IBM Engineer ဆီက Report ယူ ၊ လက္မွတ္ထိုး ၊ သူ ့ကို တံခါးဝလိုက္ပို ့၊
ႏုတ္ဆက္ အၿပီး မွာမွ နာရီၾကည့္မိသည္။ ညေန ၇ နာရီခြဲ။
IBM က Teo က ဒီကိုလာေနၾကမို ့ဓါတ္ေလွကားနားအထိလိုက္ပို ့ရန္မလို ။ သူ ဘာသာသြားတတ္သည္။ Server Room ထဲမွာက power supply လာ လဲသူမ်ားက်န္ေသးသည္ ။
ျပႆနာဆိုတာ တစ္ခုတည္းမလာဘူးဆိုတဲ့စကားပံုမ်ားေတာ့ သိပ္မွန္။
ဒီ System က ဒါျဖစ္ၿပီဆို ၊ ေနာက္ တစ္ခုကလည္း ျဖစ္ေသးတာ။
အနည္းဆံုး ၂ ခုေလာက္မွ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ။ power supply သမားေတြျပန္သြားေတာ့ ၈ နာရီနီးပါး။
က်ေနာ့္မွာ အဲဒီေတာ့မွ ခံုမွာေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္မိသည္။
ေမာတာ ၊ မနက္စာ breakfast ေတာင္မွ မစားရေသး ခုဟာက ညစာအခ်ိန္ေတာင္လြန္ေတာ့မယ္ ။
သိမ္းစရာေတြ သိမ္း အၿပီး ၊ ျပန္ခါနီးမွာ Server Rack ေတြ ေသာ့ခတ္
ဖို ့အသြား ၊ ေတြ ့လိုက္ရတာတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
က်ေနာ္ တို ့Server Room ရဲ ့အတြင္း မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ခန္းရွိေသးသည္။
အဲ အခန္းကို က်ေနာ္တို ့အခန္းက ေန ျဖတ္ၿပီးမွ ဝင္သြားရသည္။
အဲအခန္းမွာ Francis တစ္ေယာက္ပဲ သူ ့စက္ေတြနဲ ့ေနေလ့ရွိသည္ ။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွလည္း တံခါးပိတ္ေလ့မရွိ ။
က်ေနာ္တို ့အခန္းအတြင္းက အခန္းလို ျဖစ္ေနတာမို ့ တံခါးပိတ္လိုက္တာနဲ ့ ဖုန္းလိုင္းမမိေတာ့လို ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ ခုေတြ ့လိုက္တာက အဲဒီ တံခါးက ပိတ္ရက္သား ၿပီးေတာ့ တလွဳပ္လွဳပ္နဲ ့။
ကိုယ္တိုင္ က ဗႏၶဳလေသြးပါ သူမို ့ သတိၱကေကာင္းၿပီးသား။
မ်က္လံုး ျပဴးသြား ၿပီး စစ ခ်င္းေခါင္းထဲ ဝင္လာတဲ ့အေတြးက အရင္ Security ဦးေလးၾကီးေျပာဖူးတဲ့ ၊
နင္တို ့level မွာ သရဲ ရွိတယ္ ဆိုတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ရြတ္ဖတ္ ၿပီးေမာင္းထုတ္ရတယ္ ဆိုလားတဲ ့။

ဒါေပမယ့္ တံခါး တလွဳပ္လွဳပ္နဲ ့က မရပ္ တာ မို ့ အရဲစြန္ ့ သြား card နဲ ့ကပ္ ခါ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၊
တစ္မ်က္ႏွာလံုး ရဲရဲ နီေနၿပီး တစ္ကုိယ္လံုး တုန္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး ေျပာလိုက္တာက အေထြးေထြးအေရာေရာ
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္ ၊ ဖုန္းလည္း လိုင္းမမိဘူး“ တဲ့။
ႀကိဳးေပ်ာက္ ဂါဝန္ အနက္ ခပ္တိုတို အေပၚမွာ ပဝါ အနက္ပါးပါးေလး ပတ္လို ့၊ ၆ လက္မ နီးပါးျမင့္ေသာ ထိပ္ခြ်န္ေဒါက္ျမင့္ ၊ ထို ဝတ္စားပံု အရ ဒီရံုးကို တစ္ခါမွ မလာဖူးသူဟုသတ္မွတ္လိုက္သည္။


အမ်ိဳးသမီးေလးက သူမေနာက္ကလိုက္ထြက္အလာမွာ ထိပ္ခြ်န္ေဒါက္ျမင့္က
ေအာက္က Raised Floor အေပါက္ၾကားမွာညပ္ေနျပန္လို ့ထုပ္ရျပန္သည္။
သူမကို ထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ေအးေအးထား ခိုင္းရသည္။
ဖုန္းတစ္ခါ နွစ္ခါ ေခၚအၿပီးမွာမွ ဇတ္လမ္းက ရွင္းေတာ့တာ။

သူမက အေပၚထပ္ က Server Room မွာ ထိုင္ တဲ့ ျပင္သစ္ Francis ထံကို အလုပ္ကိစၥနဲ ့လာသူ။
ပရိုဂရမ္မာ။ေအာက္က Security အသစ္က က သူမေျပာတဲ့ Francis ကို ၊
က်ေနာ္တို ့အထပ္က စလံုး Francis နဲ ့မွားၿပီး လိုက္ပို ့ေပးလိုက္တာ။
တစ္ကယ္က ျပင္သစ္လိုက ဖရြန္ဆီ လိုမိ်ဳးဆန္ဆန္ အသံထြက္တာပါ ။
English လို ဆိုေတာ့ ဖရန္ ့စစ္ ဆို တူတူ ျဖစ္ေနတာ မို ့ Security က လည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲမွတ္ေတာ့တာ။ သူမတို ့ က်ေနာ့္နားက ျဖတ္ၿပီး ဝင္သြားတာ ကို အဲဒီေတာ့မွ ျပန္မွတ္မိလာသည္။
အလုပ္ရွုပ္ေနတာမို ့မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္လိုက္ေပမယ့္ အမွတ္မထင္။

အေပၚထပ္က Francis က က်ေနာ့္လိုပဲ ေနာက္က်လာ ေနာက္က်ျပန္သူ ။
က်ေနာ္တို ့ အထပ္က Francis က ၈ ဆို လာ ၅ နာရီ တိတိဆိုျပန္သူ။ သူမလာေတာ့ ၆နာရီ မို ့မရွိေတာ့ ။ Security က လည္း အသစ္ဆိုေတာ့ မသိ ၊ ဒီမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္ ေစာင့္ေနပါဆို ထားပစ္ခဲ့တာ။
တစ္ကယ္က အဲလို ဧည့္သည္ကို အထဲသို ့ မပို ့ရ ။
ဧည့္ခန္းမွာပဲ ေနေစရတာ ။ေနာက္ေန ့မွာျပႆနာႀကီးက်ယ္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

သူမက ေစာင့္ေန မလာတဲ့အဆံုးဖုန္းဆက္မယ္ဆို ဖုန္းထုတ္ေတာ့ မမိ ။
တံခါးကို ထုေနတာ လည္းအေတာ္ၾကာၿပီတဲ ့ ၊
က်ေနာ္တို ့ကလည္း အလုပ္မ်ားေနေတာ့ မၾကားၾကဘူးေလ။
ေနာက္ဆံုး အကုန္ျပန္လို ့ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့မွေတာင္ တံခါးလွဳပ္တာျမင္လို ့ ။
တံခါးက အထူႀကီးေတြ မို ့သူမထုေနတာလည္း အသံမၾကား ၊ လွဳပ္ရံုေလးပဲရွိတာ ။
က်ေနာ္သာမေတြ ့ရင္ မနက္ ထိ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ေနရမယ့္ သူမဘဝ မေတြးရဲပါတဲ ့။
ဝတ္စားထားတဲ့ ပံုနဲ ့ အေအးပတ္ ၿပီးေသမလား ေလ ျဖတ္မလားပဲ ။
က်ေနာ့္ကလည္းအဲဒီေန ့ကအလုပ္မ်ားလို ့၊ ပုံမွန္ဆို အဲဒီအခန္းေထာင့္လည္းမေရာက္ ၊
၆ နာရီ ေက်ာ္ဆိုျပန္ေနၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ တုန္ရီရီ သူမကို ဓါတ္ေလွကား အထိ လိုက္ပို ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ ၉ နာရီနီးပါးရွိေနပါေပါ့လား။
ဗိုက္ဆာလိုက္ထွာမွ ဂြီ။