သူတို ့ကိုယဥ္ပါး ေအာင္လုပ္နိုင္မွ အိမ္ထဲေခၚလို ့ရမွာမို ့
မေၾကာက္မရြံ အနားကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းတိုးသြားလိုက္ေတာ့ ......
--------------------------------------------
မိတ္ဖြဲ ့ျခင္းခ်ာတိတ္ ၂ေကာင္ အနက္က
အမည္းေရာင္မ်ားမ်ားပါတဲ့အေကာင္ေလးက ” ဂီး ဂဲ ” ဆို ထလာေတာ့သည္။
အဝါေရာင္မ်ားမ်ားစပ္ေသာ အေကာင္ေလးကေတာ့ အသံမထြက္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
သူမကလက္ေဖ်ာက္ေလး တီးရင္းထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ အမည္းေကာင္ေလးက “ ဝုတ္ “ ဆိုတစ္ခ်က္ေဟာင္ၿပီး ေနရာမွာထုိင္ခ် ကာေရွ ့ဆက္မတိုးလာပဲ
နားရြက္ဖားဖားေတြကို အစြမ္းကုန္ေထာင္ကာအသင့္အေနအထားနဲ ့။
ထုိအခ်ိန္မွာ အဝါေရာင္ အေကာင္ေလးက ” အီအီ “ ဟုေအာ္ရင္း
အၿမီးအနည္းငယ္နန္ ့ကာ အေရွ ့ေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။
မိတ္ဖြဲ ့ခ်င္သည့္သေဘာ ၊ သူမက တိရစ ၦာန္ေတြ အထာကို ငယ္ငယ္ ထဲက နပ္သူမို ့ အဝါေလးကိုလက္ေဖ်ာက္တီးေခၚလိုက္သည္။ ဘယ္လက္ကိုလည္း ဆန္ ့တန္းထားလိုက္သည္။ သူေလးလာရင္လာပါ ႀကိဳဆိုတယ္ ရန္မျပဳဘူးဆိုသည့္သေဘာေပါ့။
မ်ားမၾကာမွီ အဝါေလးက သူမနားေရာက္လာေတာ့ သူမက ေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္
လည္ပင္းေလး ကုတ္ေပးလိုက္ နွင့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
နားရြက္ကိုေတာ့မကိုင္ ၊
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခြးေတြက လူစိမ္းတစ္ေယာက္
နားရြက္ကိုင္တာ မႀကိဳက္တတ္ၾက ... လွမ္းကိုက္တတ္သည္၊
ဒါကေတာ့ သူမ အေတြ ့အၾကံဳကရတဲ့ သင္ခန္းစာေပါ့။
မၾကာခင္ အမည္းေလးက ဖယ္တယ္ ဖယ္တယ္ နဲ ့လာေရာက္ပူးေပါင္းေတာ့သည္။
ဒီေကာင္ေလး ငယ္ငယ္ထဲက စြာတာတာ ၊ အထီးေလးမို ့ဂ်စ္တစ္တစ္ ။
အဝါေရာင္ေတြမ်ားတဲ့ အမေလးက ပိုခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ရင္းနွီးလြယ္သည္။
သူတို ့နဲ ့မဟာမိတ္ျဖစ္ျပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အၾကာမွာ
လူႀကီးေတြ ဆူညံ ဆူညံနဲ ့ေရာက္လာသည္။
သူမေပ်ာက္သြားလို ့ေလ ၊ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းသိေသာေမေမက
ဒီဘက္လစ္သြားတာ ေနမွာပဲဆို ေတာ့စိတ္ပူပူနဲ ့လိုက္လာၾက တာ။
သူတို ့လာေတာ့ အေစာက အသံတိတ္ေနတဲ ့ေခြးေလးေတြက ထိုးေဟာင္တာ ဝက္ဝက္ကိုကြဲေရာ ။
( သူမလည္းေတာ္ေတာ္ေလး အဆူခံလိုက္ရေသးသည္ ၊ အတင့္ရဲလြန္း လို ့။)
ဒီလိုနဲ ့ အိမ္ဘက္ကို ေခၚလာၿပီး ကားဂိုေဒါင္မွာထားခြင့္ရသြားကာ ၊
သူမကပဲ အစာေကၽြး ေရတိုက္လုပ္ေပးရသည္။
သူတို ့နဲ ့ဒုတိယ ေျမာက္ ရင္းနွီးမွဳရလာသူကေတာ့ ေဖေဖေပါ့ ။
အထီးေလး အမည္းေရာင္ေတြမ်ားမ်ားပါသူေလးကို “ ဘလက္ကီ “ ၊
အမေလး အဝါေရာင္မ်ားမ်ားစပ္သူေလးကို “ ေဘာ္ဘီ “
ဟု အမည္သညာ ေခၚစရာ ေပးလိုက္ၾကသည္။
-----------------------------------------------------
ႀကီးျပင္းလာျခင္းအေကာင္ေလးေတြကႀကီးျမန္လိုက္တာမွ အသက္ ၅ လ ေလာက္မွာေတာင္ အေတာ့္ကိုထြားေနၿပီ ။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အမွ် အသိတရား အရမ္းတိုးလာသည္။
ဘလက္ကီက ကိုေရႊလည္ ၊ လူေတြကို ခၽြဲပတ္သေလာက္ ေဘာ္ဘီ့ကို အနိုင္က်င့္လာသည္။
မိသားစုအခ်စ္ကိုသူပဲ အကုန္လိုခ်င္သည္။
ေဘာ္ဘီ့ ကိုလစ္ရင္လစ္သလိုအိမ္အနားမလာနိုင္ေအာင္ကိုက္လႊတ္သည္၊
ဆူမရ ရိုက္မရ ၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္။
သူတို ့က ေဖေဖ့ အခ်စ္ကို ၿပိဳင္လုၾကသည္မွာ လူေတြ ထက္ေတာင္ သိတတ္ေသးေတာ့သည္။
ေဖေဖ ေဂါ့ဖ္ရိုက္သြားရင္ တစ္ေကာင္ကလက္အိပ္ယူေပး ၊
တစ္ေကာင္က ဖိနပ္ယူေပးနဲ ့၊ေတာ္ေတာ့္ကို အျမင္ကပ္စရာ ။
အရင္က သူမတို ့လုပ္ေပးေနၾကကို သူတို ့ကေတြ ့သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ
သားသမီးေတြ လုပ္ေပးစရာမလိုေအာင္ပိုလြန္းသည္။
ရံုးျပန္လာရင္ အိတ္သယ္ေပးသူကေပး ၊ ဖက္တက္သူကတက္ ။
ဘလက္ကီက အလည္အပါး ၊ ေဖေဖ့ေရွ ့မွာေဘာ္ဘီ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ မကိုက္။
လစ္တာန ့ဲ ေတာ့ေဆာ္လိုက္တာပဲ။ေဘာ္ဘီ ့ခမ်ာလူမဟုတ္ေတာ့ ျပန္မတိုင္တတ္လို ့ခံရရွာသည္။
အေကာင္ခ်င္းကမတိမ္းမယိမ္းေပမယ့္ ဘလက္ကီက အထီးပီပီ ပိုသန္သည္။
တစ္ခါ မ်ားေမေမ့ကို ဖက္တက္တာေနာက္ေတာင္ယိုင္လဲသည္။
ၾကာလာေတာ့ ေဘာ္ဘီ အိမ္မကပ္ေတာ့ ။ အိမ္အနားမွာရွိတဲ ့စစ္တပ္ ဂိတ္နားသြားေနသည္။
အဲဂိတ္က ရဲေဘာ္ေတြက သူ ့ကိုခ်စ္ၾကတာကိုး။
အိမ္ကိုထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္သာျပန္ေတာ့သည္။
သူမကလည္း ေက်ာင္းတစ္ဖက္မို ့အၿမဲၾကည့္မေနနိုင္ေပ။
အိမ္အကူ အစ္မကလည္း သာမန္ကရွန္ကာပဲ ထမင္းစားျပန္မလာရင္လိုက္မေခၚပဲ
ဘလက္ကီပဲအကုန္ေကၽြးလိုက္ရာ ေနာက္ပိုင္းေဘာ္ဘီက
ၾကားရက္ေတြမွာေန ့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္ကိုမလာေတာ့ေပ။
ရဲေဘာ္ေတြကလည္းသူ ့ကိုခ်စ္ၾကတဲ့ဘဝမွာ ထမင္းဝေအာင္မစားပဲ ေကၽြးၾကရွာသည္။
ပိတ္ရက္ဆို သူမအိမ္မွာရွိရင္ေတာ့ျပန္လာတတ္သည္။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္အကူအမကို ေခြးစာက်ိဳၿပီးတိုင္းမွာ ဂိတ္ကိုသြားေပးခိုင္းရသည္။
အိမ္မွာ မင္းမူသူဆရာႀကီးကေတာ့ ဘလက္ကီေပါ့ ။
----------------------------------------
ဘလက္ကီနဲ ့ ေရႊၾကာစစ္ပြဲအဲဒီမွာ ဗိုလ္ဗိုလ္ခ်င္းေတြ ့ၾကေတာ့တာ။
အရင္က အိမ္မွာ ေရႊၾကာကဗိုလ္ေလ ။ ေဖေဖ့ အခ်စ္ေတာ္ျမင္းေပါ့။ တစ္ကိုယ္လံုး မန္က်ည္းေစ့ေရာင္ေျပာင္လက္ေနတာမွာ နဖူးမွာပဲ ၾကာေဗြအျဖဴေလးနဲ ့မို ့ေရႊၾကာတြင္သူေပါ့။
သူက ေန ့လည္ဆို ေလွ်ာက္သြားတတ္သည္ ၊
ေဇာင္းမွာ မေန ပဲ ေအးရာေအးေၾကာင္းသြားေနတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလ စစ္တပ္ နားကေခ်ာက္ထည္းက ဆီးပင္ေအာက္သြားၿပီး ဆီးသီးၿမံဳ ့တတ္ေသးသည္။
သူမတို ့အိမ္ေရွ ့မွာ သဲက်င္းေလးရွိတယ္ေလ ၊ အဲဒါေလးကို
ေဖေဖ မအားလို ့ေဂါက္သြားမရုိက္ျဖစ္တဲ ့
ေန ့ေတြမွာအပ်င္းေျပေဂါက္သီးက်င္းစိမ္က်င့္ရေအာင္
ကားေမာင္းတဲ ့ဦးေလးက ညိွထားေပးေလ့ရွိသည္။
အဲဒီသဲကြင္းေလးမွာ မွ ကိုေရႊၾကာက ေက်ာယားေဖ်ာက္ေတာ္မူသည္။
ကားေမာင္းတဲ့ဦးေလး လစ္တာနဲ ့ေရာက္လာၿပီး လူးလိမ့္ကာ အယားေျဖေတာ့သည္ မွာ ညီညာေသာသဲျပင္တစ္ခုလံုး လကမ ၻာအသြင္ေျပာင္းတဲ့အထိ။
အဲဒီ ဦးေလးနဲ ့ေရႊၾကာက တစ္ရန္ေပ့ါ ။ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ဦးေလးက ဘလက္ကီ့ကို
သင္ထားတယ္ေလ ၊ေရႊၾကာ ဒီ သဲက်င္းနားလာရင္ေဟာင္ဖို ့။
ဒီလိုနဲ ့ ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဆင္ေျပေနေတာ့တယ္။
သူျမက္ခင္းနားရစ္သီလိုက္တာနဲ ့ဘလက္ကီက အတင္းထုိးေဟာင္ေတာ့ ေရႊၾကာလည္း စိတ္ေလၿပီးထြက္ထြက္သြားတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္...ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ေရႊၾကာက ရိုးလာေရာ
၊ ဒီေခြးက သူ ့ကိုေဟာင္ယံုပဲ မကိုက္ဘူးဆိုတာ ရိပ္မိလာေရာ
အတင္းကို သဲကြင္းေလးေပၚတက္ေတာ့တာ။
ဘလက္ကီကလည္းေဒါသအိုးကြဲဆိုေတာ့ ေဟာင္လိုက္ အနားသြားလိုက္
ေျခေလးဟက္မလို လုပ္လိုက္နဲ ့။
သူမက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ ့ထြက္လာတာ
နားညီးလို ့ေရႊၾကာကိုေမာင္းမလို ့၊အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊၾကာက သဲကြင္းေပၚေရာက္ေနၿပီ ၊
ဘလက္ကီ က လည္းအရမ္းတင္းၿပီး ေနာက္ေျခေထာက္ကို ဆြဲလိုက္တာမွာ
သတိအေနအထားရွိေနတဲ ့ေရႊၾကာက ကန္ထည့္လိုက္ပါေလေရာ။
သူမျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ “ဂိန္“ဆိုလြင့္သြားတဲ ့မည္းမည္းအေကာင္ေလးေပါ့။
ေရႊၾကာက ကန္လိုက္ၿပီးေတာ့ သဲကြင္းေပၚက ဆင္းသြားပါတယ္။
ရုပ္ကလည္း ေက်ာင္းမွန္ကန္မွန္းသိပလားဆိုတဲ ့ပံုေပါ့ ။
ဘလက္ကီက လြင့္သြားရာက လူးလိမ့္ထ ခပ္တည္တည္နဲ ့
သူမကို အၿမီးနန္ ့ျပပီးလာေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးေအာက္နားမွာကြဲၿပီးေသြးေတြ တစက္စက္နဲ ့ေလ။
ကုလုိက္ရတာ ၁ လေလာက္ေနမွေပ်ာက္ေတာ့တယ္။
-------------------------------------------------------
ရန္သူေတာ္သူမမွာ အဲဒီတုန္းက ယုန္ေလးေတြလည္းရွိတယ္ ၊
အေနာက္ဖက္ျခံမွာ ဝင္းခတ္ေမြးထားတာေလ။
ယုန္ေလးေတြရန္သူေတာ္ကေတာ့ ဘလက္ကီေပါ့ ၊
ယုန္ၿခံကို အနားကပ္ ေျမႀကီးကို တြင္းတူး ၊ နွတ္သီးႀကီး ထိုးထည့္ၿပီး “ ဝုတ္ “ ဆိုေဟာင္လိုက္တာနဲ ့ အသည္းငယ္တဲ ့ကိုေရႊယုန္တစ္ေကာင္ေတာ့ ေရွာၿပီးသားပဲ။
တစ္ညေနသူမ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ေသျပန္လို ့ငိုေနတုန္း စစ္တပ္ဂိတ္က
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ဟင္းလာယူခ်ိန္နဲ ့ေတြ ့တယ္။
ေမေမက သူတို ့ကို ဟင္းအၿမဲလိုလုိ တစ္အိုး( တစ္ပန္းကန္ မေလာက္ဘူးေနာ္ )
ေပးေလ့ရွိတယ္ ။ ဟင္းေကာင္းမစားရလို ့သနားလို ့ဆိုၿပီး။
အဲဒီရဲေဘာ္ ဦးေလးက .. “ ဟယ္ အငယ္ေလး ဘာလို ့ငိုေနလည္းဆိုေတာ့ ၊ က်ေနာ့္ ယုန္ေလးေသျပန္ၿပီ ေပါ့ “။
“ဟုတ္လား အငယ္ေလးရယ္ ဦးဦးစိတ္မေကာင္းလိုက္တာ .. ေပးေပး ဦးဦးျမဳပ္ေပးမယ္ေနာ္“တဲ ့။
သူမကလည္း ဟုတ္ကဲ ့ဆိုေပးလိုက္တာေပါ့ ။
ဒီလို နဲ ့ယုန္ေလးေတြ လန္ ့ေသတယ္ဆိုတိုင္း အဲဒီဦးဦးက
စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္နွာနဲ ့လာလာယူေလ့ရွိတယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက သူတို ့ကခ်က္စားတာကို း။
ယုန္သား အရမ္းေကာင္းဆိုပဲ ။
ေဖေဖ့ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ စားတာပါတဲ ့။
ေဖေဖက ယုန္အေသျမဳပ္ပစ္လည္း အလကားျဖစ္မယ့္တူတူ ၊
မင္းတို ့စားခ်င္တယ္ဆိုလည္းစားေပါ့ ၊ ဒါေပမယ္ ့ကေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မယ္ မသိေစနဲ ့ဆိုလို ့ေလ။
ေကာင္းေရာ ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေတာ့မွ သိရတာ ။ဟြန္း။
---------------------------------------------------------------
သြားေတာ့ ဘလက္ကီဒီလိုနဲ ့ သူမ ၂ တန္းေအာင္ ၃ တန္းေရာက္ ဘလက္ကီ တို ့ေဘာ္ဘီတို ့လည္းႀကီးလာ ၊
ကံၾကမၼာငင္ခ်င္ေတာ့ သူမတုိ ့ၿမိဳ ့ေလးမွာရွိတဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာ တိရိစာၦန္ကုဆရာဝန္
နိုင္ငံျခား ခဏသြားတဲ့ အခ်ိန္ ဘလက္ကီ တစ္ေကာင္အသည္းအသန္ဖ်ားေတာ့တယ္။
ဘယ္လိုမွ မသက္သာပဲ ကားဂိုေဒါင္ထဲ ေလွာင္ထားရေတာ့တာ။
သူမလည္းအနားမသြားေစဘူး ရူးတာလားမသိလို ့တဲ ့။
သူမသြားၾကည့္ေတာ့ အေကာင္းပဲ အားနည္းေနတဲ ့ပံုပဲရွိတာ ။
တစ္ေန ့ေက်ာင္းက အျပန္မွာေတာ့ေဖေဖက ရုပ္ရွင္ေခၚသြားတယ္။
ညျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘလက္ကီကို သြားၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ ေမေမ က ဘလက္ကီမရွိေတာ့ဘူးတဲ ့။
ညေနက ဆံုးသြားလို ့ သူမစိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို ့ မေတြ ့ျဖစ္ေအာင္ျမဳပ္လိုက္ၿပီတဲ ့။
သူမ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ဘူး ၊ ဒီအရြယ္ေတာင္ျပန္စဥ္းစားရင္ ငိုခ်င္တယ္။
ဒီလိုမွန္းသိရင္ ရုပ္ရွင္မလိုက္ပါဘူးလို ့ေတြးမိတယ္။
သူ ့ကို အိမ္ေဘးက ေတာင္ကုန္းေလးနားမွာျမဳပ္ခဲ့တာတဲ့။
ေျမပံုေလးပဲ သြားၾကည့္ရေတာ့တယ္။
“ သြားေတာ့ဘလက္ကီေရ “
-------------------------------------------------------
ဆက္ရန္
