Image from Google
ဘဘသည္ ထိုင္ေနၾက ပံုစံအတိုင္းထိုင္လွ်က္ ၊ေပါ့ပါးေသာအၿပံဳးႏွင့္ရယ္ေမာၿမဲ ။ သူမကအနားမွာထုိင္ကာလုပ္ၿမဲထံုးစံဘဘလက္ကိုဆြဲယူကာေပါင္ေပၚတင္ၿပီး
သူမ၏ လက္ေသးေသးမ်ားႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
ရွည္လ်ားေသာ ေအးစက္စက္လက္ေခ်ာငး္မ်ား ( ဘဘလက္မ်ားက အၿမဲပင္ေအးစက္သည္ )
ကို သူမက တစ္ခါတစ္ေလ ပါးႏွင့္ကပ္ထားေလ့ရွိသည့္အတိုင္း အခုလည္းကပ္ထားမိသည္။
ဘဘ အနားမွာရွိေနလွ်င္ စိတ္၏ေအးခ်မ္းမွဳကို ခံစားရၿမဲအတိုင္း ခံစားရပါသည္။
သူမဘဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ဟာ ၁၀၀ % အျပည့္တိတိ။
ဘဘနဲ ့မေတြ ့ရတာ အရမ္းကိုၾကာခဲ့ၿပီ မို ့ယခုလို ျပန္ေတြ ့ရတာ အလြန္ပဲ ဝမ္းသာရပါသည္။
သူမဘဝမွာရင္းႏွီးခဲ ့ဖူးေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားတြင္ ဘဘကိုပဲအခ်စ္ဆံုး။
စိတ္တိုလိုက္တာ ၊ စိတ္ဆိုးလိုက္တာ ၊အလိုမက် လိုက္တာရယ္လို ့တစ္ခါမွပင္
မျဖစ္စဘူးခဲ ့။ေၾကာက္တယ္လန္ ့တယ္ရယ္လည္းမရွိ။
ေဖေဖ့ကိုဆိုလန္ ့ေသးသည္ ။ တစ္ခါမွအရိုက္ခံ ၊အဆူမခံခဲ့ရဖူးေပမယ့္ေၾကာက္ရသည္။
ဘဘ ကိုက်ေတာ့ ခ်စ္တာ သက္သက္ပဲ ၊ ျမတ္ႏိုးတာ လည္းပါေသးတယ္။
ဘဘက အလုိလိုက္ထားလြန္းလို ့လား ၊ မဟုတ္ပါ ။
ဘဘ နဲ ့ေနရင္ မနက္စာေတာင္စားခ်င္တာမစားရ ။
ၾကက္ဥ မက်က္တစ္က်က္ျပဳတ္ ၊ ေပါင္မုန္ ့၊ ႏြားနို ့၊ ေကာ္ဖီ ၊ေထာပတ္ ၊ ယို စသျဖင့္
စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ၿဗိတိသွ်မနက္စာမ်ား ပဲစားရသည္။ အလြန္ဆံုး စားရရင္ နံျပား ၊ ပလာတာ။
ဘဘ အဆိုအရ မနက္ေစာေစာ အူေဟာင္းေလာင္းအခ်ိန္မွာ
အာဟာရျဖစ္မယ့္အစားအေသာက္မ်ားကို
စားမွ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ အက်ိဳးရွိေစမယ္တဲ့ေလ။
ဘဘ နဲ ့ဆိုရင္ မနက္ေစာေစာ ကို အသုပ္ ေတြ မုန္ ့ဟင္းခါးေတြ လံုးဝမစားရ ။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ အစားစားရင္ဘယ္လို ၊ ဘယ္ဇြန္းက ဘာစသည္ျဖင့္ Table manners ေတြလည္း သင္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ဆို အေတာ္ပဲစိတ္ညစ္ရသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း ခ်စ္တာပါပဲ။
သူမသိတတ္ခါစ အခ်ိန္က ဘဘကို ျမန္မာလို ့မထင္ခဲ့ဘူးတာကေတာ့ ရယ္စရာ ။
ဘဘက အသက္ ၃၅ ေလာက္ကစၿပီး ဆံပင္ျဖဴသူမို ့ သူမမွတ္မိေသာအရြယ္မွာ
ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ား နဲ ့ေပါ့။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၊ နွာေခါင္းျမင့္ျမင့္ ၊မ်က္ရိုးေပၚေပၚနွင့္
မ်က္နွာက် ကလည္းျမန္မာမဆန္ ေသာေၾကာင့္ လည္းျမန္မာလို ့မထင္ခဲ့မိတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဘဘက ၿဗိတိသွ် ေခတ္ကအရာရွိလုပ္ဖူးသူမို ့ငယ္ငယ္က ယူနီေဖာင္းနဲ ၊့
အဂၤလိပ္ေတြနဲ ့အတူတူရိုက္ထားတဲ ့ပံုကို ၾကည့္ကာ ဘဘကို အဂၤလိပ္လို ့ပဲထင္ခဲ့ဖူးတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
ဘဘငယ္စဥ္က မိရိုးဖလာ စီးပြားေရးကိုမလုပ္လိုသူ ၊ အသစ္အဆန္းေလ့လာလိုသူမို
့ေက်ာင္းပီးတာနဲ ့ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ထဲကို ဝင္လိုက္သည္။
ကိုလိုနီေပမယ့္လည္း သူတို ့ေတြရဲ ့ေကာင္းကြက္ေတြ အတုယူရမယ္ ၊ ဒါ ဘဘရဲ ့ဝါဒ။
သူတို ့ကဘာေတြသာလို ့တို ့ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာလည္း ၊
သူတို ့လက္ေအာက္ကလြတ္ဖို ့ဘာေတြလိုအပ္သလည္း ေလ့လာဖို ့လို သည္တဲ့။
အဂၤလိပ္စကားအျပင္ ၊ အိႏိၵယစကား ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ေျပာတတ္ေသးသည္။
အဲဒီေခတ္က ဘယ္လိုပဲခ်မ္းသာသူျဖစ္ပါေစ
အဂၤလိပ္ဘက္က အရာရွိကို ဘုရားထူး ၾကရတဲ့ေခတ္ကို ဘယ္လိုမွ မနွစ္သက္နုိင္ခဲ့သူတဲ့။
ဘဘကေတာ့ေငြေၾကးအတြက္မဟုတ္ပဲ ေလ့လာယံု ဝင္လုပ္သူ ၊
ၿဗိတိသွ် အထက္အရာရွိမ်ားကိုလည္း မွန္တန္းသာ ဆက္ဆံသူမို ့ တစ္ခ်ိဳ ့
အထက္အရာရွိေတြနဲ ့ ျပႆနာ ခဏခဏတတ္ခဲ့ဖူးသည္တဲ့။
ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲကအနည္းငယ္ေသာသူေတြသာ ရာထူးျမင့္ျမင့္ရၾကေသာေခတ္ေပမယ့္ ဘဘက ေတာ္လွန္ေရးအတြက္သာ အားသန္သူမို ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့ေတာ္လွန္ဖို ့စခါနီးေလးတြင္ ဘဘ က အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲပါဝင္ဖုိ ့အကုန္အသင့္ျပင္ၿပီးၿပီ။
ဖြားဖြား ကို ခြင့္ေတာင္း ၊ ရွိတဲ့စီးပြားေတြ အကုန္ေပးၿပီး ငါေသပီမွတ္လိုက္ေတာ့ မင္းေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလည္းရတယ္လို ့ခြင့္ျပဳၿပီး ထြက္သြား ခဲ့တာတဲ့။
ဖြားဖြားကလည္း မေခသူမို ့“ ရွင္မေသရင္ ဘယ္ႏွနစ္ၾကာေနပါေစ ျပန္လာခဲ ့ ၊
က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘူး ၊ ေသမွရွင့္မိန္းမအျဖစ္က ျပတ္စဲမယ္၊ ခုလည္းစိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား ၊ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ ့ “ လို ့ေျပာၿပီးေစာင့္ေနခဲ့တာ။
အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ ၊ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွပဲ ဘဘ တစ္ေယာက္အိမ္ျပန္ကပ္ေတာ့တာတဲ ့။
သူမ မွတ္မိသေလာက္ ဘဘ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့နဲ ့ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း
ကိုသိပ္ၿပီး ျပန္ေျပာင္း ေျပာေလ့မရွိပါ။ အစိုးရက ေမာ္ကြန္းဝင္ေလွ်ာက္ရန္ေခၚေတာ့လည္း ဘဘက ျငင္းဆိုလိုက္သည္။ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္သင့္တာလုပ္တာမွာ ဘာတံဆိပ္ မွမလိုအပ္ဘူးတဲ့။ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့လုပ္သင့္တာကို လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့တာမို ့
ဘာ ကြန္းဝင္မွ ျဖစ္ေနစရာမလိုပါတဲ့ေလ။
လြတ္လပ္ေရးရခါနီးေတာ့မွ ဘဘ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေတာ့တာေလ ၊ တရားဘာဝနာ ကိုလည္း စတင္ေလ့လာေတာ့တာေပါ့။
သူမမွတ္မိတဲ ့အရြယ္မွာ ဘဘက တရားဘာဝနာအားထုတ္တာ နွစ္ေတြအေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ ။
ထိုင္ေနသြားေန စားေန တရားမွတ္ေနတာ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘဘတရားမွတ္ေနတာကို အိပ္ငိုက္ေနတယ္ထင္တာေလ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္ေနလည္းမ်က္စိမွိတ္ထားတာကိုး။
လက္ေခ်ာင္းရွည္ေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့တစ္ေခ်ာင္းလက္ထိပ္ခ်င္းထိလို ့ေလ။
မွတ္မိသေလာက္ ဘဘ က သူမကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာ ။
သူမကလည္း ခ်စ္လိုက္တာမွာတုန္လို ့ဆိုတဲ့အစားထဲက။
ဘဘက သူမေမြးစကတည္းက အနားမွာေနခဲ့တာ ၊ ဖြားဖြားက ေမေမမီးဖြားၿပီးေတာ့ နယ္ကအိမ္ကိုျပန္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာက အေဒၚငယ္ေတြရွိေသးလို ့ေလ ။ ဘဘပဲ သူမတို ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေနခဲ့တာေလ။ သူ ့နယ္ကအိမ္ကို တစ္ခါတစ္ေလပဲျပန္တယ္။
သူမ ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အတြက္ေတာ့အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ေပါ့ ။
မနက္တိုင္း ေဆာင္းတြင္းေအးျမေနေသာ ႏွင္းေတြၾကားမွာ ဘဘ နဲ ့ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရေသာ အခ်ိန္ေတြ ၊ ညေနဘက္မွာ အိမ္ေနာက္ဘက္ေတာင္ၾကားမွာ မိွဳရွာထြက္တာေတြ ၊ သူမက အိမ္ေရွ ့ျမက္ခင္းမွာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ေဆာ့ေနခ်ိန္
ဘဘက ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးနဲ ့ လိုင္ခ်ီးပင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့ေသာအခိ်န္ေတြက တစ္ဘဝမွာတစ္ခါပဲရခဲ့ေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာနဲ ့ျပည့္ဝေနတဲ ့အခိ်န္ေတြပဲျဖစ္ေတာ့သည္။
သူမ ငယ္ငယ္က မွတ္မိသေလာက္ ေဖေဖ့ေရာ ေမေမေရာ သိပ္မအားၾက ၊
အလုပ္ကိုယ္စီနဲ ့မို ့အၿမဲတမ္း ကေလးနားကပ္မေနနိုင္ၾကပါ ။
ဒါေပမယ့္ အငယ္ဆံုးကေလး သူမဘဝမွာ လိုအပ္တယ္လို ့မခံစားရတာ ဘဘ ရွိေနလို ့သာပဲ။
သူမက တရားမွတ္ေနတတ္တဲ့ ဘဘကို အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတတ္ေသးတာေလ။
ဘဘ ဆိုျပေနၾကသီခ်င္းက “ ေရခ်ိဳးဆိပ္“ ေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္သံစဥ္ေလးကိုႀကိဳက္တာေလ ဘဘက ဒီတစ္ပိုဒ္ထဲပဲ အၿမဲဆိုျပတာပါ။
“ အိပြဲ႕ အိပြဲ႕ ငွက္သမၺာန္ ခတ္သြားတယ္ ၾကည့္ကြဲ႕ ၾကည့္ကြဲ႕ ညည္းလူဟာ ေၾကာင္လြန္းတယ္
တစုတေဝး လံုမငယ္ က်ိတ္ပုန္းစားၾကတယ္
ေရခ်ိဳး ေနရင္းကြယ္ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးၾကတယ္
ကုန္းေပၚက လူပ်ိဳေလးရယ္ ဘာကိုေငးတယ္ သိႏိုင္ၿပီဘူးကြယ္ “
(သီခ်င္းအေၾကာင္းအေသးစိတ္သိလုိလွ်င္ ရီတာ့ ထံတြင္ဖတ္လို ့ရပါသည္)။
ဒီအပိုဒ္ေလးပဲ ျပန္ေက်ာ့လိုက္ဆိုလိုက္ပါပဲ။
သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ေျမးေတြထဲမွာ အဦးဆံုးေျမး မမထက္ေရာ .. အလယ္က အကိုေတြအမေတြေရာ သူမ ေနာက္မွ ေမြးတဲ ့ဝမ္းကြဲ ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြ ထက္ေရာ
သူမကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တ့ဲ ဘဘ ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါသည္။
တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆို သလိုပဲ သူမရဲ ့ဘဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က ပိုလို ့
ဘဘကလည္း ေျမးေတြ အားလံုးထက္ ပိုခ်စ္တာ မ်ားလားလို ့ေတြးမိပါရဲ ့။
ဘဘ ကလည္း သူမကို ေက်းဇူးတင္တယ္တဲ ့ ၊ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့
သူမနဲ ့ခြဲခြာရတဲ ့ဒဏ္ဟာျပင္းထန္လြန္းလို ့တရားဘာဝနာကို ပို အားထုတ္ျဖစ္တာတဲ့။
သူမတို ့မိသားစုနဲ ့တူတူေနရင္းနဲ ့ ေဖေဖ က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ေတာ့တစ္မိသားစုလံုးလိုက္သြားရာက စတာေပါ့။
ဘဘ ကအသက္ႀကီးၿပီး ေဖေဖ့ ေယာကၡမသာ ျဖစ္တာမို ့တစ္ခါတည္းလိုက္ဖို ့အဆင္သိပ္မေျပဘူး။
ေနာက္မွလာလည္ရေအာင္ကလည္း သူမတို ့ေနတဲ ့ေနရာေရာက္ဖို ့ေလယာဥ္ေတြ
အမ်ားႀကီးေျပာင္းစီးရမွာ ဆိုေတာ့ အေဒၚေတြက စိတ္ပူတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ ့အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ ဘဘနဲ ့သူမခြဲခြာၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဖုန္းဆက္ စာေရး ပဲလုပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
ဘဘကျပန္မေျပာေပမဲ ့ အေဒၚေတြ ေျပာျပတာ မွာ ဘဘ ဟာအရူးတစ္ပိုင္းပဲတဲ ့။
သူမေရးတဲ့ စာေလးေတြကိုင္ရင္း
“ အငယ္ေလး သတိရလိုက္တာကြာ “လို ့မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေတာင္ေျပာဖူးသတဲ့။
အိမ္နီးခ်င္းေတြေတာင္ အကုန္ရိပ္မိကုန္ၾကတယ္ ။
အဲဒီမွာ စကား အေျပာမတတ္တဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္က အိမ္လာလည္ရင္း
“ အမေလးေတာ္ ဦးေက်ာ္တို ့ေျပာေတာ့ တရားေလး ၊ မိုးကုတ္ေလးနဲ ့
ေျမးသံေယာဇဥ္ၾကေတာ့မျဖတ္နိုင္ပါလား “ လို ့ က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္သတဲ ့ ။
အေပၚထပ္မွာေနတဲ ့ ဘဘ ဆိုတာ ဆတ္္ခနဲျဖစ္သြား ၿပီး ထိုင္ရာကေတာင္ထလိုက္မိ သတဲ့ေလ။
သူမ အေဒၚအႀကီးဆံုးက မနည္းစိတ္ထိန္းၿပီး ျပန္တဲ့အထိစကားေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ဘဘ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလည္းလို ့စိတ္ထည္းမွာ တစ္ထင့္ထင့္နဲ ့ေပါ့။
ဧည့္သည္ျပန္သြားေတာ့ ဘဘဆီေျပးၾကည့္တာမွာ ဘဘက အိပ္ခန္းအလည္မွာေတြေတြႀကီးရပ္လို ့
ဝင္လာတဲ ့အေဒၚကို “ သမီးႀကီး ၊ မစန္းေျပာသြားတာ သိပ္မွန္တာပဲ ၊ ေဖေဖ ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး ၊ တရားစာေတြဖတ္ပီး စာသိသိေနတာ ကိုယ္မွာတစ္ကယ္သိေသးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊
မစန္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ၊ ေဖေဖ သမီးတို ့ေမေမဆံုးတံုးက တစ္ခါ စိတ္ေတြလြတ္ပီးဘီ ၊၊ အခုေတာ့မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး ၊ လုပ္ေတာ့မွ “ လို ့ေျပာသတဲ့။
သူမ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဖြားဖြား ဆံုးသြားတာေလ၊ အဲဒီတုန္းက ဘဘ က တရားစလုပ္ေနပီ။ အသုဘခ်ပီးတဲ့အထိ ဘဘမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘူး။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ေနတဲ့အထိ ေအးေဆးပဲ။ သားသမီးေတြကို တရားျပလို ့ေခ်ာ့လို ့ေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွန္မွန္သြား လို ့တည္ၿငိမ္ေနတာ ။ သူမ်ားေတြကေတာင္ ဦးေက်ာ္ အေတာ္တည္ျငိမ္ပါလား ဆို ခ်ီးမြမ္းၾကရတယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန ့မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကအျပန္ စိတ္ထဲမွာ ဘာဖစ္သြားလည္းကို မသိဘဲ
သုသာန္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတာတဲ ့ ။ ဖြားဖြား အုတ္ဂူကို ရွင္းလင္းပီး မ်က္ရည္ေတြ က်တာ ဘယ္လို မွထိန္းမရသိမ္းမရနဲ၊ ့စိတ္ေတြလြတ္ၿပီး အဲဒီမွာထိုင္ေနတာတဲ့ေလ။
အဲအခ်ိန္မွာ မိုးေတြကရြာ ၊ လွ်ပ္စီးေတြလက္လို ့ ဘဘ အိမ္ျပန္ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္မလာလို ့ အေဒၚေတြကလိုက္ရွာေတာ့ဘယ္မွမေတြ ့ၾကဘူးေပါ့ ။
သုသာန္က ၿမိဳ ့နဲ ့အေဝးႀကီးကို ။
အဲဒီေန ညႀကီးမိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ ျပန္လာတဲ့ ဘဘ ဟာ တစ္လေလာက္ ဖ်ားပါေရာတဲ့။
အဲဒီလို ဆိုေတာ့ ၊ အခုဒီတစ္ခါေတာ့ သိသင့္ၿပီ လို ့ေျပာေတာ့ ဘာမ်ားလုပ္ေတာ့မလည္းဆိုၿပီး
အေဒၚေတြက စိတ္ပူတာေပါ။့
၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတဲ ့ဘဘ ကအိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘဲ စာေလးပို ့လိုက္တယ္ ။
“ ေဖေဖ ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္ ထံကို တရားအားထုတ္ရန္သြားၿပီ ၊ စိတ္မပူနဲ ့“ ဆုိၿပီးေတာ့ပဲေရးထားတာတဲ့။
အဲဒီတုံးက ဆရာေတာ္ႀကီး က ေတာရေဆာက္တည္ေနတာ ။
အေဒၚေတြလည္း လိုက္သြားလို ့ကလည္းမရ ဘယ္ေတာထဲလိုက္ရမွန္းလည္း မသိနဲ ့ ၊ ဆုပဲေတာင္းေနရေတာ့တာေပါ့ ။
၃ လေလာက္ေနမွ ျပန္လာတယ္တဲ ့၊ ပိန္ခ်ံဳးလို ့ေပါ့ ။
လူကေတာ့ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ ၾကည္လင္လို ့ေလ ၊ ဆရာေတာ္က ေကာင္းေကာင္း သင္ၾကားလိုက္တာ ေပါ့ ၊
ဘဘ ဟာအဲဒီကေနာက္ပိုင္း စား စားသြားသြား တရားမွတ္ေနေတာ့တာပဲ။
သူမနဲ ့ခြဲလိုက္တူတူေနလုိက္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ။
ဘဘ ဟာ အသက္၈၀ ေက်ာ္ အထိ ၊ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ။ ဆံုးမယ့္ႏွစ္ ၃ လေလာက္ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ရာက ေဆးစစ္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာတဲ့ ၊
အသက္ကၾကီးၿပီ မိုလို ့ဓါတ္ကင္တာေတြလည္းမရေတာ့ဘူးေလ။
ဘဘက ဟင္းရည္အပူေတြအရမ္းႀကိဳက္တယ္ ။
အရက္မေသာက္ ၊ေဆးလိပ္မေသာက္ေပမယ့္အဲဒီ အပူေတြအၿမဲစားတာကေန ျဖစ္တာတဲ့။
ဘဘဟာ ကင္ဆာေဝဒနာကို လည္း ေအးေဆးစြာရင္ဆိုင္သြားပါတယ္။
သူမျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မို ့ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုလိုက္ရတာေပါ့။
အရမ္း နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာကို တရားရွဳရင္း ထိန္းသြားတာ အလြန္ အံၾသဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
ဘဘဟာ သူမလက္ေပၚမွာပဲ ဆံုးတာပါ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သူမ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ပါဘူး ။
ဘဘဆံုးသြားတာ ေဝဒနာေတြခ်ဳပ္သြားတာမို ့လို ့ပါ ၊
၃ လေလာက္အတြင္းမွာ ခံစားရတာေတြမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့လို ့ေလ။
အိပ္ေနသလိုထင္ရတဲ့ ဘဘ လက္ေတြကို တစ္ဝ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။
ဘဘရဲ ့လက္ေတြဟာ အၿမဲေအးစက္တာမို ့ အသက္ရွင္ေနတာနဲ ့မကြာပါဘူး။
ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ကိုင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ သူမရဲ ့ ငယ္ဘဝ အေဖာ္မြန္ လက္ေတြေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန ့ကပဲ ဘဘ ဘယ္ေတာ့မွ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္မရေတာ့ဘူးထင္တဲ့ လက္ေတြကို
၁၀ စုႏွစ္ တစ္ခုၾကာၿပီးမွျပန္လည္ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။
အိမ္မက္ထဲမွာ ေပါ့။
၃ရက္ဆက္တိုက္ကိုပဲ ဘဘကို အိမ္မက္မက္တာ ။ ဝမ္းသာလိုက္တာ ၊ အလြမ္းေျပလိုက္တာ ။
ေမေမ့ကို ဖုန္းဆက္ေျပာမိေတာ့
“ နင့္ဘဘဟာေလ အိမ္မက္ေတာင္ မ်က္ႏွာလိုက္တယ္တဲ ့ ၊ ငါတုိ ့ဆိုတစ္ခါမွ မမက္ဘူးတဲ ့ “ ဟိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္လိုက္တာ .. ။
ေနာက္တစ္ခါ အိမ္မက္ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ေနာ္ ဘဘ။ း)
သူမ၏ လက္ေသးေသးမ်ားႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
ရွည္လ်ားေသာ ေအးစက္စက္လက္ေခ်ာငး္မ်ား ( ဘဘလက္မ်ားက အၿမဲပင္ေအးစက္သည္ )
ကို သူမက တစ္ခါတစ္ေလ ပါးႏွင့္ကပ္ထားေလ့ရွိသည့္အတိုင္း အခုလည္းကပ္ထားမိသည္။
ဘဘ အနားမွာရွိေနလွ်င္ စိတ္၏ေအးခ်မ္းမွဳကို ခံစားရၿမဲအတိုင္း ခံစားရပါသည္။
သူမဘဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ဟာ ၁၀၀ % အျပည့္တိတိ။
ဘဘနဲ ့မေတြ ့ရတာ အရမ္းကိုၾကာခဲ့ၿပီ မို ့ယခုလို ျပန္ေတြ ့ရတာ အလြန္ပဲ ဝမ္းသာရပါသည္။
သူမဘဝမွာရင္းႏွီးခဲ ့ဖူးေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားတြင္ ဘဘကိုပဲအခ်စ္ဆံုး။
စိတ္တိုလိုက္တာ ၊ စိတ္ဆိုးလိုက္တာ ၊အလိုမက် လိုက္တာရယ္လို ့တစ္ခါမွပင္
မျဖစ္စဘူးခဲ ့။ေၾကာက္တယ္လန္ ့တယ္ရယ္လည္းမရွိ။
ေဖေဖ့ကိုဆိုလန္ ့ေသးသည္ ။ တစ္ခါမွအရိုက္ခံ ၊အဆူမခံခဲ့ရဖူးေပမယ့္ေၾကာက္ရသည္။
ဘဘ ကိုက်ေတာ့ ခ်စ္တာ သက္သက္ပဲ ၊ ျမတ္ႏိုးတာ လည္းပါေသးတယ္။
ဘဘက အလုိလိုက္ထားလြန္းလို ့လား ၊ မဟုတ္ပါ ။
ဘဘ နဲ ့ေနရင္ မနက္စာေတာင္စားခ်င္တာမစားရ ။
ၾကက္ဥ မက်က္တစ္က်က္ျပဳတ္ ၊ ေပါင္မုန္ ့၊ ႏြားနို ့၊ ေကာ္ဖီ ၊ေထာပတ္ ၊ ယို စသျဖင့္
စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ၿဗိတိသွ်မနက္စာမ်ား ပဲစားရသည္။ အလြန္ဆံုး စားရရင္ နံျပား ၊ ပလာတာ။
ဘဘ အဆိုအရ မနက္ေစာေစာ အူေဟာင္းေလာင္းအခ်ိန္မွာ
အာဟာရျဖစ္မယ့္အစားအေသာက္မ်ားကို
စားမွ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ အက်ိဳးရွိေစမယ္တဲ့ေလ။
ဘဘ နဲ ့ဆိုရင္ မနက္ေစာေစာ ကို အသုပ္ ေတြ မုန္ ့ဟင္းခါးေတြ လံုးဝမစားရ ။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ အစားစားရင္ဘယ္လို ၊ ဘယ္ဇြန္းက ဘာစသည္ျဖင့္ Table manners ေတြလည္း သင္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ဆို အေတာ္ပဲစိတ္ညစ္ရသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း ခ်စ္တာပါပဲ။
သူမသိတတ္ခါစ အခ်ိန္က ဘဘကို ျမန္မာလို ့မထင္ခဲ့ဘူးတာကေတာ့ ရယ္စရာ ။
ဘဘက အသက္ ၃၅ ေလာက္ကစၿပီး ဆံပင္ျဖဴသူမို ့ သူမမွတ္မိေသာအရြယ္မွာ
ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ား နဲ ့ေပါ့။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၊ နွာေခါင္းျမင့္ျမင့္ ၊မ်က္ရိုးေပၚေပၚနွင့္
မ်က္နွာက် ကလည္းျမန္မာမဆန္ ေသာေၾကာင့္ လည္းျမန္မာလို ့မထင္ခဲ့မိတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဘဘက ၿဗိတိသွ် ေခတ္ကအရာရွိလုပ္ဖူးသူမို ့ငယ္ငယ္က ယူနီေဖာင္းနဲ ၊့
အဂၤလိပ္ေတြနဲ ့အတူတူရိုက္ထားတဲ ့ပံုကို ၾကည့္ကာ ဘဘကို အဂၤလိပ္လို ့ပဲထင္ခဲ့ဖူးတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
ဘဘငယ္စဥ္က မိရိုးဖလာ စီးပြားေရးကိုမလုပ္လိုသူ ၊ အသစ္အဆန္းေလ့လာလိုသူမို
့ေက်ာင္းပီးတာနဲ ့ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ထဲကို ဝင္လိုက္သည္။
ကိုလိုနီေပမယ့္လည္း သူတို ့ေတြရဲ ့ေကာင္းကြက္ေတြ အတုယူရမယ္ ၊ ဒါ ဘဘရဲ ့ဝါဒ။
သူတို ့ကဘာေတြသာလို ့တို ့ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာလည္း ၊
သူတို ့လက္ေအာက္ကလြတ္ဖို ့ဘာေတြလိုအပ္သလည္း ေလ့လာဖို ့လို သည္တဲ့။
အဂၤလိပ္စကားအျပင္ ၊ အိႏိၵယစကား ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ေျပာတတ္ေသးသည္။
အဲဒီေခတ္က ဘယ္လိုပဲခ်မ္းသာသူျဖစ္ပါေစ
အဂၤလိပ္ဘက္က အရာရွိကို ဘုရားထူး ၾကရတဲ့ေခတ္ကို ဘယ္လိုမွ မနွစ္သက္နုိင္ခဲ့သူတဲ့။
ဘဘကေတာ့ေငြေၾကးအတြက္မဟုတ္ပဲ ေလ့လာယံု ဝင္လုပ္သူ ၊
ၿဗိတိသွ် အထက္အရာရွိမ်ားကိုလည္း မွန္တန္းသာ ဆက္ဆံသူမို ့ တစ္ခ်ိဳ ့
အထက္အရာရွိေတြနဲ ့ ျပႆနာ ခဏခဏတတ္ခဲ့ဖူးသည္တဲ့။
ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲကအနည္းငယ္ေသာသူေတြသာ ရာထူးျမင့္ျမင့္ရၾကေသာေခတ္ေပမယ့္ ဘဘက ေတာ္လွန္ေရးအတြက္သာ အားသန္သူမို ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့ေတာ္လွန္ဖို ့စခါနီးေလးတြင္ ဘဘ က အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးထဲပါဝင္ဖုိ ့အကုန္အသင့္ျပင္ၿပီးၿပီ။
ဖြားဖြား ကို ခြင့္ေတာင္း ၊ ရွိတဲ့စီးပြားေတြ အကုန္ေပးၿပီး ငါေသပီမွတ္လိုက္ေတာ့ မင္းေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလည္းရတယ္လို ့ခြင့္ျပဳၿပီး ထြက္သြား ခဲ့တာတဲ့။
ဖြားဖြားကလည္း မေခသူမို ့“ ရွင္မေသရင္ ဘယ္ႏွနစ္ၾကာေနပါေစ ျပန္လာခဲ ့ ၊
က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘူး ၊ ေသမွရွင့္မိန္းမအျဖစ္က ျပတ္စဲမယ္၊ ခုလည္းစိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြား ၊ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ ့ “ လို ့ေျပာၿပီးေစာင့္ေနခဲ့တာ။
အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ ၊ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွပဲ ဘဘ တစ္ေယာက္အိမ္ျပန္ကပ္ေတာ့တာတဲ ့။
သူမ မွတ္မိသေလာက္ ဘဘ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့နဲ ့ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း
ကိုသိပ္ၿပီး ျပန္ေျပာင္း ေျပာေလ့မရွိပါ။ အစိုးရက ေမာ္ကြန္းဝင္ေလွ်ာက္ရန္ေခၚေတာ့လည္း ဘဘက ျငင္းဆိုလိုက္သည္။ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္သင့္တာလုပ္တာမွာ ဘာတံဆိပ္ မွမလိုအပ္ဘူးတဲ့။ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့လုပ္သင့္တာကို လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့တာမို ့
ဘာ ကြန္းဝင္မွ ျဖစ္ေနစရာမလိုပါတဲ့ေလ။
လြတ္လပ္ေရးရခါနီးေတာ့မွ ဘဘ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေတာ့တာေလ ၊ တရားဘာဝနာ ကိုလည္း စတင္ေလ့လာေတာ့တာေပါ့။
သူမမွတ္မိတဲ ့အရြယ္မွာ ဘဘက တရားဘာဝနာအားထုတ္တာ နွစ္ေတြအေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ ။
ထိုင္ေနသြားေန စားေန တရားမွတ္ေနတာ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘဘတရားမွတ္ေနတာကို အိပ္ငိုက္ေနတယ္ထင္တာေလ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္ေနလည္းမ်က္စိမွိတ္ထားတာကိုး။
လက္ေခ်ာင္းရွည္ေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့တစ္ေခ်ာင္းလက္ထိပ္ခ်င္းထိလို ့ေလ။
မွတ္မိသေလာက္ ဘဘ က သူမကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာ ။
သူမကလည္း ခ်စ္လိုက္တာမွာတုန္လို ့ဆိုတဲ့အစားထဲက။
ဘဘက သူမေမြးစကတည္းက အနားမွာေနခဲ့တာ ၊ ဖြားဖြားက ေမေမမီးဖြားၿပီးေတာ့ နယ္ကအိမ္ကိုျပန္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာက အေဒၚငယ္ေတြရွိေသးလို ့ေလ ။ ဘဘပဲ သူမတို ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေနခဲ့တာေလ။ သူ ့နယ္ကအိမ္ကို တစ္ခါတစ္ေလပဲျပန္တယ္။
သူမ ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အတြက္ေတာ့အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ေပါ့ ။
မနက္တိုင္း ေဆာင္းတြင္းေအးျမေနေသာ ႏွင္းေတြၾကားမွာ ဘဘ နဲ ့ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရေသာ အခ်ိန္ေတြ ၊ ညေနဘက္မွာ အိမ္ေနာက္ဘက္ေတာင္ၾကားမွာ မိွဳရွာထြက္တာေတြ ၊ သူမက အိမ္ေရွ ့ျမက္ခင္းမွာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ေဆာ့ေနခ်ိန္
ဘဘက ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးနဲ ့ လိုင္ခ်ီးပင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့ေသာအခိ်န္ေတြက တစ္ဘဝမွာတစ္ခါပဲရခဲ့ေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာနဲ ့ျပည့္ဝေနတဲ ့အခိ်န္ေတြပဲျဖစ္ေတာ့သည္။
သူမ ငယ္ငယ္က မွတ္မိသေလာက္ ေဖေဖ့ေရာ ေမေမေရာ သိပ္မအားၾက ၊
အလုပ္ကိုယ္စီနဲ ့မို ့အၿမဲတမ္း ကေလးနားကပ္မေနနိုင္ၾကပါ ။
ဒါေပမယ့္ အငယ္ဆံုးကေလး သူမဘဝမွာ လိုအပ္တယ္လို ့မခံစားရတာ ဘဘ ရွိေနလို ့သာပဲ။
သူမက တရားမွတ္ေနတတ္တဲ့ ဘဘကို အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတတ္ေသးတာေလ။
ဘဘ ဆိုျပေနၾကသီခ်င္းက “ ေရခ်ိဳးဆိပ္“ ေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္သံစဥ္ေလးကိုႀကိဳက္တာေလ ဘဘက ဒီတစ္ပိုဒ္ထဲပဲ အၿမဲဆိုျပတာပါ။
“ အိပြဲ႕ အိပြဲ႕ ငွက္သမၺာန္ ခတ္သြားတယ္ ၾကည့္ကြဲ႕ ၾကည့္ကြဲ႕ ညည္းလူဟာ ေၾကာင္လြန္းတယ္
တစုတေဝး လံုမငယ္ က်ိတ္ပုန္းစားၾကတယ္
ေရခ်ိဳး ေနရင္းကြယ္ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးၾကတယ္
ကုန္းေပၚက လူပ်ိဳေလးရယ္ ဘာကိုေငးတယ္ သိႏိုင္ၿပီဘူးကြယ္ “
(သီခ်င္းအေၾကာင္းအေသးစိတ္သိလုိလွ်င္ ရီတာ့ ထံတြင္ဖတ္လို ့ရပါသည္)။
ဒီအပိုဒ္ေလးပဲ ျပန္ေက်ာ့လိုက္ဆိုလိုက္ပါပဲ။
သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ေျမးေတြထဲမွာ အဦးဆံုးေျမး မမထက္ေရာ .. အလယ္က အကိုေတြအမေတြေရာ သူမ ေနာက္မွ ေမြးတဲ ့ဝမ္းကြဲ ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြ ထက္ေရာ
သူမကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တ့ဲ ဘဘ ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါသည္။
တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆို သလိုပဲ သူမရဲ ့ဘဘကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က ပိုလို ့
ဘဘကလည္း ေျမးေတြ အားလံုးထက္ ပိုခ်စ္တာ မ်ားလားလို ့ေတြးမိပါရဲ ့။
ဘဘ ကလည္း သူမကို ေက်းဇူးတင္တယ္တဲ ့ ၊ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့
သူမနဲ ့ခြဲခြာရတဲ ့ဒဏ္ဟာျပင္းထန္လြန္းလို ့တရားဘာဝနာကို ပို အားထုတ္ျဖစ္တာတဲ့။
သူမတို ့မိသားစုနဲ ့တူတူေနရင္းနဲ ့ ေဖေဖ က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ေတာ့တစ္မိသားစုလံုးလိုက္သြားရာက စတာေပါ့။
ဘဘ ကအသက္ႀကီးၿပီး ေဖေဖ့ ေယာကၡမသာ ျဖစ္တာမို ့တစ္ခါတည္းလိုက္ဖို ့အဆင္သိပ္မေျပဘူး။
ေနာက္မွလာလည္ရေအာင္ကလည္း သူမတို ့ေနတဲ ့ေနရာေရာက္ဖို ့ေလယာဥ္ေတြ
အမ်ားႀကီးေျပာင္းစီးရမွာ ဆိုေတာ့ အေဒၚေတြက စိတ္ပူတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ ့အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ ဘဘနဲ ့သူမခြဲခြာၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဖုန္းဆက္ စာေရး ပဲလုပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
ဘဘကျပန္မေျပာေပမဲ ့ အေဒၚေတြ ေျပာျပတာ မွာ ဘဘ ဟာအရူးတစ္ပိုင္းပဲတဲ ့။
သူမေရးတဲ့ စာေလးေတြကိုင္ရင္း
“ အငယ္ေလး သတိရလိုက္တာကြာ “လို ့မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေတာင္ေျပာဖူးသတဲ့။
အိမ္နီးခ်င္းေတြေတာင္ အကုန္ရိပ္မိကုန္ၾကတယ္ ။
အဲဒီမွာ စကား အေျပာမတတ္တဲ့ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္က အိမ္လာလည္ရင္း
“ အမေလးေတာ္ ဦးေက်ာ္တို ့ေျပာေတာ့ တရားေလး ၊ မိုးကုတ္ေလးနဲ ့
ေျမးသံေယာဇဥ္ၾကေတာ့မျဖတ္နိုင္ပါလား “ လို ့ က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္သတဲ ့ ။
အေပၚထပ္မွာေနတဲ ့ ဘဘ ဆိုတာ ဆတ္္ခနဲျဖစ္သြား ၿပီး ထိုင္ရာကေတာင္ထလိုက္မိ သတဲ့ေလ။
သူမ အေဒၚအႀကီးဆံုးက မနည္းစိတ္ထိန္းၿပီး ျပန္တဲ့အထိစကားေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ဘဘ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလည္းလို ့စိတ္ထည္းမွာ တစ္ထင့္ထင့္နဲ ့ေပါ့။
ဧည့္သည္ျပန္သြားေတာ့ ဘဘဆီေျပးၾကည့္တာမွာ ဘဘက အိပ္ခန္းအလည္မွာေတြေတြႀကီးရပ္လို ့
ဝင္လာတဲ ့အေဒၚကို “ သမီးႀကီး ၊ မစန္းေျပာသြားတာ သိပ္မွန္တာပဲ ၊ ေဖေဖ ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး ၊ တရားစာေတြဖတ္ပီး စာသိသိေနတာ ကိုယ္မွာတစ္ကယ္သိေသးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊
မစန္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ၊ ေဖေဖ သမီးတို ့ေမေမဆံုးတံုးက တစ္ခါ စိတ္ေတြလြတ္ပီးဘီ ၊၊ အခုေတာ့မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး ၊ လုပ္ေတာ့မွ “ လို ့ေျပာသတဲ့။
သူမ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဖြားဖြား ဆံုးသြားတာေလ၊ အဲဒီတုန္းက ဘဘ က တရားစလုပ္ေနပီ။ အသုဘခ်ပီးတဲ့အထိ ဘဘမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘူး။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ေနတဲ့အထိ ေအးေဆးပဲ။ သားသမီးေတြကို တရားျပလို ့ေခ်ာ့လို ့ေပါ့။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွန္မွန္သြား လို ့တည္ၿငိမ္ေနတာ ။ သူမ်ားေတြကေတာင္ ဦးေက်ာ္ အေတာ္တည္ျငိမ္ပါလား ဆို ခ်ီးမြမ္းၾကရတယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန ့မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကအျပန္ စိတ္ထဲမွာ ဘာဖစ္သြားလည္းကို မသိဘဲ
သုသာန္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတာတဲ ့ ။ ဖြားဖြား အုတ္ဂူကို ရွင္းလင္းပီး မ်က္ရည္ေတြ က်တာ ဘယ္လို မွထိန္းမရသိမ္းမရနဲ၊ ့စိတ္ေတြလြတ္ၿပီး အဲဒီမွာထိုင္ေနတာတဲ့ေလ။
အဲအခ်ိန္မွာ မိုးေတြကရြာ ၊ လွ်ပ္စီးေတြလက္လို ့ ဘဘ အိမ္ျပန္ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္မလာလို ့ အေဒၚေတြကလိုက္ရွာေတာ့ဘယ္မွမေတြ ့ၾကဘူးေပါ့ ။
သုသာန္က ၿမိဳ ့နဲ ့အေဝးႀကီးကို ။
အဲဒီေန ညႀကီးမိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ ျပန္လာတဲ့ ဘဘ ဟာ တစ္လေလာက္ ဖ်ားပါေရာတဲ့။
အဲဒီလို ဆိုေတာ့ ၊ အခုဒီတစ္ခါေတာ့ သိသင့္ၿပီ လို ့ေျပာေတာ့ ဘာမ်ားလုပ္ေတာ့မလည္းဆိုၿပီး
အေဒၚေတြက စိတ္ပူတာေပါ။့
၃ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတဲ ့ဘဘ ကအိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘဲ စာေလးပို ့လိုက္တယ္ ။
“ ေဖေဖ ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္ ထံကို တရားအားထုတ္ရန္သြားၿပီ ၊ စိတ္မပူနဲ ့“ ဆုိၿပီးေတာ့ပဲေရးထားတာတဲ့။
အဲဒီတုံးက ဆရာေတာ္ႀကီး က ေတာရေဆာက္တည္ေနတာ ။
အေဒၚေတြလည္း လိုက္သြားလို ့ကလည္းမရ ဘယ္ေတာထဲလိုက္ရမွန္းလည္း မသိနဲ ့ ၊ ဆုပဲေတာင္းေနရေတာ့တာေပါ့ ။
၃ လေလာက္ေနမွ ျပန္လာတယ္တဲ ့၊ ပိန္ခ်ံဳးလို ့ေပါ့ ။
လူကေတာ့ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ ၾကည္လင္လို ့ေလ ၊ ဆရာေတာ္က ေကာင္းေကာင္း သင္ၾကားလိုက္တာ ေပါ့ ၊
ဘဘ ဟာအဲဒီကေနာက္ပိုင္း စား စားသြားသြား တရားမွတ္ေနေတာ့တာပဲ။
သူမနဲ ့ခြဲလိုက္တူတူေနလုိက္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေအးေဆးျဖစ္သြားၿပီ။
ဘဘ ဟာ အသက္၈၀ ေက်ာ္ အထိ ၊ က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ။ ဆံုးမယ့္ႏွစ္ ၃ လေလာက္ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ရာက ေဆးစစ္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာတဲ့ ၊
အသက္ကၾကီးၿပီ မိုလို ့ဓါတ္ကင္တာေတြလည္းမရေတာ့ဘူးေလ။
ဘဘက ဟင္းရည္အပူေတြအရမ္းႀကိဳက္တယ္ ။
အရက္မေသာက္ ၊ေဆးလိပ္မေသာက္ေပမယ့္အဲဒီ အပူေတြအၿမဲစားတာကေန ျဖစ္တာတဲ့။
ဘဘဟာ ကင္ဆာေဝဒနာကို လည္း ေအးေဆးစြာရင္ဆိုင္သြားပါတယ္။
သူမျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနခ်ိန္မို ့ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုလိုက္ရတာေပါ့။
အရမ္း နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာကို တရားရွဳရင္း ထိန္းသြားတာ အလြန္ အံၾသဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
ဘဘဟာ သူမလက္ေပၚမွာပဲ ဆံုးတာပါ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သူမ မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ပါဘူး ။
ဘဘဆံုးသြားတာ ေဝဒနာေတြခ်ဳပ္သြားတာမို ့လို ့ပါ ၊
၃ လေလာက္အတြင္းမွာ ခံစားရတာေတြမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့လို ့ေလ။
အိပ္ေနသလိုထင္ရတဲ့ ဘဘ လက္ေတြကို တစ္ဝ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။
ဘဘရဲ ့လက္ေတြဟာ အၿမဲေအးစက္တာမို ့ အသက္ရွင္ေနတာနဲ ့မကြာပါဘူး။
ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ကိုင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ သူမရဲ ့ ငယ္ဘဝ အေဖာ္မြန္ လက္ေတြေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန ့ကပဲ ဘဘ ဘယ္ေတာ့မွ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္မရေတာ့ဘူးထင္တဲ့ လက္ေတြကို
၁၀ စုႏွစ္ တစ္ခုၾကာၿပီးမွျပန္လည္ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။
အိမ္မက္ထဲမွာ ေပါ့။
၃ရက္ဆက္တိုက္ကိုပဲ ဘဘကို အိမ္မက္မက္တာ ။ ဝမ္းသာလိုက္တာ ၊ အလြမ္းေျပလိုက္တာ ။
ေမေမ့ကို ဖုန္းဆက္ေျပာမိေတာ့
“ နင့္ဘဘဟာေလ အိမ္မက္ေတာင္ မ်က္ႏွာလိုက္တယ္တဲ ့ ၊ ငါတုိ ့ဆိုတစ္ခါမွ မမက္ဘူးတဲ ့ “ ဟိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္လိုက္တာ .. ။
ေနာက္တစ္ခါ အိမ္မက္ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ေနာ္ ဘဘ။ း)
ဒါဆိုေသခ်ာျပီ ဘဘက ဗစ္ဆီမွာျပန္၀င္စားေတာ့မယ္ထင္တယ္ သားေလးးးးးးးးးးးးးးးးးး ေ၀့
လူေတြမွာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးေတြကိုယ္စီနဲ႕ေနာ္
စာေလးဖတ္ျပီး ထိထိရွရွျဖစ္သြားမိတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ ခြဲခြာရျခင္း ဒုကၡ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ သူႏွင့္ေနရျခင္း ဒုကၡ၊
ဘဘတစ္ေယာက္ အႏွီဒုကၡအားလံုးႏွင့္ ကင္းရာ ေအးျငိမ္းရာမွာ ရွိပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္..
သစ္ း)
ကိုရြာသား ..အင္းက်ေနာ္ကေတာ့ ဘဘကို ေအးခ်မ္းရာမွာပဲရိွေနေစခ်င္တယ္ ၊
ရွိေနမယ္လို ့လည္းယံုၾကည္တယ္။
ဘဘရဲ႕အခ်စ္ဆံုးေၿမးေလးၿဖစ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေနာ္.... ညီမေလး ဘဘကိုၿပဳစုခြင္႔ရလိုက္တာ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္
မေရ
ဘဘတို႕လင္မယားသိပ္လိုက္တာပဲေနာ္
ေအးခ်မ္းရာမွာရိွေနမယ္လို႕ညီမလည္းယုံၾကည္တယ္