ေဖေဖကေတာင္မွ “ စန္းညြန္ ့မင္း ကေလးေတြ ဒီေလာက္ အလုိမလိုက္နဲ ့“ ဟုေျပာယူရသည္။
သူရတဲ့လခကို အညာက သူ ့အေမဆီပို ့ေပးၿပီး က်န္တာ ကေလးေတြ စားခ်င္တာ အကုန္ဝယ္ေပးသည္။
သူမမွတ္မိသေလာက္ ဦး ဟိုဟာဝယ္ေပး ဒီဟာဝယ္ေပးလို ့ တခါမွ မေျပာဖူးပါ။
ေမေမ့ကို တခုခု ပူဆာမိ၍မေမက ဟန္ ့လိုက္လို ့သူမ မ်က္နွာညိဳသြားတာေတြ ့တာနဲ ့ ေနာက္ေန ့က် ဦးက ဝယ္ေပးေတာ့တာ။မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့အစားပါပဲ။သူမတို့ေတာင္ေပၚေဈးမွာေရာင္းေသာ
မုန္ ့ညင္းေပါင္း၊အမဲအူျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေစာ္ခါးသီးကို အခ်ည္တည္ထားတာနဲ ့ငါးပိေထာင္း တြဲ စားရတာ ၊ အဲလိုဟာေတြေပါ့။
ေဖေဖ့အတြက္ဆိုလည္း တပ္ထဲက သူ ့မိတ္ေဆြစစ္သားေတြထံမွ ဆတ္သားေျခာက္ ၊ ဆတ္သားအစို စသျဖင့္ အကုန္မွာထားသည္။ ေမေမက သူ ့ကိုပိုက္ဆံ ေပးထားၿပီး သင့္ေတာ္သလို စီမံေစရာ အိမ္သားမ်ားအႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေကြ်းတတ္သည္။ အရြက္ အသီး မလိုအပ္တာေတြကို မဝယ္ရေအာင္ ၿခံေနာက္ဖက္မွာ အခင္းေတြ လုပ္ထားၿပီး သူေရာ ၊ ဦးျမေအာင္ ႏွင့္ ဇနီးေရာ အတူတူေရေလာင္းေပါင္းသင္ၾကသည္။ သူမ တို ့တေတြကိုလည္း ေဖေဖက ဝင္ကူေစသည္ ။ နံနံပင္ကို ႏွင္းခါးမရိုက္ေအာင္ ဘယ္လို စိုက္ရတာ ၊ မုန္လာပင္ေပါက္ေလးေတြ ေရမေမ်ာ ေအာင္ ေျမာင္းကို ဘယ္လုိ ဖြေပးရတာ စသျဖင့္ ဦးကစိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးေသးသည္။
မနက္စာကအစ တအိမ္လံုးအႀကိဳက္အကုန္စီမံသည္။ ဘဘက မနက္စာဆို ေပါင္မုန္ ့၊ၾကက္ဥ ၊ ယို ေထာပတ္ စသျဖင့္ ဘိုစာပဲစားသည္။ေဖေဖက မုန္ ့ဟင္းခါး၊ အေၾကာ္စံု ၊ ဒါမွ မဟုတ္ထမင္းေၾကာ္ ႏွင့္ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္၊ ဘာညာ သာရကာ အစံု။ ေမေမႏွင့္ကေလးေတြက ေဖေဖ့ ေနာက္လုိက္စားေလ့ရွိသည္။ ဘဘ၏ ဘိုစာကို အားေပးသူရွားေလသည္။ တခါတေလ နံျပား ႏွင့္လဖက္ရည္ အလွည့္က် ရင္ေတာ့ တအိမ္လံုးညီသြားေပမယ့္ ဘဘအတြက္က ေထာပတ္သုတ္ ၊ က်န္သူေတြက ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ။
ဦးစန္းညြန္ ့ကေတာ့ ဘာလာလာ အကုန္စားသည္။ သူ ့အတြက္ေဝစု သူစားယံုတင္မက ၊ သူမ်ားက်န္တာပါအကုန္စားတတ္ေသးသည္။ ဘယ္လုိ စားစားလည္း မဝလာေပ။
နံရိုး မွာ အသားကပ္ အရိုးေပၚအေရတင္ ေဒၚျပား သား အလြန္ပီသေလသည္။
“ ေမာင္စန္းညြန္ ့ရယ္ မင့္ကို ငါတုိ ့အငတ္ထားတယ္ ထင္ေတာ့မွာပဲ ၊ ဝေစတဲ့ DNA ကို မင့္ကိုယ္ထဲမွာ မရွိတာ ထင္ရဲ “ ့ဟု ဘဘ က ေမးေစ့ကို ပြတ္ၿပီးေျပာလွ်င္ေတာ့ မ်က္လံုးေလး ပုတ္ခတ္ သြားေလးအျဖည္းသား ႏွင့္ ။
သူမတို ့ကေလးေတြက ဦးစန္းညြန္ ့ကို ေရတံေလွ်ာက္ဟုေခၚတတ္သည္။
ဘာမုန္ ့ေတြ ၊ ဘာအသီးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စားလိုက္ရင္ ေလွ်ာခနဲ ဝင္သြားၿပီး ဝၿပီ ဆိုတာလည္း မရွိ။ ေတာ္ၿပီ မစားနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း သူ ့မွာဘယ္ေတာ့မွ မရွိ။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို တကယ့္ ဦးေလး အရင္းေတြ ထက္ပင္ ပုိ၍ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။
ဦးေလး အရင္းေတြက သူ ့မိသားစုေတြႏွင့္သူ တနယ္စီ မွာ တႏွစ္ေနလို ့တခါပင္မဆံုျဖစ္ၾက။ ဆံုျဖစ္ျပန္လည္း အေနေဝးသူေတြမို ့ သူမဘာႀကိဳက္တတ္လည္း မသိ။ သူမက မိန္းကေလး ကစားနည္းေတြလည္းမကစားတတ္သူမို ့ မမကလည္း သူမႏွင့္မေဆာ့၊ မခ်ိဳနွင့္သာ တတြဲတြဲ။ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ အေဆာ့သန္ ေသာကေလးကို ဘဘလည္း အၿမဲ မထိန္းႏိုင္ေပ။
သူမမွာ ဦးစန္းညြန္ ့အားခ်ိန္ကို ပဲေစာင့္ရသည္။ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို စြန္လႊတ္သင္ေပး ၊ စက္ဘီးစီးသင္ေပးသည္။ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ တေယာက္တညး္ကဲတတ္သည့္ သူမကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထိန္းသည္။
သူမကလည္း မ်ိဳးစံုမဟုတ္ကဟုတ္ကေတြလုပ္ၿပီး တခုခုျဖစ္လာၿပီဆို အရင္ကလုိ “ ေမႀကီးေရ“ ဟုေအာ္မေျပးေတာ့ပဲ “ ဦးစန္းညြန္ ့“ ေရ ဟုသာေအာ္ေျပးေတာ့သည္။
ေမေမက အလုပ္ကိစၥလူမွဳေရးကိစၥေတြႏွင့္ အိမ္မွမရွိတတ္တာက ခပ္မ်ားမ်ားကို။
တခါကလည္း သူတို ့အိမ္မလွမ္းမကမ္းရွိ တပ္ထိပ္က ကင္းတဲမွ ၾကက္သားအုပ္မက သူမကိုလိုက္ခြပ္သည္မွာၿခံဝေရာက္သည္အထိ ေအာ္ေျပးရသည္။ အေမာတေကာႏွင့္ အမီးကို ဟိုနားက ၾကက္မလိုက္ခြပ္လုိ ့ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို ့ခြပ္ရသည္ဆိုတာကို မေမးေသးဘဲ ဦးစန္းညြန္ ့က ေဒါနဲ ့ေမာနဲ ့ဂိတ္ကို သြားခ်ဲသည္။ ဟုိကရဲေဘာ္ေတြက သူ ့ညီေလးေတြလို ခင္ေန၍သာေတာ္ေသးေတာ့။
ခြပ္မွာေပါ့ အဲကေလးက ၾကက္မ မရွိတံုး ၾကက္ေပါက္ေလးကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ ေနတာကိုး
ဟိုက ေတြ ့ေတာ့ လိုက္တာေပါ့ လို ့ေျပာတာေတာင္မွ မင္းတို ့က ကေလး မသိဘဲလုပ္တာ ၾကည့္ေနၾကသလားလို ့ေဟာက္ခဲ့ေသးသည္။ဂ်ဳဂ်ဳ ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ခ်စ္လို ့အိမ္မွာ ေမြးမလို ့တဲ့။
သူမ ေနမေကာင္းလွ်င္ ေမေမ့ထက္ပင္ပိုဆုိးၿပီး ၊ျပာေလာင္ခတ္ေနတတ္သူက ဦးစန္းညြန္ ့။
ေမေမကေတာင္ “ ဟဲ့ ေမာင္စန္းညြန္ ့ရယ္ ငါေမြးထားတာပါဟဲ့ ၊ ငါပူဖို ့ထားပါအံုး ၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ“ ဟုေျပာယူရသည္။ ဦးစန္းညြန္ ့ၿမိဳ ့ထဲကို စက္ဘီး ႏွင့္ ေဈးဝယ္သြားရင္လည္း စက္ဘီး စီးတတ္ခါစ သူမက စက္ဘီးေလး တစီးနွင့္လိုက္တတ္ေသးသည္။ တခါက သူမႏွင့္ ဦးစန္းညြန္ ့ၿမိဳ ့ထဲသို ့စက္ဘီးစီးသြားရင္း အျပန္အိမ္နားက ကုန္းတက္လမ္း အေရာက္မွာ စက္ဘီးလဲေတာ့ ေျခေထာက္အခ်ိန္မွီ မေထာက္မိလိုက္ဘဲ ၊ စက္ဘီးေပၚမွ ျပဳတ္က်ကာ ကုန္းဆင္း တေလွ်ာက္လိမ့္သြားၿပီး ေက်ာက္တံုးႏွင့္ေခါင္းတိုက္မိကာသူမသတိလစ္သြားသည္။ဦးက ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ သူမကို ေပြ ့လာၿပီး ေမေမ့ေရွ ့မွာခ်ကာ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုေနေတာ့ ေမေမ့ မွာ ကေလးကို ကားတိုက္လို ့ေသၿပီဟု ထင္လုိက္ၿပီး မူးေမ့သြားမတတ္ျဖစ္ရသည္ ။ ေနာက္မွဘဘက ေခ်ာ့ေမးရင္း စက္ဘီးေမွာက္တာဆိုမွန္းသိေတာ့ ဆရာဝန္ပင့္ ရသည္။ ဆရာဝန္လာေတာ့ သူမကသတိပင္ရေနေလၿပီ။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူ အသံုးမက်လို ့ ဒီလို ျဖစ္ရတာပါဆိုၿပီး ငိုရင္း နံရံကို လက္သီးနဲ ့ထုိးသျဖင့္ လက္ေတြစုတ္ကုတ္ရာ ဆရာဝန္က သူ ့ကိုပါ ပတ္တီး အဆစ္စီးေပးလိုက္ရသည္။သူမက ေတာ့ တပတ္ေလာက္ပဲ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ လွဳပ္မရလို့ ၿငိမ္ေနၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္ကဲတာပဲ။
ဦးစန္းညြန္ ့က ေဖေဖ ႏွင့္ေမေမ့ကိုလည္း သူမတို ့ကေလးေတြ ေခၚသလို ေဖႀကီးနွင္ ့ေမႀကီး လို ့ပဲေခၚသည္။ ေဖေဖနွင့္ေမေမက ဦးကို အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးလား ေမးရင္ မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး က်ေနာ္ သေဘာက်တာ
မေတြ ့ေသးဘူးဟုပဲ ေျပာတတ္သည္။ ေဖေဖက ဦးစန္းညြန္ ့ကို အေျခာက္ကေလးဟုပင္ ထင္ခ်င္ေနသည္။
ဂ်ဳဂ်ဳက ေတာ့ ဦးေနာက္ အၿမဲ လိုက္သူမို ့အကုန္သိတာေပါ့။ သူႀကိဳက္ေနတာ ေဈးထဲက ပန္းခေရ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ခေရ ဆိုေသာ အစ္မ။ဦးစန္းညြန္ ့က ထို အစ္မကို ျမင္းျမင္းခ်င္းႏြားႏြားခ်င္း ( ဦးေျပာေလ့ရွိတာ ) ဆိုသလို၊ ျမင္ျမင္ခ်င္း ကို ႀကိဳက္သြားတာ တဲ့။
ေဖေဖ့ပုဆိုးေတြ ေဈးထဲ သြားအပ္ရင္း တခါတည္း သေဘာက်သြားတာ။
ေနာက္ကို ဘယ္စက္ဆိုင္မွ မအပ္ေတာ့ ဘဲ ထိုဆိုင္မွာပဲ တသက္မွတ္တည္းအပ္ေတာ့တာ။ ေမေမ့ကိုေတာင္ ေမႀကီး လုံခ်ည္ ေတြ က်ေနာ့္ေပး အပ္ေပးမယ္ဆုိ အဲဆိုင္ယူသြားေသးတာေလ။
ေဈးကိုတျခားပစၥည္းဝယ္ဖို ့သြားရင္လည္း စက္ဆိုင္တန္း ေရွ ့ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပတ္ေကြ ့သြားေသးတာ။
သူမက ပထမေတာ့ မသိေပ ၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က ထိုအမကိုေပးဖုိ ့စာေရးေနတာ ေနာက္ကေန ဖတ္မိေတာ့မွ ေပၚသြားတာ။ ဦးက ရွက္ရယ္ရယ္ရင္း ထိုအစ္မ မလွဘူးလား ေမးေတာ့ လွတယ္ေျဖခဲ့မိတာ မွတ္မိေသးသည္။
ေနာက္ေတာ့ ကေလးပီပီ ထိုကိစၥေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ တရက္ေဈးထဲမွာ ေဖေဖ့ပုဆိုးခ်ဳပ္ဖုိ ့ရွိေတာ့ ဦးက ထိုပန္းခေရ ဆိုင္မွာ မအပ္ေတာ့ဘဲ တျခားမွာ အပ္တာသတိထားမိလိုက္သည္။ ဦး ဟိုအမ ခေရဆီ မအပ္ေတာ့ဘူးလား ဆိုေတာ့ ဦးမ်က္ႏွာက ညိဳးက်သြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပမယ္ဟုဆိုေလသည္။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို လူႀကီးေလးလို သေဘာထားကာ ေျပာျပခဲ့ေလသည္။ ထို အစ္မက သူ ့ကို ဦးသေဘာက်ေနတာ ရိပ္မိသြားၿပီး ဦးလာအပ္တုိင္းမွာ ပံုမွန္ထက္ကို စက္ခ်ဳပ္ခေတြ တိုးယူေလသည္။
ေမေမတို ့ကလည္း မသိဘဲ ဦးကိုသာအပ္ခိုင္းေလေတာ့ သူ ့မွာ အိုေကေနတာေပါ့။
တေန ့ဦးျမေအာင္ ဇနီးက ပန္းခေရဆိုင္မွာ ခ်ဳပ္ခ ဘယ္ေလာက္ က်တယ္ ဆိုတာကို စကားစပ္ရင္းေျပာမိေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့လာအပ္တုိင္းမွာ တမင္တိုးယူထားမွန္း ရိပ္မိသြားခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ ဦးက သူ ့ႀကိဳက္ေနတာပဲလို ့သူမက မသိနိုးနားေျပာမိေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က “ ဦးက မရိုးသားတာ မႀကိဳက္ဘူး သမီးရဲ ့၊ သူက ပိုက္ဆံလိုလို ့ဦးကို ေတာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ရွိသမွ် အကုန္ေပးပါရဲ ့ ခုလုိ ညာယူတာ ေတာ့ ဦးလက္မခံနိုင္ဘူး “ တဲ့။“ စာမေပးေတာ့ဘူးလား “ ဆိုေတာ့ ၊ လြင့္ပစ္လိုက္ပီတဲ့။
ဦးအက်င့္တခုက သူအဆင္မေျပခ်ိန္တြင္ ေဖေဖတုိ ့ကိုေပးမသိေစျခင္းပဲျဖစ္သည္။
တခါက သူ ့အေမေဒၚျပား အသည္းအသန္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ ခြဲစိတ္ရမည္ဆိုတာကို မေျပာဘဲ အသာေလးက်ိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနသည္။ ေမေမ့ဆီက ေတာင္းလိုက္ရင္ တခါတည္းေပးမွာ သိရက္နဲ ့မေျပာပဲ တျခားမွာ ေခ်းငွားေနေလသည္။ သူမက ဦးျမေအာင္ထံမွ ၾကားသြားၿပီး ေမေမ ့ကို ေျပာျပမိေတာ့မွ လူႀကီးေတြ သိကုန္သည္။ ေမေမက ကုန္က်စရိတ္ဘယ္ေလာက္တုန္း ေျပာ ခုေပးမယ္ဆိုတာ ကို မေျပာဘဲ ေပေနတာ မွတ္မိေသးသည္။ “ ေမႀကီးကို ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး ၊ က်ေနာ့္ဘာသာရွင္းပါရေစ “ တဲ့ေလ။
“ ဟဲ့ ငါ့ သား ကိစၥ ငါ့ကိစၥေပါ့ ၊ ဘာဒုကၡလည္း “ ဆုိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်လို ့ထိုင္ကန္ေတာ့ရွာသည္။
ေမေမက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ဦး အေမကို ေဆးကုေစသည္။ သူမလည္း အဲေတာ့မွ ေဒၚျပား ဘယ္ေလာက္ျပား သည္ဆိုေတာ့ ေတြ ့ဖူးလိုက္တာ။ အဲပိုက္ဆံကို ျပန္ဆပ္ပါရေစ လို ့ဦးစန္းညြန္ ့က ေျပာေတာ့ ေမေမက “ အဲပိုက္ဆံျပန္ေပးမယ္ဆို နင္ပါ တခါတည္းအိမ္က ဆင္းသြားေတာ့ “ လို ့တခြန္းထဲေျပာမွ ၿငိမ္က်သြားေလသည္။
သူမတို ့ႏွင့္ ဦးစန္းညြန္ ့အတူတူေနလိုက္ရခ်ိန္ ၅ နွစ္ေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္တကယ့္ ေသြးသားအရင္းအခ်ာေတြပမာ ခ်စ္ခင္သြားၾကသည္။သူမ တို ့ေဖေဖ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသို ့လိုက္ သြားၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ဦးက ငိုင္က်သြားသည္။ “ စန္းညြန္ ့ဘာလုပ္ခ်င္လည္း ငါအကုန္လုပ္ေပးမယ္ေျပာ “ ဟု ေဖေဖက ေျပာေတာ့ “ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးပါ“ “တက္စီေမာင္းခ်င္တယ္“ တဲ့။ သူမတို ့မွာ အံ့ၾသခ်င္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။ ေဖေဖက ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ ဆိုသည့္ အေျဖကို ေမွ်ာ္လင့္ထားတာတဲ့ေလ။
ဦးစန္းညြန္ ့ေနာင္ေရးအတြက္ ေဖေဖက သူ ့တပည့္တေယာက္ထံမွာ အပ္ႏွံကာစီမံရသည္။
အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ အေနႏွင့္ အရင္ခန္ ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကားေမာင္းသင္ေပးရန္ ၊ လိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္ေပးရန္ ၊ ကားသမားႏွင့္ပူးတြဲ သင္ၾကားရန္ စသည္ျဖင့္။
“ မင္းေနာက္ပိုင္း ကြ်မ္းက်င္သြားေတာ့ မွ တက္စီေမာင္းေပါ့ “ ဆိုေတာ့ ဦးက သေဘာက်ပံုရေလသည္။
ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို ့ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကိုသာ တခ်ိန္လံုးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမက ေတာ့ ကေလးပီပီ ဟိုခုန္ဒီေပါက္နဲ ့ ဘာမွ ေရေရရာရာမသိပါ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့မွ ဦးက သူမနား ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး ဆို ့ေနေသာ အသံႏွင့္ “ ဂ်ဳဂ်ဳးေလး ဦးကို မေမ့သြားနဲ ့ေနာ္“ တဲ့ ။ သူမက ေတာ့အလြယ္တကူပဲ “ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္“ လို ့ေျပာခဲ့တာမွတ္မိသည္။
သူမတုိ ့ ဘဘဆီကို ဖုန္းဆက္မယ္ ့အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ထားရသည္။ ဖုန္းဆက္မယ့္ရက္တြင္ ဦးစန္းညြန္ ့က သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ အိမ္မွ ဘဘတို ့ထံလာေစာင့္ေနတတ္သည္။
ကေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္ေသာ အခ်ဥ္ေပါင္း၊ ဇီးျပား ၊ အာလူးစပ္ေၾကာ္ စသည္ျဖင့္ အစား အေသာက္ေတြကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္ပို ့တတ္ေသးသည္။
သူ ရတဲ့ လခ DHL ဖုိးနဲ ့မြဲေတာ့မယ္ ဟု ေမေမက ျမည္တြန္ ကာ ၊ တားလညး္မရသည္မုိ ့ သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အိမ္က အန္ကယ့္ထံကို ပိုက္ဆံပို ့ေပးၿပီး ၊မုန္ ့ဖုိးျပန္ေပးခိုင္းရသည္။
ဘဘတို ့ပို ့တဲ့ အထုပ္မ်ား တြင္လည္း ဦးထံမွမုန္ ့ေတြ၊ဟင္းေတြ ပါပါ လာေသးသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ့ စာမေရးေခ်။ မုန္ ့ထုပ္တိုင္းမွာ မီးႀကီး ( မမ ) ၊ ဂ်ဴဂ်ဳးေလး စသည္ျဖင့္ ငယ္ငယ္ကေဝေပးေနၾက အတိုင္း ေသခ်ာေရးေပးတတ္ေလသည္။
တေန ့ေတာ့ ဘဘတုိ ့ပါဆယ္နွင့္အတူ ဦးစန္းညြန္ ့ထံမွ စာပါလာေလသည္ ၊ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို လိပ္တပ္ထား
ၿပီး သူ ့အေမဆံုးပါးသြားၿပီ ျဖစ္၍ သူလည္း အလုပ္မွထြက္က အညာျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊
မိသားစုလို သေဘာထားကာ ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္ ့ေဖႀကီး၊ ေမႀကီးတုိ ့ေက်းဇူး မေမ့ပါေၾကာင္း ၊
ရွိခိုးလိုက္ပါသည္ စသည္ျဖင့္ ရွည္လ်ားစြာေရးထားေလသည္။
ေမေမက ဘဘ ထံကုိ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သိရသည္မွာ ဦးစန္းညြန္ ့မွာ ေနာက္ အလုပ္လုပ္သည့္အိမ္တြင္မေပ်ာ္ေပ ၊ ကေလးေတြကလည္း အလြန္ ရိုင္းျပသည္တဲ့ ၊ မေတာ္မတဲ့ လုိ ့ေျပာမိရင္ ခင္ဗ်ားကဘာလည္းဟု ျပန္တြယ္သတဲ့။ အိမ္မွာလည္း အလြန္ခြဲျခားဆက္ဆံသည္တဲ့ ထမင္း ၊ဟင္းေကြ်းတာက အစ ခြဲထားသည္တဲ့။ ဦးစန္းညြန္ ့က ဒါေတြ သည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ မခံနိုင္ဆံုးကေတာ့ ထိုအန္တီက တခုခုဆို ဟိုအိမ္ပဲ ဒီလို ေနလို ့ရမယ္ ဒီမွာ မရဘူး ၾကားလား ဟု ႏွိဳင္းေျပာတတ္တာပဲတဲ့။
သူ ့အမ်ိဳးသားက ဦးစန္းညြန္ ့ကို ေဖေဖ အပ္ႏွံထား၍ ကားေမာင္းသင္တန္းပို ့လိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္ေပးတာကိုေတာင္မွ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ေဖာ္ေျပာသတဲ့။ ဦးစန္းညြန္ ့မွာ အေမလည္း ဆံုးပါးသြားေတာ့ ၊ စိတ္ဓါတ္လည္း က်ကာ တခါတည္း အလုပ္ထြက္လာၿပီး ဘဘတို ့ကို ကန္ေတာ့က အညာျပန္သြားၿပီတဲ့ေလ။ အညာ လိပ္စာေရာ ဆိုေတာ ့ဘဘ ကိုလည္း ေပးမသြားပါတဲ့။
အဲဒီထဲက ဦးစန္းညြန္ ့ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။
ရန္ကုန္က ဘဘတို ့အိမ္ကိုလည္း မဆက္သြယ္ေတာ့ေပ ။
ႏွစ္ေတြ ၾကာၿပီး သူမတုိ ့လည္း ျမန္မာျပည္ထဲ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနေသာ္လည္း ဘာသတင္းမွ မရ။
သူမတုိ ့လည္း အိမ္ေဟာင္းမွာ မေနေတာ့ ဘဲ အိမ္သစ္ ကို ေျပာင္းေနလိုက္ရာ ဘယ္လုိ မွ ျပန္ေတြ ့ဖို ့ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ဘဘဆံုးေတာ့ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ ့ေသာ္ေပၚလာေလမလား ဟုေစာင့္ေသာ္လည္း မေပၚလာေခ်။
သို ့ေပမယ့္ တရက္ေတာ့ သူမ လည္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္ အိမ္ေရွ ့သရက္ပင္ေအာက္ မွာ ဒန္းစီးရင္း ေအးေအးလူလူ ေနၾကာေစ့စားေနတံုး ဘဲလ္သံၾကားလို ့ ထသြားလိုက္ေတာ့ လမ္းတဝက္တင္ “ ဂ်ဳဂ်ဳေလး “ ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားခဲ့သည္။
ၾကားဖူးသမွ်အသံထဲမွာ ေညာင္နာနာ အႏိုင္ဆုံးအသံ ၊ အက္တက္တက္ ျဖစ္ေနေသး ေပမယ္ ့ အသံအရာ အေထာင္ၾကားမွာ ခြဲျခားမွတ္မိပါသည္။
တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့ က ၿခံထဲဝင္လာသည္။ အေနာက္မွာလည္း အလုပ္သမား ၃ ေယာက္က ဆန္အိတ္ေတြ ဆီပံုးေတြ ထမ္းလို ့ ။ “ ညီေလး တုိ ့ဟိုကားဂိုေဒါင္နားမွာခ် ၊ ၿပီးရင္ ျပန္ႏွင့္“တဲ့။
သူ ့ပံုစံက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနသူတေယာက္ ျပန္ေရာက္လာသလုိ မဟုတ္ဘဲ ခုေလးတင္ေဈးဝယ္သြားရာက ျပန္လာတဲ့ပံုနဲ ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လူပံုစံကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ၿပီ။
အသားေတြက အရင္က ညိဳပါတယ္ဆို အခုေတာ့ မည္းေျခာက္ ၊ နဖူးကလည္း ေျပာင္၊ ဆံပင္ေတြကလည္း နီေၾကာင္ ၊ အရင္က တသသ နဲ ့ ထားေသာ သြားေဖြးေဖြးေတြလည္း မရွိေတာ့ဘဲ
နီရဲက်ဲတဲ ကြမ္းသမား သြားေတြနဲ ့။
သူမက “ ေမႀကီး ေရ ဦးစန္းညြန္ ့ေရာက္ေနတယ္ “ ဟု တခ်က္လွမ္းေအာ္ယံုက လြဲလို ့သူ ့ကို မ်က္စိမလြဲပဲၾကည့္ေနမိသည္။ ဦးက ျဖင့္ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပါပဲ သရက္ပင္ေအာက္က ခုံေပၚထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ကြမး္တၿမံဳ ့ၿမံဳ ့နဲ ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနသည္။
ေမေမေရာက္လာေတာ့ သားအမိတေတြ လြမ္းခန္းေပါ့ ။ သူမကေတာ့ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ ၊ ဘဘဆံုးေတာ့ သတင္းစာမွာ နာေရးေတြ ့ေသာ္လည္း သူ မလာႏိုင္ခဲ့ပါတဲ့။ အဲဒါ သူ အဆင္မေျပေနလို ့ဘဲ ဟု သူမက တထစ္ခ်သိပါသည္။ ဟိုအိမ္ကအလုပ္ထြက္ၿပီး ကားႀကီးေမာင္းဖုိ ့သင္ကာ ကားႀကီးေတြ ေမာင္းသတဲ့ ၊ ေနာက္ေတာ့ ဆန္လုပ္ ၊ ဆီလုပ္နဲ ့အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေနသတဲ့ေလ။ သူလုိလူက ကားႀကီးေမာင္းတယ္ ဆိုတာပဲ အံ့လို ့မဆံုးႏိုင္။ ကားသမားေတြဆိုေတာ့ ကြမ္းစားတတ္လာတာတဲ့။ အရက္ေတာ့ မေသာက္ပါဘူးတဲ့။ မိန္းမက ေတာ့ ထူးမျခားနားမရေသးပါဆိုေတာ့ သူမက မခေရ ကို သတိရသြားမိေသးသည္။
အိမ္မွာ ထမင္းေကြ်းေတာ့ အရင္ေလာက္ မစားႏိုင္ေတာ့ ၊ အသက္ရ လာၿပီ ဂ်ဳဂ်ဳးေလးရဲ ့အရင္ကေလာက္ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ သူမကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ သမီးေလးေတာင္လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ တဲ့။ ေက်ာင္းၿပီး ရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာ ေနာက္ဆို ဦးအလုပ္မလုပ္နဲ ့ဒီမွာလာေန သမီးေထာက္ပံ့မယ္ဆိုေတာ့ မ်က္လံုးေတြ လက္ကာ ျပံဳးေနျပန္သည္။
သူမက ေတာ့ငယ္ငယ္ကလိုပင္ အလုိက္ကန္းဆိုးမသိႏိုင္ေသးဘဲ ဦးက ဘာလို ့ထိပ္ေျပာင္သြားရသလဲ ၊ သြားေတြကလည္း နီ္လုိ ့ကားသမားတုိင္း ကြမ္းစားရမယ္လုိ ့ ဥပေဒ ရွိလို ့လား စသျဖင့္ ကတ္တီး ကပ္ဖဲ့ေမးၿမဲ။
ေနာက္ေတာ့ သူ ့ဆန္သမားေတြကို ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ထားခဲ့တာ ျပန္ရမယ္ဆုိကာ ျပန္သြားေတာ့သည္။
မျပန္ခင္ ေမေမတို ့ကို ရွိခိုးရင္း ဒီဆန္ေတြက ရွယ္္ေတြ ေမႀကီးရဲ ့ ဆီေတြလည္း လံုးဝပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီအစစ္ က်ေနာ္အညာက ယူလာတာ စသည္ျဖင့္ ေျပာရင္း သူမကို“ ဦးျပန္အံုးမယ္၊ တလ ေလာက္ေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္ အဲက် သမီးတြက္ ဆီးထန္းညက္ရွယ္ ယူလာမယ္ “ ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသည္မွာ ယေန ့အထိ ျပန္မလာျပန္ေတာ့။ ဒီအိမ္ကို ဘယ္လို သိလို ့လိုက္လာသလည္းပင္ မေမးလိုက္ရ။
သူမပင္ လက္ထပ္ၿပီး လုိ ့လူႀကီး လံုးလုံးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ ခုထိ ဦးစန္းညြန္ ့ကို မေတြ ့ရေတာ့။
ေနေရာ ေကာင္းရဲ ့လားလည္းမသိပါ၊ အဆင္မေျပလို ့မလာတာဆိုတာက ေတာ့ ေသခ်ာ သိပါသည္။
ဒီတေခါက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ေတာ့ ေမႀကီးနဲ ့စကားစပ္ရင္း ဦးစန္းညြန္ ့ကို သတိရေၾကာင္း ၊ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာမိေသးသည္။ ေမေမက ဘယ္လိုလုပ္မလည္းဟယ္ သူမွ မလာတာကိုတဲ့ ။ သမီးသတင္းစာထဲမွာ ထည့္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ေမေမက ္ေပါက္ကရဟယ္ ကေလးေပ်ာက္တာမွ မဟုတ္ဘဲတဲ့။
သူမကေတာ့ တကယ္ထည့္ခ်င္သည္ “ ဦးစန္းညြန္ ့အျမန္ျပန္လာပါ ဂ်ဳဳဂ်ဳ စိတ္ပူေနသည္ “ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။
ခုေလာက္ဆို ဦးက အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လို ့ ၅၀ နားကပ္လုၿပီ ။ ပင္ပင္ပန္းပန္းေတြ လုပ္ကိုင္စားတံုးလား။ သူမတကယ္ပဲ ေထာက္ပံခ်င္ပါသည္။ အဆင္မေျပလုိ ့မလာတာ ဆိုတာကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲသိသည္။
ဆံုးပါးမ်ားသြားၿပီးလားလို ့မဝံံ့မရဲေတြးမိေသးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
သူမတို ့ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ ဦးစန္းညြန္ ့ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစေၾကာင္းဆုေတာင္းေနယံုသာရွိပါေတာ့သည္။
သူရတဲ့လခကို အညာက သူ ့အေမဆီပို ့ေပးၿပီး က်န္တာ ကေလးေတြ စားခ်င္တာ အကုန္ဝယ္ေပးသည္။
သူမမွတ္မိသေလာက္ ဦး ဟိုဟာဝယ္ေပး ဒီဟာဝယ္ေပးလို ့ တခါမွ မေျပာဖူးပါ။
ေမေမ့ကို တခုခု ပူဆာမိ၍မေမက ဟန္ ့လိုက္လို ့သူမ မ်က္နွာညိဳသြားတာေတြ ့တာနဲ ့ ေနာက္ေန ့က် ဦးက ဝယ္ေပးေတာ့တာ။မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့အစားပါပဲ။သူမတို့ေတာင္ေပၚေဈးမွာေရာင္းေသာ
မုန္ ့ညင္းေပါင္း၊အမဲအူျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေစာ္ခါးသီးကို အခ်ည္တည္ထားတာနဲ ့ငါးပိေထာင္း တြဲ စားရတာ ၊ အဲလိုဟာေတြေပါ့။
ေဖေဖ့အတြက္ဆိုလည္း တပ္ထဲက သူ ့မိတ္ေဆြစစ္သားေတြထံမွ ဆတ္သားေျခာက္ ၊ ဆတ္သားအစို စသျဖင့္ အကုန္မွာထားသည္။ ေမေမက သူ ့ကိုပိုက္ဆံ ေပးထားၿပီး သင့္ေတာ္သလို စီမံေစရာ အိမ္သားမ်ားအႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေကြ်းတတ္သည္။ အရြက္ အသီး မလိုအပ္တာေတြကို မဝယ္ရေအာင္ ၿခံေနာက္ဖက္မွာ အခင္းေတြ လုပ္ထားၿပီး သူေရာ ၊ ဦးျမေအာင္ ႏွင့္ ဇနီးေရာ အတူတူေရေလာင္းေပါင္းသင္ၾကသည္။ သူမ တို ့တေတြကိုလည္း ေဖေဖက ဝင္ကူေစသည္ ။ နံနံပင္ကို ႏွင္းခါးမရိုက္ေအာင္ ဘယ္လို စိုက္ရတာ ၊ မုန္လာပင္ေပါက္ေလးေတြ ေရမေမ်ာ ေအာင္ ေျမာင္းကို ဘယ္လုိ ဖြေပးရတာ စသျဖင့္ ဦးကစိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးေသးသည္။
မနက္စာကအစ တအိမ္လံုးအႀကိဳက္အကုန္စီမံသည္။ ဘဘက မနက္စာဆို ေပါင္မုန္ ့၊ၾကက္ဥ ၊ ယို ေထာပတ္ စသျဖင့္ ဘိုစာပဲစားသည္။ေဖေဖက မုန္ ့ဟင္းခါး၊ အေၾကာ္စံု ၊ ဒါမွ မဟုတ္ထမင္းေၾကာ္ ႏွင့္ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္၊ ဘာညာ သာရကာ အစံု။ ေမေမႏွင့္ကေလးေတြက ေဖေဖ့ ေနာက္လုိက္စားေလ့ရွိသည္။ ဘဘ၏ ဘိုစာကို အားေပးသူရွားေလသည္။ တခါတေလ နံျပား ႏွင့္လဖက္ရည္ အလွည့္က် ရင္ေတာ့ တအိမ္လံုးညီသြားေပမယ့္ ဘဘအတြက္က ေထာပတ္သုတ္ ၊ က်န္သူေတြက ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ။
ဦးစန္းညြန္ ့ကေတာ့ ဘာလာလာ အကုန္စားသည္။ သူ ့အတြက္ေဝစု သူစားယံုတင္မက ၊ သူမ်ားက်န္တာပါအကုန္စားတတ္ေသးသည္။ ဘယ္လုိ စားစားလည္း မဝလာေပ။
နံရိုး မွာ အသားကပ္ အရိုးေပၚအေရတင္ ေဒၚျပား သား အလြန္ပီသေလသည္။
“ ေမာင္စန္းညြန္ ့ရယ္ မင့္ကို ငါတုိ ့အငတ္ထားတယ္ ထင္ေတာ့မွာပဲ ၊ ဝေစတဲ့ DNA ကို မင့္ကိုယ္ထဲမွာ မရွိတာ ထင္ရဲ “ ့ဟု ဘဘ က ေမးေစ့ကို ပြတ္ၿပီးေျပာလွ်င္ေတာ့ မ်က္လံုးေလး ပုတ္ခတ္ သြားေလးအျဖည္းသား ႏွင့္ ။
သူမတို ့ကေလးေတြက ဦးစန္းညြန္ ့ကို ေရတံေလွ်ာက္ဟုေခၚတတ္သည္။
ဘာမုန္ ့ေတြ ၊ ဘာအသီးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စားလိုက္ရင္ ေလွ်ာခနဲ ဝင္သြားၿပီး ဝၿပီ ဆိုတာလည္း မရွိ။ ေတာ္ၿပီ မစားနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း သူ ့မွာဘယ္ေတာ့မွ မရွိ။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို တကယ့္ ဦးေလး အရင္းေတြ ထက္ပင္ ပုိ၍ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။
ဦးေလး အရင္းေတြက သူ ့မိသားစုေတြႏွင့္သူ တနယ္စီ မွာ တႏွစ္ေနလို ့တခါပင္မဆံုျဖစ္ၾက။ ဆံုျဖစ္ျပန္လည္း အေနေဝးသူေတြမို ့ သူမဘာႀကိဳက္တတ္လည္း မသိ။ သူမက မိန္းကေလး ကစားနည္းေတြလည္းမကစားတတ္သူမို ့ မမကလည္း သူမႏွင့္မေဆာ့၊ မခ်ိဳနွင့္သာ တတြဲတြဲ။ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ အေဆာ့သန္ ေသာကေလးကို ဘဘလည္း အၿမဲ မထိန္းႏိုင္ေပ။
သူမမွာ ဦးစန္းညြန္ ့အားခ်ိန္ကို ပဲေစာင့္ရသည္။ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို စြန္လႊတ္သင္ေပး ၊ စက္ဘီးစီးသင္ေပးသည္။ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ တေယာက္တညး္ကဲတတ္သည့္ သူမကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထိန္းသည္။
သူမကလည္း မ်ိဳးစံုမဟုတ္ကဟုတ္ကေတြလုပ္ၿပီး တခုခုျဖစ္လာၿပီဆို အရင္ကလုိ “ ေမႀကီးေရ“ ဟုေအာ္မေျပးေတာ့ပဲ “ ဦးစန္းညြန္ ့“ ေရ ဟုသာေအာ္ေျပးေတာ့သည္။
ေမေမက အလုပ္ကိစၥလူမွဳေရးကိစၥေတြႏွင့္ အိမ္မွမရွိတတ္တာက ခပ္မ်ားမ်ားကို။
တခါကလည္း သူတို ့အိမ္မလွမ္းမကမ္းရွိ တပ္ထိပ္က ကင္းတဲမွ ၾကက္သားအုပ္မက သူမကိုလိုက္ခြပ္သည္မွာၿခံဝေရာက္သည္အထိ ေအာ္ေျပးရသည္။ အေမာတေကာႏွင့္ အမီးကို ဟိုနားက ၾကက္မလိုက္ခြပ္လုိ ့ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို ့ခြပ္ရသည္ဆိုတာကို မေမးေသးဘဲ ဦးစန္းညြန္ ့က ေဒါနဲ ့ေမာနဲ ့ဂိတ္ကို သြားခ်ဲသည္။ ဟုိကရဲေဘာ္ေတြက သူ ့ညီေလးေတြလို ခင္ေန၍သာေတာ္ေသးေတာ့။
ခြပ္မွာေပါ့ အဲကေလးက ၾကက္မ မရွိတံုး ၾကက္ေပါက္ေလးကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ ေနတာကိုး
ဟိုက ေတြ ့ေတာ့ လိုက္တာေပါ့ လို ့ေျပာတာေတာင္မွ မင္းတို ့က ကေလး မသိဘဲလုပ္တာ ၾကည့္ေနၾကသလားလို ့ေဟာက္ခဲ့ေသးသည္။ဂ်ဳဂ်ဳ ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ခ်စ္လို ့အိမ္မွာ ေမြးမလို ့တဲ့။
သူမ ေနမေကာင္းလွ်င္ ေမေမ့ထက္ပင္ပိုဆုိးၿပီး ၊ျပာေလာင္ခတ္ေနတတ္သူက ဦးစန္းညြန္ ့။
ေမေမကေတာင္ “ ဟဲ့ ေမာင္စန္းညြန္ ့ရယ္ ငါေမြးထားတာပါဟဲ့ ၊ ငါပူဖို ့ထားပါအံုး ၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ“ ဟုေျပာယူရသည္။ ဦးစန္းညြန္ ့ၿမိဳ ့ထဲကို စက္ဘီး ႏွင့္ ေဈးဝယ္သြားရင္လည္း စက္ဘီး စီးတတ္ခါစ သူမက စက္ဘီးေလး တစီးနွင့္လိုက္တတ္ေသးသည္။ တခါက သူမႏွင့္ ဦးစန္းညြန္ ့ၿမိဳ ့ထဲသို ့စက္ဘီးစီးသြားရင္း အျပန္အိမ္နားက ကုန္းတက္လမ္း အေရာက္မွာ စက္ဘီးလဲေတာ့ ေျခေထာက္အခ်ိန္မွီ မေထာက္မိလိုက္ဘဲ ၊ စက္ဘီးေပၚမွ ျပဳတ္က်ကာ ကုန္းဆင္း တေလွ်ာက္လိမ့္သြားၿပီး ေက်ာက္တံုးႏွင့္ေခါင္းတိုက္မိကာသူမသတိလစ္သြားသည္။ဦးက ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ သူမကို ေပြ ့လာၿပီး ေမေမ့ေရွ ့မွာခ်ကာ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုေနေတာ့ ေမေမ့ မွာ ကေလးကို ကားတိုက္လို ့ေသၿပီဟု ထင္လုိက္ၿပီး မူးေမ့သြားမတတ္ျဖစ္ရသည္ ။ ေနာက္မွဘဘက ေခ်ာ့ေမးရင္း စက္ဘီးေမွာက္တာဆိုမွန္းသိေတာ့ ဆရာဝန္ပင့္ ရသည္။ ဆရာဝန္လာေတာ့ သူမကသတိပင္ရေနေလၿပီ။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူ အသံုးမက်လို ့ ဒီလို ျဖစ္ရတာပါဆိုၿပီး ငိုရင္း နံရံကို လက္သီးနဲ ့ထုိးသျဖင့္ လက္ေတြစုတ္ကုတ္ရာ ဆရာဝန္က သူ ့ကိုပါ ပတ္တီး အဆစ္စီးေပးလိုက္ရသည္။သူမက ေတာ့ တပတ္ေလာက္ပဲ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ လွဳပ္မရလို့ ၿငိမ္ေနၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္ကဲတာပဲ။
ဦးစန္းညြန္ ့က ေဖေဖ ႏွင့္ေမေမ့ကိုလည္း သူမတို ့ကေလးေတြ ေခၚသလို ေဖႀကီးနွင္ ့ေမႀကီး လို ့ပဲေခၚသည္။ ေဖေဖနွင့္ေမေမက ဦးကို အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးလား ေမးရင္ မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး က်ေနာ္ သေဘာက်တာ
မေတြ ့ေသးဘူးဟုပဲ ေျပာတတ္သည္။ ေဖေဖက ဦးစန္းညြန္ ့ကို အေျခာက္ကေလးဟုပင္ ထင္ခ်င္ေနသည္။
ဂ်ဳဂ်ဳက ေတာ့ ဦးေနာက္ အၿမဲ လိုက္သူမို ့အကုန္သိတာေပါ့။ သူႀကိဳက္ေနတာ ေဈးထဲက ပန္းခေရ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ခေရ ဆိုေသာ အစ္မ။ဦးစန္းညြန္ ့က ထို အစ္မကို ျမင္းျမင္းခ်င္းႏြားႏြားခ်င္း ( ဦးေျပာေလ့ရွိတာ ) ဆိုသလို၊ ျမင္ျမင္ခ်င္း ကို ႀကိဳက္သြားတာ တဲ့။
ေဖေဖ့ပုဆိုးေတြ ေဈးထဲ သြားအပ္ရင္း တခါတည္း သေဘာက်သြားတာ။
ေနာက္ကို ဘယ္စက္ဆိုင္မွ မအပ္ေတာ့ ဘဲ ထိုဆိုင္မွာပဲ တသက္မွတ္တည္းအပ္ေတာ့တာ။ ေမေမ့ကိုေတာင္ ေမႀကီး လုံခ်ည္ ေတြ က်ေနာ့္ေပး အပ္ေပးမယ္ဆုိ အဲဆိုင္ယူသြားေသးတာေလ။
ေဈးကိုတျခားပစၥည္းဝယ္ဖို ့သြားရင္လည္း စက္ဆိုင္တန္း ေရွ ့ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပတ္ေကြ ့သြားေသးတာ။
သူမက ပထမေတာ့ မသိေပ ၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က ထိုအမကိုေပးဖုိ ့စာေရးေနတာ ေနာက္ကေန ဖတ္မိေတာ့မွ ေပၚသြားတာ။ ဦးက ရွက္ရယ္ရယ္ရင္း ထိုအစ္မ မလွဘူးလား ေမးေတာ့ လွတယ္ေျဖခဲ့မိတာ မွတ္မိေသးသည္။
ေနာက္ေတာ့ ကေလးပီပီ ထိုကိစၥေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ တရက္ေဈးထဲမွာ ေဖေဖ့ပုဆိုးခ်ဳပ္ဖုိ ့ရွိေတာ့ ဦးက ထိုပန္းခေရ ဆိုင္မွာ မအပ္ေတာ့ဘဲ တျခားမွာ အပ္တာသတိထားမိလိုက္သည္။ ဦး ဟိုအမ ခေရဆီ မအပ္ေတာ့ဘူးလား ဆိုေတာ့ ဦးမ်က္ႏွာက ညိဳးက်သြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပမယ္ဟုဆိုေလသည္။
ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကို လူႀကီးေလးလို သေဘာထားကာ ေျပာျပခဲ့ေလသည္။ ထို အစ္မက သူ ့ကို ဦးသေဘာက်ေနတာ ရိပ္မိသြားၿပီး ဦးလာအပ္တုိင္းမွာ ပံုမွန္ထက္ကို စက္ခ်ဳပ္ခေတြ တိုးယူေလသည္။
ေမေမတို ့ကလည္း မသိဘဲ ဦးကိုသာအပ္ခိုင္းေလေတာ့ သူ ့မွာ အိုေကေနတာေပါ့။
တေန ့ဦးျမေအာင္ ဇနီးက ပန္းခေရဆိုင္မွာ ခ်ဳပ္ခ ဘယ္ေလာက္ က်တယ္ ဆိုတာကို စကားစပ္ရင္းေျပာမိေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့လာအပ္တုိင္းမွာ တမင္တိုးယူထားမွန္း ရိပ္မိသြားခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ ဦးက သူ ့ႀကိဳက္ေနတာပဲလို ့သူမက မသိနိုးနားေျပာမိေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က “ ဦးက မရိုးသားတာ မႀကိဳက္ဘူး သမီးရဲ ့၊ သူက ပိုက္ဆံလိုလို ့ဦးကို ေတာင္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ရွိသမွ် အကုန္ေပးပါရဲ ့ ခုလုိ ညာယူတာ ေတာ့ ဦးလက္မခံနိုင္ဘူး “ တဲ့။“ စာမေပးေတာ့ဘူးလား “ ဆိုေတာ့ ၊ လြင့္ပစ္လိုက္ပီတဲ့။
ဦးအက်င့္တခုက သူအဆင္မေျပခ်ိန္တြင္ ေဖေဖတုိ ့ကိုေပးမသိေစျခင္းပဲျဖစ္သည္။
တခါက သူ ့အေမေဒၚျပား အသည္းအသန္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ ခြဲစိတ္ရမည္ဆိုတာကို မေျပာဘဲ အသာေလးက်ိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနသည္။ ေမေမ့ဆီက ေတာင္းလိုက္ရင္ တခါတည္းေပးမွာ သိရက္နဲ ့မေျပာပဲ တျခားမွာ ေခ်းငွားေနေလသည္။ သူမက ဦးျမေအာင္ထံမွ ၾကားသြားၿပီး ေမေမ ့ကို ေျပာျပမိေတာ့မွ လူႀကီးေတြ သိကုန္သည္။ ေမေမက ကုန္က်စရိတ္ဘယ္ေလာက္တုန္း ေျပာ ခုေပးမယ္ဆိုတာ ကို မေျပာဘဲ ေပေနတာ မွတ္မိေသးသည္။ “ ေမႀကီးကို ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး ၊ က်ေနာ့္ဘာသာရွင္းပါရေစ “ တဲ့ေလ။
“ ဟဲ့ ငါ့ သား ကိစၥ ငါ့ကိစၥေပါ့ ၊ ဘာဒုကၡလည္း “ ဆုိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်လို ့ထိုင္ကန္ေတာ့ရွာသည္။
ေမေမက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ဦး အေမကို ေဆးကုေစသည္။ သူမလည္း အဲေတာ့မွ ေဒၚျပား ဘယ္ေလာက္ျပား သည္ဆိုေတာ့ ေတြ ့ဖူးလိုက္တာ။ အဲပိုက္ဆံကို ျပန္ဆပ္ပါရေစ လို ့ဦးစန္းညြန္ ့က ေျပာေတာ့ ေမေမက “ အဲပိုက္ဆံျပန္ေပးမယ္ဆို နင္ပါ တခါတည္းအိမ္က ဆင္းသြားေတာ့ “ လို ့တခြန္းထဲေျပာမွ ၿငိမ္က်သြားေလသည္။
သူမတို ့ႏွင့္ ဦးစန္းညြန္ ့အတူတူေနလိုက္ရခ်ိန္ ၅ နွစ္ေလာက္ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္တကယ့္ ေသြးသားအရင္းအခ်ာေတြပမာ ခ်စ္ခင္သြားၾကသည္။သူမ တို ့ေဖေဖ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသို ့လိုက္ သြားၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ဦးက ငိုင္က်သြားသည္။ “ စန္းညြန္ ့ဘာလုပ္ခ်င္လည္း ငါအကုန္လုပ္ေပးမယ္ေျပာ “ ဟု ေဖေဖက ေျပာေတာ့ “ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးပါ“ “တက္စီေမာင္းခ်င္တယ္“ တဲ့။ သူမတို ့မွာ အံ့ၾသခ်င္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္။ ေဖေဖက ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ ဆိုသည့္ အေျဖကို ေမွ်ာ္လင့္ထားတာတဲ့ေလ။
ဦးစန္းညြန္ ့ေနာင္ေရးအတြက္ ေဖေဖက သူ ့တပည့္တေယာက္ထံမွာ အပ္ႏွံကာစီမံရသည္။
အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ အေနႏွင့္ အရင္ခန္ ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကားေမာင္းသင္ေပးရန္ ၊ လိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္ေပးရန္ ၊ ကားသမားႏွင့္ပူးတြဲ သင္ၾကားရန္ စသည္ျဖင့္။
“ မင္းေနာက္ပိုင္း ကြ်မ္းက်င္သြားေတာ့ မွ တက္စီေမာင္းေပါ့ “ ဆိုေတာ့ ဦးက သေဘာက်ပံုရေလသည္။
ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို ့ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့က သူမကိုသာ တခ်ိန္လံုးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမက ေတာ့ ကေလးပီပီ ဟိုခုန္ဒီေပါက္နဲ ့ ဘာမွ ေရေရရာရာမသိပါ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့မွ ဦးက သူမနား ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး ဆို ့ေနေသာ အသံႏွင့္ “ ဂ်ဳဂ်ဳးေလး ဦးကို မေမ့သြားနဲ ့ေနာ္“ တဲ့ ။ သူမက ေတာ့အလြယ္တကူပဲ “ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္“ လို ့ေျပာခဲ့တာမွတ္မိသည္။
သူမတုိ ့ ဘဘဆီကို ဖုန္းဆက္မယ္ ့အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ထားရသည္။ ဖုန္းဆက္မယ့္ရက္တြင္ ဦးစန္းညြန္ ့က သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ အိမ္မွ ဘဘတို ့ထံလာေစာင့္ေနတတ္သည္။
ကေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္ေသာ အခ်ဥ္ေပါင္း၊ ဇီးျပား ၊ အာလူးစပ္ေၾကာ္ စသည္ျဖင့္ အစား အေသာက္ေတြကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္ပို ့တတ္ေသးသည္။
သူ ရတဲ့ လခ DHL ဖုိးနဲ ့မြဲေတာ့မယ္ ဟု ေမေမက ျမည္တြန္ ကာ ၊ တားလညး္မရသည္မုိ ့ သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အိမ္က အန္ကယ့္ထံကို ပိုက္ဆံပို ့ေပးၿပီး ၊မုန္ ့ဖုိးျပန္ေပးခိုင္းရသည္။
ဘဘတို ့ပို ့တဲ့ အထုပ္မ်ား တြင္လည္း ဦးထံမွမုန္ ့ေတြ၊ဟင္းေတြ ပါပါ လာေသးသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ့ စာမေရးေခ်။ မုန္ ့ထုပ္တိုင္းမွာ မီးႀကီး ( မမ ) ၊ ဂ်ဴဂ်ဳးေလး စသည္ျဖင့္ ငယ္ငယ္ကေဝေပးေနၾက အတိုင္း ေသခ်ာေရးေပးတတ္ေလသည္။
တေန ့ေတာ့ ဘဘတုိ ့ပါဆယ္နွင့္အတူ ဦးစန္းညြန္ ့ထံမွ စာပါလာေလသည္ ၊ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို လိပ္တပ္ထား
ၿပီး သူ ့အေမဆံုးပါးသြားၿပီ ျဖစ္၍ သူလည္း အလုပ္မွထြက္က အညာျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊
မိသားစုလို သေဘာထားကာ ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္ ့ေဖႀကီး၊ ေမႀကီးတုိ ့ေက်းဇူး မေမ့ပါေၾကာင္း ၊
ရွိခိုးလိုက္ပါသည္ စသည္ျဖင့္ ရွည္လ်ားစြာေရးထားေလသည္။
ေမေမက ဘဘ ထံကုိ ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သိရသည္မွာ ဦးစန္းညြန္ ့မွာ ေနာက္ အလုပ္လုပ္သည့္အိမ္တြင္မေပ်ာ္ေပ ၊ ကေလးေတြကလည္း အလြန္ ရိုင္းျပသည္တဲ့ ၊ မေတာ္မတဲ့ လုိ ့ေျပာမိရင္ ခင္ဗ်ားကဘာလည္းဟု ျပန္တြယ္သတဲ့။ အိမ္မွာလည္း အလြန္ခြဲျခားဆက္ဆံသည္တဲ့ ထမင္း ၊ဟင္းေကြ်းတာက အစ ခြဲထားသည္တဲ့။ ဦးစန္းညြန္ ့က ဒါေတြ သည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ မခံနိုင္ဆံုးကေတာ့ ထိုအန္တီက တခုခုဆို ဟိုအိမ္ပဲ ဒီလို ေနလို ့ရမယ္ ဒီမွာ မရဘူး ၾကားလား ဟု ႏွိဳင္းေျပာတတ္တာပဲတဲ့။
သူ ့အမ်ိဳးသားက ဦးစန္းညြန္ ့ကို ေဖေဖ အပ္ႏွံထား၍ ကားေမာင္းသင္တန္းပို ့လိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္ေပးတာကိုေတာင္မွ အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ေဖာ္ေျပာသတဲ့။ ဦးစန္းညြန္ ့မွာ အေမလည္း ဆံုးပါးသြားေတာ့ ၊ စိတ္ဓါတ္လည္း က်ကာ တခါတည္း အလုပ္ထြက္လာၿပီး ဘဘတို ့ကို ကန္ေတာ့က အညာျပန္သြားၿပီတဲ့ေလ။ အညာ လိပ္စာေရာ ဆိုေတာ ့ဘဘ ကိုလည္း ေပးမသြားပါတဲ့။
အဲဒီထဲက ဦးစန္းညြန္ ့ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။
ရန္ကုန္က ဘဘတို ့အိမ္ကိုလည္း မဆက္သြယ္ေတာ့ေပ ။
ႏွစ္ေတြ ၾကာၿပီး သူမတုိ ့လည္း ျမန္မာျပည္ထဲ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနေသာ္လည္း ဘာသတင္းမွ မရ။
သူမတုိ ့လည္း အိမ္ေဟာင္းမွာ မေနေတာ့ ဘဲ အိမ္သစ္ ကို ေျပာင္းေနလိုက္ရာ ဘယ္လုိ မွ ျပန္ေတြ ့ဖို ့ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ဘဘဆံုးေတာ့ နာေရးသတင္းကို သတင္းစာထဲမွာ ေတြ ့ေသာ္ေပၚလာေလမလား ဟုေစာင့္ေသာ္လည္း မေပၚလာေခ်။
သို ့ေပမယ့္ တရက္ေတာ့ သူမ လည္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္ အိမ္ေရွ ့သရက္ပင္ေအာက္ မွာ ဒန္းစီးရင္း ေအးေအးလူလူ ေနၾကာေစ့စားေနတံုး ဘဲလ္သံၾကားလို ့ ထသြားလိုက္ေတာ့ လမ္းတဝက္တင္ “ ဂ်ဳဂ်ဳေလး “ ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားခဲ့သည္။
ၾကားဖူးသမွ်အသံထဲမွာ ေညာင္နာနာ အႏိုင္ဆုံးအသံ ၊ အက္တက္တက္ ျဖစ္ေနေသး ေပမယ္ ့ အသံအရာ အေထာင္ၾကားမွာ ခြဲျခားမွတ္မိပါသည္။
တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ဦးစန္းညြန္ ့ က ၿခံထဲဝင္လာသည္။ အေနာက္မွာလည္း အလုပ္သမား ၃ ေယာက္က ဆန္အိတ္ေတြ ဆီပံုးေတြ ထမ္းလို ့ ။ “ ညီေလး တုိ ့ဟိုကားဂိုေဒါင္နားမွာခ် ၊ ၿပီးရင္ ျပန္ႏွင့္“တဲ့။
သူ ့ပံုစံက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနသူတေယာက္ ျပန္ေရာက္လာသလုိ မဟုတ္ဘဲ ခုေလးတင္ေဈးဝယ္သြားရာက ျပန္လာတဲ့ပံုနဲ ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လူပံုစံကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ၿပီ။
အသားေတြက အရင္က ညိဳပါတယ္ဆို အခုေတာ့ မည္းေျခာက္ ၊ နဖူးကလည္း ေျပာင္၊ ဆံပင္ေတြကလည္း နီေၾကာင္ ၊ အရင္က တသသ နဲ ့ ထားေသာ သြားေဖြးေဖြးေတြလည္း မရွိေတာ့ဘဲ
နီရဲက်ဲတဲ ကြမ္းသမား သြားေတြနဲ ့။
သူမက “ ေမႀကီး ေရ ဦးစန္းညြန္ ့ေရာက္ေနတယ္ “ ဟု တခ်က္လွမ္းေအာ္ယံုက လြဲလို ့သူ ့ကို မ်က္စိမလြဲပဲၾကည့္ေနမိသည္။ ဦးက ျဖင့္ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပါပဲ သရက္ပင္ေအာက္က ခုံေပၚထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ကြမး္တၿမံဳ ့ၿမံဳ ့နဲ ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနသည္။
ေမေမေရာက္လာေတာ့ သားအမိတေတြ လြမ္းခန္းေပါ့ ။ သူမကေတာ့ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ ၊ ဘဘဆံုးေတာ့ သတင္းစာမွာ နာေရးေတြ ့ေသာ္လည္း သူ မလာႏိုင္ခဲ့ပါတဲ့။ အဲဒါ သူ အဆင္မေျပေနလို ့ဘဲ ဟု သူမက တထစ္ခ်သိပါသည္။ ဟိုအိမ္ကအလုပ္ထြက္ၿပီး ကားႀကီးေမာင္းဖုိ ့သင္ကာ ကားႀကီးေတြ ေမာင္းသတဲ့ ၊ ေနာက္ေတာ့ ဆန္လုပ္ ၊ ဆီလုပ္နဲ ့အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေနသတဲ့ေလ။ သူလုိလူက ကားႀကီးေမာင္းတယ္ ဆိုတာပဲ အံ့လို ့မဆံုးႏိုင္။ ကားသမားေတြဆိုေတာ့ ကြမ္းစားတတ္လာတာတဲ့။ အရက္ေတာ့ မေသာက္ပါဘူးတဲ့။ မိန္းမက ေတာ့ ထူးမျခားနားမရေသးပါဆိုေတာ့ သူမက မခေရ ကို သတိရသြားမိေသးသည္။
အိမ္မွာ ထမင္းေကြ်းေတာ့ အရင္ေလာက္ မစားႏိုင္ေတာ့ ၊ အသက္ရ လာၿပီ ဂ်ဳဂ်ဳးေလးရဲ ့အရင္ကေလာက္ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ သူမကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ သမီးေလးေတာင္လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ တဲ့။ ေက်ာင္းၿပီး ရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာ ေနာက္ဆို ဦးအလုပ္မလုပ္နဲ ့ဒီမွာလာေန သမီးေထာက္ပံ့မယ္ဆိုေတာ့ မ်က္လံုးေတြ လက္ကာ ျပံဳးေနျပန္သည္။
သူမက ေတာ့ငယ္ငယ္ကလိုပင္ အလုိက္ကန္းဆိုးမသိႏိုင္ေသးဘဲ ဦးက ဘာလို ့ထိပ္ေျပာင္သြားရသလဲ ၊ သြားေတြကလည္း နီ္လုိ ့ကားသမားတုိင္း ကြမ္းစားရမယ္လုိ ့ ဥပေဒ ရွိလို ့လား စသျဖင့္ ကတ္တီး ကပ္ဖဲ့ေမးၿမဲ။
ေနာက္ေတာ့ သူ ့ဆန္သမားေတြကို ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ထားခဲ့တာ ျပန္ရမယ္ဆုိကာ ျပန္သြားေတာ့သည္။
မျပန္ခင္ ေမေမတို ့ကို ရွိခိုးရင္း ဒီဆန္ေတြက ရွယ္္ေတြ ေမႀကီးရဲ ့ ဆီေတြလည္း လံုးဝပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီအစစ္ က်ေနာ္အညာက ယူလာတာ စသည္ျဖင့္ ေျပာရင္း သူမကို“ ဦးျပန္အံုးမယ္၊ တလ ေလာက္ေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္ အဲက် သမီးတြက္ ဆီးထန္းညက္ရွယ္ ယူလာမယ္ “ ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသည္မွာ ယေန ့အထိ ျပန္မလာျပန္ေတာ့။ ဒီအိမ္ကို ဘယ္လို သိလို ့လိုက္လာသလည္းပင္ မေမးလိုက္ရ။
သူမပင္ လက္ထပ္ၿပီး လုိ ့လူႀကီး လံုးလုံးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ ခုထိ ဦးစန္းညြန္ ့ကို မေတြ ့ရေတာ့။
ေနေရာ ေကာင္းရဲ ့လားလည္းမသိပါ၊ အဆင္မေျပလို ့မလာတာဆိုတာက ေတာ့ ေသခ်ာ သိပါသည္။
ဒီတေခါက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ေတာ့ ေမႀကီးနဲ ့စကားစပ္ရင္း ဦးစန္းညြန္ ့ကို သတိရေၾကာင္း ၊ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာမိေသးသည္။ ေမေမက ဘယ္လိုလုပ္မလည္းဟယ္ သူမွ မလာတာကိုတဲ့ ။ သမီးသတင္းစာထဲမွာ ထည့္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ေမေမက ္ေပါက္ကရဟယ္ ကေလးေပ်ာက္တာမွ မဟုတ္ဘဲတဲ့။
သူမကေတာ့ တကယ္ထည့္ခ်င္သည္ “ ဦးစန္းညြန္ ့အျမန္ျပန္လာပါ ဂ်ဳဳဂ်ဳ စိတ္ပူေနသည္ “ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။
ခုေလာက္ဆို ဦးက အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လို ့ ၅၀ နားကပ္လုၿပီ ။ ပင္ပင္ပန္းပန္းေတြ လုပ္ကိုင္စားတံုးလား။ သူမတကယ္ပဲ ေထာက္ပံခ်င္ပါသည္။ အဆင္မေျပလုိ ့မလာတာ ဆိုတာကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခပ္မလြဲသိသည္။
ဆံုးပါးမ်ားသြားၿပီးလားလို ့မဝံံ့မရဲေတြးမိေသးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။
သူမတို ့ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ ဦးစန္းညြန္ ့ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစေၾကာင္းဆုေတာင္းေနယံုသာရွိပါေတာ့သည္။
