Vista

ထိုစဥ္တယ္လီဖုန္းသံၾကားရသျဖင့္ Dexter စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။
ဌာနခ်ဳပ္ကို ဆက္ေသာဖုနး္မ်ားမွာအေရးႀကီး သတင္းမ်ားသာျဖစ္သျဖင့္
Frey က အရာရွိခ်ဳပ္ ျဖစ္ရာ ဖုန္းကို သူပဲေျဖရသည္။

“ အရာရွိခ်ဳပ္ ပါ “ Frey က ဆိုသည္။ “ အင္း ၾကားတယ္ ၊ အင္း သိၿပီ“

သူက တယ္လီဖုန္းကို လက္မွ ကိုင္ထားၿပီး Dexter ကို ေျပာသည္ ။

“Fussel “ ဆက္တာ ခင္ဗ် ၊ တမံေနာက္ဘက္နားမွာ သံခ်ပ္ကာတင့္ကားေတြ
လွဳပ္ရွားမွဳ အသံၾကားေနရတယ္လုိ ့ေျပာေနတယ္၊ ေျမပံုအညႊန္း .... “

“ အဲဒီေနရာ ကိုယ္ သိတယ္ “ Dexter က ေျပာလိုက္သည္။

“ သူ ့ကိုေပးထားတဲ့ အမိန္ ့အတိုင္းဘာမွ မေျပာင္းလဲ ဘူးလို ့ျပန္ေျပာလိုက္ “

မဟာမိတ္တပ္မ်ားက တင့္ကားမ်ား သံုးၿပီး တိုက္လာၿပီ ဆိုလွ်င္
Fussel ၏ ေရွ ့တန္းခံစစ္ကို အလြယ္ေလး ခ်ိဳးေဖာက္ႏိုင္မွာပဲ ဟု Dexter က ေတြးလိုက္မိသည္။

“ ဒါက ပရိယာယ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ ေနာ္ “ Busse ကေျပာသည္။

ဒါလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက တင့္ကားမ်ား
ေထာင္ေသာင္းခ်ီလာသည့္ အသံမ်ိဳး အတုလုပ္ကာ လွည့္စား ႏိုင္ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ Dexter စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာခံစားေနမိတာက ထိုအသံမ်ားသည္ ပရိယာယ္မွ်သာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေပါ့။

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကေတာ္ က်န္းမာလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ “

Frey က Dexter လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာစာကို လက္ညိွးညြန္ျပရင္းေျပာလိုက္သည္။
သူ၏ စူးရွရွအသံက ပိုစူးရွလာသည္။

“ ေနေကာင္းပါေစလို ့လည္း က်ေနာ္ဆုေတာင္းပါတယ္ “

Dexter သေဘာေပါက္သြားပါသည္။
ဒါဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းပဲမဟုတ္ပါလား ။
Frey သေဘာထားက ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ထံမွ တိုက္ရိုက္ဆင္းသက္လာေသာ သေဘာထားျဖစ္သည္။
နာဇီပါတီက်ဆံုး ပ်က္စီးလွ်င္ ဂ်ာမန္ တျပည္လံုးလည္းပ်က္စီးရမည္။
ေယာက်ာ္းမ်ားက က်ဆံုး၊ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားက
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ၿမိဳ ့မ်ားထဲမွာ ငတ္ျပတ္ေသဆံုးၾကရမည္။
သူတို ့စစ္ရွဳံးလွ်င္ ဂ်ာမနီ တျပည္လံုး တစျပင္ပမာသာ က်န္ရစ္ရမည္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က တစျပင္ဂ်ာမနီျပည္ဆိုပါက
Frey ၏ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွာ ယခုခံတပ္မွ တပ္သား ၁ ေသာင္းလံုးက်ဆံုးေရးသာျဖစ္ေပမည္။
ထို ့ေၾကာင့္သာ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလက္ထဲမွ စာကို သတိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
Aloise သည္ ဓါးစာခံ၊ ထို အခ်က္ကို သူေမ ့လို ့မျဖစ္ပါေလ။

Dexter ပစၥတိုေသနတ္က ခါးပတ္တြင္အသင့္ ၊
သူက ေသနတ္ကိုထုတ္ၿပီး ထုိအရူးေကာင္ကို ပစ္သတ္လိုက္ခ်င္သည္ ။
သို ့ေပမယ့္ ထိုအေကာင္ေသသြား အံုးေတာ့ Aloise က SS ေတြလက္မွ လြတ္မည္မဟုတ္ပါေလ။ ထိုအရာကပို၍ပင္ ဆိုးေစလိမ့္မည္။
အက်ဥ္းသားေတြ ႏွိပ္စက္ေသာအခန္း ၊
သံမွိဳႏွဳတ္ေသာ ကရိယာေတြ .. အမေလး ... သူက ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

“ ကိုယ့္ စာကိုေတာင္ သတိမရဘူး “ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ အသံက သူ ့အသံမွ ဟုတ္ပါေလစ။

“ ကိုယ္နားဦး မွ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ “ သူက ေျပာလိုက္သည္။

Frey နဲ ့Busse က ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ၿပီး သူနားေနဖို ့ အခန္းေထာင့္တြင္
ေစာင္ေလးျဖင့္ အကာအကြယ္ လုပ္ထားေပးသည့္ေနရာကို
ျဖည္းျဖည္းျခင္းေလွ်ာက္သြားတာကို ၾကည့္ေနလိုက္ၾကသည္။

သူက စာကိုဖတ္ရန္ ဖေယာင္းတိုင္ေလး တတိုင္ယူလာသည္ ။
အကာေလး ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ကုတင္ေလးတလံုးသာရွိေလသည္။
သူက အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ျပီး စာအိတ္ကေလးကို ရင္ပတ္ေပၚတင္ ကာ ၿငိမ္ေနမိသည္။

သူက စာကို မဖတ္ရင္ေကာင္းမလား လို ့ေတြးေနမိသည္။
သူအခု လုပ္ေနေသာအလုပ္က သူ ့အတြက္ဒုကၡမ်ားၿငိမ္းေစမည္ ျဖစ္ၿပီး
Aloise အတြက္လည္း အႏ ၱရယ္မရွိႏိုင္ပါ။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူမေျပာတတ္ေတာ့ပါေခ်။

သူကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းၿပီး Aloise ကေတာ့ .. သူဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ႏိုင္ပါ။
သူေသသြား ျခင္းသည္ပင္ သူမကို မကယ္ႏိုင္ပါေပ။

သူတေယာက္သတ္ေသလိုက္ယံုမွ် ႏွင့္လည္း တပ္သား ၁ ေသာင္း အသက္ကို မကယ္ႏိုင္ေပ။
သူေသသြားလွ်င္ Frey က အမိန္ ့ေပးမည္ျဖစ္ၿပီး
တပ္သား ၁ ေသာင္းမေသမခ်င္း တိုက္ခိုင္းေပလိမ့္မည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူသတ္ေသဖုိ ့လမ္းကို မေရြးသင့္ပါ။
ဂ်ာမနီျပည္ႀကီးကို အုပ္စိုးထားေသာ စနစ္ဆိုးက Friedich von Dexter ကိုပင္ သရဲေဘာေၾကာင္သူတေယာက္ျဖစ္သြားေစခဲ့ေလၿပီလား။

သူ ့ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ရန္ ရင္ပတ္ေပၚတြင္ ဖိထားေသာ စာကို လႊတ္ရမည္။
စာကိုေတာ့ ဖတ္အံုးမွပါ ၊ ေနာက္မွ ေသနတ္ကို ထုတ္ေတာ့မည္ ဟုေတြးၿပီး စာကို ဖြင့္လိုက္သည္။

“ အခ်စ္ရဆံုးေမာင္ေရ ၊

ဒီစာကေနတဆင့္ ေမာင္တေယာက္ က်န္းမာခ်မ္းသာ ေစဖို ့
ေဘးရန္ကင္းေစဖို ့ခင့္ဆီက ဆုေတာင္းေတြကို သယ္ေဆာင္လာပါလိမ့္မယ္။
က်မတို ့အိမ္ေထာင္သက္တေလွ်ာက္လံုး မေလွ်ာ့တဲ့ အခ်စ္ေတြကိုလည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ေမာင္ရယ္ ၊
ဒီစာေလးဟာ ေမာင့္ကို စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ လည္းေပးလိမ့္မယ္ကြယ္။
က်မမွာေမာင့္ကို ေျပာစရာ သတင္းဆိုးရွိတယ္ ။
က်မတို ့တူတူရွိေနတံုးက ေမာင္ ့မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားလို ့
ထပ္တိုး စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို ့အသိမေပးဝံ့ဘူး ။
အသာေလး မေျပာဘဲထားတာ ။ အခုေတာ့ ေမာင့္ကို ေျပာကို ေျပာရေတာ့မွာ မို ့လို ့ပါ။
ေမာင္ ဒီစာကိုဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ခင္ဟာေလာကႀကီးမွာ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူးကြယ္ ။
ခင့္မွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိေနတာၾကာၿပီေလ။ ေဒါက္တာ Mohrenwitz က ေျပာတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္သူမေျပာခင္ကတည္းက ခင္ရိပ္မိေနတာပါ ။ အခုေတာ့ ပိုလို ့ဆိုးလာေနၿပီကြယ္ ။ ခင္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေဒါက္တာ Mohrenwitz က အိပ္ေဆးေတြေပးတာ ခင္စုထားတယ္ ။
ဒီညေတာ့ ဒီေဆးေတြ ေသာကျ္ပီး ေလာက ကိုေက်ာခိုင္းေတာ့မယ္ ေမာင္ေရ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ခင္ႏုတ္ဆက္ပါတယ္ ။
ဘဝ တသက္လံုး ေမာင္ ခင့္အေပၚဂရုစိုက္ခ်စ္ခင္ခဲ့တာေတြ
ကို ေက်းဇူးတင္လို ့မဆံုးပါဘူး ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရယ္။
ခင္ဒီလို လုပ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးေမာင္။
ခင္တို ့သားေလးေတြ က်ဆံုးတံုးက ခင္ခံစားရတာ
အျပင္ေမာင္ခံစားရတာကို ပါ ခင္မွ်ေဝ ခံစားခဲ့တယ္မဟုတ္လား ။
အခုေတာ့ ခင္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူးေမာင္ ။
ခင္ ဝမ္းနည္းတာ နာက်င္တာေတြမရွိတဲ့ အရပ္ကိုသြားေတာ့မယ္။
ေမာင္ဒီစာကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ခင္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းရာကို ေရာက္ေနၿပီလို ့မွတ္ပါေမာင္ရယ္။
ဒီည ခင့္အေတြးေတြထဲမွာ ေမာင္ဟာေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိရွိေနမွာပါေနာ္။

နုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ ခ်စ္တဲ့ ေမာင္
ေမာင့္ရဲ ့ A “


စာက ဒါပဲျဖစ္သည္။
Dexter က စာကို ၂ ေခါက္တိတိ ျပန္ဖတ္သည္။
ဖတ္အၿပီးမွာ သူက စာကို ရင္ပတ္ေပၚတင္ကာ ေတြးေနမိသည္။
Aloise မရွိေသာ ဘဝ သည္ ဘဝ သစ္ျဖစ္ၿပီး သူလိုခ်င္ေသာ ဘဝမဟုတ္ပါေလ။
သူဘာေၾကာင့္ဒီ အခန္းေလးသို ့ဝင္ခဲ့သည္ကို သတိရလာၿပီး ေသနတ္ေပၚလက္တင္လိုက္မိသည္။
ေအးစက္စက္ အထိအေတြ ့ကသူ ့ကို နည္းမွန္လမ္းမွန္လုပ္ရန္ သတိဝင္လာေစသည္။

Aloise ေသၿပီ .. ေသေလၿပီ ... ေလာကႀကီးထဲ သူမ မရွိေတာ့ ၊
သူမအတြက္နာက်င္မွဳမ်ားေရာ ဝမ္းနည္းရမွဳမ်ားပါ မရွိေတာ့။
SS ကိုလည္း ေၾကာက္ေနစရာမလိုေတာ့ေပ။
ဒါေပမယ့္ သူကေတ့ာ သူ ့တာဝန္က်န္ေသးသည္။
သူ တာဝန္ေက်ေအာင္ထမ္းေဆာင္ရအံုးမည္။
ယခုပင္တာဝန္ေက်ေစရမည္။

သူ ့တြင္ အခ်ိန္အနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့ သည္ ။ အျမန္ဆံုးလွုပ္ရွားရမည္ ။
သူက အိပ္ရာမွ ထထိုင္ၿပီး ပစၥတိုေသနတ္လံုၿခံဳေရးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။
ေနာက္ခဏ အတြင္းမွာေတာ့ သူက အခန္းတြင္းမွထြက္ၿပီး ေသနတ္နဲ ့ခ်ိန္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေလၿပီ။

Frye ႏွင့္ Busse က ထိုေနရာတြင္ရွိေနေသးသည္။
သူတို ့က လိုက္ကာ ေနာက္ကြယ္မွ ေသနတ္သံကိုေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ၾကၿပီး
သူ ေသနတ္ခ်ိန္လွ်က္ထြက္လာေတာ့ အံအားသင့္ေနၾကေလသည္။
သူက ထို ၂ ေယာက္တြင္ အႏၱရယ္အေပးႏိုင္ဆံုး Frey ကို ခ်ိန္ထား လိုက္သည္။

“ မလွဳပ္နဲ ့ေနာ္ ၊ လွဳပ္တာနဲ ့ေသၿပီမွတ္“ Dexter က ေျပာသည္။

“ ဘာ ..ဘာျဖစ္လို ့လည္း ခင္ဗ်ာ ..“ Frey က ေသနတ္ေျပာင္းဝမွ ေနာက္သို ့ဆုတ္ရင္းေျပာသည္ ။

“ ရပ္ေနစမ္း ၊ ေခါင္းေပၚလက္တင္ထားလိုက္ “

Frey က လုိက္လုပ္သည္ ။သူ ့ပါးစပ္မွ တစံုတရာေျပာေပမယ့္ အသံမထြက္လာေပ။

“ Busse “

“ ခင္ဗ်ာ“

“ ခုခ်က္ခ်င္း Fussel ကို ဆက္စမ္း“

“ ဟုတ္ကဲ့“ Busse က ေျပာရင္း တယ္လီဖုန္းနား တိုးသြားသည္။

“ ခင္ဗ်ား လက္နက္ခ်ေတာ့ မလို ့လား “ အသံျပန္ထြက္လာေသာ Frey က ဆိုသည္။

“ ဟုတ္တယ္ “ Dexter က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

သူက အနာဂတ္ဂ်ာမနီျပည္ႀကီး အတြက္ ဂ်ာမန္ ၁ ေသာင္းအသက္ကို ကယ္ဆယ္မည္။

“ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားမိန္းမ “ “ သတိထားအံုးမွေပါ့ “ Frey က ေျပာသည္။

“ ငါ့မိန္းမ ေသၿပီကြ“

“ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မိန္းမ ၊ ကေလးေတြက်ေတာ့ေရာ “

Frey အသံက ပိုစူးရွလာသည္ ။

ထုိ ့ေနာက္ ပိုင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။

စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္းမွ Frey က သူ ့ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္သည္။

ထုိ အခ်ိန္မွာပဲ Dexter က သူ ့ကို ႏွစ္ခ်က္တိတိ ပစ္ပလိုက္သည္။

ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ေသနတ္သံက အေျမာက္ပစ္သလို ဆူညံသြားၿပီး Frey လဲက်ေသဆံုးသြားသည္။

“ ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ ၊ Fussel ကို ငါကိုယ္တုိင္ ေျပာရေတာ့မယ္“ Dexter က ေျပာလိုက္သည္။

--------------------


ထိုညတြင္ ဘီဘီစီ မွ Montavril ခံတပ္ လက္နက္ခ်သည့္ သတင္းကို ကမ ၻာ တဝွမ္း ေၾကညာသည္။ ဥေရာပတိုက္တြင္ ဘာသာစကား ၅မ်ိဳးျဖင့္အသံလႊင့္ သည္။
ဂ်ာမန္ စစ္သား ၁ ေသာင္းမွာ မဟာမိတ္တပ္ စစ္သံုပန္း စခန္းမ်ားသို ့ေရာက္ရွိၿပီး ၊
မဟာမိတ္ ဆရာဝန္မ်ား က ဒဏ္ရာရ ဂ်ာမန္စစ္သားမ်ားကို ညတြင္းခ်င္းျပဳစု ကုသၾကေလသည္။

အလြန္ေဝးလံေသာ အေရွ ့Prussia ေဒသ ဌာနခ်ဳပ္ႀကီးတြင္ေတာ့
သူမွန္းထားေသာ လူ ၁ ေသာင္းမေသသည္ ့အတြက္
စိတ္ရူးေပါက္ေနေသာ အာဏာရွင္ႀကီးတဦး ေသာင္းက်န္းေနေလသည္။

-----------------

ထုိညတြင္ Welfenstrasse ၿမိဳ ရွိ အိမ္ေလး တံခါးသို ့
လူ ၄ ဦး ေရာက္ရွိ လာၿပီး တံခါးေခါက္ေလသည္။

အမယ္အိုတစ္ဦးက တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ထိုသူမ်ား ဘယ္သူဆိုတာ

ယူနီေဖာင္းျမင္ရံုံု နွင့္ရိပ္မိသြားေတာ့သည္။

“ ကဲ အေမကလည္း မင္းတို ့အလာကို ေစာင့္ေနတာပါကြယ္ ၊ အခုလိုက္ခဲ ့ရမွာလား “

သူမကေမးလိုက္သည္။

“ ဟုတ္တယ္ ၊ လုိက္ခဲ့ရမယ္ “ တေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။

အမယ္အိုက သူမ၏ ဦးထုပ္နွင့္ ကုတ္အက်ီ ၤေလးကို စြပ္လိုက္ၿပီး
ေစာင့္ေနေသာကားေပၚသုိ ့တက္လိုက္သြားေတာ့သည္။

သူမ သည္ က်န္းမာစြာ အသက္ရွင္လွ်က္ရွိၿပီး သူမေျပာခဲ့သလို
ကင္ဆာေရာဂါရွိသူ တေယာက္၏ လကၡဏာမ်ားလည္း မရွိပါေလ။
ဒါေပမယ့္ ခင္ပြန္းသည္ကို စာတြင္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ
သူမဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အေတြးမ်ားထဲတြင္ေတာ့
ခ်စ္ရေသာ ခင္ပြန္းသည္ အေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္ပါေတာ့သည္။

----------------------------------
The End
pic from free foto.com

Vista

၁၇ ရက္တိတိ Montavril ခံတပ္ကို ပိတ္ဆို ့ဝိုင္းရံထား အၿပီးတြင္
မဟာမိတ္တပ္မ်ားက တတိယေျမာက္ထုိးစစ္ကုိ ဆင္ႏြဲၿပီး ေအာင္ျမင္မွဳရေလသည္။
၎တို ့သည္ ဂ်ာမနီ ခံစစ္ အျပင္စည္းကို ပင္ ထြင္းေဖာက္ကာ တူးေျမာင္းတဝိုက္ကို သိမ္းယူလိုက္ႏိုင္သည္။

တိုက္ပြဲသည္ အလြန္ျပင္းထန္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ပင္ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ရေလသည္။
ၿပိဳကြဲသြားေသာ တပ္မ်ားကို ျပန္စုစည္းကာ ခံစစ္ဆင္ရေလသည္။
သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေသနတ္ကိုင္ကာ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ရေတာ့သည္။
သူက တန္ျပန္ထိုးစစ္ကိုပင္ ဆင္ႏြဲလိုက္ေသးသည္။
သို ့ေပမယ့္ အေျမာက္က်ည္အပိုင္းအစမ်ားက သူ၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိကို ထိမွန္ၿပီးေနာက္ ၊
ကိုက္အတန္အနည္းငယ္အကြာမွ ဗွိဳလ္မွဳးခ်ဳပ္ကို က်ဆံုးသြားေစကာ
က်န္အပိုင္းအစမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဒဏ္ရာရေစေတာ့သည္။

ေျခေထာက္မက်ိဳးသြားေသာ္လည္း ေပါက္ကြဲမွဳအၿပီး သူမတ္တတ္ရပ္ႏိုင္ခ်ိန္တြင္
တန္ျပန္ထိုးစစ္မွာ ရွဳံးႏွိမ္ ့သြားၿပီ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အခ်ိန္တို အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စီစဥ္ရန္ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားေပးျပီး ၊
တပ္ ႏွစ္တပ္ၾကား ေျမျပင္တြင္လဲေနေသာ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထံ
လမ္းၾကားေလးမွ တဆင့္သြားရျပန္သည္။

သူက ထိုတပ္ခြဲကို ဗိုလ္မွဳးႀကီး တဦးအားတာဝန္ခ်ခဲ့ ၿပီး တူးေျမာင္းတေလွ်ာက္
ခံစစ္ အေျခအေနကို ေလ့လာရန္ ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးႏွင့္ေလွ်ာက္သြားရသည္။
ဤစစ္မ်က္ႏွာတြင္ မဟာမိတ္တပ္မ်ား အလြန္ပင္နီးကပ္ေနေလၿပီ။

သူတို ့က အသံခ်ဲ ့စက္မ်ားႏွင့္ တူးေျမာင္းတဖက္မွ လွမ္းေျပာေနၾကသည္။
သူတို ့ေျပာေသာ ဂ်ာမန္စကားမွာ အေတာ္ပင္ေကာင္းမြန္သည္။

ထိုအသံရွင္က သူတို ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ ့ေသာ တိုက္ခုိက္မွဳမ်ားစြန္ ့လြတ္ရန္ ဆြဲေဆာင္ေျပာဆိုေနသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တပ္ခြဲမွဳးတို ့က ထိုအသံခ်ဲ ့စက္မွ အသံကို
အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ နားေထာင္ေနမိၾကေလသည္။
မဟာမိတ္တပ္မ်ား အသံကိုနားေထာင္ပါက ေသဒဏ္ခံရမည္ ျဖစ္ၿပီး
သူတို ့ ေလေၾကာင္းမွ က်ဲခ်ေသာ ဝါဒျဖန္ ့စာမ်ားကို ေကာက္ယူဖတ္မိပါကလည္း
အလားတူ အျပစ္ဒဏ္ခံရလိမ့္မည္။
သို ့ေပမယ့္လည္း စစ္သားအမ်ားစုမွာ အသံခ်က္စက္မွ နီးကပ္စြာ ေျပာေနေသာ
ထို အသံကိုလူတိုင္းလိုလို ၾကားေနရေလသည္။
အသံရွင္က သူတို ့အား အေျခအေနကိုရွင္းျပေနသည္။
မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ခံစစ္ အေျခအေနကို သံုးသပ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း
ယခုအခါတြင္ သူတို ့သည္ပစ္ကြင္းထဲသို ့လံုးလံုးေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၊
လက္နက္ခ် ျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျပေနသည္။
မိမိတို ့အထက္အရာရွိမ်ားက လက္နက္ခ်ခြင့္မျပဳပါက .. မဟာမိတ္တပ္မ်ားဘက္သို ့ အလစ္ဝင္ေျပးလာႏိုင္ေၾကာင္း လည္းေျပာေနျပန္သည္။

“ ကိုယ္ ဌာနခ်ဳပ္ဘက္ျပန္လိုက္အံုးမယ္ သူတို ့ဖုန္းဆက္လာရင္ ကိုယ္လာေနၿပီးေျပာလိုက္ “
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တပ္ခြဲမွဳးကို ေျပာလိုက္သည္။
“ ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ တပ္ခြဲမွဳးကေျပာေလသည္။

ဌာနခ်ဳပ္ကို သြားရန္ခဏေလးသာၾကာပါသည္။
ထိုအခ်က္ကပင္ေရွ့တန္း ခံစစ္ဆုတ္ယုတ္လာျခင္းကို ေဖာ္ျပေနေလသည္။

မဟာမိတ္မ်ားက သူတို ့ေတြထက္ လူအင္အား ၄ဆပိုသည္၊
လက္နက္ ၁၀ ဆပိုမိုတပ္ဆင္ထားသည္၊
ေလေၾကာင္းအင္အား အရေတာ့ အဆ ၁၀၀ ပင္သာေသးေတာ့သည္။

သူလုပ္ႏိုင္ တာကေတာ့ ခံစစ္ကို နာရီအနည္းငယ္ ဆြဲဆန္ ့ထားႏိုင္တာသာျဖစ္ေလသည္။
မဟာမိတ္မ်ားက ေနာက္ထိုးစစ္ႀကီး မဆင္ခင္ တပ္မ်ားျပန္လည္စုစည္းျခင္း ၊
ခဲယမ္းမ်ားျဖည့္တင္းျခင္းတုိ ့လုပ္ၾကေပအံုးမည္။

သူ၏တန္ျပန္ထုိးစစ္ကလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ ၊ သူ ့ေနာက္တြင္လည္း တပ္မႀကီး ေနာက္ခံမရိွပါေခ်။ ေျခလွ်င္တပ္သားမ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ၊
ထမင္းခ်က္မ်ား ပင္ ေရွ ့တန္းဆင္းတိုက္ေနၾကရသည္ ။
ရြာထဲတြင္ လည္း တပ္ေျပး ၂ ေယာက္ဖမ္းမိထားေသးသည္။
ဌာနခ်ဳပ္တြင္ သူတို ့ကို စစ္ခံုရံုးတင္ဖို ့ကိစၥ သူအတည္ျပဳေပးရအံုးမည္။
လူေပါင္း ၁ေသာင္းေက်ာ္ေသေက်ပ်က္္စီး ခါနီး အခ်ိန္တြင္
တပ္ေျပး ၂ေယာက္ ဆိုသည္မွာ အေရးေရာ ပါေသးရဲ ့လား။

ဌာနခ်ဳပ္သည္ နံရံတဖက္သာက်န္ေတာ့သည္ ့ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ၏ေျမေအာက္ခန္းတြင္တည္ရွိသည္ ။
Dexter က ရုပ္ဖ်က္ထားေသာ ကတုတ္က်င္းအဝင္ဝမွ ေၾကးနန္းသမားမ်ား ကိုေက်ာ္ျဖတ္ဝင္လာသည္ ။ အတြင္းပိုင္းတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ ၄ တိုင္ထြန္းညိွထားၿပီး
Gruppenfuehrer Frey က သူ ့ကို ႀကိဳဆိုသည္။

“ ကြန္ကရက္က်ဳေလးရွင္းပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “
Dexter ကေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။

သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့မ် အခုတပတ္အတြင္း ေရာရက္ပိုင္းအတြင္း တြင္ပါ ဂုဏ္ျပဳ ေလာက္စရာ ဘာမွ မရွိပါေလ။

Frey က စားပြဲေပၚမွ ဗူးေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး အဖံုးဖြင့္ကာ
အထဲရွိသတၳဳပစၥည္း ေလးကို သူ ့အားလွမ္းေပးလိုက္သည္။
ေအးစက္ေနေသာ ထိုအရာဝတၳဳေလးသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လက္ထဲ သို ့ေရာက္လာသည္။

The Knight's Cross of the Iron Cross (သူရဲေကာင္း သံမဏိ ၾကက္ေျခတံဆိပ္ )ပါ“
Frey ကေျပာသည္။

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရတာ အရမ္းကို ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ “

“ ဒါဘယ္လို ေရာက္လာတာတုံး “

“ မနက္က ပို ့ေဆာင္ေရးေလယာဥ္ျဖတ္သြားတယ္ေလ ဆက္သြယ္ေရးစာထုတ္ကို က်ဲခ် ခဲ့တာေပါ့ “

“ ကိုယ္မျမင္လိုက္ဘူး “

သူက အလြန္အလုပ္မ်ားေနၿပီး ဂ်ာမန္ေလယာဥ္ျဖတ္ပ်ံသြားတာကိုေတာင္ မေတြ ့လိုက္ပါေခ်။

“တျခားဘာေတြပါေသးလည္း “

“ ခံတပ္က တပ္သားေတြ အတြက္ စာနည္းနည္း .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က
ဝါဒေရးရာ အရာရွိအေနနဲ ့ သူတို ့ကိုေပးသင့္မေပးသင့္ .. “

“ ကိုယ့္အတြက္ ဘာပါလည္း ..“

“ စာတစ္ေစာင္ပါ ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “

Dexter က ဘယ္သူ ့ထံမွ စာဆိုသည္ကို ျမင္ယံုႏွင့္ သိၿပီးျဖစ္ေလသည္ ။
သူက စာကို Frey ထံမွလွမ္းယူကာ လက္တြင္ကိုင္ထားသည္ ။
သူက Frey ေရွ ့ေမွာက္တြင္ ဖြင့္မဖတ္လိုပါ။

“သတင္းပို ့တာေတြလာၿပီလား “ သူက ေမးလုိက္သည္
Aloise ထံမွ စာကို မဖတ္ခင္ အရင္သူ ့တာဝန္ေတြလုပ္ရအံုးမည္။

လက္ေထာက္ Buess က လက္ထဲတြင္
သတင္းပို ့ရန္ တယ္လီဖုန္း သတင္းမ်ား အသင့္ျပင္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

“ Barmers က သတင္းပို ့ပါတယ္ .. သူေျပာသမွ် အတိအက်ေျပာရမွာလား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “

“ ေအးေျပာ “

Barmers က ခံတပ္၏ ေဆးမွဳး ျဖစ္ေလသည္။

“ သူ ေျပာတာက ၊ ဒါဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ေျပာဖို ့က်ေနာ့္တာဝန္ရွိတဲ့ အတိုင္းသတင္းပို ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ဒဏ္ရာရသူေတြကို ဘာမွ ဆက္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။
ေမ့ေဆး ၊ အနာထည့္ေဆးေတြ ကုန္သြားပါၿပီ။ တပ္ရင္း ေဆးအဖြဲ ့ကလည္း
ေမာဖင္းေတြေတာင္းေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေပးစရာမရွိပါဘူး။
ဒဏ္ရရသူေတြဟာ ေမ့ေဆးမပါပဲ အခြဲ ခံဖို ့ေတာင္ ေဆးရံုအျပင္မွာ
အပံုလိုက္ လဲၿပီး ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ၊
ဒါေတာင္မွ နက္ျဖန္မနက္ေလာက္မွ သူတုိ ့အလွည့္ေရာက္ပါမယ္ ၊ သတင္းပို ့ခ်က္ ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ “

“ ေအး ေက်းဇူးပဲ “ Dexter က ေျပာလိုက္သည္။

သူက တျခားေသာ တပ္မ်ားမွ သတင္းကို ဆက္နားေထာင္သည္ ။
ဘယ္သတင္းမွ ေဆးမွဳး၏ သတင္းထက္မသာေပ။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ တပ္ခြဲမ်ားမွ အရာရွိမ်ားက လက္နက္မ်ား လူစားမ်ား ေတာင္းဆိုမွဳေတြသာျဖစ္ေလသည္။

“ ေနာက္ဘာက်န္ေသးလည္းေဟ့ “

“ စစ္ခံုရံုးတင္ဖို ့ကိစၥပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “

“ ေအး ေအး “

Dexter က ေျပာလိုက္သည္ ။ လူ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ေသမင္းကို ေစာင့္ေနေလၿပီ။
သူတို ့တပ္ေျပးသည့္အတြက္ ပစ္သတ္ခံရေပလိမ့္မည္။
သူ၏တာဝန္က ထိုအမိန္ ့ကိုခ်ဖို ့ျဖစ္ေနေလသည္။ သူသည္ အခုထက္ထိ တာဝန္ေက်ခဲ့သည္။
တိုက္ပြဲကိုလည္း ေကာင္းစြာ တိုက္ႏိုင္ခဲ့ ၿပီး ခံတပ္ကိုလည္း
အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုအထိ ထိန္းထားႏိုင္ေသးသည္ ။
ထိုရလဒ္ အတြက္ သူသည္ တခုခုရသင့္သည္မဟုတ္ပါလား ။
သံမဏိသူရဲေကာင္းၾကက္ေျခ တံဆိပ္အစား တခုခုေပါ့ ။
ယခု ေသဒဏ္ခ်ရမည့္ ကေလး ၂ေယာက္အသက္ကိုလႊတ္ႏိုင္တာ ျဖစ္ေစ ၊
တပ္သား ၁ေသာင္းအသက္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေစေပါ့။

Dexter သည္ ရုတ္တရက္သူ ့မ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ေနေသာ
Frey ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ရိပ္မိသြား ၿပီး
သူ ့မ်က္ႏွာ တြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ ေတြ ့မသြားပါေစႏွင့္လို ့သာဆႏၵျပဳေနမိေတာ့ သည္။


To Be Continued

Vista

Aloise က အေသခံတပ္ဖြဲ ့အေၾကာင္းဘာမွဝင္မေဆြးေႏြးႏိုင္သူ မို ့ဆက္မေျပာေပ။
သူမ ခင္ပြန္းကသာ ဆက္ေျပာျပန္သည္ ။
“ ဆိုၾကပါစို ့ ၊ ကိုယ့္မွာ တပ္သား ႏွစ္ေသာင္းရွိတယ္ေပ့ါ ၂ပတ္ သံုးပတ္အတြင္းမွာ
ရန္သူ ၄ေသာင္းေလာက္ကို ထိန္းထားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တန္တယ္ေပါ့ “
ကိုယ္တို ့တပ္က ရန္သူ ့ရဲ ့တကယ့္အေရးပါတဲ့ ပိြဳင့္ကို တိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ ၊
သူတို ့ ေတြမွာ က်ည္ကာ မျပည့္စံုရင္ ကိုယ္ဟာသူတို ့ကို အမ်ားႀကီး ဆံုးရွဳံးေစတာေပါ့ ။
အဲဒီ အေရးႀကီးတဲ ့ပိြဳင့္ကိုလည္းရေရာ ကိုယ့္ဘက္မွာ လူ ၅၀၀၀ ေလာက္ က်ဆံုးေနၿပီးျဖစ္ေနၿပီေလ။ “

Aloise က လူေသ ၅၀၀၀ကို ႀကိဳးစား ၍ပံုေဖာ္ႀကည့္ေသာ္လည္း
ထိုမွ်မ်ားျပားေသာက်ဆံုးမွဳပမဏ ကိုသူမမေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါ။

“ ဒါေပမယ့္ ရန္သူ ့အင္အား ၁ေသာင္း ဒါမွ မဟုတ္ ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္ေလာက္
က်ဆံုးတယ္ဆိုရင္ ေတာ့လည္းဒါဟာ တန္တယ္လို ့ေျပာလို ့ရတယ္။
ကိုယ္တို ့မွာ လက္နက္ေတြကလည္းမလံုေလာက္ ၊ က်ည္ဆံေတြ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြလည္း
ကုန္ ၿပီး ေလေၾကာင္းဗံုးႀကဲတိုက္ခံမွဳေတြလည္း ဒလစပ္ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ရန္သူက ဝင္တိုက္မယ္ဆို ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္ ။
ဒီလိုအေျခအေနမွာ ကိုယ္ဟာ လူ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္နဲ ့ခံတိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အကုန္က်ဆံုးမွာ။ ရန္သူဘက္ကဘယ္ေလာက္က်ဆံုးမယ္ထင္ေနလည္း ၁ ေထာင္လား
၁ ေထာင္ေတာင္က်မွာမဟုတ္ဘူး “

“ အင္းသိပါၿပီ ေမာင္ “

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က နာရီၾကည့္လိုက္သည္ “ ကဲ ခင္ေရ အခ်ိန္တန္ၿပီ ..ျပန္လွည့္ရေအာင္ “

သူတို ့ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္လာအၿပီးတြင္ Dexter က သူ၏ပို ့ခ်ခ်က္ကို ျဖည့္စြက္လိုက္သည္ ။

“ေလွ်ာက္ေတြးမေနပါနဲ ့ကြာ ၊ ခံတပ္တခုတိုးလာတယ္ျဖစ္စ ေလွ်ာ့သြားတယ္ျဖစ္ေစ ဘာမွမထူးပါဘူးကြာ ။
ကိုယ္တုိ ့က တျခားတပ္ဖြဲ ့ေတြနဲ ့ ဂ်ာမနီျပည္ႀကီး အေၾကာင္းပဲေတြးရမွာမွလား “

သူတို ့တိတ္ဆိတ္စြာေလွ်ာက္လာၾကသည္။

“ ရဲေဘာ္ေတြဟာ အရာရွိေကာင္းတေယာက္အမိန္ ့ေအာက္မွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့တိုက္ခိုက္ေလ့ ရွိၾကတယ္ ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ဟာ အက်ိဳးမဲ့ အသက္စြန္ ့ေနရတာကို သိလာရင္ သတိၱရွိရွိမတိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ ၊ အဲခါၾကေတာ့လည္း ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ ၊ ကိုယ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား “

“ ဟုတ္ကဲ့ပါေမာင္ “ Aloise ကေျပာသည္။

“ အဲလိုဆိုမွ ေတာ့ စစ္တပ္ကလည္း စစ္တပ္နဲ ့မတူေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ “
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာရင္း ေနာက္သို ့အျမန္လွည့္ၾကည့္သည္။
သူတို ့တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း သူေရွ ့ဆက္ေျပာမည့္ စကားေတြအတြက္
အခက္ေတြ ့ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဇနီးသည္က သူ ့ကိုအလိုက္တသိ ေမးလိုက္သည္
မို ့ဆက္ေျပာလို ့လြယ္သြားသည္ ။

“ ဒါဆို ေမာင္ကေရာဟင္ .. ေမာင္ဘာဆက္လုပ္မယ္ေတြးထားလဲ “

“ ကိုယ့္မွာက အမိန္ ့နဲ ့ေလ “ Dexter က ေျပာလိုက္သည္ ။
သူ ့အသံမွာ မာေနသျဖင့္ Aloise က သူ ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ရာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ ေနေသာမ်က္ႏွာကိုေတြ ့ရေလသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁ နွစ္ခန္ ့က Kharkov တြင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဌာနခ်ဳပ္မွစာကို
ဖတ္ေနစဥ္အတြင္းမွာေတာင္ သူ ့မ်က္ႏွာတြင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မေပၚေအာင္ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္ ။
ရန္သူေတြ ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို ့ထားေသာစက္ကြင္း အတြင္းမွ လက္က်န္တပ္ဖြဲ ့ေလးကို သူနည္းသူ ့ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ ထိုးေဖာက္တိုက္ထြက္အၿပီးမွာေတာ့ ထိုစာေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ထိုစာက သူကို တာဝန္မွရပ္စဲေသာ စာျဖစ္သည္။
“နာမည္တြင္ von ပါေသာခပ္ညံ့ညံ့လူႀကီးမင္း “ ဟုစာတြင္ သူ ့ကိုညြန္းဆိုထားခဲ့ေလသည္။
သူ ့ကိုဆံုးရွဳံးရျခင္းအတြက္ သူ ့လက္ေအာက္မွ
အရာရွိအရာခံအၾကပ္တပ္သားအားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း ထံုးစံအတိုင္းေခါင္းေဆာင္ႀကီးဌာနခ်ဳပ္မွ အမိန္ ့ျဖစ္၍
ထိုအမိန္ ့တြင္ တခုခုမွားယြင္းေနေၾကာင္း သိေသာ္လည္း သူတို ့သေဘာထားကိုမေဖာ္ျပႏိုင္ၾကပါေခ်။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ ့တပ္ကို အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းနုတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီး ေနရပ္သို ့အရွက္ရကာျပန္လာခဲ့ရသည္။
ဇနီးသည္ Aloise တေယာက္သာ သူ အရွက္ခြဲခံရတာကို နားလည္ၿပီး ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
သူမက သူ ့ကိုအရင္ကထက္ ပိုတိုးလို ့ပင္ခ်စ္ေသးေတာ့သည္။

အသက္ ၆၀ အရြယ္အမယ္အိုႏွင့္ ၆၂ အရြယ္ အဘုိးအိုတို ့ ပ်က္စီးေနေသာ အိမ္မ်ားေဘးမွ
ေလွ်ာက္လာရင္း လူ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ အသက္ေဘးအတြက္ေဆြးေႏြးလာၾကရာတြင္ ..
သူတို ့ႏွစ္ဦး ၾကားမွာ အခ်စ္မရွိဘူး ထင္ပါသလား ။ ရွိပါသည္ .. သူတို ့ၾကားတြင္ အခ်စ္ရွိပါေသးသည္။

“ ကိုယ္အမိန္ ့နာခံရမယ္ “ Dexterက ေျပာသည္။

“ ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္ ေမာင္ရယ္ “ Aloise က ေျပာလိုက္ပါသည္။

ဒါဟာ တာဝန္ခ်ည္းပဲ သက္သက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကို သူမသိပါသည္ ၊
ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အမိန္ ့ကို ဖီဆန္သူမွန္သမွ် ေသၾကရမည္ မဟုတ္ပါလား။

“ခင္ရယ္ “ ဟိုးအေဝး မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းဆီသို ့ေမွ်ာ္ေငးရင္း က ေျပာလိုက္သည္ ။
သူက သူ ့ခ်စ္ဇနီးႏွင္ ့မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ေန လိုက္ပါသည္။
“ ဟုတ္ကဲ ့ပါ “
“ ခင္ ဓါးစာခံဥပေဒ အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္ “
“ ဟုတ္ကဲ့“
“ နားလည္း နားလည္တယ္ မဟုတ္လား ဟင္“
“ ဟုတ္ကဲ့ ခင္နားလည္ပါတယ္“

ဂ်ာမနီျပည္တြင္ ရွိသမွ်လူအားလံုး ထို ဥပေဒကို နားလည္ၾကပါသည္ ။
ထို ဥပေဒကို စတင္က်င့္သံုးသည္မွာ အခိ်န္အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီး
အခုဆိုလွ်င္ အတည္ျပဳပံုႏွိပ္ၿပီးပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
အမိ်ဳးသားမ်ား၏ မိသားစုမ်ားသည္ သူတို ့အတြက္ တာဝန္ခံရသူမ်ားျဖစ္ၾကရသည္။
စစ္သားတေယာက္ တပ္ေျပးလွ်င္ သူ၏ မိဘ၊ ဇနီး ဒါမွမဟုတ္
ညီမ ( သို ့) သူ၏ ကေလးမ်ားပင္ ကြပ္မ်က္ခံရမည္။
တပ္ေျပးမ်ားပင္မကဘဲ မိမိတာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ သူမ်ား၏
ခ်စ္ခင္ရေသာ မိသားစုမ်ား သည္လည္း ေသမင္းႏွင့္ရင္ဆိုင္ရေပမည္။

“ ခု ခင္တေယာက္တည္းက်န္ေတာ့ တာေနာ္ “ Dexterက မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းေျပာလုိက္သည္။
“ သိပါတယ္ ေမာင္“ Aloise က ဆိုသည္။

သားငယ္ Friedrich von Dexter က El Alamein တြင္ က်ဆံုးၿပီး
Lothar von Dexter က Stalingrad က်ဆံုးကာ Ernst က Rostov တြင္ “ေပ်ာက္ဆံုး“
စာရင္းဝင္ၿပီးေနာက္ သူတို ့အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ၂ ဦးသာက်န္ခဲ့ေတာ့ သည္။
အခုေတာ့ တေယာက္က အေသခံတပ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရၿပီး ေနာက္
တေယာက္က အိမ္တြင္ ဓါးစာခံအျဖစ္က်န္ရစ္ရေပေတာ့မည္။

“ ခင္သတိထားမိလား . အမိန္ ့စာမွာေလ ကိုယ့္လက္ေအာက္ အနီးကပ္ အရာရွိကို
ဘယ္သူ ့ကိုခန္ ့ထားလိုက္တယ္ဆိုတာ “
“ Gruppenfuehrer ... ဆိုလား . သူ ့နာမည္ ခင္မမွတ္မိဘူး
SS (ေထာက္လွမ္းေရး )အရာရွိမဟုတ္လား “

“Gruppenfuehrer Frey ... တဲ့ ကိုယ္သူ ့ကို မသိဘူး ၊
ဒါေပမယ့္ ဘာ့ေၾကာင့္သူ ့ကို ခန္ ့တယ္ဆိုတာ ေတာ့ သိတယ္ “

“ ေမာင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို ့့လား “
“ ကိုယ္ တာဝန္ကေန မေသြဖီ ႏိုင္ေအာင္လို ့ေပါ့ ကြာ “

သူတို ့အိမ္ျပန္ေရာက္လာေလၿပီ ။ အခ်င္းခ်င္းေျပာစရာရွိသည္မ်ားလည္း ေျပာၿပီး ၾကေလၿပီ ။
အခုေတာ့ ႏုတ္ဆက္ၾက ဖို ့အခိ်န္တန္ေလၿပီ ၊အျမန္ဆံုး နုတ္ဆက္ၾကရေပေတာ့မည္။

ထိုသို ့နုတ္ဆက္ရမွဳေတြ ဂ်ာမနီျပည္တြင္ ထိုအခ်ိန္က အေျမာက္အမ်ားရွိခဲ့ဖူးသည္။
ဟစ္တလာက သူ ရာထူးမွ ခ်ထားခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ားကို တာဝန္သို ့ျပန္ေခၚၿပီး
“ ခံတပ္“ မ်ားတြင္ တာဝန္ခ်ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။
ထိုတာဝန္ကို ရာထူးႀကီးေသာ၊ တပ္သားမ်ားေလးစားလိုက္နာမည့္ အရာရွိႀကီးမ်ားသာ
ခန္ ့ထားရန္အသင့္ေတာ္ဆံုးေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
Dexter က သူ ့ဇနီးကို ႏုတ္ဆက္ အနမ္းေပးၿပီး ေနာက္ လာႀကိဳမည့္ ကားကို ေစာင့္ေနခ်ိန္အတြင္း
“ ဓါးစာခံဥပေဒ“ ကို ရင္တြင္း၌ နင့္နင့္သီးသီး သတိရေနေလေတာ့သည္။

To be continued.


Vista

ေဆာင္းဦးေပါက္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၊ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက Cotentin ကြ်န္းဆြယ္ကိုေအာင္ႏိုင္ ၿပီးေနာက္ ျပင္သစ္ျပည္မွတဆင့္ ဂ်ာမနီသိမ္းပိုက္ထားေသာ
နယ္စပ္မ်ားသို ့ပင္ ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ၊
ေျခလွ်င္တပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ Friedrich von Dexter သည္
သူ၏ထို "အမိန္ ့စာ"ကိုလက္ခံရရွိခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ထုိအမိန္ ့စာ ကိုWelfenstrasse ၿမိဳ ့ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေနအိမ္ေလး သို ့
ဆိုင္ကယ္တပ္သားတစ္ဦးက သယ္ေဆာင္လာခဲ့ေလသည္။
တပ္မေတာ္ အဆင့္ျမင့္ ညြန္ၾကားေရးအဖြဲ ့မွ တဆင့္ နယ္တပ္ရင္းသို ့ေပးပို ့လုိက္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။
ၿမိဳ ့ေလး တဝိုက္ ေလေၾကာင္းတုိက္ပြဲမ်ား မရွိသေလာက္ရွားပါးသြားၿပီး ၊
ယာဥ္ရထား အသြားအလာလည္း မရွိခ်ိန္တြင္ ထို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၏က်ယ္ေလာင္ေသာစက္သံက အနားရွိအိမ္မ်ားကိုပင္ သတိျပဳမိေစေတာ့သည္။

အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ျပဳတင္းေပါက္မ်ားမွ တဆင့္ လွမ္း၍အကဲခတ္ၾကေလသည္။
သူတို ့က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ထိုစာကို လက္မွတ္ထုိးၿပီး လက္ခံရယူ လိုက္တာကို ျမင္ေတြ ့ၾကရသည္။
ဆိုင္ကယ္စီးတပ္သား ျပန္အသြားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း အိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မ်က္မွန္မတပ္ထားသည့္အတြက္ ထိုစာရြက္ကို လက္တကမ္းမွာထား ဖတ္ရသည္။ သူစာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ ့ဇနီး Aloise က အနားတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာရပ္ေစာင့္ေနသည္။
စာဖတ္အၿပီးတြင္သူက စကားတခြန္းမဆိုပဲ ဇနီးသည္ထံစာရြက္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ရာ
သူမက ထိုစာကိုဖတ္လိုက္သည္။

“ အဓိပၸါယ္က..? “ သူမက စေျပာၿပီးမွ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။
အိမ္ထဲတြင္ စက္ရံုလုပ္သားမ်ား စခန္းခ်ေနရာ သူမက အႏ ၱရာယ္ကို မစြန္ ့စားလို ေပ။
သူမအေနျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ထံမွ တိုက္ရိုက္ေရာက္လာေသာ အမိန္ ့စာကို
ေဝဖန္ေဆြးေႏြးႏိုင္ခြင့္မရွိပါေခ်။
အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီးသည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကရာ အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္ေပါင္းသင္းလာခဲ့ေသာ သူေတြပီပီ စကားတစ္လံုးမွမေျပာပဲ နားလည္သြားသည္။

“ ကဲ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အခ်ိန္ရေသးတယ္ကြယ္ ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္... “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာသည္။

သူတို ့သည္ လမ္းအတိုင္း ပ်က္စီးေနေသာ အိမ္မ်ားၾကားထဲမွ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အရပ္ဝတ္ႏွင့္။
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက သူ ့ကို တာဝန္မွ ရပ္စဲလိုက္ ကတည္းက သူ ့တြင္ စစ္ဝတ္ ဝတ္ခြင့္မရွိေတာ့ပါေခ်။
ထို ့ေၾကာင့္သူက သူ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ တြီကုတ္ကို ဝတ္ထားသည္။
သူ ့ေဘးနားမွ ေလွ်ာက္ေနေသာ Aloise ကလည္း သူမ၏ ကုတ္အေဟာင္းေလး စကတ္အေဟာင္းေလးနွင့္။
သူတို ့ ၂ ဦးကမွ တကယ့္ကို သူတို ့သက္တမ္းတြင္ ရွင္သန္က်န္ရစ္ေနသူမ်ားသာျဖစ္ေတာ့သည္။

“ စာ အဓိပၸါယ္က ဘာမ်ားလည္း ေမာင္ရယ္.. “ Aloise က လမ္းေထာင့္ေလးသို ့အေရာက္တြင္ေမးလိုက္သည္။
“ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆီက တိုက္ရိုက္ အမိန္ ့ေလ “.. “ ကိုယ့္ကို ခံတပ္မွာ တာဝန္ခ်တာေပါ့ကြာ “ ။
“ ဟုတ္ကဲ ့၊အဲဒါ ျပင္သစ္မွာလားဟင္..“
“ ဘယ္လဂ်ီယံ နယ္စပ္မွာေလ ၊ ကမ္းစပ္မွာေပါ့ “
“ ဘယ္လို ခံတပ္မ်ိဳးလည္းဟင္ “
အေျဖမေပးခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ပုခံုးေပၚမွေက်ာ္ကာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

“ ကိုယ္ေတာ့ အဲဒါခံတပ္လို ့မထင္ပါဘူးကြာ ၊ စိတ္ထဲက ကို မထင္တာ “
“ ဟင္၊ ဒါဆို ... “

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ပုခံုးေပၚမွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။
“ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမွာ စနစ္သစ္တခုရွိတယ္ ၊ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ေလာက္ကမွ ရုရွားမွာ စလုပ္တာ ။
တခ်ိဳ ့ေနရာေတြကို ခံတပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ ့ေစာင့္တပ္နဲ ့ အရာရွိ တစ္ဦးကို ခန္ ့ထားတယ္ေပါ့ကြာ “

“ အဲဒီေတာ့ .. “
“ အဲဒီလို ့ ေနရာကို ခံတပ္လို ့သတ္မွတ္ထားေတာ့ ကြာ အဲဒီၿမိဳ ့ေစာင့္တပ္ဟာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က်န္တဲ့အထိ ခုခံရေတာ့တာေပါ့ “

“ သိပါၿပီ ေမာင္ရယ္ “

လမ္းထဲမွာ ထိုအေၾကာင္းေျပာရသည္မွာ အေတာ့္ကို ခက္ခဲလွပါသည္။

“ ခင္နားလည္ရမွာက ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက သူ ့ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝ မယ္လို ့ထင္ေနတာေလ။
သူက ခံတပ္လို ့ေခၚလိုက္တာနဲ ့ အဲဒီ ေဒသက ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ ႀကံႀကံခံရေတာ့မွာ ၊
ထိန္းထားႏိုင္တဲ့ အင္အားရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ၊တပ္ေတြဘယ္လို ပ်က္ျပားေနေန၊ လက္နက္အင္အားမရွိတာပဲျဖစ္ပေစေပါ့ ၊ ဒါေတြေျပာေနရတာကိုကပဲ သစၥာေဖာက္ရာက်ေနပါၿပီကြာ “

“ ဒါဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူးေပါ့ ဟုတ္လား “
“ ခင္ရယ္ ...“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စကားစၿပီးမွ စစ္သားဆန္ေသာစကားလံုးေတြ စဥ္းစားရင္းရပ္သြားသည္။

“ ဒါဟာ ကိုယ့္တာဝန္ပဲေလ ၊
ကိုယ္ဟာ စစ္သားျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘာအတြက္ျဖစ္ေနေန အမိန္ ့နဲ ့ တာဝန္ကို
ဦးလည္မသုန္ ထမ္းေဆာင္ရမွာေပါ့ “
“ ဟုတ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္ ..“
“ ဒါေပမယ့္လည္း ..“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာရင္းရပ္သြားျပန္သည္။

“ဒါေပမယ့္ဘာျဖစ္လည္း ဟင္ “

“ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ ၊ ပိတ္ဆို ့တိုက္ခိုက္ခံရတဲ့အခါမွာဆိုရင္ ..“
အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ၄၀ အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ ့ဇနီးအား
တုိက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥမ်ားကို တိုင္ပင္ေလ့ရွိခဲ့ေသာ္လည္း
ပိတ္ဆို ့စီးနင္း တိုက္ခိုက္ခံရေသာတုိက္ပြဲဆိုတာကို တိုတိုႏွင့္လိုရင္းရွင္းျပရန္ခက္ေနေတာ့သည္။

“ ပိတ္ဆို ့ခံရရင္ ဘာျဖစ္လည္း ..“

“ အဲဒီက်ရင္ ဆက္လက္မခုခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနတခုဆို တာကို ေရာက္လာေတာ့တယ္ေလ “
“ တဖက္ရန္သူေတြက ခ်က္ေကာင္းကို စီးမိသြားရင္ ၊
သူတို ့အေျမွာက္တပ္ေတြနဲ ့ တို ့ေတြ ခံတပ္ကို ေျခမွဳန္းတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့ကြာ “

သူသည္ ယခုေျပာေနသည့္ စကားမ်ိဳးေတြကို စစ္တကၠသိုလ္တြင္
အရာရွိငယ္မ်ားနဲ ့လည္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါၿပီ။
ဆိုင္တဆိုင္ေရွ ့တြင္ တန္းစီေနေသာ လူအုပ္နားေရာက္ေတာ့ သူစကားေျပာရပ္လိုက္သည္။

လူအုပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက ဆက္ေမးသည္။
“ ပိတ္ဆို ့တဲ့အေၾကာင္း ဆက္ေျပာေလ ေမာင္ .. “
“ အင္း အဲလိုပိတ္ဆို ့ခံရတဲ့ေနရာမွာ အဝိုင္းခံထားရတဲ့ သူေတြဟာ
အက်အဆံုးအရမ္းမ်ားလာတဲ့အခါ ၊ ရန္သူ ့အင္အား နဲ ့ကိုယ့္အင္အား မမွ်ေတာ့တဲ့အခါ ၊
ခံစစ္ဟာ သတ္ကြင္းထဲမွာ အသတ္ခံ သက္သက္ေလာက္သာ ရွိၿပီး
ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္လို မွ ျပန္မတိုက္ႏိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးရွိလာတတ္တယ္ကြ “
“ ဒါေပမယ့္ အဲလိုေတြျဖစ္အံုးေတာ့ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ခံတိုက္ေနရတတ္တယ္ “

“ဘာျဖစ္လို ့လည္းေမာင္ရယ္ ၊ခင္ေတာ့နားမလည္ဘူး “
Aloise က professional ဆန္ေအာင္သာေျပာလိုက္ရေသာ္လည္းနားမလည္ႏိုင္ပါေခ်။
သူမစိတ္ထဲတြင္ လူေသအေလာင္းမ်ား ၊ ဖခင္မဲ့ကေလးမ်ား ႏွင့္
သားမဲ့ မိခင္မ်ားကိုသာျမင္ေယာင္ေနေလသည္။
သူမကိုယ္တိုင္ သူမသားမ်ား သတင္းၾကားရစဥ္က ခံစားခဲ့ရသည္ေလ။
သူမ အေနျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကေတာ္တစ္ဦး ဇနီးပီပီ ယခုလို ေဆြးေႏြးခ်ိန္တြင္
ဒါေတြမေတြးသင့္မွန္းေတာ့ သိပါသည္။

“ တခါတေလ က်ေတာ့လည္း ၊ ၿမိဳ ့ေစာင့္တပ္ဟာ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီးေတာ့
ရန္သူေတြ ရဲ ့အေရးပါတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆိုထားႏိုင္တာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္ကြ ။
အဲလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ နာရီနည္းနည္းေလာက္ေလး ဆက္ပိတ္ထားႏိုင္ဖုိ ့
အတြက္ကို အေသခံရတာ တန္တာေပါ့ကြာ “
“ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ေလ “
“ မဟုတ္ဘူးကြ ၊ တကယ္က အဲလို အေျခအေနက အေတာ္ရွားတာ ကလား ၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ Dexter က ေျပာသည္ ။

“ ခင္ထင္ တာထက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္ “

Aloise က လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ကို စေတးရန္ ထိုက္တန္သည္ ့အေျခအေန
ရွိသည္ ဆိုတာကိုပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္သည့္အတြက္ ၊
ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ခင္ပြန္းသည္ အေျပာကို ေစာင့္ေနသည္။
“ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လည္း ၊ အေသခံၿမိဳ ့ေစာင့္တပ္တခုရဲ ့
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ တိုက္ပြဲဟာ အေရးပါတဲ့ ေနရာမွာ မရွိတတ္ပါဘူးေလ “


-------------------------------------------------------------------------------------
To Be Continued
The Hostage by C.S. Forester