကာ
ဂ်ဳဂ်ဳက က်ဲ ့က်ဲ ့ကို လတိုင္းျပန္ေပးဖို ့ စီမံၾကေလသည္။
က်ဲ က်ဲအတြက္ အိမ္ကပို ့ရမည့္ပိုက္ဆံထဲမွ ထိုပမာဏကို ေလွ်ာ့ပို ့ျခင္းျဖင့္
သံုးဦးသံုးဖက္ အကုန္အဆင္ေျပေစေတာ့သည္။
တေန ့အတြင္း ဖုန္းေကာ မ်ားစြာ ႏွင့္ သူ ့ေနာက္ကြယ္မွာ စံမံလိုက္ရတာကို
မသိရွာေသာ ႏြဲ ့ရီတေယာက္ ေနာက္ေန ့တြင္ ေအာင္သစၥာ ဆန္ဆိုင္ေရွ ့သို
့ေရာက္လာေလသည္။
အလံုးစံုရွင္းျပၿပီး ေႏွာက္
ကိုခြန္စိန္က ဂ်ဳဂ်ဳထံဖုန္းေခၚေပး သည္။
ဝမ္းသာလြန္း၍ငိုေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို “ နင္ေသခ်ာႀကိဳစား ဆိုင္ဖြင့္ ၊
ငါလာလည္ေတာ့ ဆိုင္ႀကီး ျမင္ခ်င္တယ္“ ဟုေျပာရသည္။
“ မမေလး ျပန္လာရင္
အတုိးေရာ အရင္းပါျပန္ဆပ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစား မယ္ေတာ့္ စိတ္ခ် “ ဆိုေတာ့
သူ တြန္း
အားရွိေအာင္ “ ေအးေအး “ ဟုသာေျပာလုိက္ရေလသည္။
လတိုင္းျပန္ဆပ္ရမည့္ပိုက္ဆံအတြက္ ဂ်ဳဂ်ဳမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း
အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ရေလသည္္ ။
၃ ပတ္ေက်ာင္းပိတ္ေသာ္ ရန္ကုန္ျပန္မည့္အစီအစဥ္ကိုလည္း ဖ်က္ကာ ရသမွ်ေသာ
အခိ်န္ပိုင္းအလုပ္မ်ားကို လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံစုေလသည္။ က်ဲက်ဲကေတာ့
စိတ္မေကာင္းရွာေပ။
ဂ်ဳဂ်ဳကေတာ့ အလြန္ေက်နပ္ပါသည္။ သူမရဲ ့ခ်စ္လွစြာေသာ
သူငယ္ခ်င္းမေလးကို သူမ်ားမယားငယ္ျဖစ္မည့္ ဘဝက ကယ္တင္လုိက္ရသည္မဟုတ္လား ။
ဆက္ရန္
တေန ့ဂ်ဳဂ်ဳ library
သြားေတာ့ library card မပါလာေတာ့မွ ပိုက္ဆံအိတ္ပါ ေပ်ာက္ေနတာ
သတိထားမိလုိက္ေလသည္။ ထိုပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာက ဂ်ဳဂ်ဳ ့အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အရာေတြ
အကုန္ပါသည္မို ့ေဇာေခြ်းေတြ ျပန္လာရင္း သူမ တေန ့လံုး သြားခဲ့သည့္ေနရာေတြ
ျပန္ေတြးမိေတာ့ ႏြဲ ့ရီတို ့ဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတံုး စာအုပ္ေဘးနားမွာ ခ်ထားမိတာကို
ေနာက္ဆံုး သတိရသည္။ လိုလိုပိုပို ဆိုၿပီး သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ေပမယ့္
ႏြဲ ့ရီေရာ အေဒၚေရာ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၾကတာေတြ ့ရသည္။
ႏြဲ ့ရီမွာ မ်က္နွာတျခမ္းကလည္း ညိဳလို ့။
သူမ ကိုျမင္တာနဲ
့ေျပးခ်လာပီး
”အမေလး မမေလး ေမွ်ာ္ေနတာေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္လို ့မွလား လာလာ စခန္း သြားၾကမယ္”
ဆုိျပီးလက္က ဆြဲသြားေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဳ ့မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာလိုက္သြားရသည္။
”အမေလး မမေလး ေမွ်ာ္ေနတာေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္လို ့မွလား လာလာ စခန္း သြားၾကမယ္”
ဆုိျပီးလက္က ဆြဲသြားေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဳ ့မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာလိုက္သြားရသည္။
ေနာက္မွ သိရတာက ဂ်ဴဂ်ဳ
က်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပြဲစားေယာင္ေယာင္လူတေယာက္က
မုန္ ့စားအၿပီးမွာ
အသာေလး ခါးၾကားထိုးသြားသည္။ထိုလူထရပ္လိုက္ေတာ့ သူ ့့ခါးၾကား မွအိတ္ကို
မုန္ ့ျပင္ေနသည့္ ႏြဲ
့ရီကလွမ္းေတြ ့့လိုက္ရာ ဂ်ဴဂ်ဳ ့ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီးလွမ္းတားေတာ့ ဟိုလူက
ရိုင္းျပစြာေျပာ သည္တဲ့။ ႏြဲ ့ရီကလည္း
မခံပဲျပန္ေျပာေတာ့ နင္ပဲငဆေတြျဖစ္ၾကကာ
ေနာက္ဆံုးဟိုလူက ႏြဲ ့ရီကို ရာရာစစ ေတာသူမက သူ ့ကို သူခိုးစြဲ သည္ဆိုၿပီး ရိုက္ထဲ့လိုက္သည္တဲ့။
ေနာက္ဆံုးဟိုလူက ႏြဲ ့ရီကို ရာရာစစ ေတာသူမက သူ ့ကို သူခိုးစြဲ သည္ဆိုၿပီး ရိုက္ထဲ့လိုက္သည္တဲ့။
ထိုအခ်ိန္မွာ မုန္
့လာစားေနၾက ရဲကေတြ ့သြားၿပီးရဲ စခန္းေခၚသြားကာ စစ္ခ်က္ယူသည္တဲ့။ ဟိုလူက လူရည္လည္သူပီပီ
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲပါတဲ့အေရအတြက္ ကိုသူခါးၾကား မထိုးလိုက္ခင္ကအသာေလး
လွန္ၾကည့္ၿပီးၿပီမို ့ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာျပႏိုင္ေသးသည္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူမသိလိုက္တာ
အတြင္းက်က်အိတ္ထဲမွာ သူမ ေက်ာင္းသားကတ္ လိုင္ဘရီကတ္ေတြ ပါေနတာကိုေပါ့။
ႏြဲ ့ရီကေတာ့ အထဲက ေငြဘယ္ေလာက္ရယ္ မသိေပမယ့္ သူမ သူငယ္ခ်င္းဟာပါ ေက်ာင္းသားကတ္ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့
ရဲ ကဖြင့္ၾကည့္ရာ အတြင္းကန္ ့ထဲမွ ေက်ာင္းသား ကတ္မ်ားေတြ ့သြားၿပီး ဟိုလူ လိမ္သမွ်ေပၚသြားသည္။ ၾကားထဲက ႏြဲ ့ရီတေယာက္ ပါးကိုက်ပ္ထုပ္ထုိးလုိက္ရေလသည္။
ႏြဲ ့ရီကေတာ့ အထဲက ေငြဘယ္ေလာက္ရယ္ မသိေပမယ့္ သူမ သူငယ္ခ်င္းဟာပါ ေက်ာင္းသားကတ္ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့
ရဲ ကဖြင့္ၾကည့္ရာ အတြင္းကန္ ့ထဲမွ ေက်ာင္းသား ကတ္မ်ားေတြ ့သြားၿပီး ဟိုလူ လိမ္သမွ်ေပၚသြားသည္။ ၾကားထဲက ႏြဲ ့ရီတေယာက္ ပါးကိုက်ပ္ထုပ္ထုိးလုိက္ရေလသည္။
နင္ကျပန္မရိုက္ဘူးလားဆိုေတာ့
ႏြဲ ့ရီက ေခါင္းငံုကာ ဘာမွ မေျပာေပ။
ႏြဲ ့ရီအေဒၚက “ မိႏြဲ ့ရီက ေကာက္စိုက္သမေပမယ့္
မၾကမ္းဘူး သတၱိလည္းမရွိဘူး အေပ်ာ့မ၊ ခုလိုရန္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္အံ့ၾသေနတာ “ ဆိုေတာ့
ေကာက္စိုက္သမဆိုသူမ်ားက
ပံုမွန္အားျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျဖစ္မည္ ဟု ဂ်ဳဂ်ဳ ့မွာ မွတ္သားမိရသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳ ့အေမက ေက်းဇူးတင္လြန္း၍ မုန္
့ဖိုးေပးေတာ့ ႏြဲ ့ရီက လက္မခံေပ။
ဒါနဲ ့အေမက သူတုိ
့တူဝရီးအတြက္ ပါတိတ္မ်ားဝယ္ကာ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳ ့အေဖတို ့့အိမ္သစ္တက္ပြဲမွာ
ေဖေဖက ႏြဲ ့ရီ အေဒၚကို မုန္ ့ဟင္းခါးေအာ္ဒါခ်က္ခိုင္းေတာ့
ႏြဲ
့ရီလည္းပါလာခဲ့သည္။ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့ အိမ္ကို လိုက္ၾကည့္ေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို ဂ်ဴဂ်ဳကသေဘာက်ေနမိသည္။
ခရစ္စတယ္ မီးဆိုင္းကို စိန္ေတြလား ဆိုလို ့ရွင္းျပရေသးသည္။ သူသေဘာက်ေနမွန္းသိလို ့
မမက မီးဆိုင္းspare parts ထဲက ခရစ္စတယ္အသီးေလးကို ေၾကးကြင္းတပ္ထားတာမ်ိဳး
တလံုးေပးလိုက္ေတာ့ ႏြဲ ့ရီမွာ အလြန္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ဆြဲၾကိဳး ေတာင္ လုပ္ဆြဲအံုးမည္တဲ့။
အေမ ဝယ္ေပးထားၿပီးတခါမွ မဝတ္ျဖစ္ေသာမိန္းကေလးအက်ီ ၤေတြေပးေတာ့
ႏြဲ ့ရီက ျငင္းဆန္ေလသည္။
ႏြဲ ့ရီက ျငင္းဆန္ေလသည္။
“ နင္က ငါ့ကို မခင္လုိ
့လား ၊ ဒါ အသစ္စက္စက္ေတြ “
“ မမေလး ဟာဆိုယူပါတယ္ “
ဟုဆိုေလသည္။
“ ဟမ္ ၊ ငါ့ဟာပဲေလ ဒါေတြ
“ လုိ ့ေျပာျပန္ေတာ့လည္း
“ ဟုတ္ဘူး မမေလး ပိုက္ဆံနဲ့ဝယ္ထားတာဆိုယူမယ္
၊ ခုက ႀကီးေမဝယ္ေပးထားတာေလ“ တဲ့။
“ ဟဲ့ ငါက ေက်ာင္းသားပဲဘယ္က
ပိုက္ဆံရွိအံုးမွာလည္း “ ဆိုေတာ့
“ အင္းေလ ေနာက္မွ ဝယ္ႏုိင္မွ ဝယ္ေပးေနာ္ ၊ အဲက်မွ ယူမယ္“ လုိ ့ေျပာေလသည္။
အေမကိုယ္တုိင္က “ ယူလိုက္ပါသမီးရယ္ အန္တီ ့မွာ ခ်ဳပ္ေပးတုိင္း ဒင္းက မဝတ္လို ့အလကားျဖစ္ေနရတာေတြပါ “ ဆိုေတာ့မွ ယူရွာသည္။
“ အင္းေလ ေနာက္မွ ဝယ္ႏုိင္မွ ဝယ္ေပးေနာ္ ၊ အဲက်မွ ယူမယ္“ လုိ ့ေျပာေလသည္။
အေမကိုယ္တုိင္က “ ယူလိုက္ပါသမီးရယ္ အန္တီ ့မွာ ခ်ဳပ္ေပးတုိင္း ဒင္းက မဝတ္လို ့အလကားျဖစ္ေနရတာေတြပါ “ ဆိုေတာ့မွ ယူရွာသည္။
ဂ်ဳဂ်ဳႏိုင္ငံျခား
ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရသျဖင့္ အိမ္သားမ်ားသာမက အသိမိတ္ေဆြမ်ားပါ ဝမ္းေျမာက္ၾကေသာ္လည္း
သတင္းၾကားစတြင္ က်ဳက်ဳတက္ေအာင္ ငိုသူက ႏြဲ ့ရီျဖစ္ေလသည္။ ဆုိင္သိမ္းခ်ိန္မို
့သာေတာ္ေသးေတာ့။
မငိုပါနဲ ့လည္း တားမရသည္မို ့ဂ်ဳဴဂ်ဳတေယာက္ ႏြဲ ့ရီငိုသမွ် ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနရသည္။
မငိုပါနဲ ့လည္း တားမရသည္မို ့ဂ်ဳဴဂ်ဳတေယာက္ ႏြဲ ့ရီငိုသမွ် ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနရသည္။
ငိုလို ့အေတာ္ေမာေလာက္မွ
” ေတာ္ပါေတာ့ ႏြဲ ့ရီရယ္ ငါႏိုင္ငံျခားသြားမွာ ေရေဝးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဟ အဲေလာက္ငိုမေနနဲ “ ့ဟုေျပာရသည္။
” ေတာ္ပါေတာ့ ႏြဲ ့ရီရယ္ ငါႏိုင္ငံျခားသြားမွာ ေရေဝးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဟ အဲေလာက္ငိုမေနနဲ “ ့ဟုေျပာရသည္။
“ မမေလးက အေဝးႀကီး
သြားေတာ့မွာ ေနာက္မေတြ ့ရေတာ့ဘူး“ တဲ့။ ေၾသာ္ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ႏြဲ ့ရီ အတြက္
အေဝးႀကီးကိုး .. တသက္လံုးခြဲၾကရေတာ့မယ္ ထင္ေနတာကိုး သနားဖို ့ေကာင္းတဲ့ႏြဲ ့ရီ။
“ နင့္ဘိုးေအတဲ့မွ ငါ ၁
နွစ္ ၁ ေခါက္ျပန္လာမွာ ဘာလို ့မေတြ ့ရေတာ့မွာ လည္း “ လို ့ေျပာေတာ့ မ်က္ေတာင္
နက္မ်ား တဖ်က္ဖ်က္ခတ္လို ့ၾကည့္ေနရွာသည္။
နင္ငါ့ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို ့ဦးမလားဆိုေတာ့ မပို
့ေတာ့ဘူးတဲ့ ႏြဲ ့ရီငိုမွာပဲတဲ့ ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေဖကႏြဲ
့ရီကိုသူတို ့အိမ္က ကားနဲ ့ေခၚလာေပးလို ့လိုက္ပို ့ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အေမေပးေသာ ပါတိတ္ အနီဝမ္းဆက္နဲ ့လွခ်င္တုိင္းလွေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို အေဖကသူမႏွင့့့္ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခိုင္းေသးသည္။
အေမေပးေသာ ပါတိတ္ အနီဝမ္းဆက္နဲ ့လွခ်င္တုိင္းလွေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို အေဖကသူမႏွင့့့္ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခိုင္းေသးသည္။
အေတာ္ကို
အူေၾကာင္ၾကားႏိုင္မည့္ ဓါတ္ပံုမွန္း ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးမို ့ ပံုကိုျမင္ရေတာ့လည္း
ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိပါ။ ရွပ္အက်ီ အကြက္အျပာရင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္နဲ ့
ေအာစတားဖိနပ္စီးထားေသာ ဆံပင္တုိတုိ ေကာင္မေလး က
ပါတိတ္ဝမ္းဆက္အနီ က်စ္ဆံျမီး ႏွစ္ဖက္ခ် သနပ္ခါးအေဖြးသား ေကာင္မေလးကို ပုခံုးဖက္ထားေသာပံုကို အေဖက ကူးေပးအံုးမယ္ဆုိေတာ့ ႏြဲ ့ရီကေတာ့ ေဆြ ့ေဆြ ့ခုန္မတတ္သေဘာက်ေနရွာသည္။
ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိပါ။ ရွပ္အက်ီ အကြက္အျပာရင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္နဲ ့
ေအာစတားဖိနပ္စီးထားေသာ ဆံပင္တုိတုိ ေကာင္မေလး က
ပါတိတ္ဝမ္းဆက္အနီ က်စ္ဆံျမီး ႏွစ္ဖက္ခ် သနပ္ခါးအေဖြးသား ေကာင္မေလးကို ပုခံုးဖက္ထားေသာပံုကို အေဖက ကူးေပးအံုးမယ္ဆုိေတာ့ ႏြဲ ့ရီကေတာ့ ေဆြ ့ေဆြ ့ခုန္မတတ္သေဘာက်ေနရွာသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္
အသစ္ေနရာအသစ္ေရာက္စမွာ ဂ်ဳဂ်ဳတေယာက္ဘယ္သူ ့မွ သတိမရေနႏိုင္ပါ ၊ အေမကေတာ့ ေဈးသြားတုိင္း ႏြဲ
့ရီကေမးရွာသည္တဲ့။ “ သတိရတယ္ ေျပာလိုက္ပါ အေမ“
လို
့စကားၾကံဳပါးယံုသာပါးႏိုင္ၿပီး ေက်ာင္းစာႏွင့္ အိမ္အလုပ္ႏွင့္လံုးခ်ာလည္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တေယာက္လည္း တိုးလာသည္။ က်ဲက်ဲ ့ဟုပဲေခၚၾကသည္ ။
သူက စီးပြားေရးဆိုင္ရာဘာသာကို ယူသူမို ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ မတူေပမယ့္ အခန္းငွားေတာ့ တခန္းထဲေနျဖစ္သြားၾကသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က အမၾကီးဆန္သည္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တတ္သည္။
အိမ္မွာလည္း သမီးအႀကီးမုိ ့က်ဲ ့က်ဲ ့ေခၚရင္းက အိမ္နာမည္လို ျဖစ္သြားၿပီး လူတိုင္းထိုသို ့ပင္ေခၚၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တေယာက္လည္း တိုးလာသည္။ က်ဲက်ဲ ့ဟုပဲေခၚၾကသည္ ။
သူက စီးပြားေရးဆိုင္ရာဘာသာကို ယူသူမို ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ မတူေပမယ့္ အခန္းငွားေတာ့ တခန္းထဲေနျဖစ္သြားၾကသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က အမၾကီးဆန္သည္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တတ္သည္။
အိမ္မွာလည္း သမီးအႀကီးမုိ ့က်ဲ ့က်ဲ ့ေခၚရင္းက အိမ္နာမည္လို ျဖစ္သြားၿပီး လူတိုင္းထိုသို ့ပင္ေခၚၾကေလသည္။
ပထမႏွစ္ဝက္တန္းျပီးေတာ့
ဂ်ဳဂ်ဳတို ့အသားက်လာၿပီ အရင္ကလုိ အရုးမီးဝိုင္းမျဖစ္ေတာ့၊
က်ဲ ့က်ဲ ့ႏွင့္လည္း ပိုရင္းနွီးလာၾကသည္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိလာသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က ခ်မ္းသာေသာ တရုတ္စပ္္ မိသားစုက အႀကီးဆံုးသမီးမို ့မိဘ လုပ္ငန္းဦးစီးရမည္။ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းပို ့တယ္ဆိုတာလည္း ငယ္တုန္းေလး အေတြ ့အၾကံဳရေအာင္တဲ့ ။
ၿပီးရင္ ျပန္ၿပီး ဆန္စက္ေတြ ပြဲရံုေတြလုပ္ရမွာပဲဆိုေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳက တက္မေနပါနဲ ့က်ဲဳ ့ရယ္ ျပန္လိုက္ေတာ့ဟုေျပာမိသည္။
အမယ္ မျဖစ္ဘူး ဒါငယ္တံုးေပးလုပ္တာ ငါပိုင္ အခြင့္အေရးတဲ့ ။
က်ဲ ့က်ဲ ့ႏွင့္လည္း ပိုရင္းနွီးလာၾကသည္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိလာသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က ခ်မ္းသာေသာ တရုတ္စပ္္ မိသားစုက အႀကီးဆံုးသမီးမို ့မိဘ လုပ္ငန္းဦးစီးရမည္။ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းပို ့တယ္ဆိုတာလည္း ငယ္တုန္းေလး အေတြ ့အၾကံဳရေအာင္တဲ့ ။
ၿပီးရင္ ျပန္ၿပီး ဆန္စက္ေတြ ပြဲရံုေတြလုပ္ရမွာပဲဆိုေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳက တက္မေနပါနဲ ့က်ဲဳ ့ရယ္ ျပန္လိုက္ေတာ့ဟုေျပာမိသည္။
အမယ္ မျဖစ္ဘူး ဒါငယ္တံုးေပးလုပ္တာ ငါပိုင္ အခြင့္အေရးတဲ့ ။
တေန ့အိမ္ကို
ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းေပးေလသည္။
ႏြဲ ့ရီ ရြာျပန္သြားပီတဲ့ ။ အေမနဲ ့ေဈးမွာေတြ ့ေတာ့ ႏြဲ ့ရီ ့အေမေနမေကာင္းေၾကာင္းရြာမွာ တေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို ့ႏြဲ ့ရီက ျပဳစုဖို ့ျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသတဲ့ ။ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ႏုတ္ဆက္ေတာ့ အေမက ေဆးဖိုးေပးတာလည္း မယူဘဲ မမေလးကိုသာ ေျပာျပလိုက္ပါဟု မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္မွာသတဲ့ ။
ႏြဲ ့ရီ ရြာျပန္သြားပီတဲ့ ။ အေမနဲ ့ေဈးမွာေတြ ့ေတာ့ ႏြဲ ့ရီ ့အေမေနမေကာင္းေၾကာင္းရြာမွာ တေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို ့ႏြဲ ့ရီက ျပဳစုဖို ့ျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသတဲ့ ။ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ႏုတ္ဆက္ေတာ့ အေမက ေဆးဖိုးေပးတာလည္း မယူဘဲ မမေလးကိုသာ ေျပာျပလိုက္ပါဟု မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္မွာသတဲ့ ။
အေမက ဂ်ဳဂ်ဳ ့ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္သည္ဟုဆုိေတာ့
အေမရယ္ ဘယ္လုိ လုပ္ဆက္တတ္မွာတုန္း အေမ့အိမ္ဖုန္းေပးလုိက္သလားဆုိေတာ့ ဟယ္မေပးလိုက္မိဘူးတဲ့ေလ။
ႏြဲ ့ရီက ဘယ္ရြာျပန္မွာတုန္း ဆုိေတာ့ ေျမာင္းျမနားက ထန္းသံုးပင္ရြာဆိုလားတဲ့ တိက်ေသာလိပ္စာလည္းမရွိ။
သူ
့အ့ေမနာမည္ဘယ္သူလည္းဆုိေတာ့အေမက စိတ္တုိလာပံုႏွင့္ ဟဲ့ဘယ္သိမလည္းတဲ့။
ဂ်ဳဂ်ဳလည္း ဆက္မေမးခ်င္ေတာ့ ျပန္ေတာ့မွွပဲ ႏြဲ
့ရီအေဒၚကို ေမးၿပီးသြား လည္တန္လည္ရမည္ဟုပဲေတြးလိုက္မိေတာ့သည္။ ေသခ်ာတာေတာ့ သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္
လြယ္လြယ္နဲ ့ ျပန္မဆံုႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။
ေနာက္တလေနေတာ့
ပိုစိတ္ညစ္ဖြယ္သတင္းၾကားရျပန္သည္ ။ ႏြဲ ့ရီအေဒၚဆုိင္လည္း မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ျမိဳ ့သစ္တခုထဲ
ေျပာင္းသြားၿပီး ထိုေနရာမွာပဲ ဖြင့္ေတာ့တယ္လို့ အရင္ေဈးက ဆုိင္ေတြကေျပာသတဲ့ ၊
ဒီဘက္မွာ ဆုိင္ခေတြမ်ားလို ့မဖြင့္ေတာ့ပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ႏြဲ ့ရီ ဇတ္လမ္း အစ ျပတ္သြားေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲ ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ႏြဲ ့ရီ ဇတ္လမ္း အစ ျပတ္သြားေတာ့သည္။
ႏြဲ ့ရီမွာ ဂ်ဳဂ်ဳ ့ဖုန္း နံပါတ္ရွိသည္ ဆုိတာေလး
ကလြဲလို ့သူတုိ ့ အဆက္အစပ္မရွိေတာ့ၿပီ။ ေတာက ေကာက္စိုက္သမေလး တေယာက္
ႏိုင္ငံျခားရွိသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္လာဖုိ ့ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေတာ့ကုိ
ေဝးသည့္အရာသာျဖစ္ေလေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳလည္း သက္ျပင္းခ်ယံုမွ တပါး ဘာမွ မလုပ္တတ္ရွာေတာ့ေပ။
ဆက္ရန္
“ ေကာက္စိုက္သမ ေတြဘဝက
တကယ္ၾကမ္းပါတယ္ မမေလးရယ္ “
ႏြဲ ့ရီက ထိုသို
့ဆိုေတာ့ ၊ ေကာက္ပင္ဆိုတာကို TV ထဲ တြင္သာျမင္ဖူးသည့္ ဂ်ဴဂ်ဳက ေငးေမာေနယံုသာ။
“ မနက္ဆို အေစာႀကီးထ ၊
သနပ္ခါးေတြလိမ္းရတယ္ ၊ ထမင္းၾကမ္းစားၿပီးတာနဲ့့လူစုၿပီး ေကာက္စိုက္သြားရတာ
တေနကုန္ခါးခ်ိေအာင္္စိုက္ရတာ“
ႏြဲ ့ရီက
ဆက္ေျပာျပန္လွ်င္ ေက်းရြာေတြ အေၾကာင္းရိုက္ထားသည့္ ဗီဒီယိုရုပ္ရွင္မ်ား
ထဲကလို ေနမွာဟု ဂ်ဴဂ်ဳက
စိတ္ကူးၾကည့္တတ္ေလသည္။
“ နင္ တုိ ့ဟာက သနပ္ခါးကလည္း
လိမ္းေနရေသးတယ္ “ ဟု နားမလည္ပါးမလည္ေျပာမိေတာ
့ ႏြဲ ့ရီက “ အမေလး ၊
လိမ္းသမွ အထူႀကီးကို လိမ္းရတာေတာ့္ ၊မလိမး္လို ့ကေတာ့ ေနပူတာနဲ ့တင္ ႏြဲ ့ရီတုိ
့အသားေတြ ကိုအုန္းခိုင္လို ျဖစ္ကုန္မေပါ့ “ ဟု တသိမ့္သိမ့္ရယ္ရင္းေျပာလွ်င္ ဂ်ဴဂ်ဳလည္း
တဟားဟားရယ္မိသည္။ ကိုအုန္းခိုင္က ေဈးထဲက ဆန္ဆိုင္ ကအလုပ္သမား
၊အသားကလည္းမည္းလိုက္တာမွ ကတၱရာ့ ဘိုးေအ။
“ႏြဲ့ရီတို့ေတာသူမေတြထဲမွာမွ
ေကာက္စိုက္သမေတြ ဘဝက တကယ့္ကိုၾကမ္းတာပါ “ ဟုထပ္ေျပာျပန္လွ်င္ေတာ့၊ ေကာက္စိုက္သူမဆိုတာ
လူမ်ိဳး တမ်ိဳးလိုလုိ ထင္ခ်င္စရာျဖစ္ျပန္ေလသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳ ့အျမင္မွာေတာ့ ေကာ့ေကာ့ သိပ္သိပ္ မ်က္ေတာင္ ၊မ်က္ဝန္းနက္နက္ ၊
မ်က္ခံုးထူထူ ၊ နုတ္ခမ္းဖူးဖူး သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကား၊က်စ္ဆံမီးအတုတ္ႏွစ္ဖက္နဲ ့ႏြဲ
့ရီ က ျမန္မာဆန္ေသာမိန္းမလွေလးသာ။
“ နင့္ဟာကလည္း ေတာသူမ၊
ေတာသူမ နဲ ့ငါ နဲ ့နင္နဲ ့ တူတူပဲ ဘာကြာလို ့ခြဲေျပာေနလည္း“
ဆိုမိေတာ့ ႏြဲ ့ရီက “
အမေလးေတာ့္ မမေလးကလည္း ၊ ကြာတာေပါ့ မမေလးက ၿမိဳ ့သူ၊
ၿမိဳ ့မွာေမြးတာေတာင္မွ ေရႊလင္ပန္းအခ်င္းေဆး၊
အလုပ္ႀကမ္းဆိုတာ နားလည္လို ့လား ။
ႏြဲ ့ရီက ေတာမွာေမြးတာ ေကာက္စိုက္သမ ေသစာရွင္စာ ၅
တန္းတတ္တာ ေတာသူေပါ့ ကြာသမွအပံုႀကီးေပါ့ေတာ္ရဲ ့ “ လို ့ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလုိ။
“ နင္ အဲဒီမမေလး ဆိုတာ
မေခၚစမ္းဘာနဲ ့လို ့ဘယ္ ႏွစ္ခါေျပာရမတုံး ၊ နင့္ဟာက ဗီဒီယိုထဲက
အိမ္ေဖာ္ကို မင္းသမီးက
ေခၚလို ့ထူးတာက်ေနတာပဲ ၊ ဟဲ့ ႏြဲ ့ရီ ဆိုၿပီးေခၚေတာ့ .. ရွင္မမေလး လာပါၿပီ ျပန္ထူး
သလိုေလ “ ဂ်ဴဂ်ဳက ဒီလုိေျပာမိေတာ့ ႏြဲ
့ရီက တဟိဟိရယ္ျပန္သည္။
ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဳဂ်ဳလို
့ေခၚရတာထက္ မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုသည့္ မမေလးကိုေခၚရတာ ပိုအာေတြ ့ေနသည္။
အမွန္ေတာ့ ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဳဂ်ဳ
ထက္ ၁ ႏွစ္ႀကီးေသးသည္။ ႏြဲ ့ရီက ၁၇ ၊ ဂ်ဳဂ်ဳ က ၁၆ႏွစ္။
သူတို ့ခ်င္း ့သိတာ ၁
ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။
အျခားေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း သိၾကေတြ ့ၾကသလို ေက်ာင္းတက္ေဖာ္၊ ကစားေဖာ္၊ သင္တန္းေဖာ္ မဟုတ္ၾကဘဲ
မည္သို ့မွ် မအက္စပ္ေသာဘဝေတြပိုင္ဆုိင္သည့္
ကေလး ၂ ေယာက္ေတြ ့ဆံုမွဳျဖင့္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။
သူတို ့ေတြ ့ဆံုမွဳကို
စဦးဆံုး ပံပိုးေပးသူက ဂ်ဳဂ်ဳ ့ေဖေဖ။
ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသမွ
အေတာ္ၾကာေနခဲ့ဖူးသည့္ ေဖေဖ က ဟသၤာတမုန္ ့ဟင္းခါး ကို အသည္းစြဲ။
ႏြဲ ့ရီ ဝမ္းကြဲအေဒၚကလည္း ေဈးထဲမွာ မုန္
့ဟင္းခါးဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး သူ ့လက္ရာက ေဖေဖ့ အဆိုအရ ဆိုင္းပုတ္ တပ္မထားေပမယ့္
တကယ့္ဟသၤာတမုန္ ့ဟင္းခါးအရသာတဲ့။
ဟသၤာတမွာခ်က္သည့္မုန္
့ဟင္းခါးလည္း မစားဖူးတဲ့ ဂ်ဳဂ်ဳ ့အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ ၊
ဒါေပမယ့္ အေမကေတာ့
ေဈးအျပန္တိုင္း ေဖေဖ့အတြက္ ထိုဆိုင္မွ မုန္ ့ဟင္းခါးဝယ္ၿမဲ။
ႏြဲ ့ရီက ရြာမွာ
ေကာက္စိုက္ရတာပင္ပန္းသည့္အျပင္ ျမိဳ ့မွာပိုက္ဆံပိုရသျဖင့္ ရန္ကုန္တက္လာၿပီး
အေဒၚ့မုန္ ့ဟင္းးခါးဆိုင္မွာလာကူလုပ္ေပးသည္။
မနက္ဆို မုန့္ ဟင္းခါး ကူခ်က္ ၊ဆိုင္ကူထိုင္ ပြဲျပင္ေပး ပန္းကန္ေဆး ၊ ညေနဆို သူတို
့ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ကုန္စံုဆိုင္သိမ္းတာကူေပး ၊ေနာက္ေန ့အတြက္ အထုပ္ေတြျပင္ကူထုတ္ ေပး
၊ ညက်ေတာ့စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က လက္ခ်ဳပ္လုိက္ကူ သည္တဲ့။
နင့္ဟာကေကာက္စိုက္တာေလာက္ပိုက္ဆံရရဲ့လားဆိုေတာ့၊အမေလး
အဲေလာက္ကေတာ့အသာေလးရတာေပါ့တဲ့။ၿမိဳ့မွာပင္ပန္းတယ္ဆိုတာေတာသမေတြ
အိပ္ေနသေလာက္ရွိတာတဲ့။
“ အမွန္ေတာ့ အေမက
သိပ္ေနေကာင္းတာမဟုတ္ဖူး ၊ ႏြဲ ့ရီက ပိုက္ဆံအရနည္းလို့ေကာက္မစိုက္ခ်င္လို ့၊
ဒီမွာပိုက္ဆံစုၿပီးရင္ ရြာျပန္ၿပီးေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္မွာေတာ့္ ၊ ႏြဲ ့ရီ
အမနန္း ဆီက ဆိုင္ဖြင့္တာေတြ သင္ထားတယ္“ ဟုေျပာေလသည္။
အမနန္းက ႏြဲ ့ရီတုိ ့ရန္ကုန္မွာေနတဲ့
ရပ္ကြက္ထိပ္က ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။
ႏြဲ ့ရီေနမေကာင္းသျဖင့္
ကားနဲ ့အိမ္လိုက္ပို ့ေပးစဥ္က သူတို ့လမ္းထိပ္က ဆိုင္မွာ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳကေတာ့ ၁၅ ႏွစ္ထဲက
ကားေမာင္းသူ။ ဒရိုင္ဘာ ဆိုတာက ေဖေဖ၊ ေမေမနဲ ့ မမအတြက္သာ ။
သူမအတြက္ေတာ့
ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းရတာပဲ စိတ္သြားတုိင္းကိုယ္ပါသည္။
ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ
က်ဳရွင္ခ်ိန္ေတြ အတြက္ ကားသမားအလာကို ေေစာင့္ရတာေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရတာမရွိ။
အစပိုင္းေတာ့ အိမ္က ကန္
့ကြက္ၾကေသးသည္။ ငယ္လြန္းသည္ လိုင္စင္မရွိေသး ဘာညာႏွင့္။
ေနာက္ေတာ့ ဒဂုံျမိဳ
့သစ္မွ လာရေသာ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္ သူမ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတတ္ေသာ
က်ဳရွင္ခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ညိွ မရေတာ့သည့္အခါ ၊ ေဖေဖက ကားေမာင္းခြင့္ေပးလိုက္ေတ့ာသည္။ ထိုအခြင့္မရခင္
ေဖေဖ့ ကားေမာင္းလိုင္စင္ စာေမးပြဲကို ၄ ရက္တိတိေျဖရသည္။ပထမရက္က ၿမိဳ ့ထဲေတြ
ေဖေဖႏွင့္လိုက္ေမာင္းျပရသည္။ ေနာက္ရက္ေတြကေတာ့ ပါကင္ထုိးျပရျခင္းျဖစ္သည္။ အားလံုးစိတ္တိုင္းက်ၿပီ
ဆိုမွ ေဖေဖ့လိုင္္စင္ ကိုရသြားေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ငယ္လြန္းသည္မို
့တေယာက္တည္း လႊတ္ခဲလွပါ သည္။ ေမေမက အၿမဲပါတတ္သည္။
ငယ္ေႏွာင္းလြန္းတာသိသာလွေသာဂ်ဳဂ်ဴ
တေယာက္တည္း ကားေမာင္းသြားတိုင္းမွာ ရဲကတားကာ
လိုင္စင္စစ္ တတ္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေမေမလည္း
ေဈးသြားတိုင္း ဒရိုင္ဘာ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ပဲသြားေတာ့သည္။
ေဈးျခင္းဆြဲလိုက္ရတုိင္းမွာ
ေမေမကလည္း အျမန္ဝယ္ပါဗ်ာ ပ်င္းစရာ ဘာညာႏွင့္ ဂ်ီက်တတ္ေသာ ဂ်ဳဂ်ဳကို ေနာက္ေတာ့
ေမေမက ေဈးဝက ႏြဲ ့ရီတုိ ့မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ထားခဲ့တတ္ သည္။
ကားကို လမ္းတဖက္က
ေညာင္ၾကတ္ပင္ ေအာက္ရပ္ခဲ့ၿပီး ႏြဲ ့ရီတို ့ဆိုင္မွာခံုတလံုးႏွင့္ ထိုင္ေနတတ္ေသာဂ်ဳဂ်ဳကို
အနည္းဆံုး တပတ္မွာ ၃ ရက္ေလာက္ ေတြ ့ရေပမည္။
ထုိနည္းႏွင့္
ဂ်ဳဂ်ဳနွင့္ႏြဲ ့ရီ ေတြ ့ဆံုခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။
“ ငါက ေကာက္ပင္ဆိုတာ
အျပင္မွာ ေတြ ့ေတာင္ မေတြ ့ဖူးဘူး“ ဟု ေျပာမိေတာ့
ႏြဲ ့ရီက သနားစရာ
သတၱဝါကို ၾကည့္နည္းျဖင့္ ဂ်ဳဂ်ဳ ့အားၾကည့္ေလသည္။
-----------
ႏြဲ ့ရီေျပာေသာ ေကာင္ပင္၊
စိုက္ထံုး ၊ ေကာက္လွဳိင္း ဆိုတာေတြ ကိုတခုမွ မျမင္ဖူးေပမယ့္
ဂ်ဴဂ်ဳက
စိတ္ကူးပံုေဖာ္ၾကည့္သကဲ့ သို ့သူမေျပာသည့္ GCE O , A level , IELTS
ဆိုတာေေတြလည္း ႏြဲ ့ရီက
မသိေပမယ့္ နားေထာင္ရွာသည္။
ဆိုင္မွာ လူေတြက်ေန၍
စကားလာမေျပာႏိုင္လွ်င္ ဂ်ဳဂ်ဴက ႏြဲ ့ရီနားသြား ထိုင္ကာ
သူမလုပ္တာေတြေငး ရင္ေငး
၊မဟုတ္ရင္ စာဖတ္ေနတတ္သည္။
မုန္ ့လာစားေသာ လူမ်ားက ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္္အမည္း
ေယာက်ာ္းေလး ဆန္ဆန္ ဆံပင္တိုတိိုႏွင့္တီရွပ္ ေဘာင္းဘီ အၿမဲဝတ္တတ္ေသာ ဂ်ဳဂ်ဳ့အား ႏြဲ
့ရီကို လာပိုးေနသည့္ ေကာင္ေလးဟုထင္ၾကေသးသည္။
တခါကလည္း မုန္
့လာဝယ္ေသာအဖြားႀကီးတေယာက္က ႏြဲ ့ရီနားကပ္ ၍ တိုးတိုးေလး ဘာစပ္စုတယ္မသိ ၊
ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဴဂ်ဳပါ
ၾကားေအာင္ “ အဲဒါ ေကာင္ေလးမဟုတ္ဘူး အဖြားရဲ ့ ေကာင္မေလးေတာ့္ “
ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္ေတာ့
အဖြားႀကီးက “ေခတ္ကာလသားသမီးေတြမ်ား လိုက္မမွီေပါင္ေတာ္
မိန္းမမွန္းမသိေယာက်္ားမွန္းမသိ“ ဟု
ရွက္ရမး္ရမ္းၿပီး အေငၚတူးသြားတာ ခံရဖူးသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳက ေတာ့
နဖူးေပၚအုပ္က်လာသည့္ဆံပင္တိုေလးမ်ားကို မ်က္မွန္ကိုင္းလြတ္ေအာင္ခါထုတ္လုိက္ရင္း
ႏြဲ ့ရီကို
မ်က္စိတဖက္မိွတ္ျပမိသည္။ ႏြဲ ့ရီ ႏွင့္သူမ
က ခင္မင္၍ေနေပမယ့္ အက်င့္စရိုက္ အသြင္္ အကုန္တျခားစီ၊ ဂ်ဴဂ်ဳက ေယာက်္ားေလးဆန္ရဲတင္း
ပြင့္လင္းသေလာက္ ႏြဲ ့ရီက ရွက္တတ္သည္။ ေနမေကာင္းရင္ လည္း
အမ်ိဳးသားဆရာဝန္ထုိင္သည့္ေဆးခန္းဆိုမျပရဲ။ မတတ္သာလို ့ျပရလွ်င္လည္း
ေမးျမန္းသမွ်ကို ပြင့္လင္းစြာမေျပာရဲ၊ အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္ထိုင္သည့္ေဆးခန္းမွာျပမွ သူ
့မွာအဆင္ေျပသည္။
တခါကလည္း အမ်ိဳးသမီး
ကိစၥျဖစ္၍ ေသလုေမ်ာပါး ဗိုက္ေအာင့္ေနၿပီး တက္ခ်က္မတတ္ျဖစ္ေနတာကို ေဈးနားက ေဆးခန္းက
ေယာက်ာ္းဆရာဝန္မုိ ့မျပဘဲေအာင့္ခံေနေလသည္။
ဂ်ဳဂ်ဳလာေတာ့ မွ ႏြဲ ့ရီ
အေဒၚက ေျပာျပ၍သိရသည္။ ႏြဲ ့ရီမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ပင္ျဖစ္ေနေလၿပီမုိ ့ ၊သူမက ကားနဲ
့တင္ၿပီး တလမ္းေက်ာ္က ေဆးခန္းသြားပို ့ရသည္ ၊ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့
ထိုအခိ်န္ထိုင္တာကလည္း ေယာက်ာ္းဆရာဝန္ျဖစ္လို ့ေနျပန္သည္။ ႏြဲ ့ရီကို ဘယ္လုိမွ
ကားေပၚက ဆြဲခ်မရသည္မို ့သူမပဲ ေဆးခန္းထဲဝင္သြားသည္။ အေၾကာင္းစံုေျပာ အၿပီး ဆရာဝန္က
ဘယ္လုိနာသလည္းေမးျမန္းေတာ့မွ ဂ်ဴဂ်ဳက “ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး
ဟိုကားေပၚမွာ ေကာင္မေလး ပါလာတယ္ သူျဖစ္ေနတာ ၊သူက ရွက္လုိ့မျပရဲဘူးဆိုလုပ္ေနလို
့က်ေနာ္က တဆင့္ေျပာျပတာ အဲဒါ ေဆးေလးဘာေလးေပးလုိက္ပါဆရာ “ ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္ေလးခမ်ာမွာ
ရယ္ရမလုိငိုရမလုိျဖစ္ရေသးသည္။
ေနာက္ေတာ့
ေဆးေပးလိုက္ၿပီး သူ ့ေဆးခန္းမွာ ကုန္ေနေသာ ေဆးတမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဆးဆိုင္မွာဝယ္ေသာက္ရန္ေရးေပးလိုက္ရာ
၊ ဂ်ဴဂ်ဳ ဝယ္ေနၾကေဆးဆိုင္မွာပဲ သြားဝယ္ျဖစ္သည္။
ထုိေဆးဆိုင္က သူမေဘာ္ဒါ အကိုႀကီးေတြက
ဆိုင္ေရွ ့ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရပ္ခဲ့ေသာ ကားေပၚလွမ္းၾကည့္ရင္း “ အမယ္ ဘယ္က
စိုးစႏၵာထြန္းေလး တင္လာသတံုးကြ “ ဆိုေတာ့
“ အဟဲ၊ က်ေနာ္ ေဘာ္ဒါပါ ေခ်ာတယ္မဟုတ္လား
“ ဟုေျပာၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ဆိုင္က
ထြက္လာ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ “ ေရာ့ နင့္ေဆးေတြ ခုေသာက္လုိက္ ေနာက္မွာေရဘူး “ ဆိုတာကိုေတာင္
မေသာက္ႏိုင္ေသးဘဲ “ ဟဲ့ ဟိုလူေတြ နဲ
့ဘာေျပာေနတာလည္း ငါ့ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ “
လုိ ့ေမးေနေသးေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဳက စခ်င္တာနဲ ့ “ ေၾသာ္ ဒီ ဟိုဒင္းအကိုက္ေပ်ာက္ေဆးက
ဘယ္သူ ့တြက္လဲဆုိလို
့နင့္တြက္လုိ ့ေျပာေနတာ “ ဟု စလုိက္ေတာ့ ႏြဲ ့ရီမွာ ရွက္မဆံုးႏိုင္ေတာ့ေပ။
အေတာ္ေလးၾကာမွ အလကားစတာ
ဆိုေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဳ ့ကို စိတ္တိုေနေလသည္။
ဒီေလာက္အရွက္ႀကီး ေသာ
ႏြဲ ့ရီက ဂ်ဳဂ်ဳ ့အတြက္ လူတေယာက္နဲ ့နင္ပဲငဆ ရန္ျဖစ္ယံုမက ကိုယ္ထိလက္ေရာက္
ရိုက္ႏွက္တာပါခံသည္ဆိုသည္မွာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ တကယ့္ကို ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ဆက္ရန္
သူတံခါးဘက္ေရာက္ေအာင္ေျပးေပမယ့္္ မမွီေတာ့ဘူးက်ဳပ္က
သူ ့နားေရာက္ေနၿပီ ။
သူ ့ကို ေနာက္ကေနဆြဲဖမ္းလိုက္တယ္ ။သူေလးကလည္း အတင္းရုန္းေသးတယ္။
ကေလးအားနဲ ့လူႀကီးအား ဆိုေတာ့ဘယ္ရုန္းလုိ
့ရမလဲ ။
က်ဳပ္က ေနာက္က သိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္မွ ရပ္သြားတယ္။
က်ဳပ္ရဲ ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ အဂၤလိပ္စကားနဲ့သူ ့ကိုေျပာရတယ္။
က်ဳပ္က ေနာက္က သိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္မွ ရပ္သြားတယ္။
က်ဳပ္ရဲ ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ အဂၤလိပ္စကားနဲ့သူ ့ကိုေျပာရတယ္။
မင္းကို
ဘာမွ မလုပ္ဘူး မေၾကာက္နဲ ့ျငိမ္ျငိမ္ေနေပါ့ ။
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက တျခား ေျပာမိတာက
တျခားလားေတာ့မသိပါဘူး ၊
က်ဳပ္မွ ေသခ်ာမေျပာတတ္ဘဲ။ သူေလး ျငိမ္သြားေတာ့မွ
က်ဳပ္က ခ်ဳပ္ထားတာ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
က်ဳပ္မွ ေသခ်ာမေျပာတတ္ဘဲ။ သူေလး ျငိမ္သြားေတာ့မွ
က်ဳပ္က ခ်ဳပ္ထားတာ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
အေနာက္ကေန လက္တဖက္ကိုေတာ့
ကိုင္ထားေသးတာေပါ့ ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူေလးက မထင္မွတ္ထားတာကို
လုပ္ခ်ေတာ့တာေလ။
က်ဳပ္သတိမထားမိလိုက္တာက
အနားမွာရွိတဲ့ ပန္းကန္ေဆးကန္ေဘးနားမွာ chef knife
လို
့က်ဳပ္တို ့စားေသာက္ဆုိင္မွာေခၚတဲ့ ဓါးၾကီး တခုတင္လွ်က္သား ရွိေနတာပဲ။
သူကေလးက
အဲဒီ ဓါးကိုျဖတ္ကနဲ ဆုတ္လိုက္ၿပီး က်ဳပ္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ထိုးလိုက္တယ္။
ဒီဓါးမ်ိဳးက
အေလးခ်ိန္လည္းရွိ၊ ထိပ္လည္းခြ်န္၊ ထူလည္းထူေတာ့
ေဘာင္းဘီအထူကိုေတာင္ေဖာက္ဝင္ၿပီး ေပါင္ရင္းေအာက္ဖက္ကိုစူးဝင္သြားတယ္။
က်ဳပ္လည္း လန္ ့ၿပီး
ေအာ္ရင္း ဒူးေခြက်သြားေတာ့ သူ ့ကိုလြတ္လိုက္မိရက္သားျဖစ္တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
ေဒါင္ကနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြ ျပာထြက္သြားတာပဲ။
လူလည္း မီးဖို
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လန္လဲသြားတယ္ ၊ မလဲခင္မွာဘဲ သိလုိက္ပါတယ္ ဒီေကာင္မေလးက
က်ဳပ္ကို ဖင္ထူတဲ့ စြပ္ျပဳတ္အုိးနဲ ့ေဆာ္ထည့္လိုက္ပီဆိုတာကိုပဲ ။
က်ဳပ္က
မူးေမ့ေတာ့ မသြားပါဘူး ဒါေပမယ့္အေတာ္ေလးေဝေတေတျဖစ္သြားတယ္ ၊
တခါထဲလည္း သင္ခန္းစာရသြားပါတယ္ေလ။
ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာလည္း ေကာင္းေကာင္းဒုကၡေပးတတ္တယ္ဆုိတာကိုေပါ့။
က်ဳပ္က
ဘာလုပ္ရဘာကိုင္ရမွန္းမသိခင္မွာ ခ်ာတိတ္မက အကြက္ေစ့ေစ့ေဆာ္သြားလိုက္တာ။
ေနာက္
ပိုလွစ္တာတခု ရွိေသးတယ္ က်ဳပ္လဲေနတံုး ေခါင္းစြပ္ကို ဇတ္ကနဲ ဆဲြခြ်တ္လိုက္ၿပီးမွတံခါးဝကိုေျပးတာပဲ။
သြြားပါၿပီလို
့က်ဳပ္ေတြးလိုက္တယ္ သူက်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ျမင္သြားၿပီေလ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလးက
တအံ့တၾသနဲ ့
“ဟယ္
Emmanuel “တဲ့။ အေျပးလည္းရပ္သြားတယ္။
အဲဒီတံုးက က်ဳပ္လန္
့သြားတာမ်ား မူးတာေတာင္ ေပ်ာက္တယ္။
က််ဳပ္နာမည္ကို
သူက သိေနရတယ္လုိ ့။
“
ဘာျဖစ္လုိ ့အဲလို လုပ္ရတာလဲ “ တဲ့ မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဴတ္လို ့။
က်ဳပ္တုိ
့စကားလည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္သားပဲ။
“
မင္းငါ့နာမည္ ဘယ္လုိသိလည္း “ က်ဳပ္က လဲေနရာက ထမယ္ၾကံရင္းေမးေတာ့
“
ဒါခဏထားလိုက္ ခုေဆးခန္းအရင္သြားရမယ္ တဲ့ ။
အဲဒီေတာ့မွာ
က်ဳပ္သတိထားမိတယ္ ေပါင္က ဒါဏ္ရာက
ေသြးေတြစီးက်ေနတာၾကမ္းမွာေတာင္ အိုင္ေနပီ။ နာတာလည္းအေတာ့္ကို
ပဲ။
ေကာင္မေလးက
လက္ထဲက အိုးကို ခ်လိုက္တယ္။
ေဘးတန္းမွာ
တင္ထားတဲ့ လက္သုတ္ဝတ္အၾကီးကို လွမ္းေပးပီး
“
ခင္ဗ်ားေပါင္ကို စည္းလိုက္ ၊ ျပီိးရင္ အဲဒီနားကေနထၿပီး ဟိုခုံမွာ သြားထိုင္ေန
ဒီမီးဖိုထဲက ေသြးေတြသုတ္ခဲ့ရမယ္ . ေမေမျပန္လာရင္လန္ ့ေနမယ္ “ စသျဖင့္ စီမွံတယ္ ။
က်ဳပ္ က အံ့ၾသ မေျပ ပဲ မူးတဝက္ ေၾကာင္တဝက္မွာ
သူက ေသြးေတြကို
ၾကမ္းသုတ္တဲဲ့ တုတ္နဲ ့သုတ္ၿပီးေဆးလိုက္တယ္ ေနာက္ အေပၚထပ္ကိုတက္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ျပန္ဆင္းလာ
အေႏြးအက်ီေလးထပ္ဝတ္လို ့ မီးဖုိထဲေခါင္းျပဴၿပီး
“ လာေလ ေဆးခန္းသြားမယ္ “
“ လာေလ ေဆးခန္းသြားမယ္ “
တဲ့ .. လူၾကီးေလးလို
ေျပာေသးတယ္။
က်ဳပ္လည္း
ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္းအေကာင္းပဲ ဆိုၿပီးလိုက္သြားလုိက္တယ္ ။
ခုထိသူ အေရးေပၚအလန္းကို
မနွိပ္ေသးတာရယ္ က်ဳပ္နာမည္ကို
ရင္းရင္းနွီးနွီးေခၚလိုက္တာရယ္ကို ၾကည့္ျပီး
စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေအးသြားတယ္ေပါ့။
သူက
ေရွ ့က က်ဳပ္ကေနာက္ကေပါ့ တက္စီတစီးေတြ ့လို ့
လွမ္းတားၿပီးေဆးခန္းသြားၾကတယ္။ ဆရာဝန္က က်ဳပ္တို ့လူမ်ိဳးပါပဲ
လွမ္းတားၿပီးေဆးခန္းသြားၾကတယ္။ ဆရာဝန္က က်ဳပ္တို ့လူမ်ိဳးပါပဲ
ေကာင္မေလးက ပိုက္ျပင္ရင္းနဲ
့ ထိသြားတယ္ေပါ့ ဆုိၿပီးေျပာတယ္။
သူေလး လည္ပတ္ပံုကေတာ့ ခ်ီးမြမ္းစရာပါပဲ က်ဳပ္ကေတာ့
ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့ေပါ့။ ဆရာဝန္ေမးေတာ့ က်ဳပ္က လည္း ယုတၱိရွိေအာင္ေျပာရတာေပါ့
။
ေဆးခန္းက
ထြက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးက ေရခဲမုန္ ့စားၾကမယ္တဲ့ ။ က်ဳပ္ကလည္း ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးနဲ
့လိုက္သြားတာေပါ့ ။
ရဲစခန္းသြားၾကမယ္ မဟုတ္ရင္ ၿပီးတာပဲဟာ။
ေရခဲမုန္
့တေယာက္တခြက္နဲ ့ အနားက ပန္းျခံမွာ ထိုင္စားရင္း
ခြက္တဝက္က်ိဳးေတာ့မွ ေကာင္မေလးက
ဒီလုိလုပ္တာ ခင္ဗ်ား မေၾကာက္ဘူးလားတဲ့ ။
က်ဳပ္က
ျပန္ေမးရတာေပါ့
”
မင္းကမွ မေၾကာက္ဘူးလား ၊ သတၱိရွိလိုက္တာ ငါ့ကိုေဆာ္ထဲ့သြားတာေတြ ”
ဆုိေတာ့ ”
သိပ္ေၾကာက္တာေပါ့ ေၾကာက္လြန္းလို မူးေတာင္မူးလဲခ်င္တာ
အဲဒါ့ေၾကာင့္ခု
ေရခဲမုန္ ့စားေနရတာ ” တဲ့။
သူက လုပ္စရာရွိတာ အရင္လုပ္ေနာက္မွ ေၾကာက္ဆုိတဲ့ အစားထဲကထင္ပါရဲ ့။
မင္းငါ့ကို
ဘယ္လို သိသလဲ ဆုိေတာ့ မွ သူက
“ ဟိုေန ့က ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုမၸဏီီက လူပါလာတယ္မွလား
အေမနဲ ့စကားေျပာၾကတယ္ အဲဒါအေပၚထပ္က ၾကားေနရတယ္တဲ့။
သူတို
့ စိးပြားေရးၾကပ္လို ့လူေလွ်ာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေတြေျပာရင္း
ခင္ဗ်ားတုိ ့ပါပါတယ္တဲ့
ေျပာျပ တယ္ ခင္ဗ်ားမိန္းမက လည္း ေနမေကာင္း ၊
ကေလးေတြပိစိေတြနဲ ့တဲ့ သူ က
သိပ္စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ သူမွမတတ္နိုင္ေတာ့ ခုလို ေနာက္ဆံုးလ မွာ
အလုပ္ရွိတာေလးေတြ ကို ထည့္ထည့္ေပးရတာတဲ့ ။ တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီတယ္ေပါ့ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားမွန္းသိေတာ့ အခက္ေတြ ့လို ့လုပ္မွန္းသိတာေပါ့ “ တဲ့။
က်ဳပ္မွာ
မယ္မင္းႀကီးမေလးကို ထိုင္ပဲရွိခိုးရမလိုပဲ ။
သူက က်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာျပပါ ဆုိေတာ့ က်ဳပ္
ေျပာျပလိုက္တယ္ ။
စကားဆံုးတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူက ခင္ဗ်ား နယ္ျပန္သြားပါလားတဲ့။
ဒီမွာ
ဒီေလာက္ၾကပ္ေနတာ ျမိဳ ့ဆိုတာ အလုပ္ရွိမွ စားရတာမဟုတ္လားတဲ့။
က်ဳပ္က
အတင္းျငင္းတာေပါ့ က်ဳပ္အေဖအေၾကာင္းက်ဳပ္သိတယ္ ၊
သူ ့ကို ေအာက္က်ိဳ ့မယ့္အစားအေသခံမယ္
စသျဖင့္ေပါ့ ။
သူေလးက
က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြ အတြက္
ဒုစရိုက္ေတာင္လုပ္မယ္ႀကံေသးတာ မိဘကို ေအာက္က်ဳိ
့ရတာက
သိပ္မဆုိးဘူးမဟုတ္လားတဲ့။ ဒီေန ့သာ တျခားအိမ္ျဖစ္လို ့ ရဲစခန္းေရာက္ရရင္
အခုေလာက္ဆို ဘဝေတြ ဆုိးေနၿပီ မဟုတ္လားတဲ့။
က်ဳပ္လည္း ေျပာစရာ စကားရွာမရဘူး။
ေရခဲမုန္ ့ခြက္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။
လူႀကီးကို
ကေလးက ခ်က္နဲ ့လက္နဲ ့ေျပာလို ့က်ဳပ္မွာၾကက္နာႀကီးငိုင္သလိုငိုင္ေနရတယ္။
သူေလးက
က်ဳပ္အိမ္ကို ဖုန္းအတင္းဆက္ခိုင္းတယ္။
ေပကပ္ေနလို ့မရတဲ့ အဆံုးမွာက်ဳပ္ဆက္ရတယ္ ။
က်ဳပ္တို
့လယ္ထဲက အိမ္မွာ ဖုန္းမရွိဘူး ရြာထဲက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုပဲ ဆက္ရတာ။
အနည္းေလးေတာ့
အက်ိဳး အေၾကာင္း သိရေအာင္ ဆက္တဲ့ ကေလးမက ေျပာတယ္။
က်ဳပ္ဘဝ ဆိုးခ်က္မ်ား ဖုန္းဆက္စရာ
အေၾကြေစ့ေတာင္ မရွိဘူး ။ သူေလးက ေပးရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဖုန္းကဟိုတုန္းကေတာ့
တလမွာ
ရက္ ၂၀ ေလာက္က ပ်က္ေနတတ္တာဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ဖုန္းပ်က္ေနပါေစ
မကိုင္ပါေစနဲ
့ဆုေတာင္းတယ၊္ မျပည့္ပါဘူး ၊
ဘုန္းႀကီး အဲလက္ဇီ ရဲ ့ “ဟလို “ အသံၾကားလိုက္ေတာ့
က်ဳပ္အေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ဘုန္းဘုရား Emmanuelပါ “ ဆိုတာ
နဲ
့ အလန္ ့တၾကား ေအာ္လိုက္တာမ်ား လန္ ့မ်ားေတာင္ေသေလာက္ရဲ ့။
ဘုန္းၾကီးက
ေျပာေနတာေတြက ပလံုးပေထြးနဲ ့မ်ားလြန္းလို ့့
က်ဳပ္မွာ နားလည္ေအာင္ မနည္းလုိက္ဆက္စပ္္ယူရတယ္
။
ေနာက္ဆံုးမွရွင္းသြားတာက လြန္ ့ခဲ့တဲ့ တႏွစ္က က်ဳပ္အေဖ
ဆံုးသြားၿပီး အေမက တေယာက္တည္း ျခံေတြကို မနိုင္ဘူးတဲ့။
က်ဳပ္ကို တတ ၿပီး
ငိုေနသတဲ့ ။ ေနာက္ က်ဳပ္တုိ ့အိမ္မွာ ဖုန္းရွိပီတဲဲ့။
ဘုန္းၾကီးက ဖုန္းနံပါတ္ေပးတယ္ခုုခ်က္ျခင္း
ဆက္ပါတဲ့ ။
က်ဳပ္ဖုန္းခ်
ၿပီး ငိုင္ေနေတာ့ ကေလးမက အေၾကြေစ ့ေတြ လက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးတယ္ ဆက္ေလတဲ့ ။ ဘုန္းၾကီး
အသံဘယ္ေလာက္က်ယ္တယ္မသိဘူး ေဘးကလူေတာင္ ၾကားရတယ့္အျဖစ္။
က်ဳပ္က ဖုန္းကိုင္ရင္း
ရင္ခုန္ေနမိတယ္ အေမ့အသံမၾကားရတာ ၁၀ စုနွစ္တခုမကရွိခဲ့ၿပီကိုး ။
အားကိုးရမလား
ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မမရွိေတာ့ဘူး။
က်ဳပ္ဟိုဒီ လွည့္ရွာေတာ့ သူက လမ္းေဘးက
တြန္းလွည္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့ သစ္အယ္ေစ့ေလွာ္ဆိုင္ေရာက္ေနတယ္ေလ ။
အေမ့က
ဖုန္းကိုင္ၿပီး “ဟလို “ဆုိတာနဲ ့ က်ဳပ္ ရင္ထဲ ဆို ့လာတယ္ “ အေမ“ ဆိုေတာ့
အသံတိတ္သြားတယ္ အၾကာႀကီး ပဲ အေမငိုေနတာ က်ဳပ္ၾကားေနရတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ “ အေမ Emmanuel ေလ “ ဆိုျပန္ေတာ့ “ ခုခ်က္ျခင္းျပန္လာခဲ့တဲ့ ။
က်ဳပ္က
“ အေမက်ဳပ္ မိန္းမရေနၿပီ ကေလး ေတြလည္း ရေနၿပီ က်ဳပ္.“
စကားမဆံုးေသးဘူး “
ခုခ်က္ျခင္း ျပန္လာခဲ့တဲ့ “ ဒါပဲ ထပ္ေျပာတယ္ ။
“ နင္ျပန္မလာရင္ ငါတုိ
့ဘုိးဘြားစဥ္ဆက္ လုပ္လာတဲ့ လယ္ေတြ ဆံုးေတာ့မွာ၊
သူရင္းငွားေတြက ငါ့ကိုလိမ္ၾကတယ္
အမယ္အိုႀကီး လင္မရွိ သားပစ္
ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလးစားေတာ့မလဲတဲ့ “
က်ဳပ္ရင္ထဲ ဆို
့သြားတယ္ ။
ေနာက္ ေတာ့က်ဳပ္အားတက္လာတယ္ အေမ ့ကို ဒုကၡေပးရေအာင္ျပန္မွာ မဟုတ္ဘူး ။
အေမ ့ကို ကူညီဖို ့ျပန္ရမွာ က်ဳပ္အဆင္ေျပေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ အခုလိုအေမဒုကၡေရာက္ခိ်န္မွာျပန္ကိုျပန္ရမွာ
၊
က်ဳပ္ကမလုပ္ခ်င္လုိ
့သာ ျခံကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္တတ္တယ္။
က်ဳပ္လုပ္တတ္တာ
နဲ ့အေမ့ကို ကူရမွာ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ျပန္လာမယ္လို ့ေျပာလိုက္တယ္ ။
ဒီည ရထားနဲ
့ပဲ ျပန္လာမယ္လို ့ .. က်ဳပ္တုိ ့ဆီကို ေနာက္ေန ့ေန ့လယ္ေရာက္မယ္ ။
က်ဳပ္တုိ
့ဆီဆိုတာ က်ဳပ္တုိ ့ရြာနဲ ့အနီးဆံုး ဘူတာကိုေျပာတာ၊
အေမက သစ္သီးတင္ကားနဲ ့လာေခၚမယ္တဲ့
။ အေမ့အသံရႊင္ျပေနပံုမ်ား ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။
“
သိရေစ့မေပါ့ အလိမ္ေကာင္္ေတြရယ္ ငါသားျပန္လာေတာ့မယ္ဟဲ့ ”
လို့က်ိန္းဝါးသံၾကားေတာ့
က်ဳပ္မ်က္ရည္ေတာင္က် မိတယ္ ။
အေမက ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘုရားသခင္က သူ ့ဆုေတာင္းကို
လစ္လွွ်ဴမျပဳဘူးဆုိၿပီး တဖြဖြ ေျပာျပန္တာေပါ့ ။
ဖုန္းခ် လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ နဲ ့ ။ ဖုန္းရံုအနားမွာလည္း
သစ္အယ္သီးမီးေလွာ္နဲ ့တေထာင္းေထာင္းနဲ ့ကေလးမက စားလို ့က်ဳပ္ကို
ျပံဳးၾကည့္ေနေသးတယ္။
က်ဳပ္ကေတာျပန္မယ္ဆိုေတာ့
သူေလးက ဝမ္းသာလုိ ့ထေတာင္ ခုန္ေသးတာ ။
သစ္အယ္ေစ့ေတြေတာင္ စကၠဴအိတ္ထဲက ထြက္က်ကုန္တယ္။
ေနာက္ေတာ့
ရထားခရွိသလားတဲ့ ေမးတယ္။ က်ဳပ္လိမ္လိုက္တယ္ ရွိတယ္လို ့ ။
သူေလး
က ဒီကေန ေတာအေရာက္ တမိသားစုလံုးစာဆိုဘယ္ေလာက္က်လည္းတဲ့။
က်ဳပ္က
သိပ္တံုးတဲ့ ငတံုး ေလ ရထားခကို ေျပာလိုက္မိတယ္ ။
သူက ေအာ္ရယ္တယ္
အဲေလာက္ရွိရင္ ဘယ္အိမ္ဝင္ ခိုးေတာ့မလဲတဲ့ ။
က်ဳပ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ဘူး ေနာက္ေတာ့
ကေလးမက ခပ္တည္တည္နဲ ့
သစ္အယ္ေစ့ထုပ္ကို အနားက ခံုတန္းမွာ တင္တယ္ ။
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက
ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္တယ္ ။
ရွိသမွ် အကုန္က်ဳပ္ကုိ လွမ္းေပးတယ္ ။
က်ဳပ္ကလက္မကမ္းေတာ့
“ ယူထားတဲ့ “ မာေရေက်ာေရနဲ ့ေျပာတယ္။
ေနာက္
သူ ့လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ျဖဴတ္တယ္ ။
က်ဳပ္လန္ ့သြားတယ္ သူ ့ကို
အတင္းညင္းမယ္ၾကံေတာ့ မ်က္လံုးၾကီး ျပဳးၾကည့္တယ္
“ ဒါကို ေပါင္ရင္ ေလာက္ မယ္တဲ့ “ ။ ေနာက္မွ ျပန္ေရြးထားေပါ့၊
“ ဒါကို ေပါင္ရင္ ေလာက္ မယ္တဲ့ “ ။ ေနာက္မွ ျပန္ေရြးထားေပါ့၊
ခင္ဗ်ား သမီးေလးၾကီးလာေတာ့ ေပးလုိက္ က်ေနာ့္ လက္ေဆာင္ ေနာ္ “တဲ့
။ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ ျခာျခာလည္ေနတယ္ ။
အေမေျပာတဲ့ ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆုိတာ
ဒါမ်ိိဳးပဲ ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ ခ်ာတိတ္မက နာရီၾကည့္တယ္ ၊ ျပန္ေတာ့မယ္
အေမျပန္ေရာက္ခါနီးၿပီ ၊
ဒီညပဲ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီး သြားေပေတာ့ Emmanuel ေရ၊
ဒီေန ့ေတာ့ ပန္းခ်ီသင္တန္း လြတ္သြားၿပီ“ တဲ့ ။
ဒီေန ့ေတာ့ ပန္းခ်ီသင္တန္း လြတ္သြားၿပီ“ တဲ့ ။
သူက က်ဳပ္ကို ႏုတ္ဆက္ဖို ့လက္၂ဖက္ဆန္ ့ေပးတယ္
။
က်ဳပ္ခါးကုန္းၿပီး
ေပြ ့ဖက္ႏုတ္ဆက္လိုက္တယ္။
သူ ့မ်က္ႏွာ ေသးနုနုေလး နဲ ့က်ဳပ္ ပါးျမိဴင္းေမြး
ၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ ့မ်က္ႏွာကိုထိၿပီးႏုတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္အယ္သီးထုတ္ကိုင္
ျပီး သီခ်င္းတေအးေအးနဲ ့
ဓါတ္ရထားေပၚတက္သြားေတာ့တာပဲ။
က်ဳပ္အဲဒီနားမွာ
လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတထပ္ ၊ ဆြဲၾကိဳးတကံုးနဲ ့
နာရီဝက္ေလာက္ရပ္ေနမိတယ္ ထင္တယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေတာ့တာပဲ ။
အိမ္နားက
အေပါင္ဆုိင္မွာ ဆြဲၾကိဳးကို ေပါင္တယ္ ဘယ္သူ ဝယ္ဝယ္ မေရာင္းဖုိ့ဆက္ဆက္လာေရြးမယ့္အေၾကာင္း
မွာရတယ္ ။
ရထားလက္မွတ္ဝင္ဝယ္တယ္ ။ ေနာက္
စားစရာ ေတြဝယၿ္ပီး္ အိမ္ကို ျပန္တယ္။
မိန္းမက က်ဳပ္ခိုးလာတယ္ ထင္ေနေသးတယ္
။က်ဳပ္ကေလးေတြ စားစရာေတြ ့ လုိ ့ေပ်ာ္ၾကတယ္ ၊ က်ဳပ္တုိ ့ေပးရမယ့္ အိမ္ေၾကြးေတြ
အိမ္ရွင္ကို ရွင္းေေပးလိုက္ၿပီး
ညတြင္းခ်င္း အေမ့ရြာကို ျပန္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းကေတာ့
သူမ်ားလက္ေရာက္လုလုျခံကို က်ဳပ္ၾကီးၾကပ္ေတာ့အျမတ္ေတြ ျပန္ရတယ္။ က်ဳပ္မိန္းလည္း
ျခံထဲမွာ လုပ္ကိုင္ရင္း ျပန္က်န္းမာလာတယ္ ။ ကေလးေတြလည္း ဝျဖိဳးလို ့အေမ လည္း
ေပ်ာ္လို ့.. က်ဴပ္ ျခံေတြ ေအာင္ျမင္ေတာ့ထပ္တုိးခ်ဲ ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္သား ႀကီးကျခံထဲမွာ ဦးစီးနိုင္ျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္တသက္လံုးလုပ္ခ်င္လာခဲ့တဲ့
ေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္သား ႀကီးကျခံထဲမွာ ဦးစီးနိုင္ျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္တသက္လံုးလုပ္ခ်င္လာခဲ့တဲ့
စားေသာက္ဆုိင္ကို ရြာထဲမွာ
ဖြင့္လိုက္တယ္။
ျမိဳ ့ဟင္းေတြ မဟုတ္ဘူး ေတာထမင္းေတာဟင္းေပါ့ ။
ရြာထဲမွာ အဲလို ဆိုင္မွ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘဲ အားေပးလိုက္ၾကတာ ၊ ဝက္ဝက္ကိုကြဲေရာပဲ။
ဒီလိုနည္းနဲ ့ခင္ဗ်ားသိတဲ့ ဒီဆိုင္ပိုင္ရွင္က်ဳပ္ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီေကာင္မေလးနဲ
့အဆက္အသြယ္ရေသးလား ဟုတ္လား။
အဲဒါက်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းဆံုးပဲဗ်ာ။ ဒီဇတ္လမ္းမွာ
မေျပာျပခ်င္ဆံုးေပါ့။
က်ဳပ္က
အေမ့လယ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့လယ္ကအသိမ္းခံရေတာ့မယ္ ဆဲဆဲကိုးဗ်။
အဲဒါနဲ ့
က်ဳပ္လည္း ၾကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္ရတာေပါ့ ။
ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တံုးပံုမ်ား သူေလး နာမည္ေတာင္ မေမးခဲ့မိဘူးေလ။
သူတုိ ့ဖုန္းနံပါတ္လည္း မသိဘူး ။ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ားေျပာပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဆက္သြယ္လို ့လည္း မရဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ ေနာက္ အသီးအႏွံေတြေပၚခ်ိန္ ၾကေတာ့ ေၾကြးတခ်ိဳ ့တဝက္ ဆပ္တန္ဆပ္ ၿပိး က်ဳပ္လည္း ျမိဳ့ေတာ္ တက္သြားလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တံုးပံုမ်ား သူေလး နာမည္ေတာင္ မေမးခဲ့မိဘူးေလ။
သူတုိ ့ဖုန္းနံပါတ္လည္း မသိဘူး ။ ျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ားေျပာပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဆက္သြယ္လို ့လည္း မရဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ ေနာက္ အသီးအႏွံေတြေပၚခ်ိန္ ၾကေတာ့ ေၾကြးတခ်ိဳ ့တဝက္ ဆပ္တန္ဆပ္ ၿပိး က်ဳပ္လည္း ျမိဳ့ေတာ္ တက္သြားလိုက္တယ္။
သူေလး
ရဲ ့ဆြဲႀကိဳးကို က်ဳပ္ေရြးလုိ့ ရခဲ့တယ္ေလ ၊
ေနာက္ သူေလး အရင္ေနခဲ ့တဲ့
အိမ္ကုိ ျပန္သြားတယ္ ။
ဘုရားသိၾကားမပါေစ က်ဳပ္တုိ ့စကားနားလည္တဲ့လူနဲ ့ေတြ ့ပါေစ
ဆုေတာင္းေပမယ့္ မျပည့္ဘူးဗ်ာ။
ဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ တံခါးလာဖြင့္္တဲ့ လူက
တစိမ္းတေယာက္ဗ် ။
က်ဳပ္တုိ ့စကားလည္း သိပ္နားလည္ပံုမရဘူး ။
ေရာက္ခါစလူသစ္ထင္ပါတယ္
။က်ဳပ္ကလည္း အဂၤလိပ္လို သိပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး ။
ေနာက္ေတာ့
က်ဳပ္က မေတာက္တေခါက္နဲ ့ ကေလးမေလး အရြယ္
ပံုစံျပၿပီးေမးေတာ့ ေျပာင္းသြားပီတဲ့ ။
ဆြစ္ဇလန္တဲ့ ဒါပဲနားလည္လိုက္တယ္ ။
က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းဘူး ၊ ဇာတ္စံုရွင္းျပေနလည္း
ဘာမွ မထူးေတာ့
သူေပးတဲ့ စာရြက္မွာပဲ က်ဳပ္စာခ်ေရးလိုက္တယ္ ။ဆြဲႀကိဳးေရြးၿပီးေၾကာင္း
၊ အဆင္ေျပေၾကာင္း ၊က်ဳပ္သမီးႀကီးလာရင္ေပးလိုက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းရယ္ေပါ့။
က်ဳပ္ေတာကလိပ္စာထည့္ေပးၿပီး အဲဒီ အတုိင္းျပန္စာထည့္ပါေပါ့။
မွ Emmanuel ဆိုၿပီး စာအိတ္ေပၚက တပ္လိုက္တယ္။
ထိုလူက ပို ့ေပးမယ္လို ့ေျပာတယ္ ။
ထိုလူက ပို ့ေပးမယ္လို ့ေျပာတယ္ ။
ဒါပါပဲဗ်ာ
..ခုထိေတာ့ မပို ့ရေသးတာလား ဘာမွန္းကို မသိဘူး ။
က်ဳပ္လိပ္စာထည့္ေပးလိုက္တာပဲ ခ်ာတိတ္မဆီေရာက္ရင္သူစာေရးမွာပါ။ အင္း ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲေလ။
က်ဳပ္လိပ္စာထည့္ေပးလိုက္တာပဲ ခ်ာတိတ္မဆီေရာက္ရင္သူစာေရးမွာပါ။ အင္း ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲေလ။
---------------
( Emmanuel ထံမွာ စာယူထားလိုက္ေသာ လူသည္ အလြန္ေမ့တတ္သူျဖစ္ရာ
စာကိုယူထားၿပီး ေကာင္မေလး အေဖထံပို ့ေပးရန္ကိုေမ့သြားေလသည္။
သတိရေသာ အခါ သူ
ကိုယ္တုိင္ေျပာင္းေရြ ့ခါနီး ျဖစ္ေနသျဖင့္
ေနာက္မွ ေပးပါေေတာ့မယ္ဟု ဆိုၿပီး
သိမ္းထားျပန္ရာ
ေနာက္တခါထပ္ေမ့သြားျပန္ေလသည္။ သူသတိရျပန္ေသာ္ ေကာင္မေလး
တို့့ဘယ္မွာ
ေနၾကမွန္းမသိဘဲ အဆက္ျပတ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သူက
သူ၏ေမ့တတ္မွဳအတြက္ သင္ခန္းစာေပးသည့္အေနျဖင့္
ထိုစာအိတ္ကိို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲထည့္ုကာ သြားေလရာသယ္သြားေလသည္။
ေနာင္နွစ္မ်ားၾကာၿပီးေနွာက္တြင္ ထိုကေလးမထံသို ့ သူမ၏မိခင္မွ နိုင္ငံျခင္းတူသူတေယာက္ႏွင့္
လူႀကံဳပါးလိုက္ရာတြင္ ထိုလူႀကီး ၏ သမီးျဖစ္ေနေလသည္။
လူႀကံဳပစၥည္းကို အိမ္သို ့သြားယူရာတြင္
ထိုဦးေလးႀကီးလည္းရွိေနသည္။
သူမကို ေတြ ့ေသာ္ ဘယ္သူ ့သမီးမွန္း ေမးျမန္းၿပီးေနာက္
အလန္ ့တၾကားထေအာ္ၿပီးညဥ္းကိုေပးစရာရွိတယ္ ေပးမယ္နဲ
့ေမ့ေမ့ေနတာကြယ္ အေတာ္ၾကာေပါ့
ဟုဆိုကာ အိမ္တြင္းခန္း ဝင္သြားၿပီး
စာအိတ္နွင့္ထည့္ထားေသာ Emmanuel စာကို
ေပးေလေတာ့ သည္။
တတ္ထားေသာ
ရက္စြဲအရ ထုိစာသည္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေလျပီ။
ထိုမိန္းကေလးသည္ ျဖစ္ရေလတယ္ဟုေရရြတ္ကာ စာပါလိပ္စာအတုိင္း
သူမ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထည့္သြင္း၍
Emmanuel ထံသို
့ျပန္စာထည့္လိုက္ေလေတာ့ သတည္း။)
