Vista

တေန ့ဂ်ဳဂ်ဳ library သြားေတာ့ library card မပါလာေတာ့မွ ပိုက္ဆံအိတ္ပါ ေပ်ာက္ေနတာ သတိထားမိလုိက္ေလသည္။ ထိုပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာက ဂ်ဳဂ်ဳ ့အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အရာေတြ အကုန္ပါသည္မို ့ေဇာေခြ်းေတြ ျပန္လာရင္း သူမ တေန ့လံုး သြားခဲ့သည့္ေနရာေတြ ျပန္ေတြးမိေတာ့ ႏြဲ ့ရီတို ့ဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတံုး စာအုပ္ေဘးနားမွာ ခ်ထားမိတာကို ေနာက္ဆံုး သတိရသည္။ လိုလိုပိုပို ဆိုၿပီး သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ေပမယ့္ ႏြဲ ့ရီေရာ အေဒၚေရာ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၾကတာေတြ ့ရသည္။ 
  ႏြဲ ့ရီမွာ မ်က္နွာတျခမ္းကလည္း ညိဳလို ့။

သူမ ကိုျမင္တာနဲ ့ေျပးခ်လာပီး
 ”အမေလး မမေလး ေမွ်ာ္ေနတာေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္လို ့မွလား လာလာ စခန္း သြားၾကမယ္” 
ဆုိျပီးလက္က ဆြဲသြားေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဳ ့မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာလိုက္သြားရသည္။
ေနာက္မွ သိရတာက ဂ်ဴဂ်ဳ က်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပြဲစားေယာင္ေယာင္လူတေယာက္က
မုန္ ့စားအၿပီးမွာ အသာေလး ခါးၾကားထိုးသြားသည္။ထိုလူထရပ္လိုက္ေတာ့ သူ ့့ခါးၾကား မွအိတ္ကို
မုန္ ့ျပင္ေနသည့္ ႏြဲ ့ရီကလွမ္းေတြ ့့လိုက္ရာ ဂ်ဴဂ်ဳ ့ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီးလွမ္းတားေတာ့ ဟိုလူက ရိုင္းျပစြာေျပာ သည္တဲ့။  ႏြဲ ့ရီကလည္း မခံပဲျပန္ေျပာေတာ့ နင္ပဲငဆေတြျဖစ္ၾကကာ
 ေနာက္ဆံုးဟိုလူက ႏြဲ ့ရီကို ရာရာစစ ေတာသူမက သူ ့ကို သူခိုးစြဲ သည္ဆိုၿပီး ရိုက္ထဲ့လိုက္သည္တဲ့။

ထိုအခ်ိန္မွာ မုန္ ့လာစားေနၾက ရဲကေတြ ့သြားၿပီးရဲ စခန္းေခၚသြားကာ စစ္ခ်က္ယူသည္တဲ့။ ဟိုလူက လူရည္လည္သူပီပီ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲပါတဲ့အေရအတြက္ ကိုသူခါးၾကား မထိုးလိုက္ခင္ကအသာေလး လွန္ၾကည့္ၿပီးၿပီမို ့ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာျပႏိုင္ေသးသည္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူမသိလိုက္တာ အတြင္းက်က်အိတ္ထဲမွာ သူမ ေက်ာင္းသားကတ္ လိုင္ဘရီကတ္ေတြ ပါေနတာကိုေပါ့။
 ႏြဲ ့ရီကေတာ့ အထဲက ေငြဘယ္ေလာက္ရယ္ မသိေပမယ့္ သူမ သူငယ္ခ်င္းဟာပါ ေက်ာင္းသားကတ္ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့ 
ရဲ ကဖြင့္ၾကည့္ရာ အတြင္းကန္ ့ထဲမွ ေက်ာင္းသား ကတ္မ်ားေတြ ့သြားၿပီး ဟိုလူ လိမ္သမွ်ေပၚသြားသည္။ ၾကားထဲက  ႏြဲ ့ရီတေယာက္ ပါးကိုက်ပ္ထုပ္ထုိးလုိက္ရေလသည္။ 
နင္ကျပန္မရိုက္ဘူးလားဆိုေတာ့ ႏြဲ ့ရီက ေခါင္းငံုကာ ဘာမွ မေျပာေပ။
 ႏြဲ ့ရီအေဒၚက “ မိႏြဲ ့ရီက ေကာက္စိုက္သမေပမယ့္ မၾကမ္းဘူး သတၱိလည္းမရွိဘူး အေပ်ာ့မ၊ ခုလိုရန္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္အံ့ၾသေနတာ “ ဆိုေတာ့ ေကာက္စိုက္သမဆိုသူမ်ားက 
ပံုမွန္အားျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျဖစ္မည္ ဟု ဂ်ဳဂ်ဳ ့မွာ မွတ္သားမိရသည္။
ဂ်ဴဂ်ဳ ့အေမက ေက်းဇူးတင္လြန္း၍  မုန္ ့ဖိုးေပးေတာ့ ႏြဲ ့ရီက လက္မခံေပ။
ဒါနဲ ့အေမက သူတုိ ့တူဝရီးအတြက္ ပါတိတ္မ်ားဝယ္ကာ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေလသည္။

ဂ်ဴဂ်ဳ ့အေဖတို ့့အိမ္သစ္တက္ပြဲမွာ ေဖေဖက ႏြဲ ့ရီ အေဒၚကို မုန္ ့ဟင္းခါးေအာ္ဒါခ်က္ခိုင္းေတာ့
ႏြဲ ့ရီလည္းပါလာခဲ့သည္။ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့ အိမ္ကို လိုက္ၾကည့္ေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို ဂ်ဴဂ်ဳကသေဘာက်ေနမိသည္။ ခရစ္စတယ္ မီးဆိုင္းကို စိန္ေတြလား ဆိုလို ့ရွင္းျပရေသးသည္။ သူသေဘာက်ေနမွန္းသိလို ့ မမက မီးဆိုင္းspare parts ထဲက ခရစ္စတယ္အသီးေလးကို ေၾကးကြင္းတပ္ထားတာမ်ိဳး တလံုးေပးလိုက္ေတာ့ ႏြဲ ့ရီမွာ အလြန္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ဆြဲၾကိဳး ေတာင္ လုပ္ဆြဲအံုးမည္တဲ့။
 အေမ ဝယ္ေပးထားၿပီးတခါမွ မဝတ္ျဖစ္ေသာမိန္းကေလးအက်ီ ၤေတြေပးေတာ့
 ႏြဲ ့ရီက ျငင္းဆန္ေလသည္။
“ နင္က ငါ့ကို မခင္လုိ ့လား ၊ ဒါ အသစ္စက္စက္ေတြ “
“ မမေလး ဟာဆိုယူပါတယ္ “ ဟုဆိုေလသည္။
“ ဟမ္ ၊ ငါ့ဟာပဲေလ ဒါေတြ “ လုိ ့ေျပာျပန္ေတာ့လည္း
“ ဟုတ္ဘူး မမေလး ပိုက္ဆံနဲ့ဝယ္ထားတာဆိုယူမယ္ ၊ ခုက ႀကီးေမဝယ္ေပးထားတာေလ“ တဲ့။
“ ဟဲ့ ငါက ေက်ာင္းသားပဲဘယ္က ပိုက္ဆံရွိအံုးမွာလည္း “ ဆိုေတာ့
 “ အင္းေလ ေနာက္မွ ဝယ္ႏုိင္မွ ဝယ္ေပးေနာ္ ၊ အဲက်မွ ယူမယ္“ လုိ ့ေျပာေလသည္။
 အေမကိုယ္တုိင္က “ ယူလိုက္ပါသမီးရယ္ အန္တီ ့မွာ ခ်ဳပ္ေပးတုိင္း ဒင္းက မဝတ္လို ့အလကားျဖစ္ေနရတာေတြပါ “ ဆိုေတာ့မွ ယူရွာသည္။


ဂ်ဳဂ်ဳႏိုင္ငံျခား ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရသျဖင့္ အိမ္သားမ်ားသာမက အသိမိတ္ေဆြမ်ားပါ ဝမ္းေျမာက္ၾကေသာ္လည္း သတင္းၾကားစတြင္ က်ဳက်ဳတက္ေအာင္ ငိုသူက ႏြဲ ့ရီျဖစ္ေလသည္။ ဆုိင္သိမ္းခ်ိန္မို ့သာေတာ္ေသးေတာ့။ 
မငိုပါနဲ ့လည္း တားမရသည္မို ့ဂ်ဳဴဂ်ဳတေယာက္ ႏြဲ ့ရီငိုသမွ် ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနရသည္။
ငိုလို ့အေတာ္ေမာေလာက္မွ
 ” ေတာ္ပါေတာ့ ႏြဲ ့ရီရယ္ ငါႏိုင္ငံျခားသြားမွာ ေရေဝးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဟ အဲေလာက္ငိုမေနနဲ “ ့ဟုေျပာရသည္။
“ မမေလးက အေဝးႀကီး သြားေတာ့မွာ ေနာက္မေတြ ့ရေတာ့ဘူး“ တဲ့။ ေၾသာ္ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ႏြဲ ့ရီ အတြက္ အေဝးႀကီးကိုး .. တသက္လံုးခြဲၾကရေတာ့မယ္ ထင္ေနတာကိုး သနားဖို ့ေကာင္းတဲ့ႏြဲ ့ရီ။
“ နင့္ဘိုးေအတဲ့မွ ငါ ၁ နွစ္ ၁ ေခါက္ျပန္လာမွာ ဘာလို ့မေတြ ့ရေတာ့မွာ လည္း “ လို ့ေျပာေတာ့ မ်က္ေတာင္ နက္မ်ား တဖ်က္ဖ်က္ခတ္လို  ့ၾကည့္ေနရွာသည္။
 နင္ငါ့ကို ေလဆိပ္လိုက္ပို ့ဦးမလားဆိုေတာ့ မပို ့ေတာ့ဘူးတဲ့ ႏြဲ ့ရီငိုမွာပဲတဲ့ ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေဖကႏြဲ ့ရီကိုသူတို ့အိမ္က ကားနဲ ့ေခၚလာေပးလို ့လိုက္ပို ့ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ 

အေမေပးေသာ ပါတိတ္ အနီဝမ္းဆက္နဲ ့လွခ်င္တုိင္းလွေနေသာ ႏြဲ ့ရီကို အေဖကသူမႏွင့့့္ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခိုင္းေသးသည္။
အေတာ္ကို အူေၾကာင္ၾကားႏိုင္မည့္ ဓါတ္ပံုမွန္း ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးမို ့ ပံုကိုျမင္ရေတာ့လည္း 
ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိပါ။ ရွပ္အက်ီ အကြက္အျပာရင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္နဲ ့
ေအာစတားဖိနပ္စီးထားေသာ ဆံပင္တုိတုိ ေကာင္မေလး က 
ပါတိတ္ဝမ္းဆက္အနီ က်စ္ဆံျမီး ႏွစ္ဖက္ခ် သနပ္ခါးအေဖြးသား ေကာင္မေလးကို ပုခံုးဖက္ထားေသာပံုကို အေဖက ကူးေပးအံုးမယ္ဆုိေတာ့ ႏြဲ ့ရီကေတာ့ ေဆြ ့ေဆြ ့ခုန္မတတ္သေဘာက်ေနရွာသည္။

 ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္ေနရာအသစ္ေရာက္စမွာ ဂ်ဳဂ်ဳတေယာက္ဘယ္သူ ့မွ သတိမရေနႏိုင္ပါ ၊ အေမကေတာ့ ေဈးသြားတုိင္း ႏြဲ ့ရီကေမးရွာသည္တဲ့။ “ သတိရတယ္ ေျပာလိုက္ပါ အေမ“
လို ့စကားၾကံဳပါးယံုသာပါးႏိုင္ၿပီး ေက်ာင္းစာႏွင့္ အိမ္အလုပ္ႏွင့္လံုးခ်ာလည္ေနသည္။ 
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တေယာက္လည္း တိုးလာသည္။ က်ဲက်ဲ ့ဟုပဲေခၚၾကသည္ ။
သူက စီးပြားေရးဆိုင္ရာဘာသာကို ယူသူမို ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ မတူေပမယ့္ အခန္းငွားေတာ့ တခန္းထဲေနျဖစ္သြားၾကသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က အမၾကီးဆန္သည္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တတ္သည္။ 
အိမ္မွာလည္း သမီးအႀကီးမုိ ့က်ဲ ့က်ဲ ့ေခၚရင္းက အိမ္နာမည္လို ျဖစ္သြားၿပီး လူတိုင္းထိုသို ့ပင္ေခၚၾကေလသည္။
ပထမႏွစ္ဝက္တန္းျပီးေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳတို ့အသားက်လာၿပီ အရင္ကလုိ အရုးမီးဝိုင္းမျဖစ္ေတာ့၊ 
က်ဲ ့က်ဲ ့ႏွင့္လည္း ပိုရင္းနွီးလာၾကသည္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိလာသည္။ က်ဲ ့က်ဲ ့က ခ်မ္းသာေသာ တရုတ္စပ္္ မိသားစုက အႀကီးဆံုးသမီးမို ့မိဘ လုပ္ငန္းဦးစီးရမည္။ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းပို ့တယ္ဆိုတာလည္း ငယ္တုန္းေလး အေတြ ့အၾကံဳရေအာင္တဲ့ ။
 ၿပီးရင္ ျပန္ၿပီး ဆန္စက္ေတြ ပြဲရံုေတြလုပ္ရမွာပဲဆိုေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳက တက္မေနပါနဲ ့က်ဲဳ ့ရယ္ ျပန္လိုက္ေတာ့ဟုေျပာမိသည္။ 
အမယ္ မျဖစ္ဘူး ဒါငယ္တံုးေပးလုပ္တာ ငါပိုင္ အခြင့္အေရးတဲ့ ။

တေန ့အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းေပးေလသည္။
 ႏြဲ ့ရီ ရြာျပန္သြားပီတဲ့ ။ အေမနဲ ့ေဈးမွာေတြ ့ေတာ့ ႏြဲ ့ရီ ့အေမေနမေကာင္းေၾကာင္းရြာမွာ တေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို ့ႏြဲ ့ရီက ျပဳစုဖို ့ျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသတဲ့ ။ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ႏုတ္ဆက္ေတာ့ အေမက ေဆးဖိုးေပးတာလည္း မယူဘဲ မမေလးကိုသာ ေျပာျပလိုက္ပါဟု မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္မွာသတဲ့ ။
အေမက ဂ်ဳဂ်ဳ ့ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္သည္ဟုဆုိေတာ့ အေမရယ္ ဘယ္လုိ လုပ္ဆက္တတ္မွာတုန္း အေမ့အိမ္ဖုန္းေပးလုိက္သလားဆုိေတာ့ ဟယ္မေပးလိုက္မိဘူးတဲ့ေလ။ ႏြဲ ့ရီက ဘယ္ရြာျပန္မွာတုန္း ဆုိေတာ့ ေျမာင္းျမနားက ထန္းသံုးပင္ရြာဆိုလားတဲ့ တိက်ေသာလိပ္စာလည္းမရွိ။
သူ ့အ့ေမနာမည္ဘယ္သူလည္းဆုိေတာ့အေမက စိတ္တုိလာပံုႏွင့္ ဟဲ့ဘယ္သိမလည္းတဲ့။
 ဂ်ဳဂ်ဳလည္း ဆက္မေမးခ်င္ေတာ့ ျပန္ေတာ့မွွပဲ ႏြဲ ့ရီအေဒၚကို ေမးၿပီးသြား လည္တန္လည္ရမည္ဟုပဲေတြးလိုက္မိေတာ့သည္။ ေသခ်ာတာေတာ့ သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ လြယ္လြယ္နဲ ့ ျပန္မဆံုႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။
ေနာက္တလေနေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္ဖြယ္သတင္းၾကားရျပန္သည္ ။ ႏြဲ ့ရီအေဒၚဆုိင္လည္း မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ျမိဳ ့သစ္တခုထဲ ေျပာင္းသြားၿပီး ထိုေနရာမွာပဲ ဖြင့္ေတာ့တယ္လို့ အရင္ေဈးက ဆုိင္ေတြကေျပာသတဲ့ ၊ ဒီဘက္မွာ ဆုိင္ခေတြမ်ားလို ့မဖြင့္ေတာ့ပါတဲ့။
 ဒီလိုနဲ ့ ဂ်ဳဂ်ဳနဲ ့ႏြဲ ့ရီ ဇတ္လမ္း အစ ျပတ္သြားေတာ့သည္။
 ႏြဲ ့ရီမွာ ဂ်ဳဂ်ဳ ့ဖုန္း နံပါတ္ရွိသည္ ဆုိတာေလး ကလြဲလို ့သူတုိ ့ အဆက္အစပ္မရွိေတာ့ၿပီ။ ေတာက ေကာက္စိုက္သမေလး တေယာက္ ႏိုင္ငံျခားရွိသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္လာဖုိ ့ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေတာ့ကုိ ေဝးသည့္အရာသာျဖစ္ေလေတာ့ ဂ်ဳဂ်ဳလည္း သက္ျပင္းခ်ယံုမွ တပါး ဘာမွ မလုပ္တတ္ရွာေတာ့ေပ။


ဆက္ရန္
Labels: , edit post
12 Responses
  1. မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္ေတာ့ အိတ္ယူသြားသူရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ဖြဲ႔ထားတာ သေဘာတက်နဲ႔ ၿပံဳးမိတယ္၊ ‘ပြဲစား’ ဆိုတာကိုမွ ‘ေယာင္ေယာင္’ က ထပ္ထည့္ထားလို႔ အေခ်ာင္သမားဆိုတာ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းကို ေပၚသြားတာပဲ၊ း)

    ႐ွည္လ်ားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ေတြ သံုးၿပီး က်စ္က်စ္လစ္လစ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားလို႔ ဇတ္က ႐ုန္းႂကြေနခဲ့တယ္၊ အပိုင္း ၃ ကိုလည္း လိုက္ခဲ့အံုးမယ္ ညီမေရ...။ း)


  2. Anonymous Says:

    Like!

    Ant


  3. Vista Says:

    ကိုညီလင္းကသူမ်ား ဆက္ေရးခ်င္ေအာင္ အားေပးတတ္တယ္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ ကို Ant Thanks


  4. Anonymous Says:

    ဆက္ရန္ပါေတာ့ ျပန္ဆံုမယ္လို႕ ေမွ်ာ့ေနမယ္ေနာ္


    pifpif


  5. Anonymous Says:

    ျမန္ျမန္ဆက္ပါ။ း)
    အိုုင္အိုုရာ


  6. ရိုုးရွင္းတဲ့ ခ်စ္စရာ အေရးအဖြဲ႕ေလး က ႏြဲ႔ရီနဲ႔ ဂ်ဴဂ်ဴးရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကိုု ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလြင္လာေစတယ္... ဆက္ရန္ ေမ ွ်ာ္ေနမယ္... း)


  7. Anonymous Says:

    ဘုုိင္ သ ေ၀း
    ဂ်ဴဂ်ဳ လား ဂ်ဳဂ်ဳ လား။ မကြဲလိုု ့။
    အိုုင္အိုုရာ


  8. N Nay Says:

    ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္အားေပးတယ္ဘစ္ေစာင့္ေနမယ္..
    .. :)


  9. Vista Says:

    ဆက္ပါမည္ မမစင္ ၊ ဂ်ဴဂ်ဴပါ အိုင္အိုရာ စာလံုးေပါင္းသီးခံေနာ္ ဟိဟိ ။ မသက္ေဝေရႀကိဳးစားေနပါသည္ အျမန္ဆက္ဖို ့။ အစန္း သင့္ခယူ ။


  10. Zin yee Says:

    I like it



  11. Anonymous Says:

    waiting for part 3 ... so long