Vista


ဟိုးေရွးေရွးတံုးကေပါ့ ....
အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးဟာ သူမအိမ္သားေတြအတြက္ ခ်ပါတီဖုတ္တိုင္းမွာ တစ္ခုအပိုထည့္ၿပီးဖုတ္ေလ့ရွိသတဲ့။ အဲဒီအပိုတစ္ခုက ေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြထဲမွာ ငတ္ျပတ္သူပါရင္ စားႏိုင္ေအာင္အလွဴသေဘာေပါ့။

သူမ ဟာ အဲဒီ အပိုခ်ပါတီခ်ပ္ကို အိမ္ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ တင္ထားေလ့ရွိတယ္တဲ့ ၊
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ယူသြားႏိုင္ေအာင္ေလ။

ေန ့တိုင္းလိုလိုပဲ အဲဒီ ခ်ပါတီ ကို ခါးကုန္းအဖုိးအိုတစ္ေယာက္ကလာယူသြားေလ့ရွိသတဲ့။
ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရမယ့္အစား
အဲဒီခါးကုန္းႀကီးက စကားတစ္ခြန္းကို ခပ္တိုးတုိး ေရရြတ္သြားတတ္တယ္တဲ့။

အဲဒီ စကားကေတာ့ “ မေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ဒဏ္ျပန္ခံ ၊ ေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျပန္ “။

ဒီလိုနဲ ့ေန ့ေတြ တစ္ေန ့ၿပီးတစ္ေန ့ၾကာသြားပါေလေရာတဲ့။
ေန ့တိုင္းပဲ ခါးကုန္းႀကီးဟာ ခ်ပါတီခ်ပ္ကို ယူၿပီး
“ မေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ဒဏ္ျပန္ခံ ၊ ေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျပန္ “လို ့ေရရြတ္သြားသတဲ့ေလ။

အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ၾကာေတာ့ စိတ္တိုလာပါေရာတဲ့။
“ အမေလးေတာ္ ၊ ေက်းဇူးတင္စကားေလးမ်ားတစ္ခြန္းေတာင္မေျပာဘူး “ ၊
ေန ့တုိင္း ဒီ သံေပါက္ လိုဟာပဲရြတ္ေနတာပဲ ၊
ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းလည္းမသိ “ လို ့သူ ့ကိုယ္သူေျပာမိသတဲ့။

ဒီလိုနဲ ့တစ္ေန ့မွာေတာ့ သူမဟာ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကုန္လြန္လာၿပီး
ခါးကုန္းႀကီးကို ရွင္းပစ္ဖို ့အထိစိတ္ရိုင္းေတြဝင္လာသတဲ့ေလ။
“ ငါ ဒါႀကီးကို ရွင္းျပစ္မွ ေအးမယ္ “ သူမက ေျပာၿပီးေတာ့ ဘာမ်ားလုပ္သလဲဆိုေတာ့
အဲဒီအလွဴ ခ်ပါတီ ထဲမွာ အဆိပ္ခပ္ထားလိုက္သတဲ့ေလ။

အဲဒီ အဆိပ္ပါတဲ ့ခ်ပါတီကို ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတင္မယ္လုပ္ေနတံုးမွာပဲ
သူမ လက္ေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လာတယ္တဲ့ ။
“ ဘုရားေရ ၊ ငါဘာမ်ားလုပ္မိေနပါလိမ့္ “ ။
သူမက အဲဒီ အဆိပ္ခ်ပါတီကို လႊင့္ျပစ္ၿပီးေတာ့ ၊ အေကာင္းတစ္ခုအျမန္လုပ္ကာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတင္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ထံုးစံအတိုင္းပဲ ခါးကုန္းႀကီးက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚက ခ်ပါတီကို ယူၿပီး ၊
ရြတ္ေနၾကအတိုင္း “ မေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ဒဏ္ျပန္ခံ ၊ ေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျပန္ “
လို ့ေရရြတ္ၿပီးေတာ့ ၊ အမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ ့ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ ့အႀကံအစည္ကို
လုံးဝမရိပ္မိလိုက္ဘဲ ၊ထြက္ခြာသြားသတဲ့။

အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ေန ့တိုင္း ခ်ပါတီကို ျပတင္းေပါက္ေဘာင္မွာ တင္ရင္းနဲ ့
စီးပြားအရွာထြက္သြားတဲ့ ၊ သူမရဲ ့သားအတြက္ဆုေတာင္းေလ့ရွိပါသတဲ့။
သူမရဲ ့သားထံမွ သတင္းမၾကားရတာ လေပါင္းမ်ားစြာရွိၿပီမို ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အရမ္းကို စိတ္ပူေနၿပီးေတာ့ သားျဖစ္သူ ေခ်ာေမြ ့စြာျပန္လည္ေရာက္ရွိေရးအတြက္ ဆုေတာင္းေနရတာေပါ့။

အဲဒီေန ့ညေနမွာပဲ တံခါးေခါက္သံၾကားလို ့ သူမ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့
သူမရဲ ့သားျဖစ္သူကို တံခါးဝမွာေတြ ့ရသတဲ့။
သူမသားဟာ ပိန္ခ်ံဳးၿပီး အဝတ္အစားေတြ စုတ္ျပတ္ ၊ လူကလည္းငတ္ျပတ္ လို ့ေလ။
သားက ေျပာျပသတဲ့ ” အေမရယ္ ၊ ကံေကာင္းေပလို ့ဗ်ာ ၊
က်ေနာ္ျပန္လာလို ့ ဒီနားမေရာက္ခင္ ၁မိုင္ေလာက္မွာ ဘယ္လုိမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ့တာဗ်ာ ။
ငတ္လြန္းလို ့၊ ပစ္လဲပါေလေရာအေမရယ္။
ေသမ်ားေတာင္ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတံုး ၊
ခါးကုန္းအဘိုးအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ ့လို ့ အစားေလးမ်ားပါရင္ စြန္ ့ခဲ့ပါလို ့ေတာင္းေတာ့
သူက က်ေနာ့္ကို ခ်ပါတီ တစ္ခ်ပ္လံုးေပးတယ္ဗ်ာ။ “
“ ေျပာလည္းေျပာေသးတယ္ သိလား ၊ ဒါဟာ ငါေန ့တိုင္းစားေနရတဲ့ ဟာပဲတဲ့ ၊
ဒါေပမယ့္ အခုမင္းဒုကၡက ငါ့ထက္ပိုဆိုးေနလို ့မင္းကို လွဴပါတယ္တဲ့ေလ “။

အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ၊ထိုစကားကုိၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္ၿပီး မတ္တတ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားရွာလို တံခါးကို မွီလိုက္ရသတဲ့။

သူမသာ အဲဒီေန ့မနက္က အဆိပ္ခပ္ထားတဲ့ ခ်ပါတီကို
မလႊင့္ပစ္ပဲ အဘိုးႀကီးကို စားေစခဲ့ရင္ အခုေလာက္အခ်ိန္မွာ ေသဆံုးရမယ္ ့သူဟာ
သူမရဲ ့သားအရင္းပဲျဖစ္ေတာ့တယ္ ဆိုတာကို ေတြးမိလိုက္လို ေပါ့။

တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမ သေဘာေပါက္သြားတာက ခါးကုန္းႀကီး ရြတ္ေလ့ရွိတဲ့
“ မေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ဒဏ္ျပန္ခံ ၊ ေကာင္းမွဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျပန္ “ ဆိုတဲ့ သံေပါက္ကေလးပဲျဖစ္ေတာ့တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳလုပ္တာကိုဘယ္ေတာ့မွ မရပ္ၾကပါနဲ ့၊
စိတ္ထားေကာင္းေလးေမြးၿပီး ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ကို ဆက္လုပ္ၾကပါ ၊
ေဒါသအေလွ်ာက္ အကုသိုလ္ အလုပ္ကိုမလုပ္မိၾကပါနဲ ့။
ကိုယ္လုပ္တဲ ့ေကာင္းမွဳကို သူတပါး အသိအမွတ္မျပဳေသးဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ
မရပ္ဘဲ ဆက္္လုပ္ၾကပါလို ့ ။

မန္ေနဂ်ာ ပို ့ထားတဲ ့ေမးလ္မွ ပံုျပင္ကို နားလည္သလိုဘာသာျပန္သည္။
(Image from Internet)


Vista



ဒါဘာလည္း အနီးကပ္ဆိုေရခဲမုန္ ့လိုလိုပဲ။
Wasabi prawn တဲ့။
ပုစြန္ေၾကာ္ကို ဝါဆာဘိ အနွစ္ဆမ္းထားတာ ၊ မဆိုးပါဘူး ။
က်ေနာ္ Wasabi မႀကိဳက္တာေတာင္စားလို ့ရတယ္။

ဒါက အေဝးကပ္ရိုက္ခ်က္ ။


ငါးမန္းေတာင္ ဖက္ထုပ္ဟင္းခ်ိဳဆိုပဲ။ ငါးမန္းေတာင္ အသားရွာဖို ့ဦးစံရွား ရဲ ့မွန္ဘီလူးလိုတယ္။


ဝက္သား+ ေကာင္ညင္း + မွိဳ ( ဟင္း နာမည္မမွတ္ထားမိ )။
စားလို ့ေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္း ၊ ေကာက္ညွင္းမႀကိဳက္တဲ့ က်ေနာ္ေတာင္စားတယ္ ။


စားၿပီးေတာ့ ကမ္းနားထိုင္ ၊ ဟိုေငး ဒီေငး။
ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ။



လက္ကမေန နိုင္ ၊ ကင္မရာ မပါ ေပမယ့္ ဖုန္းနဲ ့ရိုက္။


ကမ္းနားမွာ သီခ်င္းဆိုတာ နားေထာင္ ။


အဲဒီ တစ္ဖြဲ ့လံုးအရမ္းေတာ္ၾကပါတယ္ ။
မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ၊ ေလဒီဂါဂါ ၊ အက္ဘာ ၊ ဂ်က္စတင္ တင္းဘာလိတ္ ၊ ဟဲဗီး
သီခ်င္းေတြ အကုန္ဆိုတာ ဆက္တိုက္ ။

သူတို ့တီးဝိုင္းနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ကမ္းနား မွာ ျပန္ထိုင္ ၊ ေမွာင္ေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သားျပန္လာၾက။
စေနေန ့ည ခရီးစဥ္ဤတြင္ၿပီးပါၿပီ။

--------------------------------

Vista

IBM Engineer ဆီက Report ယူ ၊ လက္မွတ္ထိုး ၊ သူ ့ကို တံခါးဝလိုက္ပို ့၊
ႏုတ္ဆက္ အၿပီး မွာမွ နာရီၾကည့္မိသည္။ ညေန ၇ နာရီခြဲ။
IBM က Teo က ဒီကိုလာေနၾကမို ့ဓါတ္ေလွကားနားအထိလိုက္ပို ့ရန္မလို ။ သူ ဘာသာသြားတတ္သည္။ Server Room ထဲမွာက power supply လာ လဲသူမ်ားက်န္ေသးသည္ ။
ျပႆနာဆိုတာ တစ္ခုတည္းမလာဘူးဆိုတဲ့စကားပံုမ်ားေတာ့ သိပ္မွန္။
ဒီ System က ဒါျဖစ္ၿပီဆို ၊ ေနာက္ တစ္ခုကလည္း ျဖစ္ေသးတာ။
အနည္းဆံုး ၂ ခုေလာက္မွ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ။ power supply သမားေတြျပန္သြားေတာ့ ၈ နာရီနီးပါး။
က်ေနာ့္မွာ အဲဒီေတာ့မွ ခံုမွာေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္မိသည္။
ေမာတာ ၊ မနက္စာ breakfast ေတာင္မွ မစားရေသး ခုဟာက ညစာအခ်ိန္ေတာင္လြန္ေတာ့မယ္ ။
သိမ္းစရာေတြ သိမ္း အၿပီး ၊ ျပန္ခါနီးမွာ Server Rack ေတြ ေသာ့ခတ္
ဖို ့အသြား ၊ ေတြ ့လိုက္ရတာတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
က်ေနာ္ တို ့Server Room ရဲ ့အတြင္း မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ခန္းရွိေသးသည္။
အဲ အခန္းကို က်ေနာ္တို ့အခန္းက ေန ျဖတ္ၿပီးမွ ဝင္သြားရသည္။
အဲအခန္းမွာ Francis တစ္ေယာက္ပဲ သူ ့စက္ေတြနဲ ့ေနေလ့ရွိသည္ ။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွလည္း တံခါးပိတ္ေလ့မရွိ ။
က်ေနာ္တို ့အခန္းအတြင္းက အခန္းလို ျဖစ္ေနတာမို ့ တံခါးပိတ္လိုက္တာနဲ ့ ဖုန္းလိုင္းမမိေတာ့လို ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ ခုေတြ ့လိုက္တာက အဲဒီ တံခါးက ပိတ္ရက္သား ၿပီးေတာ့ တလွဳပ္လွဳပ္နဲ ့။
ကိုယ္တိုင္ က ဗႏၶဳလေသြးပါ သူမို ့ သတိၱကေကာင္းၿပီးသား။
မ်က္လံုး ျပဴးသြား ၿပီး စစ ခ်င္းေခါင္းထဲ ဝင္လာတဲ ့အေတြးက အရင္ Security ဦးေလးၾကီးေျပာဖူးတဲ့ ၊
နင္တို ့level မွာ သရဲ ရွိတယ္ ဆိုတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ရြတ္ဖတ္ ၿပီးေမာင္းထုတ္ရတယ္ ဆိုလားတဲ ့။

ဒါေပမယ့္ တံခါး တလွဳပ္လွဳပ္နဲ ့က မရပ္ တာ မို ့ အရဲစြန္ ့ သြား card နဲ ့ကပ္ ခါ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၊
တစ္မ်က္ႏွာလံုး ရဲရဲ နီေနၿပီး တစ္ကုိယ္လံုး တုန္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး ေျပာလိုက္တာက အေထြးေထြးအေရာေရာ
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္ ၊ ဖုန္းလည္း လိုင္းမမိဘူး“ တဲ့။
ႀကိဳးေပ်ာက္ ဂါဝန္ အနက္ ခပ္တိုတို အေပၚမွာ ပဝါ အနက္ပါးပါးေလး ပတ္လို ့၊ ၆ လက္မ နီးပါးျမင့္ေသာ ထိပ္ခြ်န္ေဒါက္ျမင့္ ၊ ထို ဝတ္စားပံု အရ ဒီရံုးကို တစ္ခါမွ မလာဖူးသူဟုသတ္မွတ္လိုက္သည္။


အမ်ိဳးသမီးေလးက သူမေနာက္ကလိုက္ထြက္အလာမွာ ထိပ္ခြ်န္ေဒါက္ျမင့္က
ေအာက္က Raised Floor အေပါက္ၾကားမွာညပ္ေနျပန္လို ့ထုပ္ရျပန္သည္။
သူမကို ထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ေအးေအးထား ခိုင္းရသည္။
ဖုန္းတစ္ခါ နွစ္ခါ ေခၚအၿပီးမွာမွ ဇတ္လမ္းက ရွင္းေတာ့တာ။

သူမက အေပၚထပ္ က Server Room မွာ ထိုင္ တဲ့ ျပင္သစ္ Francis ထံကို အလုပ္ကိစၥနဲ ့လာသူ။
ပရိုဂရမ္မာ။ေအာက္က Security အသစ္က က သူမေျပာတဲ့ Francis ကို ၊
က်ေနာ္တို ့အထပ္က စလံုး Francis နဲ ့မွားၿပီး လိုက္ပို ့ေပးလိုက္တာ။
တစ္ကယ္က ျပင္သစ္လိုက ဖရြန္ဆီ လိုမိ်ဳးဆန္ဆန္ အသံထြက္တာပါ ။
English လို ဆိုေတာ့ ဖရန္ ့စစ္ ဆို တူတူ ျဖစ္ေနတာ မို ့ Security က လည္း တစ္ေယာက္ထဲပဲမွတ္ေတာ့တာ။ သူမတို ့ က်ေနာ့္နားက ျဖတ္ၿပီး ဝင္သြားတာ ကို အဲဒီေတာ့မွ ျပန္မွတ္မိလာသည္။
အလုပ္ရွုပ္ေနတာမို ့မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္လိုက္ေပမယ့္ အမွတ္မထင္။

အေပၚထပ္က Francis က က်ေနာ့္လိုပဲ ေနာက္က်လာ ေနာက္က်ျပန္သူ ။
က်ေနာ္တို ့ အထပ္က Francis က ၈ ဆို လာ ၅ နာရီ တိတိဆိုျပန္သူ။ သူမလာေတာ့ ၆နာရီ မို ့မရွိေတာ့ ။ Security က လည္း အသစ္ဆိုေတာ့ မသိ ၊ ဒီမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္ ေစာင့္ေနပါဆို ထားပစ္ခဲ့တာ။
တစ္ကယ္က အဲလို ဧည့္သည္ကို အထဲသို ့ မပို ့ရ ။
ဧည့္ခန္းမွာပဲ ေနေစရတာ ။ေနာက္ေန ့မွာျပႆနာႀကီးက်ယ္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

သူမက ေစာင့္ေန မလာတဲ့အဆံုးဖုန္းဆက္မယ္ဆို ဖုန္းထုတ္ေတာ့ မမိ ။
တံခါးကို ထုေနတာ လည္းအေတာ္ၾကာၿပီတဲ ့ ၊
က်ေနာ္တို ့ကလည္း အလုပ္မ်ားေနေတာ့ မၾကားၾကဘူးေလ။
ေနာက္ဆံုး အကုန္ျပန္လို ့ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့မွေတာင္ တံခါးလွဳပ္တာျမင္လို ့ ။
တံခါးက အထူႀကီးေတြ မို ့သူမထုေနတာလည္း အသံမၾကား ၊ လွဳပ္ရံုေလးပဲရွိတာ ။
က်ေနာ္သာမေတြ ့ရင္ မနက္ ထိ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ေနရမယ့္ သူမဘဝ မေတြးရဲပါတဲ ့။
ဝတ္စားထားတဲ့ ပံုနဲ ့ အေအးပတ္ ၿပီးေသမလား ေလ ျဖတ္မလားပဲ ။
က်ေနာ့္ကလည္းအဲဒီေန ့ကအလုပ္မ်ားလို ့၊ ပုံမွန္ဆို အဲဒီအခန္းေထာင့္လည္းမေရာက္ ၊
၆ နာရီ ေက်ာ္ဆိုျပန္ေနၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ တုန္ရီရီ သူမကို ဓါတ္ေလွကား အထိ လိုက္ပို ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့ ၉ နာရီနီးပါးရွိေနပါေပါ့လား။
ဗိုက္ဆာလိုက္ထွာမွ ဂြီ။

(image from Google)